3.เธอต้องหนี

สายฝนกอดกระเป๋าแน่น คนขับมองอย่างสนใจ เสียงเหี้ยมบอกออกมาว่า กระเป๋าไม่มีค่าอะไร ไม่มีใครขโมย สายฝนหลบสายตาบอกออกไปว่ามีของต้องใช้ในกระเป๋า แล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำไป ปั้มน้ำมันแห่งนี้อยู่บนถนนเส้นหลัก ห้องน้ำเปิดไฟสว่างไสว คนที่มาด้วยกันมองเธออย่างสงสัยกับท่าทางของเธอ แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกัน เสียงคนเดินเข้าออก สายฝนมองออกไปข้างนอก เห็นคนขับรถกำลังเปิดประตูเค้าร้านสะดวกซื้อ เธอใจเต้นรัว ตัดสินใจแน่วแน่ตายเป็นตาย

เธอกอดกระเป๋าวิ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยความเร็ว หางตาพบว่าคนขับเห็นเธอแล้ว มันกำลังจะวิ่งตามมา เธอวิ่งไม่คิดชีวิต สายตามองหาที่หลบ รถเก๋งคันหรูกำลังจะออกตัวแล้ว เธอเคาะกระจกขอความช่วยเหลือ

ธีร์ แวะมาเข้าห้องน้ำขณะที่กำลังจะกลับบ้าน เค้ากำลังจะออกรถ เสียงเคาะกระจกรัวๆ เรียกความสนใจให้กับเค้า เด็กสาวผมยุ่งรุงรังเคาะกระจกเค้าอย่างรุนแรง เค้าปลดล็อกเธอก้าวเข้ามานั่งเบาะหลัง ส่งเสียงละล่ำละลักบอกออกมาขอความช่วยเหลือ ด้านหลังมีผู้ชายท่าทางเป็นนักเลงวิ่งตามมาเอาเรื่อง เค้าไม่ได้ถามอะไรสักคำ แต่ขับรถออกมาอย่างรวดเร็ว ได้ยินเสียงด่าตามหลังมาอย่างฉุนเฉียว เค้าขับออกมาได้สักพัก แล้วเลี้ยวรถเข้าซอยหนึ่ง เวลาประมานตีสี่กว่า เค้าจอดรถหันหลังไป

"ลงไป ลงไปได้แล้ว"

ร่างบางก้มลงที่เบาะรถ เงยหน้าขึ้นมา แสงไฟถนนส่องลงมากระทบสายตาคนทั้งคู่ เค้าเปลี่ยนคำพูดจากลงไปเป็น

"มานั่งนี่ ฉันไม่ใช่คนขับรถเธอ"

สายฝนมือสั่นขาสั่น เปิดประตูรถออกไป ไปนั่งข้างเค้า มือบางพนมมือไห้วเค้า มือเธอสั่นน้อยๆ เสียงพูดสั่นยิ่งกว่า

''หนูขอบคุณคุณมากค่ะที่ช่วยหนู"

"หนีมาทำไม"

เสียงเค้าถามออกมา

"หนูจะมาทำงานเป็นคนรับใช้ค่ะ แต่ได้ยินว่า เค้าจะเอาลงใต้ หนูกลัว ก็เลยหนี"

เค้าพยักหน้ารับรู้ "มาจากไหน" เค้าถามอย่างชวนคุย เธอบอกชื่อจังหวัดเล็กๆ ในภาคเหนือไป

"แล้วมากับฉันไม่กลัวฉันเอาไปขายหรอ"

เค้าย้อนถาม "กลัวค่ะ มากับคุณหนูก็กลัว แต่คุณดูรวยขนาดนี้ คงไม่ได้ทำอาชีพไม่ดีใช่ไหมคะ" ธีร์หัวเราะลั่น เค้านี่แหละเจ้าพ่อค้ากามตัวจริง

"จะไปไหนต่อ ลงที่ไหน " สายฝนส่ายหน้า

"หนูไม่รู้ หนูไม่มีที่ไปหรอกค่ะ คุณจอดตรงไฟสว่างๆ ก็ได้ หนูจะหาทางไปเอง"

เธอบอกเค้าออกมา ธีร์ส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย

"ไปบ้านฉันก่อนละกัน ค่อยว่ากัน แล้วไม่ต้องกลัวว่าจะหลอกไปขาย สกปรกมอมแมม แบบนี้ฉันไม่สนใจหรอก"

เค้าบอกเธออย่างเรียบเฉย สายฝนมองตัวเค้ากับเธอเปรียบเทียบกัน เค้าขาวหล่อ ใส่เสื้อผ้าเนี้ยบทั้งตัว แต่เธอสิ มอมแมมขนาดนี้ เค้าจะหลอกเธอไปทำอะไร มือบางกอดกระเป๋าแน่น มองไฟรายทางอย่างสนใจ เค้าเลี้ยวเข้าไปในตึกหรูสูงระฟ้า เธอมองขึ้นไปอย่างตื่นเต้น เค้าจอดรถแล้วเรียกเธอลงมา เธอสวมรองเท้าแตะหูคีบ กางเกงยีนส์ตัวเก่า เสื้อยืดแถมยังสวมเสื้อลายสก็อตอีกตัว

เค้ามองเหมือนเธอเป็นตัวประหลาด เค้ายืนห่างเธอเต็มระยะห่างของลิฟต์ เธอเกาะผนังไว้แน่น หลับตาอย่างกลัว เค้าดึงเธอออกมา รำคาญน้อยๆ เธอเดินตามเค้าอย่างระมัดระวัง เมื่อประตูเปิดออก ไฟในห้องและแอร์ก็เริ่มทำงาน แสงไฟในห้องสว่างจ้า ภาพคนตรงหน้าก็ปรากฎ เธอรู้ว่าเค้าหน้าตาดี แต่หล่อขนาดนี้ เป็นดาราเลยไหม

"คุณเป็นดาราหรือป่าว"

เค้าหันไปมองคนถาม สารรูปแบบนี้ก็น่าจะคิดว่าเค้าเป็นดารา ธีร์ส่ายหน้าแทนคำตอบ

"จะเช้าแล้ว หาที่นอนแถวนี้ ฉันจะนอน อย่าเสียงดัง อย่าวุ่นวาย อย่าทำให้หงุดหงิด ห้องน้ำมีข้างนอกห้ามสกปรกเข้าใจไหม"

เค้าสั่งแล้วก็เดินเข้าห้องไป เธอยืนเคว้งอยู่ตรงนั้น สายฝนนั่งลงกับพื้น มือบางเอากระเป๋าเสื้อมาหนุนนอนกับพื้น น้ำตาไหลออกมา พรุ่งนี้ป้าจิ๋วคงจะรู้เรื่องที่เธอหนี แม่คงจะอาละวาด พ่อคงจะเสียใจ เธอจะทำยังไง จะบอกใครดี เธอจะแก้ปัญหานี้ได้ยังไง สายฝนนอนน้ำตาไหล บนพื้นที่คอนโดหรูแห่งนั้น จนเพลียแล้วหลับไป เสียงโทรศัพท์ดังปลุกเธอให้ตื่นตอนเช้า พ่อโทรมา ป่านนี้พ่อจะรู้แล้วหรือยัง