Chapter 4

“อ้าว นังวุ้นรีบโทรบอกแม่แกสิ พ่อแม่แกใจดีจะตายไม่ว่าหรอก”

“อือ ลืมเลยเนี่ย มัวแต่ฟังคนขิงแฟนเพลิน” เชิญขวัญกระเซ้าเพื่อนยิ้ม ๆ พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแม่ ผลเป็นไปตามคาด แม่เธอไม่ว่าอะไร

สี่สาวพูดคุยกันไปจนถึงโรงเรียนกวดวิชาที่พวกเธอมาเรียนเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว แต่ละคนมีความฝันอยากเข้าเรียนในคณะที่ชอบ ลลิตากับกมลพร ครอบครัวมีฐานะดี หากว่าสอบไม่ติดก็สามารถเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนได้สบาย เชิญขวัญกับเกศรินนั้นครอบครัวมีฐานะปานกลาง พวกเธอจึงอยากจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐเพื่อแบ่งเบาภาระครอบครัว ดังนั้นเพื่อสนับสนุนเพื่อน สองสาวจึงมาเรียนกวดวิชาเป็นเพื่อน

โรงเรียนกวดวิชา The Perfect Brains

ภายในห้องเรียน สี่สาวเพื่อนซี้นั่งจับกลุ่มกันแบบหน้าสองหลังสอง โรงเรียนแห่งนี้มีหลายห้อง แต่ละห้องจะรับนักเรียนเพียงยี่สิบคนเพื่อให้ครูสามารถเข้าถึงนักเรียนได้ใกล้ชิด ขณะเดียวกันนักเรียนก็สามารถพูดคุยสอบถามเกี่ยวกับวิชาที่เรียนได้สะดวก

ระหว่างนั่งรอครูผู้สอน นักเรียนคนอื่น ๆ ทยอยกันเข้ามาในห้อง แต่ละคนสวมชุดนักเรียนของโรงเรียนที่ตนเรียนเหมือนกับสี่สาว มีทั้งนักเรียนชายและนักเรียนหญิง นักเรียนชายกลุ่มหนึ่งเข้ามานั่งติดกับกลุ่มของเชิญขวัญ ซึ่งมันเหมือนกับว่า ใครที่เคยนั่งตรงไหนมักจะนั่งจุดนั้น

“หวัดดีครับสาว ๆ” หนึ่งในนักเรียนชายทักทายก่อน แต่สายตานั้นจับจ้องที่เชิญขวัญซึ่งนั่งถัดจากลลิตา

“ทักพวกเราหรืออยากจะทักแค่วุ้นยะนายช้าง” ลลิตาถามอย่างหมั่นไส้

ทุกคนต่างรู้ว่าหมอนี่ชอบเชิญขวัญ

“ทักทุกคนล่ะครับ เบลล์ ริน มล แล้วก็วุ้น” คเชนทร์ตอบแล้วยิ้มแป้นหน้าเป็นให้ เพื่อน ๆ ของเขาต่างพากันส่งเสียงสนับสนุน

พูดได้ว่าในคลาสนี้ กลุ่มของคเชนทร์เป็นตัวโจ๊กของห้อง ใครว่าเด็กเรียนต้องเนิร์ดต้องเงียบขรึมเคร่งวิชาการ

เมื่ออีกฝ่ายยิ้มให้ เชิญขวัญเลยต้องยิ้มตอบโดยไม่ได้คิดมากอะไร ความรักความชอบของวัยรุ่นอย่างพวกเธอ แค่ชอบแป๊บ ๆ อีกหน่อยหลังเรียนจบไม่ได้เจอกันก็ลืมไปเอง

“เลิกเรียนไปกินเนื้อย่างด้วยกันเปล่า พวกเราเลี้ยงเอง ว่าไงวุ้น ร้านเนื้อย่างในห้างนี้เด็ดมากเลย” คเชนทร์เอ่ยชวน ซึ่งที่จริง ก่อนเข้าห้องเขาได้ยินสาว ๆ พูดเรื่องของกินกันแว่ว ๆ

“พอดี พวกเรามีนัดแล้วสิ” เชิญขวัญตอบยิ้ม ๆ แต่เป็นการดับฝันอีกฝ่าย หยิบยกเอาเพื่อนรักขึ้นมาอ้าง “พอดีเบลล์นัดกับแฟนไว้แล้ว”

“งั้นไว้โอกาสหน้าก็ได้” หนุ่มต่างโรงเรียนแม้จะผิดหวังนิดหน่อยที่ถูกสาวปฏิเสธแต่เขาไม่คิดยอมแพ้

พูดคุยกันต่ออีกหน่อย เจ้าหน้าที่ของโรงเรียนเข้ามาในห้อง

“นักเรียนทุกคนคะ วันนี้อาจารย์หมิวเกิดแอคซิเดนต์นิดหน่อยเลยมาสอนไม่ได้ แต่ครูมีอาจารย์พิเศษมาแทนนะคะ” หญิงสาววัยสามสิบเศษซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่และเป็นครูสอนที่นี่ด้วยเอ่ยพร้อมรอยยิ้มก่อนจะหันไปทางประตู

“เชิญเข้ามาได้ค่ะ”

นักเรียนทุกคนต่างหันไปมอง เพื่อจะพบว่า อาจารย์พิเศษวันนี้เป็นชายหนุ่มหน้าคมดุ เขาสูงสมาร์ต สวมเสื้อช็อปที่มีตราของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง

เขาเดินมาหยุดยืนหน้าห้อง กวาดตาคมกริบคู่นั้นมองไปทั่วห้อง ซึ่งนั่นทำให้เหล่านักเรียนสาว ๆ สะกิดกัน

“คนนี้คืออาจารย์พิเศษนะคะ อาจารย์อัคนินทร์”

“เรียกว่าพี่หินก็ได้ครับ ผมเองก็ยังเป็นแค่นักศึกษาปีสี่”

“อ่า งั้นก็เรียกว่าพี่หินนะคะทุกคน ถึงพี่เขาจะเรียนปีสี่แต่คนนี้ระดับเกียรตินิยมเหรียญทองเลยนะ” ครูสาวเอ่ยยิ้ม ๆ น้ำเสียงชื่นชมเด็กหนุ่มรุ่นน้อง “ขอฝากนักเรียนด้วยนะคะ”

“ครับ”

อัคนินทร์ค้อมศีรษะรับท่าทางนอบน้อม

จังหวะเวลานั้นเองที่เหล่านักเรียนต่างซุบซิบกัน นักเรียนชายคุยกันอย่างไม่เชื่อถือที่เด็กมหาวิทยาลัยจะมาเป็นติวเตอร์ให้ นักเรียนหญิงเมาท์ถึงความหล่อเหลา รูปร่างดูดี และความเก่งถึงขนาดมาเป็นติวเตอร์

กลุ่มของเชิญขวัญก็ไม่เว้น ลลิตาหันไปสุมหัวกับเพื่อน กระซิบกระซาบด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“คนนี้แหละแก เพื่อนพี่ธัญที่ฉันบอกอะ”

“ฮ้า! โคตรหล่อเลย”

“หล่อ รวย แล้วก็โสดจ้า”

เชิญขวัญหันไปลอบมองเจ้าของร่างสูงสมาร์ตที่ขยับเข้ามายืนหน้าชั้น ผู้ชายตรงหน้าหล่อมากจริง ๆ เขาดูดีตั้งแต่เส้นผมจรดเท้า สาว ๆ จะกรี๊ดกันก็ไม่แปลก แต่สำหรับเธอแล้ว เขาดูดีแต่ก็ดูอันตรายยังไงบอกไม่ถูก

“สวัสดีครับทุกคน วันนี้เรามาเรียนเรื่องการหาค่าพื้นที่กันนะครับ”

สุ้มเสียงห้าวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นคง การเรียนเริ่มต้นขึ้นจากตรงนั้น เชิญขวัญอดรู้สึกไม่ได้ว่า เขาทำเหมือนสอน ๆ ให้จบไปเพราะไม่มีการทักทายสร้างความเป็นกันเองภายในห้องเรียน ทว่า... พอเขาสอนไปได้ครึ่งทาง เธอพบว่าทำความเข้าใจบทเรียนได้ง่ายกว่าอาจารย์ที่สอนประจำเสียอีก

“อยากให้พี่หินมาสอนทุกวันจังเลย ฉันรู้สึกว่าพี่เขาสอนเข้าใจง่ายมาก”

“นั่นสิ ฉันก็คิดเหมือนกัน”

คลาสเรียนเลิกหกโมงครึ่ง สี่สาวก็รีบเก็บข้าวของทันที เพราะลลิตาบอกเพื่อนว่าแฟนหนุ่มมารอที่หน้าร้านสุกี้แล้ว

“ฉันก็ว่าพี่เขาสอนเข้าใจง่ายดีนะ” เชิญขวัญเองก็เห็นด้วยกับเพื่อน และคิดไปว่า ถ้าเขามาสอนได้ทุกคลาสก็คงดี