บทที่ 49

บทที่ 49

ร่างสูงเดินดุ่มไปหาคนทั้งคู่อย่างไม่รีรอ สีหน้าบอกชัดว่าไม่สบอารมณ์และไม่พอใจเป็นอย่างมาก ปรัชญ์จึงพยักหน้าให้จันทริกาหลบไปก่อน ส่วนเขาเป็นฝ่ายอยู่รับหน้ารังสิมันต์ 

“แกมาทำอะไรที่บ้านฉัน” รังสิมันต์ถามเสียงห้วนกระด้างอย่างไม่คิดจะเก็บอารมณ์

“มาหาจันทร์”

“มาหาทำไม?”

“มาจีบมั้ง” ปรัชญ์ตอบกวนๆ ยิ่งเห็นรังสิมันต์ทำหน้าถมึงทึงเช่นนั้นก็ยิ่งพอใจที่ได้ยั่วให้เพื่อนโกรธได้ แต่ดูแค่ตาเดียวก็รู้ว่าที่รังสิมันต์ทำหน้าแบบนั้นก็เพราะกำลังหึงหรือไม่ก็หวงก้าง

“มันใช่เวลาไหม” รังสิมันต์ย้อนถามด้วยน้ำเสียงโทนเดิม

“ทีแกยังเคยคิดจีบเมียฉัน ทำไมฉันจะจีบเมียแกบ้างไม่ได้” ปรัชญ์ยักไหล่และตอบกวนๆ เช่นเดิม ทั้งๆ ที่ในใจแอบหัวเราะคนออกอาการอยู่เงียบๆ 

“ฉันบอกแล้วไงว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่เมียฉัน” แม้จะออกอาการว่าหึงหวงปานใด แต่ปากก็ยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง ซึ่งนั่นกลับยิ่งเข้าทางปรัชญ์

“ไม่ใช่ก็ยิ่งดีใหญ่ ฉันจะได้ทำอะไรสะดวกๆ”

“แกกำลังจะแต่งงานกับน้องเล็กนะเว้ย เลวให้มันน้อยๆ หน่อยได้ไหมไอ้เวร”

“หวงก้างว่างั้น”

“แกแม่งกวนตีนไม่เลิกว่ะ แล้วแต่แกเถอะไอ้เลวอยากทำอะไรก็ทำ” เมื่อถูกจี้แบบถูกจุดซ้ำแล้วซ้ำอีก รังสิมันต์ก็เริ่มออกอาการรวน แต่กลัวเสียฟอร์มเลยต้องกลบเกลื่อนด้วยการตะคอกเสียงใส่เพื่อนสนิท แล้วเดินหนีเข้าบ้านเอาเสียดื้อๆ

“โอเคงั้นฉันจะพาจันทริกาออกไปข้างนอกนะ เสร็จธุระแล้วจะพามาคืน” ปรัชญ์ตะโกนบอกตามหลัง โดยรังสิมันต์ไม่ได้ตอบรับใดๆ แต่เขาก็ไม่สน เพราะหลังจากนั้นปรัชญ์ก็รีบเดินไปตามจันทริกาที่ตอนนี้คงจะหลบภัยอยู่หลังบ้าน

เวลาแต่ละนาทีผ่านไปอย่างน่าหงุดหงิดสำหรับรังสิมันต์ เมื่อค่ำมืดแล้วเพื่อนสนิทอย่างปรัชญ์ก็ยังไม่พาจันทริกากลับมาส่งเสียที ใจร่ำๆ อยากจะโทร.ตาม แต่ก็กลัวจะเสียฟอร์มและกลัวโดนปรัชญ์หาว่าเป็นหมาหวงก้างอีก เขาจึงได้แต่อดทนรอ พร้อมกับคาดโทษคนของตัวเองเอาไว้ในใจ

ในที่สุดเสียงรถของปรัชญ์ก็แล่นเข้ามาจอดในบ้าน หลังจากที่พาจันทริกาออกไปข้างนอกด้วยกันนานกว่าสามชั่วโมง ปรัชญ์ไม่ได้เดินเข้ามาส่ง มีเพียงจันทริกาที่เดินเข้ามาในบ้านเพียงลำพัง แต่แค่ก้าวเข้ามาในบ้าน ร่างบางก็ถูกยืนขวางหน้าด้วยร่างกำยำที่สูงใหญ่กว่าเธอแบบมวยคนละรุ่น จันทริกาก้มหน้าลง ตั้งใจจะเดินเลี่ยงหนีไป หากแต่รังสิมันต์มีหรือจะยอมให้ทำเช่นนั้น ในเมื่อเธอสร้างความร้อนรนให้เขา เขาก็ต้องชำระความกันเสียก่อน

“ไปไหนมา” เสียงทุ้มถามดุๆ ห้วนๆ แบบที่จันทริกาคุ้นเคยเป็นอย่างดีแล้ว

“ไปกับพี่ปรัชญ์ค่ะ”

ทั้งคำพูดที่เรียกขานชื่อกันอย่างสนิทสนม และคำตอบทื่อๆ ราวกับจงใจกวนน้ำที่ขุ่นอยู่แล้วให้ขุ่นกว่าเดิม ยิ่งทำให้อารมณ์ของรังสิมันต์เดือดพล่านมากขึ้น มือแกร่งจึงตะครุบที่ไหล่บอบบางแล้วบีบแรงตามอารมณ์ เพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ

“ตาฉันไม่ได้บอด ฉันเห็นว่าเธอไปกับไอ้ปรัชญ์ แต่ฉันอยากรู้ว่าไปไหน ไปทำอะไรกัน แล้วรู้หรือเปล่าว่าไอ้ปรัชญ์มันกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ดีพร้อมอย่างน้องเล็ก หรือเธอไม่สนใจว่าการกระทำของตัวเองจะทำร้ายใครบ้าง เธอเคยหักหลังคนที่เป็นพี่สาว และตอนนี้ก็กำลังจะหักหลังคนที่เธอเคยสนิทสนมด้วยอย่างนั้นเหรอจันทริกา”

“จันทร์ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นนะคะ คุณจะมองจันทร์ว่าเลวทรามยังไงก็ได้ แต่ได้โปรดอย่าเข้าใจพี่ปรัชญ์ผิด” จันทริกาเอ่ยตอบโต้เสียงสั่น ตัวเธอเองชินเสียแล้วกับการเป็นที่รองรับอารมณ์ของเขา  เขาจะด่าจะว่าจะพูดจาดูถูกหยาบหยามใส่เธอยังไงก็ได้ แต่เธอไม่อยากให้รังสิมันต์กล่าวหาและเข้าใจปรัชญ์ผิดๆ เช่นนั้น

“แล้วไปทำอะไร”

“จันทร์บอกไม่ได้ค่ะ พี่ปรัชญ์ไม่ให้บอก”

“บอกมาจันทริกา”

“ได้โปรดเถอะค่ะคุณตะวัน อย่าทำให้จันทร์ลำบากใจเลยนะคะ พี่ปรัชญ์ไม่ให้จันทร์บอกใคร” จันทริกาเอ่ยขอร้องเพราะรับปากกับปรัชญ์ไว้แล้วว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ

“เธอกลัวใครมากกว่ากันระหว่างฉันกับไอ้ปรัชญ์”

“…” จันทริกาเงียบ เพราะไม่รู้จะตอบอย่างไรดีกับคำถามนั้น

“อ้อ...คงกลัวไอ้ปรัชญ์มากกว่าฉันสินะ งั้นฉันจะง้างปากแข็งๆ ที่มีแต่ดอกพิกุลของเธอเอง และจะทำให้เธอรู้ว่าคนที่เธอควรกลัวที่สุดคือใคร”

คราวนี้มือแข็งแรงกระชากร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น พร้อมกับระดมจูบอย่างป่าเถื่อนรุนแรงลงบนแก้มใสและเรียวปากบอบบางนุ่มนิ่ม จันทริกาเบี่ยงหน้าหลบเป็นพัลวัลแต่ก็หลบไม่พ้น สุดท้ายปากก็ถูกประกบ แล้วเธอก็ได้รู้ซึ้งว่าการจูบแบบลงโทษที่เต็มไปด้วยความโกรธจริงๆ มันเป็นอย่างไร

เรียวปากนุ่มเจ็บร้าวไปหมด เพราะเขาไม่ได้แค่จูบแต่บางครั้งรังสิมันต์ยังใช้ฟันกัดริมฝีปากของเธอแรงๆ จนเลือดไหลซิบออกมา

“จันทร์เจ็บ...” เสียงหวานเอ่ยพลางน้ำตาคลอ

“งั้นก็บอกความจริงกับฉันมา ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอเจ็บกว่านี้”

“...” จันทริกายังคงนิ่ง แม้จะเจ็บร้าวแค่ไหน

“ฉันจะถามอีกครั้งจันทริกา เธอไปทำอะไรกับไอ้ปรัชญ์” รังสิมันต์เค้นเสียง

“พี่ปรัชญ์ให้จันทร์ไปเล่นเปียโน…” ในที่สุดจันทริกาก็จำต้องพูดความจริงออกมา ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะเสียสัตย์กับปรัชญ์เลยสักนิด

“เล่นทำไม”

“พี่ปรัชญ์แต่งเพลงและตั้งใจจะร้องให้พี่เล็กในวันแต่งงานค่ะ เลยขอร้องให้จันทร์ช่วยเรียบเรียงและเล่นเปียโนให้ แต่พี่ปรัชญ์อยากเก็บไว้เป็นเซอร์ไพรส์เลยพาจันทร์ไปซ้อมที่ห้องสอนดนตรี และขอร้องไม่ให้จันทร์บอกใคร”

“แม้แต่ฉันงั้นเหรอ”

“ค่ะ”

“จำไว้นะจันทริกา เธอเป็นเมียฉัน ถึงจะเป็นแค่เมียลับๆ แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์มีความลับกับฉันไม่ว่าเรื่องใดๆ และต่อไปนี้ห้ามเรียกไอ้ปรัชญ์ว่าพี่ปรัชญ์ให้ฉันได้ยินอีก เธอต้องเรียกว่าคุณปรัชญ์เหมือนที่เรียกฉัน” คราวนี้น้ำเสียงที่แข็งกระด้างห้วนดุก่อนหน้าอ่อนลงหลังจากได้รู้ความจริง ยิ่งเห็นปากบอบบางซึ่งมีเลือดไหลซิบๆ ออกมาจากอารมณ์ของตัวเอง หัวใจก็ยิ่งอ่อนยวบยาบ ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาเกาะกินใจอย่างแรง จนต้องยกมือขึ้นเช็ดเลือดออกให้อย่างอ่อนโยน