บทที่ 48

บทที่ 48

วันนี้เป็นวันหยุดของรังสิมันต์ซึ่งเพิ่งจะกลับมาจากกรุงเทพฯ เมื่อวานนี้ อุ้ยคำจึงลากลับบ้านไปหาครอบครัว ส่วนหนานอินซึ่งเป็นรปภ.เฝ้าป้อมหน้าบ้านก็ขอลาหยุดเช่นกัน จึงกลายเป็นว่าวันนี้จันทริกาต้องอยู่บ้านหลังใหญ่นั้นกับเจ้าของบ้านตามลำพัง

รังสิมันต์อยู่กับเมสซี่ในห้องนั่งเล่น ส่วนจันทริกาตากผ้าอยู่หลังบ้าน มือเล็กที่กำลังจับผ้าขึ้นแขวนบนราวตากชะงักครู่หนึ่งพลางเงี่ยฟัง เมื่อได้ยินเสียงกดกริ่งหน้าบ้าน ปกติแล้วหน้าที่เปิดประตูรั้วจะเป็นของหนานอินซึ่งเป็นรปภ.เฝ้าหน้าป้อม แต่วันนี้หนานอินลางาน จันทริกาจึงต้องละมือจากการตากผ้า แล้วเร่งฝีเท้าไปยังประตูหน้าบ้านอย่างรู้ดีว่าเป็นหน้าที่ตัวเอง

“มาหาใครคะ” เสียงหวานถามคนที่มากดกริ่งอย่างสุภาพ ก่อนที่ดวงตาสวยปนเศร้าจะเบิกกว้างและเปลี่ยนเป็นเปล่งประกายด้วยความดีใจ เมื่อเห็นหน้าคนที่มากดกริ่งในระยะใกล้

“พี่เล็ก...”

เจ้าของชื่อที่เธอเรียกคือรุ่นพี่ที่เธอเคยสนิทสนมมากในตอนเรียนมัธยม เพราะเคยอยู่ชมรมดนตรีด้วยกันนั่นเอง

                “จันทร์...”  

                “ดีใจจังค่ะที่ได้เจอพี่เล็ก พี่เล็กสวยขึ้นจนจันทร์เกือบจะจำไม่ได้เลยค่ะ”

                “พี่เองก็ดีใจมากที่ได้เจอจันทร์ เราไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะ จันทร์สบายดีหรือเปล่า แล้วมาอยู่บ้านพี่ตะวันได้ยังไง” ธรินดาถามเช่นนั้น เพราะไม่รู้ว่าจันทริกาคือน้องสาวต่างสายเลือดของอดีตภรรยาของรังสิมันต์

                 “คือจันทร์…” น้ำเสียงอึกอักนั้นเศร้าลงเช่นเดียวกับแววตา อย่างไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นเล่าเหตุการณ์ให้ธรินดาฟังอย่างไรดี

                “ใครมาน่ะจันทริกา ทำไมไม่เชิญเข้าบ้าน”

                เสียงทุ้มๆ ดุๆ ของรังสิมันต์ดังแทรกขึ้น ก่อนที่จันทริกาจะทันได้ตอบคำถาม ทำให้ทั้งจันทริกาและธรินดาต่างหันไปยังเจ้าของเสียงพร้อมๆ กัน

                “เล็กเองค่ะพี่ตะวัน” ธรินดาบอกพร้อมกับยกมือไหว้รังสิมันต์

จันทริกานึกอยากจะเดินเลี่ยงไป แล้วปล่อยให้ทั้งสองคุยกันตามลำพัง แต่ก็เกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาท เพราะถึงอย่างไรธรินดาก็เป็นรุ่นพี่ที่เธอเคยสนิทสนมด้วย จึงได้แต่ยืนฟังทั้งสองคนคุยกันอยู่เงียบๆ

น้ำเสียงของรังสิมันต์ยามที่คุยกับธรินดาฟังดูอ่อนโยนมาก ทำให้จันทริกาอดที่จะนึกถึงตอนที่เขายังเป็นพี่ตะวันผู้ใจดีของเธอไม่ได้ การพูดคุยของคนทั้งคู่ ทำให้เธอจับใจความได้ว่า ธรินดามาถามหาปรัชญ์ น้ำเสียงดูเหมือนมีเรื่องกำลังทุกข์ใจและมีเรื่องที่ต้องปรับความเข้าใจกับปรัชญ์ และพอรังสิมันต์บอกว่าปรัชญ์เดินทางไปต่างประเทศ ธรินดาจึงลากลับไปด้วยสีหน้าและแววตาที่หม่นหมองกว่าเดิม

“เธอรู้จักกับน้องเล็กด้วยเหรอ” รังสิมันต์ถามขึ้นหลังจากที่ธรินดาลากลับไปแล้ว

“รู้จักค่ะ จันทร์กับพี่เล็กเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน แล้วก็เคยอยู่ชมรมดนตรีด้วยกันค่ะ”

“ดูท่าจะสนิทสนมกันไม่น้อยนี่”

“ก็สนิทพอสมควรค่ะ”

“ความจริงไม่น่านะ เพราะน้องเล็กเป็นผู้หญิงที่งดงามทั้งหน้าตาและจิตใจอย่างแท้จริง ส่วนเธอไม่ได้สวยเลยสักนิด แถมจิตใจก็โหดเหี้ยมเกินใคร ยังดีที่น้องเล็กไม่ได้ซึมซับเอานิสัยแย่ๆ ของเธอมา แต่ก็อย่างว่าน้องเล็กเป็นคนดีจากเนื้อแท้ คนดีปลอมๆ อย่างเธอจึงไม่สามารถทำให้น้องเล็กเลวไปด้วยได้”

คำพูดเปรียบเทียบระหว่างผู้หญิงสองคน ซึ่งคนหนึ่งเป็นภาพสะท้อนของความบริสุทธิ์สะอาด ส่วนอีกคนความมืดดำโหดร้าย เป็นอีกหนึ่งครั้งที่รังสิมันต์เลือกที่จะพูดมันเพื่อทำร้ายหัวใจอันเปราะบางของผู้หญิงตัวเล็กๆ เจ้าของนัยน์ตาแสนเศร้าที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้

“ถ้าคุณพอใจแล้ว จันทร์ขอตัวไปตากผ้าต่อนะคะ” จันทริกาเลือกที่จะเก็บความเจ็บปวดเอาไว้ โดยไม่คิดจะตอบโต้ตามเคย  เพราะถึงจะพูดหรือทำดีแค่ไหน รังสิมันต์ก็ไม่มีวันจะกลับมามองเธอด้วยความรู้สึกดีๆ อีกแล้ว

“ทำไม ฉันพูดจี้ใจดำแล้วทนฟังไม่ได้หรือไง ความจริงเรื่องแค่นี้ไม่น่าจะกระทบกระเทือนความรู้สึกของคนใจดำแบบเธอได้นะ”

“ค่ะ จันทร์ไม่รู้สึกอะไรหรอกค่ะกับคำพูดแค่นี้ จันทร์แค่อยากไปทำงานต่อให้เสร็จ”

พูดจบร่างบางก็เดินลิ่วๆ เข้าไปหลังบ้าน โดยมีสายตาดุดันมองตามอย่างหงุดหงิด แต่รังสิมันต์ไม่รู้หรอกว่า เมื่อถึงหลังบ้านแล้ว คนที่บอกว่าตัวเองไม่รู้สึกอะไร กลับน้ำตาไหลพร่างพรูออกมาด้วยคำพูดที่คอยทำร้ายจิตใจอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สองเดือนต่อมา จันทริกาเห็นปรัชญ์มาหารังสิมันต์ที่บ้านอีกครั้ง หลังจากไม่ได้มานานพอสมควร รังสิมันต์ยังอาบน้ำอยู่ชั้นบนและยังไม่ลงมาในตอนที่ปรัชญ์มาถึง จันทริกาจึงเอาน้ำไปเสิร์ฟให้ตามหน้าที่และเตรียมจะเลี่ยงไป แต่กลับถูกปรัชญ์เรียกเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวก่อนจันทร์”

“คุณปรัชญ์อยากได้อะไรอีกเหรอคะ”

“เปล่า...พี่บอกแล้วไงว่าให้เรียกพี่ว่าพี่ปรัชญ์ ห้ามเรียกว่าคุณ และที่พี่มาวันนี้ก็เพราะพี่มีเรื่องอยากคุยด้วย” 

“เรื่องอะไรคะ”

“ตามพี่มาทางนี้เถอะ เดี๋ยวไอ้ตะวันลงมาจะเสียเรื่องก่อน”

ว่าแล้วปรัชญ์ก็เดินนำจันทริกาไปยังระเบียงริมสวนข้างบ้าน จากนั้นเขาก็เริ่มคุยธุระของตัวเองทันที

เจ้าของบ้านซึ่งเพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จรีบเดินลงมาชั้นล่าง หลังจากได้ยินเสียงรถคุ้นหูและจำได้แม่นว่าเป็นรถของปรัชญ์ซึ่งหายหน้าหายตาไปนาน  เขากำลังจะตรงไปยังห้องนั่งเล่น เพราะคิดว่าปรัชญ์นั่งรอตนอยู่ที่นั่น แต่เท้าที่กำลังจะก้าวไปยังห้องนั่งเล่นก็หันเหเปลี่ยนทิศทาง และไม่พอใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าตอนนี้ปรัชญ์กำลังคุยอยู่กับจันทริกาตามลำพัง คล้ายกับมีลับลมคมในบางอย่างอยู่ตรงระเบียงข้างบ้านของเขา

ความหงุดหงิดและโกรธกรุ่นเกิดขึ้นโดยพลัน ทั้งๆ ที่เขาเคยสั่งห้ามจันทริกาแล้วว่าไม่ให้มาทำตัวสนิทสนมกับปรัชญ์หรือผู้ชายคนไหน แต่พอลับหลังเขาเธอก็กล้าฝ่าฝืนคำสั่ง แถมไอ้ปรัชญ์ก็ช่างกระไร มันกำลังจะแต่งงานกับธรินดาอยู่แล้ว ยังมาแอบทำเหมือนจะตีท้ายครัวเขาอีก