Mag-log inShare
บทที่ 225
Pinakabagong kabanata
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 249
“สืบหาตำแหน่งพวกมันได้แล้วหรือ?”ฉินหมิงถามอย่างระแวดระวัง ฉางไป๋ซานกล่าวว่า“สืบพบแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่คนที่มาคราวนี้ กระหม่อมไม่มั่นใจว่าจะสังหารได้หมด จึงกลับมาขอกำลังเสริม”“พวกมันมากันเยอะเลยหรือ?”“พ่ะย่ะค่ะ”หากสู้กันตัวต่อตัว ฉางไป๋ซานย่อมสังหารยอดฝีมือของอีกฝ่ายได้แน่แต่การที่เขาต้องล่าถอยกลับมาเช่นนี้ ก็หมายความว่าอีกฝ่ายมีกำลังคนมากเกินไป“ดูท่าพวกมันคงฉลาดขึ้นแล้วสินะ”ฉินหมิงลุกขึ้นยืน เดินไปที่ระเบียง แล้วกวักมือเรียกซ่งติ้งเซิงที่กำลังทานอาหารอยู่ด้านล่าง“มีเรื่องอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เมื่อซ่งติ้งเซิงเห็นสีหน้าของฉินหมิงผิดแปลกไป จึงรีบวางตะเกียบแล้ววิ่งขึ้นมาทันทีเมื่อทราบถึงสถานการณ์โดยละเอียด เขาก็ตกใจยิ่ง“พวกมันต้องสืบพบอะไรบางอย่างแล้วแน่ ท่านอ๋อง พวกเราต้องระวังให้มาก!”กลุ่มองครักษ์เงาที่ยังเหลือรอด ถึงกับกล้าบุกมาหาฉินหมิงในยามนี้โดยตรงหมายความว่าพวกมันต้องมีข้อมูลบางอย่างอยู่ในมือเช่นเรื่องที่ฉินหมิงปลอมแปลงบัญชี เพื่อลดหย่อนภาษีที่ต้องส่งให้ราชสำนักหรืออาจเป็นไปได้ว่าสืบพบเรื่องการลอบค้าของเถื่อน หากเรื่องการลอบค้าของเถื่อนถูกเปิดโปงจริง เรื่อ
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 248
ขณะที่เขากำลังกินหมั่นโถวกับผักดอง ซดข้าวต้มพลางครุ่นคิดเรื่องการสร้างท่าเรืออยู่นั้นก็มีเงาร่างหนึ่งเคลื่อนตัวเข้ามาจากที่ห่างไกลบนถนนนอกหน้าต่างฉินหมิงเหลือบมองแวบหนึ่ง รู้สึกคุ้นตาเล็กน้อยแต่อีกฝ่ายสวมเสื้อฟางกันฝน และใช้หมวกงอบปิดบังใบหน้า ทำให้มองเห็นไม่ชัดเจนหลายวันนี้คนที่ตนพบเจอในอำเภออินซานมีไม่น้อย ฉินหมิงจึงไม่ได้ใส่ใจ และก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อไปแต่ไม่นาน เสียงย่ำเท้าตึกตึกตึกก็ดังมาจากทางบันไดเสียงฝีเท้าหยุดลงที่หน้าประตูห้องของฉินหมิงติ๋ง ติ๋ง...มีน้ำหยดลงบนพื้นฉินหมิงหันไปมองด้วยความสงสัย แต่กลับพบว่าองครักษ์ไม่ได้ขวางอีกฝ่ายไว้กลับกันยังหลีกทางให้ด้วยก๊อก ก๊อก ก๊อก“ท่านอ๋อง ตื่นหรือยังพ่ะย่ะค่ะ?”“เข้ามาเถิด”เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ ฉินหมิงก็ไม่ได้ขัดขวางเช่นกันบานประตูเปิดดังแอ๊ด อู๋สื่อจงผลักประตูเดินเข้ามาดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือด น้ำฝนทำให้ผมเผ้าเปียกลู่ ซ้ำใบหน้ายังมีหนวดเคราขึ้นรกครึ้มด้วย“ตัดสินใจได้แล้วหรือ?”“กระหม่อมรับข้อเสนอ”อู๋สื่อจงพูดด้วยความดุดันแต่แล้วเขาก็กล่าวเสริมว่า“แต่เงินที่หามาได้เหล่านี้ ย่อมต้อง
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 247
“ท่านอ๋อง ที่กระหม่อมพูดไปเช่นนั้นถือว่าทำร้ายจิตใจเขาเกินไปหรือไม่?”เมื่อซ่งติ้งเซิงเดินพ้นจากประตู ในใจก็รู้สึกผิดอยู่เล็กน้อย“เพื่อให้การลอบค้าของเถื่อนที่ท่าเรือลุล่วง เราต้องทำให้เขาร่วมมือให้ได้”สายตาของฉินหมิงสาดประกายแน่วแน่ที่จริงการมาครั้งนี้ เขายังมีความคิดอื่นซ่อนอยู่ด้วยซึ่งก็คือเรื่องท่าเรืออำเภออินซานเป็นทำเลที่เหมาะสมด้านหลังโอบล้อมด้วยภูเขาสามด้าน คนนอกยากเข้าถึง แต่กลับอยู่ใกล้ชายฝั่งหากสร้างท่าเรือสำหรับลอบค้าของเถื่อนที่นี่ ราชสำนักย่อมตรวจสอบได้ไม่ง่ายและให้ขุนนางท้องถิ่นอย่างอู๋สื่อจงคอยจับตาดูอีกทีรอจนกองเรือพาณิชย์หนานหยางมาถึง ผ้าไหมหลายหมื่นพับที่ตนเตรียมไว้ ก็จะมีช่องทางส่งออกแล้วต่อให้อู๋สื่อจงไม่พูดเรื่องท่าเรือกับฉินหมิง ฉินหมิงก็จะหาทางให้เขามาร่วมมือลอบค้าของเถื่อนกับตนเองอยู่ดีเพียงแต่วันนี้อู๋สื่อจงเป็นฝ่ายพูดเรื่องท่าเรือขึ้นมาก่อนฉินหมิงจึงถือโอกาสนี้เอ่ยถึงเรื่องการลอบค้าของเถื่อน“เหล่าซ่ง...”“มีอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”ในใจของซ่งติ้งเซิงรู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้างก่อนหน้านี้ ฉินหมิงจะเรียกเขาว่าใต้เท้าซ่งในบางครั้งก
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 246
ฉินหมิงผงกศีรษะด้วยความเคร่งขรึมอู๋สื่อจงจึงเข้าใจความหมายของฉินหมิงในที่สุด“ท่านคงไม่ได้คิดลอบค้าของเถื่อนกระมัง?”“ใช่แล้ว ใต้เท้าอู๋ บัดนี้ทางเลือกอยู่ในมือท่านแล้ว”ฉินหมิงเดินไปหยุดตรงหน้าเขาอย่างเคร่งเครียด“ท่านจะสู้เพื่อการเลื่อนขั้นและความร่ำรวยอย่างเลื่อนลอย หรือจะสู้เพื่อความสงบสุขของชาวหลิ่งหนานเล่า?”“แต่นั่นมันคือการลักลอบค้าของเถื่อนนะพ่ะย่ะค่ะ!”อู๋สื่อจงผงะถอยหลังไปหลายก้าวเขาเฝ้าทำงานอย่างขยันขันแข็งมาหลายปี ไม่เคยคิดเรื่องไร้สาระเช่นนี้มาก่อน“ลักลอบค้าของเถื่อนแล้วอย่างไร? นี่ก็เพื่อชาวหลิ่งหนานทั้งสิ้น!”ฉินหมิงกล่าวด้วยความมั่นใจและมีเหตุผลซ่งติ้งเซิงก็เข้ามาช่วยพูดอีกคนว่า“ใต้เท้าอู๋ ท่านไม่อยากเห็นชาวบ้านอำเภออินซานได้ออกจากภูเขาบ้างหรือ? เมื่อมีเงิน พวกเขาก็จะดำรงชีวิตและทำงานได้อย่างสงบสุข ทุกคนจะกินดีอยู่ดี ซ้ำยังสามารถซ่อมถนนเพื่อใช้เดินทางไปที่อื่นได้อีกมากด้วย”“ไม่ใช่ว่าข้าคิดสั่งสอนท่านหรอกนะ แต่ท่านคิดจริง ๆ หรือว่าแค่อยู่ที่นี่ทำงานให้ดี ท่านก็จะได้เป็นเจ้าเมือง? ฝันไปเถอะ ในหลิ่งหนานมีการใช้เส้นสายมากมายเท่าใด? ท่านลองมองดูอำเภออื่น
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 245
คำพูดของซ่งติ้งเซิง ทำเอาอู๋สื่อจงรู้สึกกระดากอายอยู่บ้างเขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนลุกขึ้นจากที่นั่งพลางกล่าวว่า“ท่านอ๋อง กระหม่อมต้องการท่าเรือ”“หา?”“หา?”ฉินหมิงและซ่งติ้งเซิงต่างก็นิ่งอึ้งไปนึกว่าคิดเรียกร้องผลประโยชน์เพียงเล็กน้อย ผู้ใดจะไปคาดว่าอู๋สื่อจงจะหาญกล้าถึงเพียงนี้ คิดขอท่าเรือเชียวหรือ!?“ท่านต้องการท่าเรือไปทำอะไร?”หลังตั้งสติได้แล้ว ฉินหมิงก็ถามอู๋สื่อจงด้วยความประหลาดใจ“เพื่อทำการค้ากับกองเรือพาณิชย์หนานหยาง และพัฒนาหลิ่งหนานพ่ะย่ะค่ะ”ในเมื่อกล้าเอ่ยปากขอท่าเรือ อู๋สื่อจงย่อมมีเหตุผลของตนเอง“อำเภออินซานอยู่ติดชายฝั่ง พวกเรามีปากแม่น้ำออกสู่ทะเล หากสร้างท่าเรือที่นี่เพื่อทำการค้ากับแคว้นต่าง ๆ ในหนานหยาง ต้องทำเงินได้มากมายแน่นอน”เขามีความคิดนี้มานานแล้วเพียงแต่ยังเก็บเงินได้ไม่มากพอมาโดยตลอดแม้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา อำเภออินซานภายใต้การนำของเขาจะพัฒนาเป็นอย่างดี กระทั่งทุกปลายปีก็ยังมีเสบียงเหลือเก็บแต่น่าเสียดาย ทรัพย์สินซึ่งสามารถสะสมได้ในแต่ละปีนั้นกลับมีจำกัดจากสภาพการณ์เช่นนี้ ต่อให้ตนแก่จนลงโลง ก็ไม่แน่ว่าจะเก็บเงินได้พอสำหรับสร้างท
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 244
แต่อู๋สื่อจงยังพูดไม่จบ“อีกครู่เจ้าไปส่งข่าวแจ้งท่านอ๋อง บอกว่าพรุ่งนี้ข้าจะไปเยี่ยมเยียนที่แผงด้วยตนเอง!”“ขอรับ...”แม้จะไม่ทราบว่าเหตุใดอู๋สื่อจงถึงกล่าวเช่นนั้นแต่ผู้ใต้บังคับบัญชาย่อมรู้ดีว่านายอำเภอของตนเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นจึงไม่กล้าขัดคำสั่งรีบก้าวปราด ๆ ออกไปข้างนอกทันทีเช้าวันรุ่งขึ้น ฉินหมิงก็มาตั้งแผงรอรับคนสมัครงานเป็นจำนวนสองแผงเช่นเคยแผงหนึ่งตนนั่งเอง ส่วนอีกแผงนั่งโดยซ่งติ้งเซิงแต่เหตุการณ์ในวันนี้กลับต่างออกไปเล็กน้อยเพราะเมื่อบรรดาผู้ติดตามจัดเก้าอี้ให้ฉินหมิงเสร็จแล้ว ก็ลากเก้าอี้มาเพิ่มอีกตัวขณะที่ชาวบ้านซึ่งมารอต่อแถวแต่เช้า ล้วนพากันสงสัยว่าเก้าอี้ตัวนี้เตรียมไว้ให้ผู้ใดอู๋สื่อจงก็นำคนกลุ่มหนึ่ง เดินมายืนอยู่เบื้องหน้าฉินหมิงด้วยความรีบร้อน“ข้าน้อยขอคารวะท่านอ๋อง”“มาแล้วหรือ นั่งเถิด”ฉินหมิงไม่ได้ถือสาเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อน กลับยิ้มพลางตบไหล่เขาเบา ๆ ซ้ำยังเลื่อนเก้าอี้ให้ด้วยอู๋สื่อจงนั่งลงข้างฉินหมิงด้วยความตกตะลึงกับการให้เกียรติที่ตนได้รับในวันนี้ เขาไม่มีท่าทีแข็งกระด้างและยโสโอหังเหมือนครั้งก่อนแต่เขากลับคอยอยู่ข้าง
