04

"ยัยพราวฟ้าแกมาพอดีเลยเจ๊กำลังคิดถึงแกอยู่ มาๆนั่งลงก่อน แล้วทำไมหน้าแกบูดบึ้งอย่างนั้นล่ะ"

" เจ๊ฮือ...."

พราวฟ้าอ้าแขนเดินเข้าไปสวมกอดเจ๊ส้ม

"พราวฟ้าแกร้องไห้ทำไม ไม่เอาอย่าร้องนะ มีอะไรค่อยๆพูด ไปๆ นั่งลงก่อนเดี๋ยวเจ๊ไปหยิบน้ำมาให้"

"ขอบคุณมากคะเจ๊ ฮึกฮึก "

พราวฟ้าพลันสะอื้นไห้ เมื่อทุกอย่างที่สะสมไว้ประทุออกมา

"เอานี่น้ำ แล้วเล่ามาสิว่า มันเกิดอะไรขึ้นแกมีปัญหาอะไรอยู่"

"พ่อเข้าโรงพยาบาลเจ๊"

"คุณพระ!! แล้วเป็นไงบ้าง

"ต้องผ่าตัดหัวใจ ค่าใช้จ่ายห้าแสน พราวไม่รู้จะไปหาเงินจากไหนหยิบยืมใครก็ไม่ได้เลย "

"โถ่พราวฟ้าเอ๊ย.... เจ๊ก็อยากช่วยแกนเพราวฟ้าแต่ลำพังเงินซื้อของในร้านแต่ละวัน แกก็รู้อยู่ หรือแกจะเบิกเงินเดือนล่วงหน้า ก่อนดีไหมเจ๊ยังพอมีเงินที่เก็บไว้จ่ายค่าทำงานให้พวกแกอยู่ "

"อย่าเลยเจ๊ เงินเดือนฉัน เก้าพันยังไงมันก็ไม่พออยู่ ดี แล้วนี่จอมทัพมันไปไหนอะ"

"ไอ้น้องชายตัวแสบเจ๊น่ะหรอ หายหัวออกไปตั้งแต่เช้าแล้วถามก็ไม่ตอบ แต่ชั่งมันเถอะเรื่องพราวฟ้าสำคัญกว่า จะเอายังไงต่อไป ถึงเจ๊จะไม่มีเงิน ช่วยแกแต่เจ๊ก็จะคอยอยู่ข้างๆแกนะ"

" ขอบคุณเจ๊มากนะคะ"

พราวฟ้ายกยิ้มมอง เจ๊ส้ม คนที่เป็นดั่งพี่สาวคนหนึ่ง

@ไซร์งานก่อสร้างตึกแห่งหนึ่ง

"เอ้าไอ้หนุ่มมึงเร็วๆสิ"

" ครับพี่"

จอมทัพตะโกนเสียงดังลั่น พลางใช้สองมือยกก้อนอิฐยื่นให้ ช่างที่กำลังก่ออิฐสร้างตึกอยู่ มือหนาปาดเหงื่อที่ไหล

"เอาปูนหนึ่งถังพ่อหนุ่ม" "ครับพี่"

จองทัพรีบวิ่งไปตักปูนที่ผสมทิ้งไว้เสร็จแล้วใส่ถังหิ้ว ก่อนจะยกไปให้พี่ช่างที่รออยู่ ชายหนุ่มจำเป็นจะต้องหาเงินให้ได้เยอะๆ เพื่อไปช่วยเหลือพราวฟ้า แต่ก็ลืมคิดว่าค่าแรงรายวัน วันละ400 ร้อย ต้องทำงานอีกกี่ชาติถึงจะได้ห้าแสน

"เอาล่ะ ๆ วันนี้พอแค่นี้ก่อน ทำงานกันมาทั้งวันแล้ว"

เสียงผู้รับเหมาเอ่ยขึ้น ก่อนจะควักเงินจำนวนหนึ่งออกมา

"ไอ้หนุ่มเอ็งมานี่"

จอมทัพรีบวิ่งเข้าไปหาผู้รับเหมาอย่างดีใจ

"เอาค่าจ้างของแกวันนี้"

"ขอบคุณมากครับ"

ชายหนุ่มรับเงินสี่ร้อยมาถือไว้ในมือ อย่างดีใจ

"อดทนอีกนิดก็พอจะหาเงินได้สักครึ่งไว้ช่วยพราวฟ้า"

จอมทัพเอ่ยขึ้นกับตัวเอง ก่อนจะเผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยวความเหนื่อยล้า...

@ร้านกาแฟเจ๊ส้ม

บรรยากาศภายนอกมีฝนตกลงมาไม่ขาดสาย กล้วยไม้ที่ห้อยระย้าข้างกระจกบานใสกวัดแกว่งไปมา พราวฟ้านั่งครุ่นคิด อยู่นานหากตัวเธอนั้นไร้หนทางจริงๆยังไงชีวิตพ่อก็สำคัญกว่าเงิน และสำคัญกับพราวฟ้ามาก

เจ๊ส้ม ที่ยืนจัดขนมใส่ตู้พลันเหลือบมองพราวฟ้าด้วยความเป็นห่วง วันนี้ในร้านเงียบสงัดเพราะไม่มีลูกค้า พราวฟ้ากำมือแน่น หากเธอยอมเอาตัวเข้าแลก เพื่อเงินหกแสนหากพ่อรู้เข้าคงเสียใจมาก

"เจ๊"

พราวฟ้าหันไปเรียกเจ๊ส้ม

"ว่างัยพราว" ถ้าวันนึงเจ๊เกิดปัญหา หนทางทุกอย่างตันหมดมีเพียงเส้นทางเดียวให้เจ๊เดินไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าข้างหน้าเป็นยัง เจ๊จะไปไหม"

"ถ้าให้เจ๊เลือกหรอ เจ๊ต้องไปสิ ยังไงซะเราก็ยังเหลือโอกาสนะ แม้จะเป็นเพียงหนึ่งเส้นทางสำหรับเจ๊ก็น่าไปลอง"

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความคิดอะไรบางอย่างภายในใจ

"ขอบคุณมากนะเจ๊ พราวมีทางออกแล้ว"

พราวฟ้าตัดสินใจวิ่งออกไปขึ้นรถที่จอดตากฝนอยู่ พราวฟ้าแกจะรีบไปไหนฝนยังตกอยู่เลย ไม่ต้องห่วงเจ๊ มอเตอร์ไซค์ขับแล่นผ่าสายฝนไปบนท้องถนน ที่มีรถแล่นมากมาย

@คฤหาสน์ตระกูลโยมาอุส

มาเฟียหนุ่มชื่อดังและมีอำนาจที่สุด มือเรียวขาวซีดยกกาแฟขึ้นดื่ม

"นายครับ วันนี้ฝนตกหนักผมเลื่อนการประชุมออกไปก่อน

"อืม"

คชา พยักหน้าเพราะเค้าไม่อยากเดินทางไกลในยามฝนตกเพราะมันเสี่ยงต่อการโดนลอบทำร้าย

แม้ริมฝีปากหนาจะดื่มกาแฟ แต่ดวงตากลับจ้องมองโทรศัพท์ไม่วางตา

"รอสายจากใครอยู่รึเปล่าครับ"

ไฟล์เอ่ยถามอย่างสงสัยเพราะเห็นคนเป็นเจ้านายนั้นเป็นแบบนี้มาทั้งวันแล้ว

"ออกไป"

" ครับนาย"

"หึ...ไม่คิดจะโทรมาจริงสินะ หรือข้อเสนอของฉันมันตรงเกินไปสาวน้อย"

@โรงพยาบาลที่ฝนตกหนัก

"อยู่ตรงไหนนะ จำได้ว่าโยนไว้แถวนี้นี่"

พราวฟ้าเดินหานามบัตรสีทองใบนั้น ที่ชายหนุ่มโยนเอาไว้ แต่เดินหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ร่างกายบอบบางของพราวฟ้าเปียกปอนไปด้วยหยาดฝน

เวลาผ่านไปจนมืดค่ำพราวฟ้าก็ยังคนนั่งหาเดินหา

"นายครับ คนที่นายให้ส่งคนไปติดตามดูเธอตอนนี้รับแจ้งว่าตอนนี้เธอกำลังตามหาอะไรบางอย่างท่ามกลางสายฝนหน้าโรงพยาบาล

"งั้นเหรอ"

มาเฟียหนุ่มร่างสูงยืนสูบบุหรี่มองสายฝนนอกกระจกบานใส หันมาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เมื่อได้ยินลูกน้องคนสนิทรายงานเกี่ยวกับเธอคนนั้น

"เอารถออก"

" ครับนาย"

ไฟล์ มือขวาคนสนิทผู้ขับรถให้ มาเฟียหนุ่มมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาล ตลอดทางดวงตาคู่คมดูเป็นกังวล อย่างมาก

พราวฟ้ามองหานามบัตรสีทองใบนั้นจนเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าและยังเมื่อยขาไปหมด หญิงสาวนั่งลงกอดเข่าตัวเองอย่างสิ้นหวัง

"ทำไมโอกาสถึงไปเร็วนักนะ "

พราวฟ้าพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะร่ำไห้ออกมา ทว่าอยู่ ๆ รองเท้าหนังสีดำ ก็ปรากฏตรงหน้าของคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าเรียวสวยค่อยๆเงยขึ้นมอง ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำ มือหนาถือร่ม สีใสบังฝนให้ พราวฟ้า มานั่งทำอะไรตรงนี้เธออยากป่วยตายรึไง"

เสียงหนาเอ่ยถามขึ้นจากใบหน้าที่หล่อเหลา และเยือกเย็น พร้อมกับมือหนาพยุงไหล่พราวฟ้าลุกขึ้น

"คุณฉันยอมรับข้อเสนอของคุณ"

"อย่าบอกนะว่าเธอมานั่งหานามบัตรฉัน"

พราวฟ้าพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่จะถูกมือหนาดึงเข้ามาสวมกอดด้วยความมึนงง

"ทำไมอ้อมกอดนี้มันดูอบอุ่นจังนะ"

พราวฟ้าครุ่นคิดภายในหัวพลันหลับตาลงช้า ๆ ท่ามกลางอ้อมกอดที่อบอุ่น

"ทีหลังอย่าทำเรื่องบ้าแบบนี้อีก มากับฉัน"

คชาดึงข้อมือพราวฟ้าไปขึ้นรถบนรถที่จอดอยู่

"เอาผ้ามา"

ไฟล์รีบยื่นผ้าห่มสีดำผืนหนาให้คนเป็นนายทันที

"ครุมไว้เดี๋ยวจะป่วย"

พราวฟ้าจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มตรงหน้า ที่กำลังนำผ้าผืนหนามาคลุมร่างให้เธอ ทำให้ใบหน้าทั้งสองห่างกันเพียงเสี้ยว

เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด....ทำไมฉันกลับรู้สึกว่าเขาเป็นคนอบอุ่นจังเลยนะ ใจบางกระหน่ำเต้นอย่างหนักยามที่ใกล้ชิดชายหนุ่มตรงหน้า....