บทที่3 ปากหวาน
พนิดาtalk "มากินข้าวสิลูกคนดีของแม่" "มามะ วันนี้มีกับข้าวที่หนูชอบด้วย มีทอดตับไก่กระเทียมแล้วก็ปลาทูทอด ปลาทูแม่แกะก้างแยกเอาเนื้อใส่จานไว้ให้เรียบร้อยแล้ว มากินร็วๆ" เสียงแม่สมใจดังแว่วอยู่ข้างนอก ท่านเสียงอ่อนเสียงหวานฃ ผิดจากที่ว่าฉันกับชบา เมื่อตอนกลางวันมาก "เร็วสิจ้ะ ของที่หนูชอบทั้งนั้นเลย" ถึงท่านจะปากเสีย แต่เวลาเรียกลูกทานอาหาร เรียกซะน่ารักเลย ฉันอยากมีโมเม้นแบบนี้ ฉันอยากมีแม่คอยเรียกฉันทานอาหารแบบนี้จัง แต่เชื่อไหมว่า หลังจากวันนั้นวันที่แม่ออกจากบ้าน ท่านก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย "อีบา" ฉันสะกิดเพื่อนเบาๆ ขณะที่มันกำลังใส่ต่างหู วันนี้มันสวยเซ็กซี่มาก ผู้ชายในคลับคงจ้องเพื่อนฉันเป็นตาเดียวแน่คืนนี้ เพราะเพื่อนฉันแซ่บไฟลุกมาก "อืม" มันพยักหน้า "แม่มึงเรียกกินข้าวอยู่ข้างนอกน่ะ แกเสียงอ่อนเสียงหวานเชียว เวลาไม่บ่นก็น่ารักมากๆ" "หึ!" เพื่อนฉันแค่นหัวเราะในลำคอ "กูลืมบอกมึงอย่างหนึ่งอีนิดา" "อะไร?" "ที่แม่กูเสียงอ่อนเสียงหวานก็เพราะแกเรียกอีไข่ขาวไปแดกข้าวไง!" "ไข่ขาวคือใครอะ?" ยังงงอยู่ค่ะ ไข่ขาวคือใคร หรือจะเป็นหลานแก จะว่าไปฉันมาที่นี่หลายครั้งก็ไม่เคยเจอคนที่ชื่อไข่ขาวเลย "หลานแกเหรอ?" "หมาสีขาวเพิ่งได้มาใหม่เมื่อสองวันที่แล้ว แม่กูจะเสียงอ่อนเสียงหวานแบบนั้นแหละ" ยังไม่ได้พูดอะไรต่อเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น จะเรียกเคาะก็ไม่ถูก ต้องเรียกทุบมากกว่า "อีชบาแดกข้าวเร็ว เรียกเพื่อนมึงออกมาแดกด้วย" "นี่คือการเรียกกินข้าวที่แท้ทรูของแม่กู" มันหัวเราะออกมาเบาๆ "มึงคิดดูกูกับหมา ใครจะได้มรดก อีไข่ขาวมันมาแย่งความรักจากแม่กูหมดแล้ว อีกไม่นานกูกับพี่คงถูกเอาไปปล่อยที่วัด" "บ้าบอ! มึงก็พูดเกินไป ใครจะไล่ลูกไปอยู่วัดแทนหมาล่ะ" "ฮ่าๆ แม่คนอื่นอาจจะไม่แต่แม่ของกูไม่แน่ รีบแต่งตัวให้เสร็จ จะรีบพาไปกินพอเป็นพิธี เราต้องกินเพราะคุณนายสมใจมาเชิญถึงหน้าห้องถึงแม้ว่าจะเป็นคำเชิญที่ระคายหูมากก็เถอะ กินเสร็จจะได้จะได้ไปดื่มกัน" "อืม" ฉันพยักหน้าแล้วรีบแต่งตัว ฉันไม่กลับบ้านแต่อาศัยเสื้อผ้าของเพื่อนสวมใส่ไปที่คลับ ฉันไม่อยากกลับไปเจอหน้าพ่อฉันไม่อยากกลับไปเจอหน้าเมียพ่อ ฉันไม่อยากจะได้ยินเรื่องที่พ่อต้องการให้ฉันแต่งงานกับไอ้เวรนั้น ฉันไม่เคยเห็นหน้าเขา ฉันไม่เคยรู้จัก และไม่อยากรู้จัก แต่ฉันรู้จักเพื่อนพ่อคนนี้ ท่านชื่อคริสเตียนเป็นคนของตระกูลดำรงค์พงษ์เมธา ไม่มีใครไม่รู้จักเขา เพราะเขาเป็นมาเฟียที่ใครๆต่างเกรงขามและเกรงกลัว ชื่อเสียงของท่านในบรรดาน้องชายของท่านต่างโหดร้าย ถ้าใครคิดจะทำร้ายหรือทำให้ตระกูลนี้ไม่พอใจ นอกจะตายอย่างทรมานแล้วแม้แต่ร่างก็อาจจะไม่เจอ ส่วนบรรดาลูกๆหลานๆของท่านฉันไม่ค่อยรู้จักหรอก เพราะไม่รู้ว่าใครเป็นใครลูกหลานตระกูลนี้เยอะจะตาย ถ้าจะให้ฉันไปนั่งนับฉันคงสับสนตายห่า ฉันเองก็แปลกใจหรือคนทั้งที่ฉันทำตัวเสเพลทำตัวน่ารังเกียจทุกสิ่งทุกอย่าง คนคริสเตียนยังจะให้ลูกชายมาแต่งงานกับฉัน ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าผู้ใหญ่ฝ่ายนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ผู้ใหญ่ฝ่ายของฉัน ฉันรู้ว่าท่านกำลังคิดอะไรพ่อของฉันกับเมียใหม่อยากจะให้ฉันกระเด็นออกไปจากบ้าน ไปให้พ้นหน้าพ้นตา ไม่ต้องการอยู่ให้รกหูรกตา หลังจากที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยฉันกับชบาก็ลงมาข้างล่างนั่งร่วมรับประทานอาหารอยู่กับครอบครัวของชบา ครอบครัวของเพื่อนไม่ใช่ครอบครัวใหญ่อะไรหรอกค่ะ ทานอาหารกันแค่ 3-4 คนส่วนบรรดาเพื่อนๆของพี่เช น่าจะกลับกันไปหมดแล้ว เพราะลงมาก็ไม่เห็น "ไข่ขาวอร่อยไหมลูก" แม่สนใจพูดกับหมาพร้อมกับตักอาหารให้ทาน "มึงก็ดูสิอีนิดา แม่กูสองมาตรฐานชัดๆ ตักอาหารให้หมากินส่วนลูกจะแดกอะไรก็เชิญ ลูกรักกับลูกชังมันช่างต่างกันเหลือเกิน" ชบาพูดพร้อมกับค่อนขอดแม่ของมัน "ใช่ไง อีไข่ขาวมันลูกรักของกู ส่วนมึงรีบแดกได้แล้วอย่าพูดมาก แล้วดูการแต่งตัวของพวกมึงสองคนสิ จะแต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้อะไรขนาดนั้น" "ก็คนมันสวยนี่แม่" "สวยสยองทุกสองนาที" ท่านค่อนขอดก่อนจะหันมามองฉัน เอาแล้ว กูจะโดนด่าไปด้วยไหมนี่ "รีบกินได้แล้ว มาทำหน้าซื่อบื่ออยู่ได้ ไปเที่ยวก็อย่ากับดึกกันมาก ห้ามอะไรไม่เคยจะฟังกันเลย วันนี้จะให้ไอ้เชไปด้วย" "ค่ะแม่สมใจ" "ได้ไงแม่ เอาไอ้พี่เชไปด้วยก็ไม่สนุกน่ะสิ!" "หุบปาก เดี๋ยวกูไล่ไปอยู่วัด ทีแรกกูก็เอาแต่โทษนิดามัน ที่ชวนมึงไปเสเพล แต่ที่จริงแล้วมึงก็ใช่ย่อยอีลูกเวร!" "แม่อ่ะ" "น้องโตแล้ว ปล่อยให้น้องไปเปิดหูเปิดตาออกไปดูโลกภายนอกบ้าง โลกในตอนนี้มันเปลี่ยนไปมากแล้วจะให้ลูกๆมาทำตัวโบราณเหมือนแม่ มันก็ไม่ได้นะครับแม่ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว" พี่เชพูดขึ้น "แม่รู้ว่าทุกอย่างมันเปลี่ยน แต่เราก็ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตามมันทุกอย่าง เป็นสาวเป็นนางไปเที่ยวสถานที่แบบนั้น ใครก็ต้องคิดเป็นธรรมดา" "ผมจะดูแลพวกเธอเอง!" พี่เชยิ้มให้ฉัน ฉันยิ้มตอบแล้วนั่งทานอาหารอย่างเงียบๆ พอทานอาหารเสร็จเราก็พากันมาที่คลับเปิดใหม่ โดยมีพี่เชเป็นคนขับรถให้ ฉันนั่งอยู่ที่เบาะด้านหลังกับชบา พี่เขามองฉันแทบตลอดเวลาผ่านกระจกหลัง ฉันดึงเกาะอกขึ้นก่อนจะผินหน้ามองข้างทาง "กูโทรนัดอีขวัญตาอีนิชาแล้ว เดี๋ยวมันก็มา" "อืม" ฉันพยักหน้าให้เพื่อนเบาๆ ผ่านไปประมาณสิบนาทีก็มาถึงคลับหรูกลางเมือง ฉันลงจากรถแล้วเดินเข้าไปข้างใน โดยมีเพื่อนเดินตาม แต่จังหวะที่ฉันจะเดินเข้าไป ร่างเล็กของฉัน ก็ชนกับร่างสูงใหญ่ของใครบางคนอย่างจัง ปึก "ว้าย!" ฉันหวีดร้องอย่างตกใจ ร่างเซถลาจะล้มลง แต่เอวของฉันถูกคว้าเอาไว้ ฉันอ้าปากค้างมองคนตรงหน้า ผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่ฉันยื่นข้อเสนอให้เขานอนกับฉัน เป็นคนคว้าตัวฉันไว้ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม ร่างกายปึกบืนสมส่วน เขาหล่อและดูดี องค์ประกอบที่รวมอยู่บนหน้า มันเพอร์เฟคไปทุกส่วน แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้เพลิดเพลินกับความหล่อเหลาของเขาต่อ ร่างเล็กของฉันก็ถูกปล่อยลงพื้นทันที ตุบ "โอ้ย!" ปล่อยลงมาได้ ก้นกบฉันหักหมดแล้วมั้ง "ผู้หญิงแบบเธอ ฉันไม่น่าช่วยเลย เสนียดมือจริงๆ" ว่าจบก็เดินไป ทิ้งให้ฉันอ้าปากค้างอย่างงงๆบทที่55งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ พนิดาฉีกยิ้มอย่างมีความสุขในวันสำคัญ ถึงแม้ว่าการแต่งงานในครั้งนี้จะเป็นรอบที่สอง แต่เธอรู้สึกสุขใจมากกว่า การแต่งครั้งแรกมาก วันนี้เธอมีผู้ชายที่รักอยู่เคียงข้าง คาเตอร์อยู่ในชุดเจ้าบ่าวยืนรับแขกด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข แขกเหรื่อมากมายต่างมาร่วมแสดงยินดี "แต่งรอบสอง อย่าให้มีรอบสามนะมึง" ฉลามเอ่ยแล้วรดน้ำสังข์ให้พนิดากับคาเตอร์"ไม่มีแต่งอีกรอบแล้ว ครั้งนี้ครั้งสุดท้าย" คาเตอร์ยิ้มให้ฉลาม แล้วหันมาสบตาพนิดา เธออยู่ในชุดไทยสีชมพูหวาน ผมถูกเกล้าขึ้นประดับด้วยดอกไม้กับปิ่นราคาแพง เธอสวยมาก สวยกว่าเมื่อก่อน เขามองเธอด้วยความรัก ในขณะที่เธอก็มองมาที่เขาเช่นกันเธอฉีกยิ้มให้เขา แต่รอยยิ้มนั้นมันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้เขารับรู้ ว่าเธอมีความสุขมากแค่ไหนในวันสำคัญ"ให้มันจริงเหอะ เลวอีกคราวนี้หมาเลยนะ""กูไม่ทำอีกแล้ว มึงเชื่อกูสิ ถึงกูจะเป็นผัวที่แย่ผัวที่ไม่ได้เรื่อง แต่ทุกๆวันกูก็พยายามปรับปรุงตัว ทำให้ครอบครัวของตัวเองมีความสุข พนิดาเธอมีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะเสมอ ชีวิตกูกำลังจะมีอีกชีวิตมาเติมเต็ม กูคงไม่เอาความสุขทั้งชีวิตของกู ไปแลกกับการทำเลวระยำ
บทที่54"วันนี้กินไรดีคะพี่เตอร์" พนิดาเอ่ยแล้วเดินเข้าครัวบ้านไม้บนเขา เธอมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อวาน เพราะบิดาของเธอ ต้องการให้คาเตอร์พาเธอมาเที่ยว มาพักผ่อนที่เกาะไข่มุก พนิดาเองก็ชอบที่ได้มาพักผ่อนที่นี่ ถึงจะมาแค่10วันแต่เธอจะตักตวงความสุขเอาไว้ให้นานที่สุด ส่วนเกาะต้องห้ามพนิดาไม่อยากไป เธอไม่อยากเห็นสถานที่ที่ทำให้เธอเจ็บปวด ไม่อยากเห็นสวนดอกไม้บนเขา ที่เธอต้องเจอเรื่องแย่ๆ จนตกเขาลงมา"ไม่รู้สิ แล้วนิดาอยากจะทานอะไรล่ะครับ""ข้าวผัดทะเล กับผัดฟักทองใส่ไข่" "เดี๋ยวพี่ไปสั่งคนดูแลเกาะทำให้ทาน""ไม่เอาค่ะ นิดาอยากทำทานเอง ทานเสร็จพี่เตอร์พานิดาไปหาป้าชื่นหน่อยนะคะ คิดถึงป้าชื่นจะแย่แล้ว""ครับ" คาเตอร์พยักหน้า "เดี๋ยวพี่สั่งอาหารให้ก่อน""ไม่ต้องค่ะ""ไม่ต้องได้ไง นิดาหิวไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวพี่ให้คนดูแลเกาะทำอาหารให้ก่อน""ไม่ค่ะ เดี๋ยวนิดาทำเอง พี่เตอร์ให้คนเตรียมของขึ้นมาให้ก็พอ""ก็ได้ครับ" คาเตอร์พยักหน้า กดสั่งให้ลูกน้องเตรียมของขึ้นมาบ้านบนเขาให้ ถึงจะเคยโดนตัดหางปล่อยวัด ถึงจะไปเป็นคนของตระกูลของพนิดาแล้ว แต่ทุกอย่างของดำรงค์พงษ์เมธา เขายังมีสิทธิ์อยู่เสมอ ทุกอย่างที่เคยโดนย
บทที่53พนิดามองหน้าคาเตอร์ มือเล็กวางลงที่บ่าแกร่ง ส่วนมือหนาของเขายังคงบีบคลึงก้นงอนงามของเธอไม่หยุด "ทำให้พี่หน่อยสิ" เขาเอ่ยอีกครั้งแล้วยกสะโพกมนขึ้น เขาสอดแทรกแก่นกาย กดเธอลงจนเนินเนื้อสนิทแนบชิด พนิดากัดฟันกรอด ร่างกายสั่นสะท้าน ความเสียววิ่งพล่านไปทั่วร่างงาม คาเตอร์จับสะโพกเธอให้โยกขึ้นโยกลง พนิดาสวนสู้ขย่มคาเตอร์อย่างเอาเป็นเอาตาย ยิ่งกระแทกยิ่งเสียว "อ๊า"ปึก!ปึก!ปึก! สะโพกเล็กเร่งจังหวะรัก กลีบสาวบานฉ่ำชุ่มไปด้วยน้ำรักจนฉ่ำแฉะ คาเตอร์เด้งสะโพกเร่งจังหวะรักช่วย คนร่างเล็กโยกกายราวกับผีเสื้อกำลังเต้นระบำ หน้าขาใหญ่กระทบกับก้นงอนงามดังพับๆ ทุกครั้งที่เธอกระแทกตัวลง มันเสียดเสียวจนขึ้นสมอง ร่างกายสะท้านสั่นเกร็ง"นิดาเก่งที่สุดเลยรู้ไหม?" ซอกคอขาวถูกขบเม้มเบาๆ คาเตอร์เด้งสวน คนบนร่างกระแทกรัวๆ"อ๊า ..." ร่างใหญ่ครวญครางทุกครั้งที่ท่อนเนื้อชำแรกกายสาว ไม่นานน้ำขาวขุ่นก็ไหลเข้าไปในโพรงสวาทของเธอทุกหยดหยาด เขาหอบหายใจแรงๆ เด้งกระแทกอีกสองสามครั้ง คนตัวเล็กหอบหายใจรัว บทรักแสนเร่าร้อน ความสุขแสนวิเศษที่ได้ทำกับเขา ไม่มีวันที่เธอจะลืมมัน"นิดาเก่งที่สุด มันเสียวสุดๆเลยว่าไหม?"
บทที่52พี่เตอร์ของนิดาไง" พนิดามองหน้าคาเตอร์ แล้วใช้มือดันหน้าอกแกร่งของเขาเอาไว้ หัวใจของเธอมันเต้นระรัว ราวกับจะทะลุออกมา ที่จริงเธอชอบให้เขาแทนตัวเองว่าพี่ เพราะเมื่อก่อนเขาก็แทนตัวเองว่าแบบนี้"อื้อ" เธอคิดอะไรยังไม่ออก ริมฝีปากหนาก็บดขยี้ลงทันที พนิดาร้องท้วงแต่คนตัวโตกลับไม่สนใจ เขายังคงกวาดต้อนความหอมหวานจากริมฝีปากบาง สอดแทรกลิ้นถี่รัว พนิดาสติเลื่อนลอย เผยอริมฝีปากให้เขาดูดดื่ม มือเล็กที่เคยดันร่างหนาให้ออกห่าง กลับเลื่อนขึ้นมาวางที่บ่าแกร่งแทนคาเตอร์เลื่อนมือลง บีบคลึงแล้วใช้นิ้วเขี่ยวน ที่ยอดอกหญิงสาว ท่อนเนื้ออวบใหญ่เสียดสีที่หว่างขา เขาเสือกเสยแต่ไม่สอดแทรก ยิ่งทำให้เธอเสียวจวนเจียนจะคลั่ง พนิดาหน้าแดงก่ำตัวสั่นระริก เมื่อร่างกายถูกกระตุ้นความกระหายดำมืดขึ้นมา ร่องสาวฉ่ำแฉะ มือหนาเลื่อนลงแล้วลูบไล้ กรีดกรายนิ้วไปตามร่อง พนิดาแทบจะกรีดร้องเพราะความกระสัน แต่ริมฝีปากของเธอก็คงถูกเขาจูบบดคลึง"อื้อ!" เขากดคลึงที่เม็ดทับทิมสีสด พนิดาถึงกับสะดุ้งตามมือ คาเตอร์คลายจูบจ้องมองตาคู่สวยอย่างสื่อความหมาย"นิดาเเฉะแล้วรู้ไหม?" เขาพูดเสียงกระเส่า พนิดากลับรู้สึกว่าคำพูดของเขา มัน
บทที่51เช้าของอีกวัน"ไอ้เตอร์" ฉลามตะโกนโวกเวกแต่เช้า พร้อมกับหิ้วข้าวของพะรุงเข้ามาในห้อง ในใจค่อนขอดมารดาไม่น้อย ที่ปลุกเขาให้แหกขี้หูขี้ตาแต่เช้า เพื่อเอาของเยี่ยมมาส่งหลานชายตัวดี"อาราย!" คาเตอร์ขยี้ตาตัวเองแล้วเปิดเปลือกตาขึ้นมอง ฉลามอยู่ในชุดนอน ส่วนบัตเตอร์กับคลาวด์อยู่ในชุดนอนลายเป็ดสีเหลืองหอบหิ้วของฝาก หน้าตาง่วงหงาวหาวนอนกันมาก"ชีวิตกูต้องมาลำบากเพราะเหี้ยตัวเดียว แม่นะแม่ เฮ้อ" บัตเตอร์บ่นแล้ววางตะกร้าอาหาร ลงบนโต๊ะแรงๆ"ส่วนไอ้ของฝากเหี้ยนี่ก็โคตรจะหนัก กูล่ะเกลียดจริงๆ" คลาวด์บ่นทำท่าทางไม่พอใจขั้นสุด เขากำลังฝันหวานเลย แต่ความฝันของเขามันพังทลาย เมื่อถูกเสียงของแม่เรียกในตอนเช้า เพื่อให้มาส่งอาหารให้หลานชายของท่านแม่นะแม่ พอบอกว่าให้มาส่งสายๆหน่อย ท่านก็ปั้นปึงเล่นเอาทุกคนนอนไม่ได้ จนต้องมาส่งของให้หลานชายของท่านตามคำสั่ง เฮ้อ คลาวด์อยากจะกรอกตามองบนสักพันรอบ"จะบ่นทำควายไร แค่เอาของฝากมาเยี่ยมก็มันจะตายหรือไงวะ?" คาเตอร์กดแผลตัวเองแล้วปรับเตียงขึ้นนั่ง"แต่มันเสียเวลานอนกูนี่แหละไอ้เวร!""อยากนอนมาก ก็ไปตายสิ จะได้นอนตลอดไป!""นั่นปากหรือส้นตีน สาบานนะว่าปากไอ้เหี
บทที่50"ยิงพี่กู มึงคิดว่าจะรอดเหรอ?" เควิลเสียงกร้าว ทรงศักดิ์ลนลานมือสั่น เพราะรู้ดีว่ากระสุนในปืนของเขาตอนนี้เหลืออยู่เพียงน้อยนิด "แก่กะโหลกกะลาแบบมึง อยู่ไปก็รกโลก สร้างแต่ความเดือดร้อนให้คนอื่น""ไอ้เด็กเหี้ย! กูไม่ได้มีเรื่องโกรธแค้นอะไรกับมึงมึงจะมายิง มาตามฆ่ากูทำไม?""กูก็บอกอยู่ว่ามึงยิงพี่กู มึงยิงพี่กูเจ็บหนักขนาดนั้นมึงคิดหรอว่ามึงจะรอด กูจะบอกมึงเอาไว้เลยว่าต่อให้มึงมีปีกบินกูนี่แหละจะเด็ดปีกมึง แล้วกระทืบตัวมึงให้จมดิน""ไอ่เหี้ยเอ้ย!" ทรงศักดิ์พุ่งออกมาจากที่ซ่อนแล้วยิงปืนใส่เควิล แต่เขาปราดเปรียวว่องไว หลบกระสุนพุ่งตัวเข้าไปหาทรงศักดิ์แล้วล็อคคอ จ่อปืนที่ศีรษะ "หยะ...อย่านะ อย่าฆ่ากูเลย!""เก็บไว้ไปบอกพ่อมึงในนรกเถอะ!"ปัง!ปัง!กระสุนจากกระบอกปืนพุ่งเข้าศีรษะทะลุขมับอีกข้างของทรงศักดิ์จนมันสมองกระจาย เควิลยิ้มร้ายแล้วผลักร่างชายวัยกลางคนลงบนพื้นทันที ไม่ว่าใครหน้าไหนที่มันทำร้ายคนในครอบครัวของเขา เขาจะไม่ยอมให้มันมีชีวิตอยู่ เขาจะจัดการมันให้สาสม กับความเลวระยำที่มันทำเอาไว้****พนิดากุมมือหนาเอาไว้แน่น ร้องไห้ออกมาไม่หยุด เธอกลัวเหลือเกิน กลัวว่าเขาจะจากเธอไป "