บทที่ 49 ลักพาตัว

บทที่ 49 ลักพาตัว

“คืนนี้เธอจะนอนที่นี่ใช่มั้ย”

“ฉันไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาเลย”

“ก็ใส่ตัวเดิมสิ ไม่เปื้อนหรอก เพราะคืนนี้เธอไม่ต้องใส่นี่” อีกคนยังดื้อรั้นไม่ฟังคำอธิบายแถมยังทำท่าจะหื่นใส่อีก

“คิดจะทำอะไรน่ะ ที่นี่โรงพยาบาลนะ แล้วคุณก็ป่วยอยู่ ทำไหวหรือไง?”

“จะได้พิสูจน์ด้วยตัวเองมั้ย”

“ไม่ ฉันไม่ยอมหรอก คุณน่ะ เอะอะก็จะทำมิดีมิร้ายฉันตลอด”

“ขี้บ่นจัง” ชลาสินธุ์แกล้งทำท่าเกาหัว “งั้นฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร แต่เธอนอนให้ฉันกอดนะ คิดถึงจะแย่ คิดถึงจะตายอยู่แล้วคนใจร้าย”

“ว่าฉันใจร้าย คุณก็ใจร้ายเหมือนกันนั่นแหละ”

“นะ”

“เอ่อ...ถ้าคุณไม่ทำอะไรจริง ๆ ฉันนอนด้วยก็ได้”

“ไม่ทำหรอก ถ้าเธอไม่เผลอน่ะ”

“อะไรนะ!” และอย่างไม่ต้องรอคำตอบ ณิชชาก็ฟาดมือไปที่แขนคนป่วยเสียงดังลั่นห้อง ก่อนจะแจกค้อนไปให้อีกหลายที

ชลาสินธุ์ลูบแขนตัวเองแล้วหัวเราะไปด้วย

“ฉันยอมให้หน่อย ก็ทำร้ายฉันเลยนะ” เสียงอ่อนบอกก่อนจะโอบคนรักให้แน่น ๆ อีกหน “งั้นตกลง นายนอนที่นี่นะ นอนเฉย ๆ ให้ฉันมองหน้า จะได้หายคิดถึง”

“หึ” หญิงสาวค้อนคนป่วยขวับ เธอเองก็อยากกอด อยากมองหน้า  อยากยิ้มให้ผู้ชายคนนี้ เพื่อให้แน่ใจว่า ความรักระหว่างตัวเองกับชลาสินธุ์จะยืนอยู่อย่างมั่นคง ไม่ใช่แค่ฉาบฉวย ชั่วครั้งชั่วคราว

“หึ  มันต้องแบบนี้สิ” ชลาสินธุ์ร้องออกมาเมื่อเห็นรอยยิ้มของหญิงสาว จากนั้นก็กระเถิบตัวไปอีกฝั่งจนด้านข้างเหลือที่ว่างบนเตียงได้พอที่คนขนาดเท่าณิชชาจะนอนได้สบาย ๆ  แต่แค่เพียงนอนลงบนหมอนเท่านั้น มือปลาหมึกยักษ์ก็คว้าร่างเล็ก ๆ นั่นเข้าไปกอดแน่นซะแล้ว

“อื๊อ...ไหนคุณบอกว่า ไม่ทำอะไรไง” ณิชชาทักท้วง

“ไม่ทำอะไรหรอก แต่อยากกอดเฉย ๆ กลัวเธอหายไปน่ะ” เสียงท้ายประโยคฟังดูอ้างว้าง

“ฉันไม่หายไปไหนหรอก มาหาคุณก็ต้องอยู่กับคุณสิ” ร่างเล็กบอกก่อนจะพลิกร่างตัวเองหันไปหาคนป่วยขี้กลัว “ให้ฉันกอดคุณนะ ฉันก็ไม่อยากให้คุณหายไปไหนแล้ว”

ชลาสินธุ์ยิ้มรับก่อนจะเป็นฝ่ายจับมือของณิชชาขึ้นมาโอบร่างเขาไว้เสียเอง

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ต้องการหมอ หรือยาใด ๆ อีกแล้ว เพราะเมื่อโอสถขนานเอกที่ชื่อ ณิชชา มาอยู่ตรงหน้า อาการของเขาก็เหมือนไม่เคยเจ็บปวดมาก่อน

แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องเข้ามาในห้อง ปลุกคนป่วยให้ตื่น มือหนาค่อย ๆ โอบกอดร่างที่อยู่ข้าง ๆ แต่กลับว่างเปล่า ไม่มีใครนอนอยู่ข้าง ๆ เขา เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้ชลาสินธุ์ยิ้มได้ คงไปไหนมาล่ะสิ

“เป็นไงบ้างครับวันนี้” เสียงทักนั้นทำให้ชลาสินธุ์ขมวดคิ้วมุ่น คุณหมอเข้ามาพร้อมกับพยาบาลคุ้นหน้าถือชาร์ตคนป่วยของเขา ก่อนจะถามอะไรสองสามข้อ

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

“คือเห็นคนที่มาเยี่ยมผมเมื่อวานไหมครับ ช่วยดูให้หน่อยสิว่า อยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า?”

“อ๋อ ไม่อยู่หรอกค่ะ ลงไปข้างล่าง” พยาบาลเป็นคนตอบเพราะ เธอเพิ่งเจอกับณิชชาเมื่อเช้านี้เอง “เห็นว่าจะลงไปซื้อกาแฟน่ะค่ะ เดี๋ยวก็คงขึ้นมาแล้วล่ะ” พยาบาลคนสวยตอบ ทำให้ชลาสินธุ์คลายกังวลลงไปได้ คุณหมอเห็นแบบนั้น จึงลองตรวจและถามข้อซักถามใหม่หมด ก็พบว่า อาการของชลาสินธุ์ดีขึ้นมาก

คนเยี่ยม มีผลต่ออาการของคนไข้จริงๆ หมอยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไป

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วแต่ไม่มีทีท่าว่าณิชชาจะกลับมา เมื่อตอนยี่สิบนาทีแรกชลาสินธุ์ปลอบใจตัวเองว่า ร่างเล็กคงอยากจะนั่งดื่มกาแฟชิล ๆ อยู่ข้างล่าง แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า ความกังวลก็เข้ามาแทนที่อีกหน หรือว่าเมื่อวานนี้ยังคุยกันไม่เข้าใจมากพอ หรือว่าแค่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน

ชลาสินธุ์คว้าเอาโทรศัพท์ตัวเองมากดหาร่างบางทันที แต่โทรเท่าไร ก็ไม่มีใครรับสาย

...เธอหายไปไหนนะณิช...

ดวงตากลมกะพริบปริบ ๆ  เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงจ้า  ที่ส่องมาที่ใบหน้าพอดี ณิชชาจำได้ว่า ครั้งสุดท้ายที่มีสติคือ เธอกำลังถือแก้วกาแฟเดินจากร้านฝั่งตรงข้ามโรงพยาบาล รอไฟแดงเพื่อข้ามถนน แต่

เอวบางกลับถูกบางอย่างรั้งเอาไว้ เมื่อหันไปดูก็พบว่า ชายร่างใหญ่ในชุดกางเกงยีนส์และเสื้อยืดสีดำ เข้ามายืนประชิดตัวตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ มือข้างหนึ่งของชายคนนั้นเกี่ยวเอวของณิชชาเอาไว้แน่น หญิงสาวไม่มีโอกาสต่อสู้ เพราะรถตู้ติดฟิล์มทึบคันหนึ่งขับมาจอดเทียบตรงริมฟุตบาทที่ยืนอยู่ แล้วตัวของเธอก็ถูกเหวี่ยงขึ้นไปในรถทันที สายตาปะทะกับใครคนหนึ่งซึ่งนั่งในรถอยู่ก่อนแล้ว

“คุณสรา!”

“ใช่ ฉันเอง” สุ้มเสียงต่ำจัด ฟังดูอันตราย “ไม่ต้องตกใจหรอก แค่อยากจะคุยอะไรด้วยนิดหน่อย” หญิงสาวว่า

“แล้วนี่จะไปไหน คุยกันที่นี่ก็ได้” ณิชชาชะงักเพราะทันทีที่เธอพูด ท่อนแขนของผู้ชายร่างยักษ์คนเดิมก็ตวัดเกี่ยวให้แน่นขึ้นอีกจนเจ็บ แต่

สีหน้าของมันกลับทำเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ หรือมีคนอื่นอยู่ที่นั่น คนขับรถก็เช่นกัน

“ฉันไม่ชอบบรรยากาศที่นี่น่ะ”

“แล้วนี่จะพาฉันไปไหน” ณิชชาถาม แต่หญิงสาวไม่มีโอกาสรู้คำตอบ มือที่แข็งเป็นเหล็กนั้นบีบล็อกที่เอวเธอแน่น  ก่อนที่มืออีกข้างจะถือผ้าเล็ก ๆ ผืนหนึ่งมาปิดที่ปากและจมูก ความตกใจทำให้ณิชชาเผลอสูดลมหายใจลึก และกว่าจะนึกได้ว่าควรกลั้นลมหายใจก็สายเกินไปเสียแล้ว

...คุณสินธุ์ ช่วยด้วย...สติของณิชชาหายไปพร้อมกับความคิดนั้น

ณิชชาพบว่าตัวเองถูกจัดให้นั่งบนเก้าอี้เอนจนเกือบเป็นท่านอนเหมือนกำลังทำฟัน กลิ่นฉุนของน้ำมันเบนซินทำให้เวียนหัว ในห้องที่มืดสนิทนั้น มีไฟดวงหนึ่งสว่างจ้าอยู่ที่เหนือหัว ส่องลงมาที่ดวงตาของเธอพอดีทำให้ความสามารถในการมองเห็นแทบจะเท่ากับศูนย์

ต้องพยายามหันหน้าไปทางอื่น เพื่อสำรวจความเป็นไปของห้องว่าง ๆ ที่ตัวเองกำลังนั่งอยู่ อยากจะเดินไปสำรวจ อยากจะไปบิดลูกบิดประตูที่เห็นอยู่ไกล ๆ แต่เรื่องจริงก็คือ เธอถูกจับมัดติดเก้าอี้ตัวนั้นไว้  นอกจากศีรษะที่หันไปมาได้ก็ไม่มีอะไรในร่างกายที่สามารถขยับได้อีกเลย

เสียงเปิดประตูเรียกให้ณิชชาสนใจหันไปมอง เงาเลือนลางตรง หน้าค่อยชัดขึ้นในความมืดสลัว  สัญชาตญาณแรกบอกณิชชารีบหนี แต่เชือกสี่เส้นใหญ่ที่มัดมือมัดเท้าไว้มันไม่อำนวยเอาซะเลย

“ไม่ต้องกลัว นี่ฉันเอง”

“คุณสรา”

“ใช่ และนี่คือที่ที่ฉันอยากจะคุยกับแกไงล่ะ แม่เลขาตัวดี” เสียงของภัสสราออกจะติดโกรธ หญิงสาวพยายามที่จะทำให้เหมือนเป็นเสียงที่ราบเรียบที่สุด แต่ไม่อาจจะปิดบังแววตาขุ่นขวางนั้นได้เลย

“คุณทำแบบนี้ทำไม?”

“แบบนี้ แบบไหนล่ะ แบบที่ทำกับเธอตอนนี้ หรือแบบที่ทำกับ

คุณสินธุ์ เจ้านายสุดที่รักของแก”

ณิชชาไม่เสียเวลาสงสัยว่าภัสสรารู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับ ชลาสินธุ์ได้อย่างไร สิ่งสำคัญที่ต้องทำตอนนี้คือ ตั้งสติและเอาตัวรอดออกจากที่นี่ให้ได้

“ไม่มีใครปล่อยให้คุณรอดเป็นครั้งที่สองหรอก” ณิชชาหงุดหงิดที่ภัสสราได้รับอนุญาตให้ประกันตัวจากคดีเก่า

“ฉันก็รอดได้ทุกครั้งนั่นแหละ” เธอเลิกคิ้วท้าทาย “แล้วรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงต้องเอาแกมาไว้ที่นี่” หญิงสาวถามขึ้น ก่อนที่ณิชชาจะเห็นว่าในมือของเธอมีมีดซ่อนปลายอันเล็ก ๆ อยู่  และกำลังจะเอามันออกมาใช้กับร่างกายของเธอ

ปลายมีดแหลมถูกขีดเบา ๆ ไปทั่วร่างของณิชชา หน้าท้องของเธอแข็งเกร็งเมื่อมีดทำท่าจะถูกเสียบลงไปที่เนื้อนิ่ม ๆ นั้น

“ฉันไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าไม่ว่าคุณจะทำอะไร คุณก็จะไม่สมหวัง”

“หึ อย่าโง่ไปหน่อยเลย ฉันไม่พลาดซ้ำสองหรอก ที่ฉันเอาแกมาที่นี่ก็เพื่อให้เจ้านายโง่ ๆ ของแกมาตามหาไงล่ะ” ภัสสราแกว่งมีดเล็ก ๆ ในมือเล่น สายตาฉ่ำน้ำเพราะรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองหวังต้องเกิดขึ้นจริงอย่างแน่นอน   “จากนั้น ฉันจะทำอะไรรู้มั้ย” ภัสสราถาม เว้นวรรคเหมือนจะรอให้ ณิชชาตอบ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองตั้งใจจะเป็นคนเฉลยอยู่แล้ว

“ฉันจะเผาที่นี่ ให้ที่นี่เป็นเรือนรักเรือนตายของแกกับไอ้คุณสินธุ์”

ณิชชารู้ถึงสาเหตุของกลิ่นน้ำมันที่อบอวลเต็มห้องนั้นทันที

“หึ คุณทำไม่สำเร็จหรอก ตอนที่คุณคิดจะใช้สวรรยารีสอร์ตมาทำบ่อนใหญ่โต คุณก็วางแผนมาอย่างดีไม่ใช่เหรอ แล้วคุณก็ถูกจับ ตอนที่คุณขับรถชนคุณสินธุ์ คุณก็คงไม่ได้หวังให้เขาแค่บาดเจ็บ แต่เขาแทบไม่ได้เป็นอะไรเลย คนอย่างคุณ มันไม่เคยทำอะไรสำเร็จสักอย่าง คุณภัสสรา”

ใบหน้าของภัสสรากระตุก ความเยือกเย็นที่เคลือบเอาไว้และความสนุกที่ได้เล่นกับร่างที่ต่อสู้เธอไม่ได้มันหายไปอย่างรวดเร็ว

“ปากดีนัก!” ภัสสราแผดเสียงร้อง ก่อนจะรวบรวมแรงของตัวเองทั้งหมดไว้ในมือทั้งสองที่ประกบกำแน่นกลายเป็นกำปั้น แล้วทุบรัวลงมาที่ร่างของณิชชาอย่างบ้าคลั่ง

หญิงสาวทั้งจุกและยังรู้สึกเจ็บกับปลายมีดที่ยื่นออกมานอกกำปั้นแล้วกระทบกับผิวของเธอด้วย

เมื่อสาแก่ใจแล้ว ภัสสราก็ลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าและผมของตัวเองให้เข้าที่ราวกับเมื่อครู่ไม่ได้แสดงกิริยาอย่างคนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ออกมา

“ไม่ต้องรอนานหรอก  ไม่ทันหมดคืนนี้ เจ้านายของแกได้มาลาโลกที่นี่แน่นอน”

ภัสสราจากไปแล้ว ทิ้งให้เธออยู่ท่ามกลางความมืด กับไฟเพียง

ดวงเดียวอีกครั้ง ณิชชาพยายามดึงรั้งเจ้าเชือกทั้งสี่เส้นที่มัดเธอเอาไว้ แต่เมื่อรู้สึกว่า ตัวเองจะทำอะไรไม่ได้จริง ๆ หญิงสาวก็ตัดสินใจหลับตาเพื่อหลบแสงจ้าที่ส่องลงมานั้น

...กลัวเหลือเกินว่า ชลาสินธุ์จะตามเธอจนเจอ...

“ณิช ตื่นสิ ณิช ตื่นได้แล้ว” เสียงที่ได้ยินอยู่ไกล ๆ ในความฝัน กลับอยู่ใกล้มากขึ้นเมื่อตอนที่ณิชชาลืมตาขึ้น

“คุณสินธุ์!” เขามาอยู่ที่นี่แล้ว ณิชชาน้ำตาไหลด้วยความกลัว

ชลาสินธุ์จูบที่หน้าผากหญิงสาวเร็ว ๆ ก่อนที่จะใช้ความพยายามแก้เชือกทั้งหมดที่พันธนาการร่างเล็กที่เป็นดั่งดวงใจเขาเข้าไว้

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ไม่เป็นไรใช่ไหม” คำพูดของเขาฟังดูทั้งห่วงหาและเหนื่อยหอบ

“คุณไม่ควรมาที่นี่” ณิชชาพูด คิดถึงคำพูดของภัสสรายิ่งทำให้เป็นห่วงชลาสินธุ์ลำคอแห้งผากด้วยความตื่นกลัว

“ฉันมาตามหาเธอ”

“คุณสราพาตัวฉันมา เพื่อให้คุณมาตาม แล้วเขาก็จะ...จะ...”

ณิชชาไม่อาจจะเปล่งเสียงคำที่น่ากลัวบางคำออกมาได้

“ไม่ว่าอะไรจะรออยู่ตรงนี้ ฉันก็ต้องหาเธอให้เจออยู่ดี” ชลาสินธุ์บอกก่อนจะโอบรอบร่างนั้นให้ลุกขึ้นยืน

“แล้วคุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง” ณิชชาถาม คิดว่าภัสสราและลูกน้องจะต้องอยู่บริเวณนี้อย่างแน่นอน แต่ยังไม่ทันได้คำตอบ ร่างของเธอก็ทรุดฮวบลงเพราะความอ่อนล้าหลังจากถูกรัดมือและเท้าเป็นเวลานานเกินไป

“ใจเย็น ๆ นะ” ชลาสินธุ์บอก ก่อนจะสอดมือทั้งสองข้างเข้าบริเวณแผ่นหลังและช่วงขาเพื่ออุ้มร่างบางเข้าไว้

“คุณบาดเจ็บที่ขานะ ให้เวลาฉันหน่อย ฉันเดินเองได้”

“เราไม่มีเวลาขนาดนั้น  และฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว” เขาพูดแล้วพาร่างแสนรักตรงไปยังประตูซึ่งเป็นเพียงทางเข้าและทางออกทางเดียวของที่นี่

ณิชชาใช้มือตัวเองบิดลูกบิดประตูแต่ยังไม่ทันที่จะเอื้อมถึง ประตูก็ถูกเปิดผลัวะขึ้นซะก่อน ณิชชาตกใจแต่ก็ยังพอมีสติมองไปยังด้านหลังของภัสสราก่อนจะพบว่า ห้องโล่ง ๆ ที่อยู่นี้ตั้งอยู่ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่มากมาย คงจะเป็นในป่าที่ไหนสักแห่ง และเชื่อว่าภัสสราตั้งใจอยู่แล้วว่าจะเผาที่นี่ทิ้งเพราะคงจะไม่มีสิ่งมีชีวิตชนิดใดอยู่ใกล้บริเวณนี้เลย

“ฉันรู้ว่ายังไงคุณก็ต้องมา คุณสินธุ์”

“ก็น่าจะบอกดี ๆ ผมพร้อมที่จะพูดคุยกับคุณอยู่แล้ว ไม่น่าจะต้องให้คนอื่นเดือดร้อน”

“ทำแบบนั้นก็ไม่สนุกน่ะสิ แล้วยิ่งคนอื่นที่คุณว่า เป็นเลขาคนนี้ของคุณด้วยแล้ว ฉันยิ่งสนุกใหญ่”