ตอนอวสาน

ตอนอวสาน

ชลาสินธุ์ให้คนขับรถมารับที่บ้านของพัฒนศักดิ์ในวันรุ่งขึ้น

พวกเขากลับมาถึงกรุงเทพฯ ในช่วงบ่าย ๆ แต่น้อง ๆ ทั้งสองคนปฏิเสธที่จะให้เขากลับมาทำงานในทันที ทำให้ประธานบริษัทพร้อมเลขากลายเป็นคนว่างงานในวันนี้

ณิชชาหัวเราะเมื่อเห็นว่าชลาสินธุ์ดูจะเป็นห่วงเธอมากเกินจริงไปสักหน่อย ห้ามทำอะไรที่ต้องใช้กำลัง จะไปไหนก็ได้แต่ต้องอยู่ในระยะสายตาที่เขามองเห็น อยากได้อะไรหรืออยากกินอะไรต้องบอก เพราะเขาจะทำให้เอง เรียกว่าณิชชามีหน้าที่อย่างเดียว คือนั่งเฉยๆ

“พอแล้วค่ะ คุณมานั่งเถอะ” ณิชชาบอก เมื่อชลาสินธุ์ถามเป็นครั้งที่ร้อยว่าอยากได้อะไรอีกหรือเปล่า หญิงสาวจึงเรียกให้มานั่งดูหนังในห้องนั่งเล่นด้วยกัน

ชายหนุ่มตัดสินใจนั่งลงข้าง ๆ คนรัก และเหมือนเคย นับตั้งแต่กลับ มาจากไร่เจริญตา ไม่มีสักครั้งที่หากได้นั่งคู่กันชลาสินธุ์จะไม่โอบรอบตัวร่างเล็กให้อยู่ในอ้อมกอดตลอดเวลา

“ไม่เจ็บแล้วแน่นะ ดูสิ ยังเป็นรอยช้ำอยู่เลย” ชลาสินธุ์บอกพลางใช้นิ้วโป้งลูบไล้เบา ๆ ไปที่รอยช้ำที่แขน ซึ่งยังเป็นรอยเด่นชัด น่าจะเกิดจากการต่อสู้กับลูกน้องของภัสสรา

“เจ็บนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรแล้วจริง ๆ ไม่ต้องห่วงหรอก ห่วงขาคุณดีกว่า”

“แค่เคล็ดขัดยอกน่ะ ไม่เป็นอะไร” ชลาสินธุ์พูดแบบไม่ใส่ใจ เพราะอาการของเขามันไม่สำคัญเลย สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาตอนนี้ก็คือเรื่องราวทุกเรื่องของคนตัวเล็ก ๆ ที่จ้องมองเขาอยู่ตอนนี้ต่างหาก

“มองอะไร มองแบบนี้ หลงรักฉันจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วละสิ”

ชลาสินธุ์เย้า

“ฉันไม่ใช่นางเอกละคร โดนปล้ำแทบตายยังไปรักพระเอกอีก” ณิชชาไม่ยอมง่าย ๆ

“หึ หลัง ๆ น่ะ เธอสมยอมต่างหาก”

“คุณ!”

เสียงหัวเราะอย่างผู้มีชัยดังขึ้นเหนือหัว จากนั้นก็กลายเป็นเสียงครางงึมงำของทั้งสองฝ่าย ที่ประกบปากบอกรักกันเบา ๆ  ก่อนที่ชลาสินธุ์จะตัดสินใจจูงข้อมือเล็กให้เดินตามตัวเองไปที่ห้องนอน

ทำอะไรอย่างที่ต้องการในห้องนี้ไม่ได้

คิดดูสิ! เริ่มทำตอนนี้กว่าความต้องการของเขาจะหมด พวกน้อง ๆ มันต้องกลับมาจากทำงานก่อนแน่ ๆ พอคนตัวเล็กอิดออดทำท่าอยากจะดูหนังต่อให้จบ เขาก็ตัดสินใจอุ้มร่างนั้นพาดบ่าแล้วเดินตรงมุ่งหน้าเข้าสู่ห้องนอนทันที

แต่มาได้แค่หน้าประตูห้องนอนเท่านั้น ชลาสินธุ์ผู้ซึ่งหมดความอดทน ก็ปล่อยร่างเล็กลงพร้อมกับแนบริมฝีปากและลิ้นชื้นที่ลำคอสีขาว ลากไล้จนทั่วบริเวณหัวไหล่ ส่วนมือก็ทำงานของมันไปอย่างรู้หน้าที่ ติ่งไต่ ส่วนอวบ ส่วนเว้าอยู่ตรงไหนก็ไล่จิ้ม ไล่บีบ ก่อนจะลูบคลำผ่านหน้าท้องแบนราบไปยังจุดยุทธศาสตร์

“อื๊อ...” ณิชชาคราง รู้สึกอึดอัด เมื่อรับรู้ถึงนิ้วที่สอดผ่านชั้นในสีสวยแล้วกอบกุมเนินความรักของเธอไว้จนหมด

...บ้าเอ๊ย ทำไมปุ่มปมของเธอมันถึงได้อยู่ตื้นนักนะ...   

ครั้นจะอ้าปากประท้วง ก็ถูกคนตัวใหญ่กว่ากลืนกินเสียงนั้นด้วยริมฝีปากของเขา เสียงครางทุ้มต่ำดังขึ้นเพราะความอึดอัดที่ตัวเองเป็นคนก่อ ขณะที่ณิชชาเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวเพราะการปลุกเร้าที่ช่ำชอง

มือหนาเปิดประตูเข้าห้องนอนจนได้ทั้งที่ปากของทั้งคู่ยังคงมอบความรักให้ แก่กันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ ก่อนที่ณิชชาจะถูกผลักลงกับเตียงกว้าง ดวงตานั้นฉ่ำปรือ ใบหน้าร้อนผ่าว เสื้อยืดสีขาวที่ใส่อยู่ถูกถอดออกจากตัวแล้วไปผูกไว้ที่ข้อมือทั้งสอง ก่อนจะถูกบังคับให้วางไปที่เหนือศีรษะ ส่วนขาข้างหนึ่งที่โดนปลดกางเกงหมดแล้ว ก็ถูกตั้งขึ้นมาในท่าชันเข่า ขณะที่อีกข้างถูกจับพาดไว้บนไหลหนา

ณิชชาเขินอายจนหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ เมื่อชลาสินธุ์นั่งมองร่างกายเธอทุกส่วนอย่างพินิจพิเคราะห์ ดวงตานั้นแทบจะจับไปทั่วทุกซอกมุม นิ้วแกร่งค่อยสอดแทรกช่องความรักของณิชชา อย่างเชื่องช้า อ้อยอิ่ง จน

ณิชชาอยากจะร้องทุกข์เพราะความอึดอัดมันก่อมวลอยู่ที่ท้องน้อยแล้ว

“ทำไมคุณไม่ถอดเสื้อผ้า” ณิชชาถามเมื่อเห็นว่าตัวเองเป็นคนเดียวที่เปลือยเปล่า ขณะที่อีกคนยังอยู่ครบ เสื้อคอโปโลนั้นยังไม่ปลดกระดุมสักเม็ด

“เพราะฉันคิดถึงเธอมาก เลยจะเป็นฝ่ายสำรวจทั้งตัวเธอน่ะสิ เธอมีหน้าที่นอนเฉย ๆ ให้ฉันเข้าไปสำรวจนะ”

“แล้วทำไมต้องมัดมือ ติดการมัดไปแล้วนะคุณน่ะ”

“เดี๋ยวฉันชดเชยให้นะ เธอจะได้กำไรไม่รู้กี่เท่าเลยละ”

ก่อนที่ณิชชาจะได้ทันคัดค้าน ก็ต้องครางเสียงหลงขึ้นมา เมื่อนิ้วที่อยู่ข้างในก็ควานไปทั่ว ส่วนที่อยู่ข้างนอกก็ขยี้ปุ่มสุขสันต์แรง ๆ เจ้าของของมันเปล่งเสียงครางหวานเบาหวิว เสียงหอบหายใจถี่มากขึ้น จนกระทั่งจุดสิ้นสุดมาถึง

“คุณ!...อ๊า...”

มือหนาไม่ได้ปล่อยให้ร่างเล็กได้มีเวลาพัก เขาสอดแทรกความรักของตัวเองเข้าไปภายในช่องทางหวาน ประทับตราความรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า   เสียงครางไม่เบานัก สอดรับกับจังหวะแรงผลักดันอันหนักหน่วงและลึกล้ำของชลาสินธุ์

ร่างเล็กเจ็บขัดเล็กน้อย เพราะห่างหายจากกิจกรรมนี้มานับเดือนทีเดียว แต่ความสุขแสนเอ่อล้นที่คนบนร่างมอบให้ ทำให้ณิชชาไม่ได้ทักท้วง หญิงสาวพร้อมรับความรักครั้งนี้ เธอพร้อมจะรัก พร้อมจะเดินไปด้วยกัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจากนี้ก็ตาม

แต่จิตใจพร้อม ใช่ว่าร่างกายจะรับไหว ร่างเล็กแอ่นโค้งบิดเกร็งเมื่อชลาสินธุ์ส่งผ่านความรักเข้ามาอย่างเต็มที่

“อื๊อ...ฉันไม่ไหว อ๊ะ มัน...”  ร่างเล็กจิกมือเข้าที่ไหล่หนาแน่น ขาเรียวทั้งสองข้างก็ก่ายเกี่ยวแน่นที่สะโพกสอบที่ยังคงทำหน้าที่ต่อไป ปากก็ร้องเรียกชื่อ ครางเสียงลั่น...ราวกับจะขาดใจ

“คุณสิ...อ๊า...”

ชลาสินธุ์นอนทาบทับลงมาที่ร่างเล็ก ทั้งที่ด้านล่างยังไม่คลายจากกัน แล้วใช้ข้อศอกดันส่วนบนของตัวเองไว้ไม่ทิ้งน้ำหนักลงไปที่ณิชชา ซึ่งนอนหอบอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่ เขามองไปที่ใบหน้าสีแดงเรื่อ แล้วย้ายมามองที่ริมฝีปากเจ่อเพราะรอยจูบเอาแต่ใจของตัวเองก่อนจะมองหน้าอกกลมกลึงที่กระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุด

...คิดถึงจริง ๆ...ช่วงเวลาแค่เดือนเดียวที่ไม่มีณิชชาอยู่ใกล้ มันราวกับว่า ฟ้าถล่มลงมาในชีวิตแล้ว หนาวเหน็บ อ้างว้าง โหยหา ทำอย่างไรก็ไม่อาจจะเติมเต็มที่ที่เคยมีเขาอยู่ได้

แต่ตอนนี้ชลาสินธุ์ได้ณิชชากลับมาแล้ว อยู่ใต้ร่างของเขา ในอ้อมกอดของเขา ในดวงใจของเขา

เมื่อความเหนื่อยหอบคลายลง ณิชชาก็มองหน้าคนตรงหน้าอย่างรักใคร่

“ฉันคิดถึงคุณจัง”

“ฉันก็คิดถึงเธอ พูดจบก็หยัดตัวขึ้นอีกครั้ง ทำให้ณิชชารู้ว่ามังกรยักษ์ที่เงียบสงบเมื่อครู่มันกลับมาผงาดอีกครั้งแล้วในร่างกายเธอ

“ยังไม่พอเหรอ พอก่อนเถอะ ฉันไม่ไหวแล้วนะ”

“ฉันบอกแล้วว่าจะทำให้เธอได้กำไร อย่าทำให้ฉันเสียคำพูดสิ” ไม่พูดเปล่า ยังพลิกร่างบางให้คว่ำหน้าลงกับเตียง ร่างบางกรีดร้องด้วยความตกใจ แล้วชลาสินธุ์ก็ผลักดันตัวเองเข้าไปในร่างคนรัก พยายามสัมผัสให้ลึกถึงความรักในทุกแง่มุม จนร่างน้อยสั่นสะท้าน

ชลาสินธุ์มองแผ่นหลังบางที่เคลื่อนไหวรับการกระแทกกระทั้น   แล้วปล่อยให้ตัวเองรับสัมผัสและดื่มด่ำกับเสียงคร่ำครวญอันแสนหวานนั้นด้วย

“ฉัน อึก ไม่ไหวแล้วจริง ๆ นะ” เสียงแหบพร่าดังออกมาไม่ต่างจากเสียงกระซิบ ก่อนที่แขนที่คอยพยุงร่างไว้เมื่อครู่จะทรุดลง ทำให้

ชลาสินธุ์ต้องช้อนร่างเล็กขึ้นมาให้นั่งบนตักของเขา หลังบางพิงอยู่ที่อกแกร่งขณะที่ศีรษะพาดอยู่บนบ่า แต่แรงส่งความรักของชลาสินธุ์ไม่ได้น้อยลงเลย

ณิชชาไม่รู้ว่าตัวเองไปอ่อนแรงมาจากที่ไหน อาจจะเป็นเพราะเพิ่งเจอเรื่องที่เกี่ยวกับความเป็นความตาย ทำให้อ่อนล้าเอาง่าย ๆ แต่เหมือนอีกคนจะไม่ได้ฟังเขา

“ณิช” เสียงเรียกแหบพร่ากระซิบอยู่ที่หู มือรัดร่างที่ทำท่าจะล้มลงอีก

“อีกนิดเดียวนะ คนดี” เขาพูดจูบซับความชื้นที่ขมับ “ช่วยฉันหน่อยนะ”

“จริงนะ”

“จริงสิ” เขาตอบ ก่อนจะกระหน่ำเพลงรักจังหวะหนักลงไปกับร่างเล็กที่ตอนนี้ถูกจับให้นอนหงายรับความรักของเขาได้เต็มที่ กระทั่งจุดที่สุดของความรักมาอยู่ตรงหน้า

ณิชชาบิดตัวร่างแทบขาด เงยหน้าสูงแล้วกรีดร้องพร้อม ๆ กับเสียงครางต่ำของอีกฝ่าย ก่อนจะรู้สึกได้ว่า ชลาสินธุ์ได้ฝากความรักมากมายไว้ที่ช่องทางรักของเขา

“เอาออกไปได้แล้ว” ณิชชาพูดขึ้นหลังจากสิ้นกิจกรรมรักและนอนกอดคอกันหอบไปชั่วครู่ แล้วชลาสินธุ์ยังไม่มีทีท่าว่าอยากจะแยกตัวออกไปจากเธอ

“อยากทำอีก” เสียงกระซิบพร่าที่ริมใบหู ชลาสินธุ์รู้ว่าเขากำลัง โลภ แต่มันห้ามใจลำบากจริง ๆ

“ไม่เอาแล้วนะ ไม่ให้ทำแล้ว ฉันเหนื่อย”

“หึ แล้วเคยปฏิเสธได้หรือไง” เสียงหัวเราะดังเบา ๆ ก่อนที่

ชลาสินธุ์จะทิ้งน้ำหนักตัวเองลงมาที่ณิชชาทั้งหมด

“อื๊อ ปล่อยนะ คุณตัวหนัก ลุกได้แล้ว” ร่างบางดิ้นรน มือก็ออกแรงผลักที่อกคนตัวหนักนั้นไว้

“ไม่ปล่อย ไม่ลุก” พูดจบก็แกล้งลงน้ำหนักที่สะโพกให้เบียดกับสะโพกเล็กจนณิชชาสะดุ้ง

“คุณสินธุ์!”

“ลองเรียกว่าที่รักสิ คุณสินธุ์สุดที่รัก” รอยยิ้มส่งผ่านคำพูดที่แทนคำรัก ได้มากกว่าคำว่าสุดที่รักที่เขาขอให้ณิชชาพูดเสียอีก

“ไม่เอาหรอก” ณิชชาหน้าแดงจัด เพราะความเขินอาย พยายามไม่สบตาเขา

“งั้นเรียก...ฮันนี่ก็ได้”

“ไม่เอา” เสียงหัวเราะจากชลาสินธุ์ดังขึ้น เพราะเขาชอบเห็นคนรักเขินอายจึงยิ่งอยากแกล้งเข้าไปอีก

“ตัวเอง”

“ไม่”

“ผัวก็ได้เอา”

“บ้า”

“ฉันรักเธอนะ แม่เลขาตัวดี” ชลาสินธุ์เอ่ยปากในที่สุด ก่อนจะประทับจุมพิตด้วยความรู้สึกรักเอ่อล้น โดยที่ณิชชาก็น้อมรับรักนั้นไว้อย่างดูดดื่ม

เมื่อถอนริมฝีปาก หญิงสาวก็ยิ้มให้เขาส่งผ่านคำว่ารักออกมา

“อย่ายิ้มแบบนี้ แค่นี้ฉันก็ตกหลุมรักเธอจนเป็นบ้าแล้ว”

“ก็รักสิ ฉันก็ไม่ได้ห้ามนี่ ท่านประธาน”

“อืม...รักนะครับ คุณเลขา”

เสียงหวานตอบรับงึมงำเท่านั้น เพราะมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับปากหวาน ๆ ที่เพิ่งจะบอกรักเธอไป

จบบริบูรณ์