ร่างเล็กในชุดนอนสีเทาอ่อนทิ้งตัวลงบนที่นอนสีชมพูหนานุ่มแววตาคู่สวยมองเพดานไม้ ครุ่นคิดหาร้อยแปดวิธีที่จะนำเงินมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลของพ่อ
เงินติดตัวตอนนี้มีไม่ถึงห้าร้อยด้วยซ้ำลำพังตัว คนเดียวต่อให้ ที่ทำงานสามแห่งที่ทำอยู่จ่ายเงินเดือนก็ไม่พอจ่ายอยู่ดี สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้ก็คือหาหยิบยืมจากคนรู้จัก ช่วงนี้ได้ข่าวมาว่าบ้านอาเฆข น้องชายของพ่อกำลังไปได้สวยพวกเค้าอาจช่วยเราได้บ้าง พรุ่งนี้เช้าเธอคงจะต้องลองไปคุยกับอาตัวเองสักหน่อย และต้องมีหนทางแน่ๆ หลักจากสมองครุ่นคิดวิธีออกมา พราวฟ้าก็กลับผ่อนคลายขึ้น มาบ้าง จนผล็อยหลับไป เช้าตรู่.. มือเรียวบิดไปมามองแสงสว่างอ่อนๆที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องนอน "ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีน่ะพราวฟ้า" พราวฟ้าเอ่ยอวยพรให้กับตัวเอง พร้อมกับรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้หญิงสาวเลือกที่จะสวมชุดที่สบายที่สุด "งั้นเอาเป็นชุดเสื้อยืดสีขาวกับกระโปรงกรีบรอบสีชมพูสั้นเหนือเข่าละกัน " หลังจากแต่งตัวเสร็จสิ้น ก็ไม่รอช้ารีบหยิบกุญแจมอเตอร์ไซค์เวสป้าสีฟ้าอ่อนคู่ใจที่วางอยู่เพื่อออกเดินทางไปบ้านอาของเธอ พราวฟ้าสะพายกระเป๋าคู่ใจพร้อมกับสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวง่ายต่อการเดินทางก่อนจะขับรถมอเตอร์ไซค์แล่นออกไปบนถนน มือบางบิดช้าจนแทบจะคลาน "ขับช้าแบบนี้มึงเดินเถอะ " รถที่ขับตามมาตะโกนด่าทอเธอด้วยคำหยาบคาย "ขอโทษค่ะ" ทว่าพราวฟ้าก็ทำได้เพียงขับต่อไปแบบเดิมเพราะสิ่งที่เธอกลัวที่สุดก็คือความเร็วและอุบัติเหตุ เพราะถึงยังไงบ้านของอาเฆขก็ไม่ได้ไกลนัก พราวฟ้าครุ่นคิดในหัวระหว่างขับรถผ่านหมู่บ้านจัดสรรค์มากมายราคาหลายสิบล้าน " ถึงแล้ว เย้" พราวฟ้ารีบจอดรถพลันถอดหมวกกันน็อคออก สีหน้าเธอฉายแววมีความหวังอย่างเห็นได้ชัด "อาเฆขคะอาเฆข" พราวตะโกนเรียกชายหนุ่มวัยกลางคนหน้าประตูรั้วบ้าน ก่อนจะวิ่งไปกดกริ่งหน้าประตู "มาหาใครคะ" เสียงแม่บ้านเดินอออกมาก่อนจะเอ่ยถาม "อ้าว...คุณพราวเองหรอคะ ป้าคิดว่าใคร มาหาคุณเฆขหรอคะ " "ใช่ค่ะคุณอาอยู่ไหมคะ" "คุณเฆขไปทำธุระค่ะไม่นานก็กลับคุณพราวเข้ามานั่งในบ้านก่อนดีกว่าค่ะ ข้างนอกลมแรงเหมือนฝนจะตกด้วย" " ขอบคุณมากค่ะ" พราวฟ้าเดินตามป้าแม่บ้านเข้าไปนั่งรอด้านใน ก่อนที่เสียงรถหน้าประตูรั้วจะดังขึ้น "คุณเฆขลับมาพอดีเลยค่ะ ป้าไปเปิดประตูให้ก่อนนะคะ" หญิงสาวพยักหน้าพร้อมกับยิ้มตอบป้าแม่บ้าน ทว่ามือสองข้างกลับจิกชายผ้ารอคนเป็นอาเดินย่างกรายเข้ามา "จะเริ่มบอกเค้ายังไงดีนะ" เพียงแค่ประตูรถหน้าบ้านเปิดออกเสียงดังโวยวายก็เล็ดเข้ามาด้านใน "เฆข คุณก็รู้ว่าตอนนี้บ้านเรามีภาระมากมายคุณจะนำเงินไปลงทุนแบบนั้นได้ยัวไง ถ้าขาดทุนขึ้นมา กอล์ฟกับกายลูกเราจะเอาเงินที่ไหนไปเรียนคุณเคยคิดบ้างไหม" " พิณ คุณก็อย่าใช้อารมณ์สิ ยังไงซะพวกเราก็ต้องได้กำไรอยู่แล้ว คุณน่ะคิดมาก ไปๆเข้าบ้านเถอะ" เสียงของอาเฆขและอาพิณ ภรรยาของเค้าถกเถียงกันเสียงดังลั่น ครั้นได้ยินเสียง ก็ทำเอาหญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะตอนนี้พวกเค้ากำลังทะเลาะกันเรื่องเงิน หากเธอนำเรื่องเดือดร้อนของตัวเองมาขอความช่วยเหลือ พวกเค้าจะคิดยังไง " อ้าวพราว มาตั้งแต่เมื่อไหร่" " มาซักพักแล้วค่ะอา" "ดีเลยอยู่ทานข้าวเย็นกับอาก่อนสิไม่ได้เจอนาน พ่อเราเป็นไงบ้าง สบายดีไหม" พราวฟ้าทำได้เพียงอ้ำอึ้งไปพักใหญ่ เธออึดอัดใจในคำถามนั้น พลางกำมือเรียกความกล้าในตัวเองเอ่ยตอบออกไปตามตรง "ตอนนี้คุณพ่อป่วยอยู่โรงพยาบาลค่ะ" " เกิดอะไรขึ้น !! " เสียงชายหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะเดินมานั่งลงบนโซฟา ตัวข้างๆเธอพร้อมกับใช้มือหนาแตะลงบนไหล่ของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา "ตอนนี้คุณพ่อต้องผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ พราวไม่มีเงินมากพอจะจ่ายค่ารักษาให้คุณพ่อ คุณอาคะ พราวขอรบกวนคุณอาได้ไหมคะ " เฆขนิ่งเงียบก่อนจะค่อยๆดึงมือออกจากไหล่หญิงสาว "คือว่าตอนนนี้อา..." "ตอนนี้อาเธอถังแตก เพราะเอาเงินไปลงทุนหุ้นจนหมด เค้าไม่มีเงินช่วยเธอหรอกพราวฟ้า" "นี่คุณ" เฆขเอ่ยขึ้น ก่อนจะแสดงสีหน้าซีดตก "อย่าไปฟังอาพิณเลยนะ ตอนนี้อาไม่มีเงินจริงๆ อีกอย่าง ลูกชายอาก็เพิ่งเข้าโรงเรียนด้วย" "ไม่เป็นไรค่ะอา ฉันยิ้มกลบเกลื่อนความผิดหวัง "พราวขอตัวกลับก่อนนะคะ" "อยู่ทานข้าวกับอาก่อนสิ" "อย่าเลยค่ะอาเฆข พอดีพราวมีธุระต้องรีบไปทำ ไว้เจอกันใหม่นะคะ " พราวฟ้ารีบวิ่งออกมาใบหน้ากลัั้นน้ำตาจนแทบรินไหลออกมา ตอนนี้เธอไร้ที่พึ่งพิงแล้วจะไปหาเงินที่ไหนกัน หญิงฉันยืนครุ่นคิดกับตัวเองอยู่หน้าประตูรั้วบ้านอาเฆข ก่อนจะนึกขึ้นได้ "หรือเราควรไปหาเจ๊ส้มดี เผื่อนางจะมีความคิดดีๆช่วยเราได้" ไวกว่าความคิด พราวฟ้ารีบสตาร์ทเครื่องรถขับออกไป หาเจ๊ส้มเจ้าของร้านกาแฟ ที่ฉันทำงานอยู่ด้วยความเร็ว....EPISODES 41 | THE ENDคชาดีใจจนพูด ไม่ออก จึงรีบลุกขึ้นและสวมกอดพราวฟ้า หญิงสาวผลักร่างชายหนุ่มออกและพูดต่อ "ฉันให้โอกาสคุณ ไม่ได้ให้คุณมาใช้ชีวิตกับฉัน ฉันจะรอดูคุณว่าคุณจะเป็นพ่อที่ดี ให้กับชาคริตได้มากขนาดไหน ถ้าวันไหนคุณผิดคำสัญญา คุณจะไม่ได้โอกาสนี้อีกเลย และแม้แต่หน้าฉันและหน้าลูกคุณก็จะไม่ได้เห็น""รู้แล้ว...รู้แล้วครับ อย่าโหดนักเลยเราไปดูลูกกันเถอะ"ฝั่งคนิตที่ขัดอกขัดใจ กับการตัดสินใจของพราวในครั้งนี้ แต่คนิตก็ไม่ได้ห้ามปราม หรือขัดลูก คนิตคิดว่าพราวฟ้าโตแล้วน่าจะตัดสินอะไรเองได้เพราะฉะนั้นเลยปล่อยให้พราวฟ้าได้ตัดสินใจเลือกคำตอบด้วยตัวเองไม่ว่าพราวจะเลือกอะไร คนิตก็เชื่อในการตัดสินใจของพราวเสมอเวลาผ่านไป 1 ปี คชาได้รับความเชื่อใจมากขึ้นจาก คนิต ตลอด 1 ปีที่ผ่านมาคชารักษาสัญญาของตัวเองตลอด พยายามพัฒนาปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น เพราะไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ไม่คิดว่าการมีลูกจะทำให้คชาเปลี่ยนไปขนาดนี้ คชาถึงขนาดเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือถึงแม้ตอนนี้ พราวฟ้าเเละคนิตจะยังไม่รู้เหตุผลที่ ทำให้คชา ได้อยู่กับพราวได้ยังไง เพราะคนอย่างเวลไม่มีทางยอมแน่ๆแต่อยู่ๆวันนี้ ก
EPISODES 40 | ทดสอบจิตใจ"แล้วหนูกับเขา..."" พราวเจอเขาก็จริง แต่ คชา ไม่ได้ทำตัวรุ่มร่ามแค่มีปากเสียงกันนิดหน่อยค่ะ คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วง เราจะไม่ทำให้คุณพ่อเสียชื่อเสียงอีกแน่นอน พราวพยายามออกห่าง และสั่งให้เขาเลิกยุ่งกับเราไปแล้ว คชาไม่ใช่คนที่ตามคนอื่นไม่เลิกเขาแค่ต้องการเอาชนะเท่านั้น เดี๋ยวเขาเหนื่อยเขาก็คงจะถอดใจไปเองล่ะค่ะ""คนที่ไม่เคยถอย อย่างคชา แค่คำบอกให้ถอยห่างมันใช้ไม่ได้กับเขาหรอกนะพราว คนแบบนี้ถ้าถูกกระตุ้นมากเกินไป จะเกิดการต่อต้านด้วยตัวเอง ไม่นานก็ต้องมาที่นี่แน่ๆ ""มาทำไมคะ ""ต้องติดตามตอนต่อไปนะ"อยู่ๆเสียงของชาคริตร้องขึ้นดังลั่นบ้าน พราวจึงต้องรีบขึ้นไปดูลูกเมื่อเห็นว่าลูกตัวร้อนและมีน้ำมูก จึงรีบพาชาคริตไปส่งโรงพยาบาลพราวและคนิต ยืนรอหมออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน พยาบาลเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินและบอกให้พราว ไปยื่นบัตรประจำตัวเด็ก เพื่อยืนยันการเป็นญาติของเด็ก พราวเอาบัตรต่างๆ ไปให้พยาบาลหน้าห้องบัตร เสร็จแล้วกำลังเดินกลับไปที่ห้องของชาคริตที่ยังอยู่ในห้องฉุกเฉินไม่ออกมา เธอเป็นห่วงชาคริตมาก ถึงขนาดเดินวนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินหลายครั้ง ฝั่งของคชา ที่วิ่งมา
EPISODES 38 | ครุ่นคิด@บ้านคนิต หลังจากที่พราวพาชาคริตเข้านอนก็อาบน้ำแต่งตัว จากนั้นก็กลับมานอนกอดชาคริต กลิ่นกายของเด็กเล็กที่หอมโดยธรรมชาติทำให้พราวฟ้ารู้สึกสบายใจ และหลับไปโดยไม่รู้ตัวในตอนเช้าเสียงเด็กร้องทำให้พราวฟ้ารู้สึกตัวตื่น แต่สักพักเสียงเด็กก็หายไปเพราะมีพี่เลี้ยงมาอุ้มชาคริตออกไปเดินเล่น เป็นแบบนี้ทุกเช้าตั้งแต่ชาคริตตื่นพราวฟ้าก็จะอาบน้ำแต่งตัวเพื่อได้ไปใช้เวลาอยู่กับลูกน้อยก่อนไปทำงาน ก่อนจะออกมาเล่นอยู่กับลูกสักพัก พาไปเดินเล่นเล่าเรื่องตอนเด็กๆให้กับชาคริตฟังถึงแม้เราจะรู้อยู่แก่ใจ ว่าชาคริตนั้นยังเป็นเพียงแค่เด็กน้อย ไม่รู้เรื่องรู้ราว และยังไม่สามารถมีความรู้ขณะที่จำเรื่องต่างๆในวัยเด็กวัยนี้ได้"ดูนั่นสิ หนูเห็นหมาตัวนั้นไหม มันชื่อว่าอีโก้ มันชอบหนูมากเลยนะ ไว้หนูโตกว่านี้แม่จะพาหนูไปเล่นกับอีโก้เวลาหนูโตหนูจะได้ไม่เหงาแต่อีโก้โตมากแล้ว ตอนนี้ก็แก่มากแล้วด้วยไม่รู้ว่าจะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ หนูต้องโตไว ๆ นะรู้ไหม จะได้เล่นกับอีโก้"ชาคริตที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวเมื่อเห็นสิ่งแปลก ๆ นั้นคือสิ่งแปลกใหม่ทำได้แค่มองและหัวเราะตามประสาเด็กพราวที่กำลังเล่นก
EPISODES 37 | งานเลี้ยงเสียงเพลงเเละเเสไฟงสาดส่องไปที่ผู้มาใหม่ที่เด่นที่สุดในงาน พราวใส่ชุดเดรสสีขาวประกายทอง ร่างบางเดินเข้างานมาอย่างเด่นสง่า ทุกสายตาจับจ้อง พราวส่งยิ้ม ให้กับพนังงานที่คอยส่งเสียงกรีดร้องโห่เเซวเเละ เเสดงความยินดีให้ เเละยิ่งส่งเสียงกรีดร้องหนักขึ้นไปอีก เมื่อ เดินมาได้สาว ก้าสก็ขยับตัวหลีกให้ทุกคนได้เห็นเด็กชายตัวน้อย ที่นอนเล่นอยู่บนรถเข็นเด็ก พราวเดินพร้อมรถเข็นเด็กมาจนถึงเวที พร้อมกับกล่าวคำยินดีบนเวที “ขอบคุณทุกคนที่มาในวันนี้ และขอบคุณการจัดงานต้อนรับดีๆให้กับน้องชาคริต พราวรู้สึกยินดีและดีใจมาก คืนนี้เราสนุกกันให้เต็มที่เเละทำงานกันอย่างสุดความสามารถ เวลาทำงานก็ทำงานเวลากินเที่ยวเล่นก็เป็นอีกส่วนหนึ่งที่ต้องทำเช่นกัน เราหวังว่าทุกคนจะให้การต้อนรับน้องชาคริตเหมือนกับที่ทุกคนให้กันต้อนรับและยอมรับในตัวพราว ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ’’ พราวกล่าวเสร็จก็ลงมาคุยกับแขกผู้ใหญ่ที่อยู่ด้านล่าง ส่วนบนเวทีก็ให้เป็นเรื่องของนักร้องที่ทางบริษัทแจ้งมาเพื่อเล่นเพลง“สวัสดีค่ะ ยินดีด้วยนะคะคุณพราว” “พนักงานในบริษัทต่างเข้ามายินดีและมอบของขวัญให้กับพราว เรารับมาและกล่าวขอบค
EPISODES 36 | สิ่งที่ต้องการบนระเบียงคฤหาสน์หลังหรูหรา เวลยืนมือล้วงกระเป๋าใบหน้ายิ้มแย้มหลังจากที่คชา ลูกชายวางสายใส่ “กว่ามันจะกล้าหารขึ้นมาฉันเหนื่อยกับมันไม่ย่อยเลย..”เวลเอ่ยขึ้นถึงลูกท่ามกลางอากาศหนาวเย็นเมื่อถูกลมหนาวอีกทั้งยังเพราะวัยชรารุ้มเร้าทำให้สุขภาพในช่วงเวลานี้ ไม่ค่อยสู้ดีนัก“สคิฟ ต่อไปฉันคงต้องฝากคชา กับแกแล้วละ” “นายครับแต่ว่า...”บอดี้การ์ดคนสนิทของเวลจะเอ่ยปากทว่าก็ต้องหยุดชะงัก ครับนาย”“ฉันรู้ว่าเเก ไม่ชอบคชามัน แต่แกลองรู้จักมันให้ดีกว่านี้หน่อยพวกแกสองคนก็เหมือนจิ๊กซอว์ที่ฉันสร้างขึ้นมาหากขาดตัวใดตัวนึงไป ก็ย่อมอยู่ไม่คงทนดังนั้น ฉันคงต้องฝากแกจัดการต่อ”คำพูดของเวลแม้จะคล้ายกับคนฝากฝังทว่าเขานั้นย่อมรู้ตนเองดีหลายปีมานี้เขาไปหาภรรยาที่สุสานบ่อย ๆ บางวันก็จะนำเรื่องการเติบโตของ คชา ไปเล่าให้กับ ภรรยาที่หลุมศพฟัง แม้ในตอนที่มีชีวิตอยู่เธอจะไม่เคยเข้าใจจุดประสงค์ของ เวล แต่ยามตายจากไป ทุกอย่างก็เริ่มชัดเจน คนที่เกิดมาบนเส้นทางนี้ มันเลือกที่จะกำหนดชีวิตของตนเองไม่ได้หรอก “ฉันจะต้องฝึกฝนให้คชามันเเข็งแกร่ง ฝึกให้มันเยือกเย็นเหมือนฉัน เพราะความ
EPISODES 35 | ห่วงแหนคนรักnc+ภายในห้องสี่เหลี่ยม ร่างเล็กนอนพลิกตัวไปมาบนเตียงด้วยความร้อนใจ เพราะเป็นห่วงคชาอย่างมาก “ป่านนี้คุณจะเป็นยังไงบ้างนะหลับสบายดีรึเปล่า”พราวฟ้าครุ่นคิดในหัวจนผล็อยหลับไป ภายในความมืดสลัว ตรงหน้าต่างห้องร่างหนากำยำปีนขึ้นมาพลางความแผ่วเบาในการย่องเดินมาหยุดที่ปลายเตียงของหญิงสาว ดวงตาคู่คมจ้องมองเธอในความมืดสลัว พลางกลืนน้ำลายกึกใหญ่ลงคอ "พราวฟ้า...” มือหนาค่อย ๆ จับลูบขาเรียวสวยอย่างแผ่วเบาก่อนจะใช้มือหนาลูบขย้ำทรวงอกอวบอิ่มจน หญิงสาวค่อยๆ รู้สึกตัวตื่นและเริ่มจะได้สติลืมตาตื่น“ ..อื้อ..”มือหนาอุดริมฝีปากเรียวสวยในความมืดก่อนจะใช้ปลายลิ้นอุ่น ๆ โลมเลียดูดดื่มชิมรสหวานของสองเต้าอวบ ซึ่งพราวฟ้าก็ไม่สามารถมองเห็นผู้ชายคนนั้นได้แบบชัด ๆ จึงไม่รู้เลยว่าเขาคือใครที่กล้าบุกเข้ามาในเวลาแบบนี้ กรี๊....อื้อออออ!!!!มือหนาเลื่อนลูบเรือนร่างสวยได้รูปพลางใช้ปลายนิ้วเพียงกระดิกก็สามารถปลดตะขอบราลูกไม้สีขาวได้อย่างง่ายดาย เสื้อผ้าน้อยชิ้นถูกจับถอดโยนลงพื้นห้อง เตียงขนาดกว้างเหลือเพียงเรือนร่างเปลือยเปล่าของทั้งคู่ ภายในความมืด มือหนาจับแกนกายลำแข็ง สอดก