“ทำให้ผู้หญิงคนนั้นค้างกับกูที่นี่คืนหนึ่ง” สายตามาดร้ายยังไม่ละไปจากตำแหน่งเดิม แก้วเหล้าในมือณภัทรยกขึ้นดื่มหมดในครั้งเดียว
“กูไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม! ไอ้ภัทรมันขอเอง” ทิวปากไวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
ผลัวะ!
เสียงฝ่ามือฟาดลงไปบนหลังของคนขี้สงสัยฉาดใหญ่ ส่วนน้ำหนักคงไม่ต้องพูดถึงเพราะสามารถทำให้ทิวน้ำตาคลอออกมาได้
“ไอ้เหี้ยกูเจ็บ” ทิวยกแขนขึ้นคลำหลังตัวเองปรอย ๆ
“งั้นก็ช่วยหุบปากของมึงสักที” เสียงเข้มบอกอย่างเหลืออด
“เออ!”
“คนไหน?” ธาดายังมองไม่เห็นว่าจะมีผู้หญิงคนไหน พอจะตรงสเปคเพื่อนได้ จึงถามเพื่อหาพิกัดที่แน่นอน
“โต๊ะริมในสุดโซนB ใส่เดรสสีดำนั่งอยู่กับเพื่อนใส่เกาะอกสีเดียวกัน ใกล้กับลูกน้องมึงยืนอยู่”
ธาดาเพ่งสายตาไปยังจุดนั้น เมื่อได้เห็นคิ้วเข้มก็ขมวดด้วยความไม่เข้าใจ ท่าทางหรือแม้แต่จริตจะก้านของหล่อน ไม่มีจุดไหนพอจะดึงดูดเพื่อนได้เลย
‘หรือรสนิยมของมันเปลี่ยนไป?’
“เปลี่ยนรสนิยม?”
ไม่ได้มีแค่ธาดาที่แปลกใจ ทิวเองก็เช่นกัน
“นั่นดิ ไม่ใช่แบบที่มึงชอบเลยนะ”
“กูไม่ได้จะเอาเพราะชอบ นั่นเป็นลูกของผู้ชายคนนั้นต่างหาก!” ณภัทรไม่แม้อยากจะเอ่ยชื่ออีกฝ่าย
น้ำเสียงแข็งกร้าวยามเอ่ยถึงบุคคล ‘ต้องห้าม’ รวมถึงสายตาวาวโรจน์ ทำให้ธาดาและทิวเข้าใจในทันทีว่าเป็นใคร
“มั่นใจเหรอวะว่าใช่ผู้หญิงคนนี้” ทิวถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ทั้งสถานที่แล้วเพื่อนยังดื่มไปด้วย จึงกลัวว่าจะเกิดความผิดพลาดในภายหลัง
“ทุกคนในครอบครัวนั้นกูจำได้หมด” น้ำเสียงดุดันเอ่ยออกมาอย่างเคียดแค้น
นัยน์ตาเรียวคมหันไปหาเพื่อนอีกคนในทันที การสูญเสียบุพการีอันเป็นที่รักอย่างกะทันหัน จึงทำให้ณภัทรโกรธแค้น
‘ถึงขั้นหันมาลงกับลูกสาวอีกฝ่ายแทน!’
“เดี๋ยวจัดการให้” เจ้าของนัยน์ตาเรียวรับปาก อย่างไม่ทำให้เพื่อนผิดหวัง
ณภัทรไม่คิดว่าจะได้เจอกับลูกสาวสุดที่รักของศัตรูในสถานที่แบบนี้ โชคช่างเข้าข้างเขาเหลือเกิน
หนึ่งชั่วโมงต่อมาภายในห้องพัก VVIP
ร้อน! เป็นความรู้สึกจากข้างใน ในเมื่อลมที่เป่ากระทบผิวนั้นเย็นเฉียบ แพรวพรรณกวาดสายตามองไปรอบ ๆ หลังจากถูกพาตัวมายังห้องนี้สมองก็เริ่มตื้อตัน
เหตุการณ์ก่อนหน้าทำให้ตื่นตกใจ ในขณะกำลังสนุกอยู่กับเพื่อนจู่ ๆ ทางร้านก็มีการตรวจสารเสพติดและสิ่งผิดกฎหมายขึ้น โดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า
ด้วยความบริสุทธิ์ใจพวกเธอก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี แต่ทว่ากลับเกิดเรื่องไม่คาดฝัน เมื่อหนึ่งในการ์ดเจอสิ่งผิดกฎหมายในกระเป๋าของตนเอง
ตอนนั้นทั้งเธอและเขมจิราต่างก็ช็อกจนไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ หากจะผิดก็คงเป็นเรื่องมีแอลกอฮอล์ในร่างกายมากเกินขีดจำกัดเท่านั้น แล้ว ‘สิ่งนั้น’ มันเข้ามาอยู่ในกระเป๋าได้อย่างไร
จากนั้นการ์ดคนเดิมก็แตะที่แขน!
ชายหนุ่มบอกหากเป็นเรื่องเข้าใจผิด ทางร้านก็พอจะช่วยได้แต่ต้องมาหาเจ้านายพวกเขา แน่นอนว่าเขมจิราไม่ยอมเธอเองก็เช่นกัน แต่ตอนนั้นหลักฐานมันชัดเจนจนไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้ และเพื่อไม่ให้เขมจิราต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย
จำเป็นต้องตอบตกลง
แล้วอาการร้อน ๆ หนาว ๆ มันเกิดจากอะไร ด้วยความตื่นกลัว ดวงตากลมโตกวาดมองไปโดยรอบอีกครั้ง คำว่า ‘คุย’ จากทางคลับจะเป็นแบบไหน ยิ่งคิดความหวั่นวิตกก็เพิ่มมากขึ้น ส่งผลให้อุณหภูมิในร่างกายปรับตามไปด้วย มือประสานกันเริ่มมีเหงื่อซึมจนชื้นไปหมด
“ความรู้สึกนี้มันคืออะไร” เธอหลุบตามองมือเริ่มสั่นขึ้นเรื่อย ๆ หรือนี่จะเป็นอาการของคนถูกวางยาอย่างนั้นหรือ! แต่ก็มั่นใจว่าไม่ได้ดื่มอะไรเข้าไปหลังจากเกิดเรื่องแล้วจะโดนมันเข้าได้ยังไง
จิตใจจดจ่อครุ่นคิดอยู่กับอาการของตนเอง ถึงกับสะดุ้งสุดตัวเมื่อประตูถูกผลักเข้ามาอย่างแรง ผู้เข้ามาใหม่รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายจมูกโด่งรับกับคิ้วเข้ม เขาก้าวเข้ามาภายในห้องด้วยสายตาไม่เหมือนกับคนจะเข้ามาช่วยเลยสักนิด แววตาดุราวกับเสือร้ายแลดูน่าหวาดกลัว ทำให้ขนตั้งชันไปทั้งตัว
ด้วยสัญชาตญาณทำให้หญิงสาวต้องล่าถอยไปด้านหลัง แต่ก็ชนเข้ากับผนังอันเย็นเฉียบ
ชั้น 25เขมจิรากำลังตระเตรียมข้าวของเพื่อจะลงไปช่วยงานเพื่อน ต้องละในส่วนนั้นแล้วหันมาหาธาดา เอาแต่คลอเคลียตนเองไม่ห่าง“คืนนี้ผมขอสั่งห้ามไม่ให้คุณดื่มเยอะ รู้หรือเปล่า”“คุณย้ำคำนี้กับฉันนับครั้งไม่ถ้วนแล้วนะคะ อีกอย่างเผื่อคุณจะลืมไปว่าฉันมาทำงาน เรื่องแบบนั้นมันก็ต้องมีบ้าง” ทว่าพอพูดจบก็ต้องเอียงหน้าหลบริมฝีปากหยักหนาไปอีกทาง“ต่อปากต่อคำเก่งขึ้นนะเดี๋ยวนี้” เมื่อพลาดโอกาสจะลงโทษริมฝีปากหยักสวย เขาก็เปลี่ยนเป็นทำอย่างอื่น ไหล่บอบบางถูกชายหนุ่มหมุนให้กลับมาเผชิญหน้ากัน“ก็ได้ ๆ ฉันจะทำอย่างที่คุณบอก แต่ว่าตอนนี้ต้องลงไปแล้ว” เขมจิราดันตัวออกห่างจากอ้อมกอดของมาเฟียหนุ่ม“ผมไม่ทำอะไรหรอกน่า ก็แค่จะกอดเฉย ๆ” ธาดายิ้มอ่อนเมื่อเห็นอากัปกิริยาต่อต้านเล็กน้อยของหญิงสาวท้องทะเลยามค่ำคืน แม้จะไร้แสงดวงอาทิตย์ส่องสว่างเหมือนยามเช้า แต่ทว่าดวงไฟที่สาดส่องไปมาทั่วบริเวณ เมื่อสะท้อนกับผิวน้ำกลับสวยงามไม่ต่างไปจากกันดวงตากลมโตทอดมองออกไปไกลอย่างใช้ความคิด จากนั้นก็หมุนตัวกลับเข้ามาด้านในห้องของตนเจ้าของหุ่นสวยยืนหน้ากระจกบานใหญ่ หมุนซ้ายหันขวาตรวจดูความเรียบร้อยของชุดเดรสสีดำสนิทจากไหล่ขาวเ
ฝีเท้ากำลังก้าวไปด้านหน้าด้วยจังหวะมั่นคงหยุดลงที่หน้าประตูบานใหญ่ เตชินก็เคาะประตูห้องทำงานของผู้เป็นแม่“ผมเข้าไปนะครับ”“เข้ามา” เสียงอ่อนโยนจากอีกฟากฝั่งก็ดังขึ้นผู้เป็นลูกชายดันประตูเข้าไป ยิ้มหล่อเหลาส่งให้หญิงวัยกลางคนทันทีเมื่อเห็นดวงตาคู่สวยมองมา“มาหาแม่แต่เช้ามีอะไรเหรอเจ้าตัวแสบ” พิชญ์สินีถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวน แม้ใช้สรรพนามที่เรียกเขาอย่างนั้นก็ยังคงมองอย่างรักใคร่“ก็คิดถึงไงครับ” รอยยิ้มทรงเสน่ห์เปิดกว้างแล้วเดินเข้าไปใกล้บุคคลนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ เตชินหอมแก้มนุ่มหลังจากพูดจบ“ก็ปากหวานแบบนี้ไงสาว ๆ ถึงได้ตามติดกันเป็นพรวน”“แต่ผมก็ไม่ได้สนใจใครนี่ครับ” ชายหนุ่มยิ้มทะเล้นตอบผู้เป็นแม่“จ้า...พ่อเนื้อหอม หญิงตามเป็นร้อยไม่เอาแต่เลือกจะตามคนที่ไม่สนใจเนี่ยนะ” พิชญ์สินีค่อนขอดลูกชายกับสิ่งที่เห็นอยู่เป็นประจำ“อย่างที่แม่รู้นั่นแหละครับ”“งานนี้แม่ขอเลยนะ เราต้องทำตัวเป็นกลางเข้าไว้ ไม่งั้นทางผู้ใหญ่จะว่าลูกได้”พิชญ์สินีแม้จะนั่งแท่นผู้บริหารและมีอำนาจสูงสุดเพียงใด ก็ไม่อยากให้เหล่าผู้ถือหุ้นคนอื่นมองลูกชายในทางไม่ดี เรื่องที่เขาตามติดนักธุรกิจสาวซึ่งเข้าร่วมแข่
หลังจากคุยเรื่องงานกันอย่างลงตัวแล้ว ทิวก็ได้แยกตัวกลับไปยังห้องของตนเอง “ข้อมูลที่เหลือทั้งหมดอยู่ในนี้แล้วค่ะ” กานแก้วส่งข้อมูลให้กับเจ้านายหนุ่ม จากนั้นก็ถอยออกไปยืนไกลจากโต๊ะทำงานอีกหลายก้าว“ขอบคุณ ยังมีอะไรที่ขาดอยู่ไหม”“ไม่มีแล้วค่ะ กานตรวจทานอย่างละเอียดแล้ว แต่ว่า...ขอกานถามอะไรอย่างได้ไหมคะ”ณภัทรยกคิ้วเข้มขึ้นสูงเห็นว่าเลขาสาวมีความสนใจอย่างอื่นมากกว่าเรื่องงาน“ว่ามาสิ”“คือว่า...กานก็ไม่ได้อะไรนะคะ แค่สงสัยว่าคุณภัทรจะทำอย่างนี้จริงนะเหรอคะ” เธอมองไปที่เอกสารในมือของณภัทร“มันเป็นงาน ถ้าไม่ทำแล้วบริษัทเราจะอยู่ยังไง”คำตอบของณภัทรทำให้กานแก้วได้แค่ยิ้ม ในเมื่อเขายืนยันมาอย่างนี้สิ่งที่ต้องทำก็มีแต่เดินหน้าอย่างเต็มที่แค่นั้น“งั้น...ก็สู้ ๆ นะคะ”ท่าสองมือยกขึ้นทำให้ณภัทรถึงกับหลุดยิ้มขำออกมา“ไปทำแบบนี้ให้เพื่อนผมดูคนเดียวเถอะคุณกาน”ยิ้มสดใสหุบลงในทันที เมื่อความหวังดีของตนเองถูกโยนให้เอาไปใช้กับอีกคนเสียได้“คนอุตส่าห์เป็นห่วง” หญิงสาวพึมพำจากนั้นก็เดินออกมาจากห้องทำงานของเจ้านายคล้อยหลังเลขาสาวไปยิ้มที่อยู่บนใบหน้าก็ค่อย ๆ คลายลงทีละนิดจนเหลือเพียงสีหน้าราบเรียบภา
บริษัทพีเจ“คุณดางานที่แพรวให้ทำไปถึงไหนแล้วคะ” เจ้านายสาวละจากงานแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเลขา“ดาจองที่พักแล้วก็เตรียมข้อมูลภายในงาน ไว้หมดแล้วค่ะคุณแพรว” ลดาส่งแฟ้มที่ถูกกล่าวถึงให้เจ้านายสาวแพรวพรรณรับจากมือเลขาเปิดอ่าน รายละเอียดต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบหรือแม้แต่ความชื่นชอบของผู้จัดงาน ลดาก็เรียบเรียงมาได้เป็นอย่างดีส่วนไหนต้องเน้นเป็นพิเศษก็ไฮไลท์สีเข้มเอาไว้เพื่อให้จดจำได้ง่ายช่างเป็นคนละเอียดรอบคอบสมกับผู้เป็นอาเลือกมาให้เธอเห็นอย่างนี้พลอยนึกถึงผู้ล่วงลับไปแล้วหากไม่เกิดเรื่องนั้นขึ้น หล่อนก็คงได้ช่วยพ่อแล้วนำพาพีเจดำเนินไปในทิศทางเจริญก้าวหน้าแน่ ครั้นความคิดเหล่านั้นแทรกซ้อนเข้ามาในหัว ผู้บริหารสาวจึงรีบตั้งสติปิดแฟ้มเอาไว้หันมาสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง“ขอบคุณนะคะคุณดา เหนื่อยหน่อยนะช่วงนี้”“คุณแพรวเองก็เหนื่อยเหมือนกัน พักผ่อนเยอะ ๆ พวกเราต้องการคุณมากเลยนะคะ”“ขอบคุณที่เชื่อใจแพรวค่ะ ถ้าไม่ได้คุณดาให้คำแนะนำ แพรวก็ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มจากตรงไหนเหมือนกัน”“เราจะสู้ไปด้วยกันค่ะ” ความยินดีฉายขึ้นเต็มดวงหน้า สองมือชูขึ้นเป็นสัญลักษณ์ให้ฝั่งผู้เป็นเจ้านายได้เห็นว่ายังมีอี
เตชินหันไปทางแพรวพรรณก่อน แล้วค่อยหันกลับมาตอบคำถามของเขมจิรา“ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีผมแค่จะพาพี่แพรวมาดื่มกันสนุก ๆ เฉย ๆ”ทว่าเจ้าของคำถามกลับไม่ค่อยอยากจะเชื่อคำพูดของชายหนุ่มสักเท่าไหร่ สถานบันเทิงมีมากมายทั่วกรุงเทพแล้วทำไมถึงต้องเลือกมาดื่มกันที่นี่!นัยน์ตาสวยหันไปทางเพื่อนรักยังทำเป็นไม่ยินดียินร้ายกับสายตาของเธอเลยสักนิด เห็นแล้วก็ได้แต่ถอดถอนหายใจออกมาแรง ๆรู้ทันแล้วยังไงก็ในเมื่อแพรวพรรณเป็นเพื่อนรักเธอนี่ชั้นห้าห้องทำงานเจ้าของสถานบันเทิง Tclubบรั่นดีราคาแพงไหลลงไปอยู่ในแก้วทรงอ้วนตรงหน้าเจ้าของห้องโทนสีขวัญบุหรี่เขากำลังส่งสายตาราบเรียบไปยังบุรุษฝั่งตรงข้าม“มึงจะปล่อยไว้แบบนี้อีกนานแค่ไหน”“อีกไม่นานหรอก” ณภัทรตอบคำถามของธาดาเสียงเข้ม“ลีลาอยู่นั่น เสียเธอไปจริง ๆ กูนี่แหละจะเป็นคนสมน้ำหน้าคนแรก”“ไม่มีวันนั้นแน่”“ให้มันจริงเถอะ”วาจาดุดันตอบกลับกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมลงให้กันก่อน ในขณะนั้นเสียงทุ้มจากบุคคลด้านนอกก็เอ่ยขออนุญาตขัดจังหวะพวกเขาธาดาก็หันเหความสนใจไปที่ประตูแทน ชาก้าวเข้ามายืนตรงหน้าโต๊ะกลมตัวใหญ่ ก้มหน้าลงเพื่อรายงานความเคลื่อนไหวของอีกคนให้เจ้านายได้
สองชั่วโมงต่อมาลานกว้างภายในคลับดังเต็มไปด้วยนักท่องราตรี กำลังขยับร่างกายส่ายสะโพกไปพร้อมกับดนตรีแนว EDM อย่างเมามันทว่าหนึ่งในนั้นกลับเลือกนั่งดูเฉย ๆ นัยน์ตาสีอ่อนอันทรงเสน่ห์จับจ้องเพียงแค่หญิงเดียวกำลังโยกย้ายเรือนร่างด้วยท่าทางเย้ายวนอยู่กลางฟอร์ดวงตาพราวเสน่ห์หวานฉ่ำกลายเป็นอาวุธทำร้ายหัวใจชายหนุ่มรอบข้างได้เป็นอย่างดี เตชินยกแก้วสีอำพันในมือขึ้นดื่มโดยพิกัดของสายตา ไม่ได้ละไปจากเจ้าของหุ่นสวยเลยแม้แต่วินาทีเดียวรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของแพรวพรรณในเวลานี้ เขาอยากจะปกป้องไว้มากที่สุด แม้ในใจจะแอบหวงอยู่บ้างกับความฮอตเมื่อมีผู้ชายมากหน้าหลายตาวนเวียนเข้ามาหาเธอ แต่กิริยาเหล่านั้นเขาไม่คิดจะแสดงออกมาให้อีกคนรู้สึกอึดอัดอย่างแน่นอนเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังเดินกลับมา ยังส่งยิ้มหวานมาแต่ไกล หัวใจก็เต้นรัวราวกับกลองกำลังถูกตีอย่างบ้าระห่ำ เตชินวางแก้วในมือลงขยับนั่งในท่าเตรียมพร้อมกับการเป็นเบาะรองรับอีกคนด้วยความเคยชิน“เหนื่อยแล้วเหรอครับ”เมื่อมาถึงแพรวพรรณก็หย่อนตัวนั่งบนตักกว้าง เรียวแขนสวยวาดขึ้นคล้องคอเจ้าของนัยน์ตาสีอ่อนหวานซึ้งอย่างมีจริต“อืม เหนื่อยแล้ว” ริมฝีปากอวบอิ่มต