ตั้งใจรับ

เสียงเครื่องยนต์ดังต่ำก้องอยู่ในความเงียบ บรรยากาศในรถนิ่งสงบจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของกันและกัน แสงเหนือนั่งเหม่อมองออกไปนอกกระจกโดยไม่กล้าเอ่ยคำใดออกมา

เธอยังคงจมอยู่กับตัวเองและสิ่งที่เกิดขึ้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า สัมผัส อุณหภูมิ และลมหายใจอุ่นร้อนนั้นยังคงวนเวียนติดอยู่ในใจเธอซ้ำ ๆ มันไม่ใช่ความรู้สึกไม่ดี แต่มันคือความรู้สึกแปลกใหม่ที่กำลังก่อขึ้นมาในใจของเธอ

เพียงแต่เธอไม่แน่ใจว่าจะวางตัวอย่างไรเมื่อต้องอยู่กับพวกเขาทั้งสองคนอีกครั้ง แม้กระทั่งตอนนี้หัวใจของเธอยังเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึงสัมผัสนั้นของพวกเขา

“พี่ขอแวะซื้อของที่ห้าง ก่อนไปส่งเหนือได้ไหมครับ”

“ได้ค่ะ”

แสงเหนือหันกลับมาตอบรับเสียงทุ้มต่ำของเดย์ที่หันกลับมาส่งยิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่น รอยยิ้มที่เมื่อก่อนเธอไม่เคยจะรู้สึกอะไรเป็นพิเศษ แต่ตอนนี้มันกลับทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวได้อย่างง่ายดาย

เสียงเครื่องยนต์ค่อย ๆ เบาลง เมื่อรถ Porsche Panamera E4 เลี้ยวเข้าสู่ลานจอดห้างสรรพสินค้าชั้นนำใจกลางเมือง ในจังหวะที่ไนท์เตรียมดับเครื่องยนต์ ความเงียบงันก็กลับมาครอบคลุมอีกครั้ง ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะดังขึ้นมาเบา ๆ  

“เราไปข้างในกันเถอะ”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่รถหรูสีดำแบรนด์ดังจอดลงบนลานจอดรถในโซน The 1 Exclusive หรือช่องจอดรถลูกค้า VIP

แสงเหนือเปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเห็นฝ่ามือหนาของเดย์ยื่นมารอรับกระเป๋าไปถือเหมือนอย่างเคย เขาทำเช่นนี้เสมอ คนหนึ่งคอยขับรถรับส่ง อีกคนคอยดูแลถือของให้แบบที่เธอแทบจะไม่ต้องทำอะไรด้วยตัวเองเลย

ทั้งสามเดินเคียงข้างกันตรงไปทางลิฟต์ทางด้านขวามือ โดยที่พี่ไนท์เดินนำหน้าเธอเล็กน้อย และมีพี่เดย์เดินตามมาอยู่ด้านหลัง ส่วนเธอที่เดินอยู่ตรงกลางเหมือนทุกครั้งที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน

“เราจะไปซื้ออะไรกันเหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความรู้สึกสงสัย

“ก็หนูอยากได้หนังสือไม่ใช่เหรอครับ”

เสียงตอบรับทุ้มต่ำของร่างสูง ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเทา หันกลับมาบอกคนตัวเล็ก ที่กำลังก้าวเข้ามาหยุดยืนในลิฟต์ของลานจอดรถ ได้ยินเพียงแค่นั้น คนตัวเล็กก็พลันรู้สึกดีใจปนความรู้สึกตื่นเต้นจนเกือบจะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่

ตัวเลขหน้าจอดิจิตอลค่อย ๆ เปลี่ยนไปตามชั้นที่เป็นจุดหมายปลายทางไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ชั้นหนึ่ง

“ขอบคุณนะคะ พี่ไนท์”

แสงเหนือบอกกับทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน ที่เผยออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ พวกเขาทั้งสองคนก็มักจะเป็นแบบนี้เสมอ ใส่ใจและคอยดูแลเธอทุกอย่างเป็นอย่างดีมาตลอด

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอได้รับจากพวกเขามาตั้งแต่เด็กล้วนแต่เป็นความใส่ใจ ที่เธอไม่เคยต้องเอ่ยปากหรือร้องขอ แม้กระทั่งครั้งนี้ ที่เธอพูดเพียงลอย ๆ ว่าอยากได้หนังสืออ่านเพิ่มตอนเตรียมสอบ ทั้งสองก็ยังจำได้ ต่างกับเธอที่เป็นคนพูดแต่กลับลืมซะเอง

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก บรรยากาศรอบตัวก็ดูสดใสขึ้น ความประหม่าที่ติดค้างในใจเมื่อครู่จางหาย เหลือเพียงความสบายใจระคนตื่นเต้นเล็ก ๆ เพราะรู้ว่าพวกเขากำลังจะพาเธอไปดูหนังสือที่อยากได้

ร่างบางก็ก้าวนำไปยังร้านหนังสือประจำที่ทั้งคู่เคยพามาอย่างมีความสุข ร้านที่มีทั้งหนังสือและเครื่องเขียนครบครันแบบที่เธอชอบ

“เหนืออยากได้หนังสือแบบไหนครับ พี่ช่วยหา”

เดย์มองเธอเงียบ ๆ ด้วยแววตาเอ็นดู แสงเหนือเป็นคนมุ่งมั่น มีน้ำใจ และตั้งใจในสิ่งที่ทำเสมอ เขามักคิดว่าเธอคนที่เกิดมาเพื่อเป็นหมอจริง ๆ และเขาก็เชื่อว่าเธอจะต้องเป็นหมอที่ดีคนหนึ่งในอนาคตแน่ ๆ

“เป็นหนังสือพวก Pathophysiology ค่ะ”

เสียงหวานตอบรับโดยไม่ละสายตาจากชั้นหนังสือ เธอหยิบเล่มนั้นวางเล่มนี้ด้วยความสนอกสนใจเต็มเปี่ยม

เดย์มองคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยความรู้สึกเอ็นดู ในขณะเรียวมือบางขยับกรอบแว่นเพื่อขยับให้มันกระชับขึ้นเล็กน้อย

“หนูอยู่กับไอ้เดย์ไปก่อนนะ เดียวพี่มา อยากได้เล่มไหนก็ซื้อไม่ต้องเลือก ให้ไอ้เดย์จ่าย”

“พูดซะดูดี แต่ให้กูจ่าย”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดียวหนูจ่ายเอง”

            แสงเหนือรีบเอ่ยปฏิเสธ เพราะแค่ทั้งสองคนพาเธอแวะมาซื้อหนังสือก็เกรงใจจะแย่แล้ว แต่ดูเหมือนคำปฏิเสธของเธอจะไม่เป็นผล เพราะเสียงทุ้มเอ่ยขัดขึ้นมาอีกครั้ง

“ไม่ต้องครับ ชอบเล่มไหนก็หยิบมาเดียวพี่จ่ายเอง”

ฝ่ามือหนาวางลงบนศีรษะเล็กเบา ๆ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเรียวเกี่ยวกลุ่มผมสีดำยาวสลวยขึ้นทัดใบหู สัมผัสอุ่นร้อนจากปลายนิ้วคนตัวโตที่เฉียดผิวหน้า ทำเอาคนตัวเล็กเอียงคอก้มหน้าด้วยความเขินอาย

“พี่พนักงานครับขอตะกร้าหน่อยครับ ผมเอาทุกเล่มที่ยัยตัวเล็กจับ”

เสียงแซวของเดย์ดังขึ้นแทรกพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำเอาแสงเหนือหน้าแดงระเรื่อทันที เมื่อเขาที่เห็นฝาแฝดตัวเองกำลังหยอกเย้าหญิงสาวจนเธอทำตัวไม่ถูก ก็อดไม่ได้จะขัดจังหวะด้วยความหมั่นไส้

ไนท์หันกลับไปดึงรั้งคอเสื้อพี่ชายตัวเองออกมาเบา ๆ ก่อนจะกระซิบเสียงเบาให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคนทั้ง ๆ ที่สายตาและรอยยิ้มยังส่งไปทางคนตัวเล็กที่คอยมองมา

“หุบปากมึงไปเลย กูจะไปจัดการเรื่องหอพักแสงเหนือ”

“เออก็ได้ งั้นทางนี้กูจัดการเอง”

            ไนท์ได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ เอือมระอาฝาแฝดของตัวเอง ก่อนจะล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครบางคน โดยที่เขาไม่ลืมจะทิ้งบัตรเครดิตการ์ดสีดำเพื่อใช้จ่ายค่าหนังสือทั้งหมดให้กับยัยเปี้ยกของเขา

            “กูจ่ายเพราะเหนือต้องการ ไม่เกี่ยวกับมึง”

ไนท์บอกกับเดย์อีกครั้งก่อนจะเดินออกไปทางหน้าร้าน แม้เขาจะรู้ดีว่าฝาแฝดของตัวเอง ไม่มีทางทิ้งโอกาสในการผลาญเงินในบัตรนั้น ของเขา อย่างการซื้อหนังสือแค่เล่มสองเล่มแน่นอน แต่มันคงหลับหูหลับตาหยิบ แบบไม่คิด ขอแค่เน้นปริมาณ เพื่อผลาญเงินเขาให้มากที่สุดก็พอ

             “ไปครับเหนือ ไปเลือกหนังสือกับพี่ดีกว่า”

“กะ ก็ได้ค่ะ”

แสงเหนือพยักหน้ารับอย่างยอมจำนน เพราะหากทั้งสองคนได้พูดตกลงกันแบบนี้แล้ว ไม่มีทางที่ครั้งนี้เธอจะขัดใจพวกเขาได้หรอก

“เดียวซื้อหนังสือเสร็จ พี่พาเหนือไปซื้อลิปใหม่ จะซื้อกี่แท่งก็ได้ พี่จ่ายเองจะได้ไม่น้อยหน้ามัน”

แต่แสงเหนือกลับไม่ได้คิดแบบนั้น เรียวมือบางยกขึ้นมาแตะริมฝีปากเบา ๆ พลางคิดในใจ ว่าเมื่อเช้าเธอลืมทาลิปสติกมาหรือยังไง คนตัวโตถึงได้จะพาเธอไปซื้อลิปสติกตอนนี้ ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปหยิบกระจกพกในกระเป๋าที่ร่างสูงถืออยู่

“ปากเหนือซีดเหรอพี่เดย์”

“เปล่า พี่อยากอยากซื้อ ให้รางวัลปากหวาน ๆของหนู”

“พะ พี่เดย์”

ร่างบางรีบหันหลังหนีให้กับคนตัวโต แสร้งทำเป็นหยิบหนังสือตรงหน้าบนชั้นขึ้นมาเปิดดู เพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินอาย จากคำพูดของร่างแกร่งที่กำลังยืนหัวเราะเธอเบา ๆ ในลำคอ ดังคลออยู่ด้านหลัง

คนตัวเล็กก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะเผยรอยยิ้มหวานออกมา อย่างไม่รู้ตัว เมื่อคิดถึงภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และสัมผัสร้อนแรงจากเรียวลิ้นร้อนที่ยังไม่จางหาย คนหนึ่งเร่าร้อนลึกซึ้ง อีกคนอ่อนโยนจนใจแทบละลาย

ทว่าไม่รู้ทำไมช่วงนี้สองพี่น้องฝาแฝดตอนนี้ ถึงขยันเล่นกับหัวใจเธอบ่อยเลยเกิน หลังจากที่ปล่อยตัวเองจมอยู่กับความรู้สึกเขินอายของตัวเองได้ไม่นาน

แสงเหนือก็หันกลับมาหาคนตัวโตอีกครั้ง เพราะเสียงที่ดังชุลมุนวุ่นวายอยู่ด้านหลัง ได้ดึงความสนใจจากเธอจนหมดสิ้น

“พะ พี่เดย์ ทำอะไรคะ”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเธอกลับมาพบว่าร่างสูงกำลังวุ่นวายอยู่กับการหยิบหนังสือลงมาจากชั้นเป็นสิบ ๆ เล่ม เพื่อส่งให้กับพนักงานอีกหลายคนที่กำลังรอรับ เพื่อนำไปคิดเงินและแพ็กหนังสือทั้งหมดลงลังไม่หยุด

“พี่ก็กำลังช่วยไอ้ไนท์ทำความดี ๆ อย่างการซื้อหนังสือให้ว่าที่คุณหมอไง”

“แต่ เหนือว่ามันเยอะไปนะคะ”

“ซื้อหมดร้าน ไอ้ไนท์มันก็ไม่หมดตัวหรอกเชื่อพี่”

“…”

“พี่บอกแล้วระหว่างเราสามคน ห้ามมีคำว่าเกรงใจ แค่ตั้งใจรับแล้วตั้งใจเป็นหมอแบบที่เหนืออยากเป็นก็พอ”

“ขอบคุณนะคะ”

เดย์มองเธอแล้วหัวเราะเบา ๆ ในใจ เขารู้ดีว่าเธอมักเกรงใจเวลาพวกเขาทำอะไรให้ แต่ยิ่งเธอทำหน้าแบบนั้น เขาก็ยิ่งอยากตามใจ อยากให้เธอรับทุกสิ่งที่พวกเขาอยากให้ เพราะเธอคือแสงเหนือของพวกเขา เธอก็มีหน้าที่แค่ตั้งใจรับทุกสิ่งที่เขาหามาให้ก็พอ