บทที่ 11

บทที่ 11

“กลับมาแล้วเหรอจันทร์” รังสิมันต์ซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาในห้องโถงเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นจันทริกากำลังจะอุ้มเมสซี่เดินผ่านหน้าเขาไป เขาไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว แต่มีศศิประภาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ด้วย ซึ่งนั่นเป็นภาพที่จันทริกาเห็นจนชินตาเสียแล้ว แม้มันจะเพิ่งเกิดขึ้นไม่นานก็ตาม

“ค่ะ...” เสียงหวานเอ่ยตอบสั้นๆ เช่นเคย

“ตามพี่มานี่หน่อยสิ”

                ว่าแล้วร่างสูงก็ลุกขึ้นพร้อมกับศศิประภา จากนั้นเดินนำจันทริกาไปยังห้องนั่งเล่น จันทริกาค่อนข้างแปลกใจแต่ยอมเดินตามไป และเมื่อไปถึงคิ้วเรียวก็กระตุก แววตาเปล่งประกายอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าในห้องนั้นมีแกรนด์เปียโนสีขาวตั้งอยู่

“จันทร์ชอบไหม” รังสิมันต์ถามด้วยเสียงอบอุ่น

                “ชอบค่ะ สวยมากเลยค่ะพี่ตะวัน” จันทริกาตอบไปตามที่ตัวเองรู้สึก โดยที่ตาไม่ละไปจากแกรนด์เปียโนแสนสวยหลังนั้น

“ถ้าชอบ ตอนนี้มันเป็นของจันทร์แล้ว พี่ซื้อให้เป็นของขวัญสำหรับการเป็นนักศึกษาคณะวิจิตรศิลป์วันแรก อยากเล่นเมื่อไหร่ก็เข้ามาเล่นได้เลย พี่จะรอฟัง”

“ขอบคุณพี่ตะวันมากค่ะ” หญิงสาวพนมมือไหว้ทั้งที่ยังอุ้มเมสซี่อยู่ ตาจ้องมองเครื่องดนตรีราคาแพงนั้นด้วยความซาบซึ้งอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ หม่นแสงลงเมื่อเหลือบไปเห็นสายตาดุๆ ของศศิประภาที่มองมาอย่างไม่พอใจ แต่กระนั้นน้ำเสียงที่ศศิประภาพูดกับเธอก็ยังอ่อนโยนในแบบที่จันทริกาไม่คุ้นหูเอาเสียเลย

“ขอบคุณคุณตะวันแล้ว ก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะสิจันทร์ พี่สองคนรอทานข้าวอยู่”

“ค่ะ...”

จันทริกาได้แต่รับคำ ก่อนจะรีบผละไปอย่างรู้ตัวดีว่าศศิประภาไม่ต้องการให้เธอมีปฏิสัมพันธ์กับรังสิมันต์ไม่ว่าทางใดๆ

คล้อยหลังจันทริกา ศศิประภาก็หันมาทางผู้เป็นสามี แม้ตอนนี้เขาจะดูรักและหลงเธอมากเพราะเธอกำลังจะมีลูก หากแต่ยังมีบางอย่างที่เธอยังกังวล

“ศศิบอกคุณตะวันไปแล้วนี่คะ ว่าอย่าตามใจยัยจันทร์มากนัก เดี๋ยวยัยจันทร์จะเสียนิสัยเอา” เสียงนั้นพูดอย่างอ่อนหวาน แต่ถ้อยคำที่เปล่งออกมากลับเต็มไปด้วยการตำหนิติเตียน

“ผมก็แค่อยากให้ของขวัญกับน้อง อีกอย่างเท่าที่ผมเห็น จันทร์ก็ดูเป็นเด็กดีนะ ทำไมศศิถึงกลัวว่าจันทร์จะเสียนิสัย”

“ยัยจันทร์น่ะร้ายลึกจะตาย”

“ร้ายลึก?”

“คุณตะวันไม่รู้อะไรหรอกค่ะ ยัยจันทร์เป็นคนสองบุคลิก มุมหนึ่งจะดูเรียบร้อย เงียบๆ ไม่ค่อยพูด อย่างที่คุณตะวันเห็น แต่อีกมุมเป็นมุมที่น่ากลัวมากนะคะ คุณตะวันเชื่อไหมคะ ว่ายัยจันทร์เคยวางยาเบื่อหมาแถวบ้านจนตายเกลี้ยง เพราะรำคาญเสียงเห่าของพวกมัน เรื่องนี้ศศิไม่อยากบอกนะคะ แต่ก็เป็นห่วงเมสซี่ ศศิยังคิดว่าจะพายัยจันทร์ไปพบจิตแพทย์ แต่ก็กลัวน้องจะคิดมาก ก็เลยได้แต่ดูอย่างประคับประคองและระมัดระวังคนใกล้ตัว”

“ไม่จริงหรอกมั้ง ผมว่าศศิคิดมากไปเอง ถ้าจันทร์จะเป็นคนใจร้ายแบบนั้น แล้วทำไมเมสซี่ถึงได้ติดจันทร์แจขนาดนี้ ผมเชื่อว่าจันทร์น่าจะเป็นคนที่รักสัตว์ และคนแบบนี้ไม่กล้าทำร้ายแม้แต่มดตัวเล็กๆ เรื่องที่ศศิเล่าผมว่าน่าจะเป็นการเข้าใจผิดกันมากกว่านะ” รังสิมันต์บอกไปตามที่เห็น และเชื่อมั่นในสัญชาตญาณของตัวเอง เด็กผู้หญิงที่เขาชอบความน่ารักของเธอตั้งแต่แรกคนนั้นน่ะเหรอ จะเป็นคนจิตใจโหดเหี้ยมขนาดนั้น ศศิประภาคงเข้าใจผิดและคิดมากไปเอง

“คุณตะวันมองโลกในแง่ดีเกินไป คุณรู้ตัวไหมคะว่ายัยจันทร์น่ะแอบชอบคุณอยู่ ทำแบบนี้บ่อยๆ ระวังจะเป็นการให้ความหวังจันทร์นะคะ”

“เรื่องนี้ศศิสบายใจได้ ผมไม่ได้คิดอะไรกับจันทร์แบบนอกลู่นอกทาง ผมก็แค่เอ็นดูและสงสารเหมือนน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น” เขาบอกกับภรรยาพร้อมกับย้ำกับตัวเอง  แม้ช่วงหนึ่งจะเคยรู้สึกลึกซึ้งกับจันทริกาเกินกว่าคำว่าน้องสาว แต่ตอนนี้รังสิมันต์รู้สึกว่าตัวเองให้ใจกับศศิประภาอย่างไม่ตะขิดตะขวงใดๆ แล้ว ศศิประภาเป็นคนช่างเอาอกเอาใจ ออดอ้อน อ่อนหวาน ที่สำคัญตอนนี้เธอกำลังจะเป็นแม่ของลูกเขา ดังนั้นความรู้สึกของเขาที่มีต่อจันทริกาในยามนี้จึงมีแต่ความบริสุทธิ์ อย่างที่พี่ชายพึงมีต่อน้องสาว และศศิประภาเองก็ไม่จำเป็นต้องคิดมากใดๆ

“ศศิไว้ใจคุณนะคะ แต่ไม่ไว้ใจยัยจันทร์”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ อย่าคิดมากสิ ผมรักคุณคนเดียวนะ แล้วต่อไปก็ห้ามคิดอะไรเครียดๆ อีกรู้ไหม เพราะมันจะส่งผลกระทบกับลูกของเราที่อยู่ในท้องของคุณ”

“ค่ะ...ศศิจะไม่คิดมาก ศศิรักคุณนะคะคุณตะวัน รักมากด้วย และต้องขาดใจตายแน่ๆ ถ้าคุณแบ่งใจไปรักใคร”

                ศศิประภาซบหน้าลงบนอกกว้างของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี ผู้ชายที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตา ฐานะ การงาน และสถานะทางสังคม ดั่งเจ้าชายในฝันของผู้หญิงหลายคน และเขาเลือกเธอเป็นภรรยา ซึ่งเธอคงวางใจและสบายใจมากกว่านี้หากไม่มีหอกข้างแคร่อย่างจันทริกา เหตุการณ์ในวันนี้มันเหมือนฟางเส้นสุดท้าย ที่ทำให้เธอตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง ซึ่งเป็นการกำจัดมารชีวิตสองชีวิตออกไปพร้อมๆ กัน!