Chapter 5

“ตอนแรกนี่จ้องเพราะพี่เขาหล่อล้วน ๆ เลยนะ แต่พอเรียนไปก็เออเข้าใจง่ายดี” กมลพรยิ้มทะเล้น

“พี่เขาโสด จีบได้เพื่อน ฉันว่าพี่เขาต้องมากับพี่ธัญแหงเลย แต่พวกแกสามคนตกลงกันดี ๆ ล่ะ จะได้ไม่ต้องแย่งกัน”

“โอ๊ย ไม่เอาด้วยหรอก เขาดูอันตรายไงไม่รู้” เชิญขวัญรีบออกตัว มีครั้งหนึ่งเขาหันมามองและเธอบังเอิญได้สบตาคมกริบคู่นั้น ทำให้หัวใจเธอกระตุกแปลก ๆ

“หมดคู่แข่งไปหนึ่ง แกว่าไงริน” กมลพรฉีกยิ้มแป้น เมื่อนึกถึงว่าอาจจะได้เจอหน้าหนุ่มหล่อที่ร้านสุกี้อีกรอบ

“เชิญตามสบายเลยย่ะ พี่เขาไม่ใช่สเปกฉัน ถึงจะหล่อลากไส้ขนาดไหนก็เหอะ”

คนไร้คู่แข่งออกอาการกระดี๊กระด๊าทันที สร้างความหมั่นไส้ให้กับเพื่อน ๆ กระทั่งเดินกันมาถึงหน้าร้าน ลลิตาโทรหาคนรักถามว่าอยู่ตรงไหนเพราะไม่เห็นเขาที่หน้าร้าน หลังได้คำตอบว่าเขาอยู่ในร้านเข้าไปได้เลย

การพบเจอธัญธรไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรสำหรับสามสาว พวกเธอเคยเจอเขาตอนมารับลลิตาหลายครั้ง หากคราวนี้อีกฝ่ายไม่ได้อยู่คนเดียว ยังมีเพื่อนเขานั่งอยู่ด้วยสองคน

“นี่เพื่อนพี่เองครับ คนนี้ไอ้ต่อ คนนี้ไอ้นัท”

ธัญธรแนะนำ เด็กสาวทั้งสี่คนก็ยกมือไหว้ทักทาย ก่อนหนุ่ม ๆ จะรีบเชื้อเชิญให้นั่ง ซึ่งลลิตานั่งลงข้างคนรัก เชิญขวัญถูกดึงมานั่งข้างกัน ส่วนเกศรินกับกมลพรนั่งลงฝั่งเดียวกับสองหนุ่ม

“อยากกินอะไรครับสาว ๆ สั่งได้เต็มที่เลยนะ ไอ้ธัญมันเลี้ยงไม่อั้น”

อนวัทย์บอกสาวรุ่นน้องยิ้ม ๆ โยนความป๋าสายเปย์ไปให้เพื่อน ธัญธรถีบขาใส่ไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้

“งั้นไม่เกรงใจนะคะ พวกเราจัดเต็มเลย” ลลิตามองแฟนหนุ่มด้วยรอยยิ้มล้อ หากอีกฝ่ายก็บอกด้วยสายตาว่าเต็มที่ได้เลย

นอกจากสาว ๆ ที่สุมหัวกันสั่งอาหารแล้ว นิพิฐพนธ์กับอนวัทย์ก็ช่วยกันถล่มเพื่อนอีกทาง

“สั่งเผื่อไอ้เฮียมันด้วยล่ะ”

“พี่หินเหรอคะ” ลลิตาที่รอจังหวะจะถามอยู่แล้วไม่ทิ้งโอกาส “วันนี้พี่หินมาเป็นครูสอนพิเศษเบลล์ด้วยล่ะ”

“พี่แทบจะกราบตีนอ้อนมันเลยนะนั่น” ธัญธรทำเสียงไม่สบอารมณ์เมื่อพูดถึงอีกฝ่าย และคนที่ว่าก็มาปรากฏตัวในร้าน “นั่นมาพอดี ตายยากฉิบ”

สี่สาวต่างจับจ้องไปยังอัคนินทร์เป็นตาเดียว เขายังล้วงกระเป๋าหน้านิ่งมานั่งลงตรงเก้าอี้ว่างซึ่งมันคือตัวที่อยู่ข้างเชิญขวัญ

“เจอกันอีกแล้วนะคะคุณครูพี่หิน” กมลพรแก่นกล้าก๋ากั่นกว่าใครเอ่ยทักขึ้นก่อนพร้อมแซวไปด้วย

อีกฝ่ายเพียงพยักหน้ารับ เขาเองมองปราดเดียวก็จำนักเรียนจำเป็นของตัวเองได้เหมือนกัน

“แนะนำอีกทีนะ นี่ไอ้เฮียหิน ส่วนนี่แฟนกูพวกมึงรู้จักแล้ว คนนี้วุ้น นั่นมลกับริน”

“ไม่รอให้กินอิ่มก่อนค่อยแนะนำล่ะไอ้ธัญ” นิพิฐพนธ์แดกดันเพื่อนขำ ๆ

“กูลืมนี่หว่า แต่ถึงกูจะลืมพวกมึงแต่กูจำแฟนกูแม่นนะ เห็นหลังไว ๆ ไกลเป็นกิโลกูก็จำได้ จริงมั้ยครับที่รัก”

“เว่อร์” ลลิตาค้อนคนรักอย่างเขินอาย

นอกจากโดนค้อนแล้ว ธัญธรยังถูกก้านผักบุ้งปลิวมาปะทะหน้าผากโดยฝีมือของผู้มาใหม่

“ไอ้เฮียมึง”

“จะโชว์หวานก็หัดเกรงใจคนโสดมั่ง”

อัคนินทร์ตวัดมองหน้าเพื่อนกวน ๆ หากสายตานั้นมีพวงแก้มใสของสาวน้อยที่นั่งติดกัน เขาสังเกตว่าเธอตัวเกร็ง ขณะที่เพื่อนคนอื่นต่างพูดคุยกับเพื่อนของเขาด้วยท่าทางสบาย ๆ

บ่อยครั้งตอนอยู่ในคลาส เขาทอดสายตามองผ่านวงหน้าใสที่ตั้งอกตั้งใจเรียน ผมยาวตรงถูกรวบเป็นหางม้าไว้ด้านหลัง เหลือเพียงลูกผมระแก้มกับหน้าผาก ดูแล้วก็น่ารักดี

“เออ จริงว่ะ สงสัยต้องหาแฟนน่ารัก ๆ มั่งแล้วเนี่ย” นิพิฐพนธ์โอดครวญ แต่นัยน์พราวระยับมองสามสาว

“ทางนี้ก็คงต้องหาแฟนมั่งแล้วเหมือนกันค่ะ อิจฉาเบลล์แล้วเนี่ย” เกศรินพูดกลั้วหัวเราะ ซึ่งทำให้สองหนุ่มรีบอาสาเสนอตัว

อัคนินทร์มองแล้วก็ส่ายหน้า เหลือบมองสาวน้อยข้างกายอย่างอดไม่ได้

ไม่กี่นาที อาหารมาเสิร์ฟ ต่างคนก็ต่างแย่งกันกินสนุกสนานทั้งที่มีหม้อต้มสองหม้อ หม้อหนึ่งต่อสี่คนกำลังดี แต่หนุ่ม ๆ แกล้งตักสลับหม้อ แย่งเนื้อ แย่งกุ้งที่คนอื่นใส่ไว้ ความวุ่นวายเล็ก ๆ ของการแย่งชิงเริ่มจากตรงนั้น ก่อนจะสร่างซาลงเมื่อผ่านไปพักใหญ่ เขาพบว่าคนข้างกายผ่อนคลายมากขึ้น พูดคุยยิ้มหัวกับใครต่อใครรวมถึงตัวเขาเองด้วย

“เฮียหินสอนเข้าใจง่ายมากเลยค่ะ เบลล์อยากให้เฮียหินมาสอนทุกวันเลย” ลลิตาพูดขึ้นในช่วงหนึ่ง

“จะเรียนอะไรกันนักหนา หัดขี้เกียจกันบ้างเถอะ” อัคนินทร์คีบกุ้งขึ้นมาจากหม้อนำไปวางบนจานคนข้างกาย เธอชะงัก แต่ไม่พูดอะไรเมื่อเห็นเขาคีบหมูไปใส่จานอนวัทย์ พึมพำบอกเพื่อนด้วยว่า

“กินช่วยกันเดี๋ยวโดนปรับ”

“ก็ขี้เกียจอยู่นะคะ แต่เรามีความฝันจะเข้าคณะที่ชอบไง เลยต้องขยัน อย่างไอ้วุ้นกับไอ้รินมันก็อยากเป็นหมอ เลยต้องขยันเป็นหลายเท่าเลย”

“หืม อยากเป็นหมอเหรอ ไม่กลัวเลือดกลัวศพหรือไงกัน”

“ไม่กลัวหรอกค่ะ” คนตอบคือเกศริน

สาวน้อยทำหน้าเขินตอนมองหน้าอัคนินทร์ เสไปคีบผักในหม้อขณะพูดต่อ

“รินอยากเป็นหมอมาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่ไม่รู้จะสอบติดหรือเปล่านะคะ”