ตอนที่ 3/1

ตอนที่ 3/1

ขาเรียวเล็กก้าวลงมาจากรถก่อนที่คนขับจะดับเครื่องและลงจากรถมอเตอร์ไซค์ตามอีกฝ่าย กว่าจะถึงที่หมายได้เล่นเอาเสียตัวให้คนซ้อนเป็นว่าเล่น เดี๋ยวจับเอว จับนม จับขาบ้าง... ดีนะไม่จับไข่

ยัยเด็กแรดนี่มันวอนโดนดี พอเจอของดีเข้าไปอย่าได้มาบ่นว่าจุกก็แล้วกัน เอาไว้ให้ถึงวันที่โลกแตกแล้วเหลือผู้หญิงคนเดียวในโลกก่อนเถอะถึงจะเอา

"นี่ ถึงแล้ว คืนกุญแจบ้านเฮียมาเลย" ฝ่ามือใหญ่แบออกไปหาคนตรงหน้าหวังจะยึดกุญแจบ้านคืน จะได้ไม่ต้องโผล่เข้าออก ทำตัวอย่างกับว่านี่เป็นบ้านของตัวเอง

"ได้ไงอ่ะ ของเฮียก็มี" เธอไม่ยอม แถมยังก้าวถอยห่าง มือกุมถุงกางเกงขาสั้นที่ในนั้นมีกุญแจบ้านของเขาอยู่

"บ้านของตัวเองก็ไม่ใช่"

"แหม แล้วเจ้าของบ้านเนี่ยเคยอยู่ดูแลก่อนไหมเถอะ น้องชายตัวเองจะอดข้าวตายอยู่แล้วยังไม่คิดจะกลับบ้านช่อง"

"ไอ้จู๋มันเป็นแค่หมา ไม่ใช่ลูกป๊ากับม๊าเฮียสักหน่อย!" เขาเถียงสู้ กล้าดียังไงมาว่าไอ้จู๋เป็นน้องชายเขา

"ถึงจะยังไงก็ช่าง ถ้าลี่ให้กุญแจเฮียไป แล้วบ้านช่องใครจะดูแล และอย่าเถียงนะว่าดูแลได้ แค่นี้ลี่ยังต้องไปตามเลย" นิ้วเรียวชี้หน้าคาดโทษคนตัวสูง พลางยืนเท้าสะโพกด่าฉอดๆ ไม่นึกเกรงกลัว

ก็แน่สิ...ที่ลี่พูดมามีคำไหนบ้างที่ผิด

ร่างสูงได้แต่ยืนอ้าปากค้าง หมดคำพูดที่จะเถียงสู้ หรือต่อให้พูดไปคนอย่างลีลี่ก็จะเถียงกลับมาไม่รู้จักจบสิ้น ซึ่งก็เป็นแบบนี้มานานมากแล้ว เขาถึงคร้านจะยืนต่อตรงนี้ ก่อนที่จะตัดสินใจเดินกลับหลังหันเข้าไปในบ้านตัวเองแทน แต่กระนั้นก็ยังมองเห็นเงาเล็กๆ เดินตามต้อยตูดมาอีกที

"โว๊ะ! หัวจะปวด แต่ละวัน" เขาบ่นทั้งส่ายหน้า ก่อนจะหยิบกุญแจออกมาเปิดบ้านประตูหน้าบ้าน แล้วพาตัวเองเข้าไปด้านใน โดยมีส่วนเกินอีกคนเดินตามดูดไม่ห่าง

เมื่อเข้ามาถึงด้านในตัวบ้าน เจ้าลูกรักของป๊าม๊าก็รีบกระดิกหางดิ๊กๆ ส่ายตูดมาแต่ก่อน

บ๊อกๆ

กริ๊งงง~~

เสียงกระดิ่งคล้องคอของมันดังขึ้นเรื่อยๆ ตามทาง พร้อมกันเจ้าของเสียงกระดิ่ง เมื่อมันรับรู้ถึงกับกลับมาของเจ้านายก็รีบวิ่งกระโดดโลดกอดกันทันที

"น้องจู๋ พี่มาแล้ววว" นี่แหละเจ้านายใหม่ของมัน

บ๊อกกกๆ ดูเอาเถอะออดอ้อนกันเหลือเกิน ไอ้นี่มันฉลาด มันเข้าหาแต่ผู้หญิง ทั้งม๊า ทั้งลีลี่ ต่างก็โดนมันอ้อนทั้งนั้น

"พี่ออกไปแปบเดียวเอง คิดถึงกันแล้วเหรอ คิกคิก" ลีลี่นั่งลงคุกเข่าแล้วอุ้มเอาเจ้าจู๋ขึ้นมาบนตักตัวเองพร้อมกับโอบกอดหยอกล้อกันด้วยความเอ็นดู

ส่วนเกินอย่างเขาได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนจะเดินเข้าครัวเพื่อหาของกิน เขาคุ้ยหาอาหารในตู้กับข้าวอยู่นานสองนาน ขณะที่ลีลี่ยังเล่นอยู่กับเจ้าจู๋ด้วยความสนุกสนาน แต่แล้วพอหาทุกซอก และดูดีๆ แล้วกลับไม่พบเจอของกินเลยแม้แต่อย่างเดียว

อ่อ... ลืมไปว่าม๊ากับป๊าไม่อยู่

แต่ยัยเด็กนั่นก็เคยทำเอาไว้ให้เขานี่ แต่ทำไมวันนี้ถึงไม่ทำกัน?

"ไม่มีกับข้าวเลย หิวโว้ย!"

เสียงดังลั่นออกมาจากในครัว ทำให้ลีลี่ที่กำลังเล่นอยู่กับเจ้าจู๋ถึงขั้นสะดุ้งตัวแล้วหันไปมองเสียงนั้น

คนตัวเล็กลุกขึ้นยืน วางเจ้าจู๋เอาไว้ที่เดิม ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปหาเสียงของคนไร้มารยาทนั้น

"ไม่มี... ก็ทำกินเองสิ! จะตะโกนทำไม" ท่าเท้าสะโพกแบบเดิมถือกำเนิดขึ้นเมื่อเวลาที่เธอไม่พอใจบางอย่าง

อัครเดชเอื้อมไปเปิดตู้เย็นออกกว้างเพื่อหวังจะให้คนที่เพิ่งเดินเข้ามาได้เห็น

"ดู อย่าว่าแต่ข้าวเลย น้ำขวดเดียวยังไม่มีกิน"

ลีลี่เดินเข้าไปใกล้ๆ คนที่กำลังยืนบ่น "เกินไปเนาะ... นี่เป็นเพื่อนบ้านนะ ไม่ใช่แม่บ้าน แค่ป๊ากับม๊าตัวเองไม่อยู่ถึงกับทำอะไรไม่เป็นต้องรอให้คนอื่นทำให้ตลอดเลยไง?"

ทำไมว่าที่ผัวในอนาคตของลี่ถึงได้ใช้คำว่าตั๋วเฮียเปลืองได้ขนาดนี้กันนะ น้ำในตู้หมดก็แค่กรอก กับข้าวไม่มีก็แค่ทำ มันยากตรงไหน แล้วมีเวลาว่างทั้งวันไม่รู้จักกลับบ้านเอง

"แล้วทำไมเธอไม่ทำ มาหมกอยู่บ้านคนอื่นทั้งวันอ่ะ ทำไม่ได้หรอ?"

ปาดดดด ตรรกะอะไรวะเนี่ย นี่ถ้าไม่ใช่เฮียอรรถ ไม่มีใครคิดได้แบบนี้นะเนี่ย

"โอ๊ย เกินไปอ่ะเฮีย" เหลือจะเชื่อเลย

"รู้นะว่าวันนี้เปิดร้านตอนบ่าย ตอนเช้าก็มาขลุกอยู่กับไอ้จู๋ใช่ไหมล่ะ... อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย นี่ไม่รู้เลย?" มือหนาออกแรงปิดตู้เย็นให้สนิทดังเดิม ก่อนที่จะเดินออกไปจากครัวเมื่อบ่นให้กับแขกของบ้านเสร็จ ปล่อยให้ลีลี่ยืนงงกับคำบ่นของเขา

"เออ ...ทำก็ได้! หิวก็บอกว่าหิวสิ อ้อนน่ะ ทำเป็นไหม!?" เสียงแหลมเล็กตะโกนตามหลังคนที่เดินหน้ามุ่ยออกจากครัว

เขาหิว แต่ไม่ยอมพูดจาดีๆ แค่ขอร้องให้ลี่ช่วยทำกับข้าวให้กินหน่อย กลัวดอกพิกูลมันล่วงออกมาจากปากหรือไง คนไม่รู้จักโต

แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ ก็เดินเข้ามาถึงในครัวแล้วนี่ จะไม่ทำให้เลยมันก็ทำเมินไม่ได้ด้วย เพราะถึงยังไงลี่ก็ต้องเป็นสะใภ้บ้านนี้อยู่ดี