ตู้คีบตุ๊กตา

หายไปไหน…”

ไนท์พึมพำออกมาเบา ๆ หลังวางสายโทรศัพท์ เขาใช้เวลาจัดการเรื่องส่วนตัวอยู่นอกร้านนานพอสมควร พอเดินกลับเข้ามาอีกที มุมชั้นหนังสือที่ทั้งเดย์กับแสงเหนือยืนอยู่เมื่อครู่ก็ว่างเปล่าไร้เงาของทั้งสองคนซะแล้ว

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันนิด ๆ ดวงตาคมกวาดมองไปรอบร้านอย่างเคยชิน ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมกดโทรหาอีกฝ่าย ทว่าปลายนิ้วกลับหยุดชะงักเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นภาพบางอย่างตรงโซนของเล่นเด็กที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของร้านหนังสือ

ไนท์มองร่างสูงของเดย์กำลังยืนอยู่หน้าตู้คีบตุ๊กตา มือหนาจับคันบังคับแน่น สายตาจดจ้องทำอะไรสักอย่างแบบตั้งใจ ส่วนข้าง ๆ กันคือยัยเปี๊ยกของเขาที่ยืนมองด้วยท่าทีลุ้นระทึก ดวงตาเป็นประกายจนเห็นได้ชัดแม้ในระยะไกล

ไนท์ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะก้าวเท้ามุ่งตรงไปทางนั้น เสียงมือหนาทุบปุ่มกดรัว ๆ ท่ามกลางเสียงโวยเบา ๆ ของฝาแฝดตัวเอง

“อ้าวเฮ้ย ๆ เดี๋ยวก่อนสิ!”

เสียงบ่นดังลั่น เมื่อกรงเล็บโลหะปล่อยตุ๊กตากระต่ายสีขาวให้ร่วงลงไปอย่างน่าเสียดาย ทั้งที่อีกนิดเดียวก็จะถึงช่องปล่อยตุ๊กตาอยู่แล้ว

ไนท์หยุดยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งเอ็นดูคนตัวเล็ก ทั้งขำปนเอือมระอาพี่ชายตัวเอง ต่างกับแสงเหนือที่กำลังหัวเราะคิกคัก

มือเล็กยกขึ้นป้องปากด้วยท่าทีขำขัน ขณะที่ฝาแฝดของเขายืนทำหน้าขัดใจ แต่ก็ยังไม่คิดจะยอมแพ้ ก้มหน้าหยอดเหรียญที่แลกมาเพิ่มลงไปอีก

“มึงว่างจนต้องมาแย่งเด็กเล่นที่คีบตุ๊กตาแล้วหรือไง”

“มึงอย่ากวน กูจะเอาตุ๊กตาให้เหนือ”

“…”

ทันทีที่ไนท์เดินเข้าไปใกล้ เสียงเหรียญที่หยอดลงช่องจ่ายตังค์ของตู้ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ฝ่ามือของเดย์จะขยับจับคันบังคับอย่างตั้งใจ คราวนี้คนตัวเล็กข้าง ๆ เอียงตัวลุ้นตาม ดวงตากลมโตจ้องมองไม่กะพริบ

“สู้ ๆ ค่ะพี่เดย์ อีกนิดเดียวพี่เดย์! อย่าเพิ่งปล่อยนะคะ!”

“พี่ก็ไม่ได้อยากปล่อย แต่ไอ้นี่มันชอบหลุดเอง!”

เสียงทุ้มตอบกลับอย่างหงุดหงิดปนขำ ก่อนจะเงยหน้ามามองคนข้าง ๆ ที่กำลังหัวเราะจนตาหยี ยิ่งเห็นแบบนี้เขาก็ยิ่งอยากเอาตุ๊กตามาให้เธอให้ได้

“เหนืออย่าหัวเราะพี่สิ พี่กำลังจริงจังอยู่นะเนี่ย”

“พี่ก็อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะ”

แสงเหนือยังคงยิ้มพร้อมกับพยายามกลั้นขำคนตัวโต จนกระทั่งเสียงอีกคนดังขึ้นข้างหลัง

“ทำไมมึงไม่ขอซื้อให้มันจบ ๆ”

เสียงทุ้มของไนท์ทำให้ทั้งคู่หันกลับไปมองอีกครั้ง ก่อนที่เดย์จะขมวดคิ้วเข้าหากัน พร้อมกับใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มเบา ๆ แล้วทำเสียงจิ๊ที่ปากเบา ๆ เพราะเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวได้เผลอปล่อยมือจากตู้คีบทำให้ตุ๊กตาที่พวกเขาต้องการหลุดไปอีกครั้ง

“อ้าวเฮ้ย! ดูดิ พี่จะคีบได้อยู่แล้ว!”

“ก็ใครใช้ให้พี่ปล่อยมือละค่ะ” แสงเหนือกลั้นเสียงหัวเราะ พลางส่ายหน้าอย่างเอ็นดูผู้ชายตัวโตตรงหน้า

“โธ่เหนือ พี่เกือบจะทำคีบได้อยู่แล้วนะเนี่ย ถ้าไอ้ไนท์ไม่มาขัดเหนือก็คงได้ตุ๊กตาไปแล้ว”

ไนท์ที่ยืนดูอยู่นานยกแขนขึ้นกอดอก รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นอย่างขบขัน

“มีฝีมือแค่นี้ยังจะขี้โม้ แค่ตุ๊กตายังคีบไม่ได้”

“อ้าวพูดงี้ งั้นมึงกับกูมาแข่งกัน” เดย์เลิกคิ้วท้าทาย

“เอาสิ กูไม่มีทางแพ้มึงอยู่แล้ว”

แสงเหนือเงยหน้าขึ้นมองสองแฝดสลับกันอย่างงง ๆ จากตอนแรกที่แค่คีบตุ๊กตาฆ่าเวลา ระหว่างรอให้พี่ไนท์ทำธุระ ก่อนจะไปหาอะไรกินด้วยกัน กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งคู่ กำลังแข่งกันคีบตุ๊กตาอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อเจ้าขนนุ่มหูยาวที่นอนอยู่ในตู้กระจกใส

“แต่ มันก็แค่ตุ๊กตาเองนะคะ”

“จะอะไรก็ช่าง พี่จะเอาตุ๊กตามาให้เหนือก่อนมันเอง”

เดย์พูดพลางหยอดเหรียญที่แลกมาลงตู้อีกครั้ง ในขณะที่ไนท์เองก็เดินไปแลกเหรียญเพื่อมาหยอดตู้คีบไม่ต่างกัน

“คอยดูนะ แค่เหรียญเดียวกูก็เอาตุ๊กตามาให้เหนือได้แล้ว” ไนท์หัวเราะในลำคอ ก่อนจะพูดถากถางอีกคน ที่แลกเหรียญมาไว้เต็มตะกร้า

“เหอะ แล้วกูจะรอดู ไอ้คนเก่ง”

เดย์สวนกลับ ก่อนจะก้มตัวจับคันบังคับอีกครั้ง แสงเหนือยืนมองสองคนผลัดกันเล่นตู้คีบอย่างตั้งใจจนอดขำไม่ได้

“พี่เดย์ พี่ไนท์ สู้ ๆ ค่ะ”

เสียงหัวเราะดังขึ้นในหมู่สามคน บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความอบอุ่นและสนุกสนานจนคนผ่านไปมาหลายคนแอบอมยิ้ม ไม่นานกรงเล็บเหล็กก็เคลื่อนไปทางช่องปล่อยใส่ตุ๊กตา

เดย์จับกดปุ่มอย่างมั่นใจเพื่อเตรียมกดปล่อย แต่ตุ๊กตากระต่ายสีขาวก็ร่วงลงไปอีกครั้งต่อหน้าต่อตาทั้ง ๆ ทีอีกนิดเดียวเขาก็จะคีบมันได้สำเร็จ

“โธ่เว้ย! ทำไมมันไม่ตกในช่องสักทีวะ”

“เพราะมึงมันอ่อนไง ต้องอย่างกู เขาถึงจะเรียกว่าของจริง”

ไนท์หัวเราะเบา ๆ เขาก้มตัวบังคับที่คีบตู้หน้าตัวเองทันที สายตาจับจ้องที่ตุ๊กตาแบบเดียวกันกับตัวที่เดย์คีบพลาดไปถึงสองรอบติด

“พี่ไนท์…”

แสงเหนือพึมพำออกมาเบา ๆ พลางมองเขาอย่างลุ้นระทึกไม่แพ้กัน เพียงไม่นานกรงเล็บเหล็กก็เกี่ยวตุ๊กตาได้อย่างแม่นยำ และคราวนี้มันก็ค่อย ๆ เลื่อนมายังจุดหมายท่ามกลางความลุ้นระทึกของทุกคน

แต่ยังไม่ทันจะถึงช่องปล่อย กรงคีบเจ้ากรรมก็ทำเจ้าตุ๊กตากระต่ายหลุดลงกลางทางอีกครั้ง เรียกเสียงหัวเราะสะใจจากฝาแฝดอีกคนที่ยืนกอดอกมองอยู่ได้เป็นอย่างดี เหมือนว่าเขากำลังรอจังหวะที่จะได้เยาะเย้ยนี้โดยเฉพาะ

“คอยดูนะ แค่เหรียญเดียวกูก็เอาตุ๊กตามาให้เหนือได้แล้ว”

เดย์ที่กำลังหัวเราะฝาแฝดตัวเองร่วน พร้อมกับทำเสียงล้อเลียนคำพูดของไนท์ก่อนหน้านี้ ที่อีกฝ่ายคุยโตโอ้อวดว่าตัวเองสามารถคีบตุ๊กตานี้ได้ภายในเหรียญเดียว

“เอ่อ หัวเราะไปครั้งนี้กูแค่พลาด ครั้งต่อไปกูไม่พลาดแน่”

จากรอบแรกที่ตั้งใจแค่เป็นการแข่งกันเล่น ๆ อย่างไม่ตั้งใจ จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ทั้งสองคนก็ยังยืนอยู่หน้าตู้คีบตุ๊กตาเหมือนเดิม เสียงเหรียญตกลงในช่องดังแกร๊ก สลับกันไปมาซ้ำ ๆ พร้อมกับเสียงบ่นของสองแฝดที่ดังสะท้อนออกมาไม่หยุด

มือใหญ่จับคันบังคับแน่น สายตาจดจ่ออยู่ที่ตุ๊กตาอย่างไม่วางตา แสงเหนือที่ตอนแรกยังยืนลุ้นอยู่ข้าง ๆ ด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนมานั่งยอง ๆ ข้างตู้แทน

ดวงตากลมมองตามการเคลื่อนไหวของกรงคีบอย่างเหนื่อยอ่อนปนขำกับท่าทางหัวเสียของทั้งสองคนที่ไม่ต่างจากเด็กผู้ชายที่อยากเอาชนะ

“พี่เดย์ค่ะ… พี่ไนท์ค่ะ…”

“หืม?/ครับ” ทั้งคู่หันมาตอบแทบจะพร้อมกัน

“นี่มันนานชั่วโมงแล้วนะคะ คีบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

“แต่พี่จะได้อยู่แล้ว เหนือรอ…”

เดย์พูดเสียงอ่อย คำพูดที่ตั้งใจบอกขาดห้วงไปในจังหวะที่ตุ๊กตากระต่ายสีขาวร่วงลงไปอีกครั้ง

“กล้าพูด ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่ามึงคีบไม่ได้” ไนท์แซวเสียงนิ่งแต่ยกมุมปากนิด ๆ

“พูดมาก มึงก็ไม่ต่างจากกูหรอก”

“นั่นมันเป็นเพราะตู้มันไม่ดี ไอ้ที่คีบแมร่งหนีบอะไรก็ไม่ติด”

“ของกูก็เหมือนกันนั่นแหละ”

“โธ่ พี่ ๆ อย่าทะเลาะกันสิคะ” แสงเหนือพูดพลางหัวเราะเบา ๆ ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบขณะมองสองคนตรงหน้า

“เหนือว่า เรากลับกันเหอะค่ะ ไม่ได้ก็ไม่เป็นอะไรจริง ๆ นะคะ”

 ทั้งเดย์และไนท์หันมามองหน้าเธอพร้อมกัน ดวงตาคมทั้งคู่ฉายแววความเหนื่อยผสมความขบขำ ก่อนจะมองหน้ากันเอง แล้วต่างก็หลุดหัวเราะออกมา

“เออ ก็ได้… ยอมแพ้ก็ได้” เดย์ยกมือขึ้นยอมแพ้อย่างเสียไม่ได้

“เอ่อ เอาไว้ครั้งหน้าพี่จะพาหนูมาใหม่” ไนท์พูดพลางหัวเราะเบา ๆ

“ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ ก่อนที่พี่สองคนจะทะเลาะกับตู้คีบอีก”

เสียงหัวเราะของสามคนดังขึ้นอีกครั้งขณะเดินออกจากโซนของเล่น แม้ไม่มีตุ๊กตาติดมือกลับไปสักตัว แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอและบรรยากาศอบอุ่นรอบตัวกลับเป็นสิ่งที่ทั้งสองรู้ดีว่าคุ้มค่าแล้วกับเงินที่เสียไป

“วันนี้สนุกมากเลยค่ะ”

แสงเหนือพูดพร้อมรอยยิ้มสดใส ก่อนจะเดินนำออกไปช้า ๆ โดยมีไนท์เดินตามอยู่ข้างหลังอย่างเงียบ ๆ เดย์มองตามทั้งสองคนไป พลางหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะพากันเดินออกไป

เดย์ยืนอยู่ข้างตู้คีบอยู่ชั่วครู่ มองตุ๊กตากระต่ายสีขาวที่ยังคงนอนอยู่ในตู้เหมือนเดิม  ก่อนที่สายตาของเขาจะเลื่อนขึ้นไปเห็นข้อความบนกระดาษเล็ก ๆ แปะอยู่

ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปากทันที ฝ่ามือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก้มพิมพ์เบอร์และไอดีไลน์นั้นลงในโน้ตอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองตามร่างของทั้งสองคนที่เดินห่างออกไปทุกที

“คราวหน้า พี่จะคีบให้ได้เลย รอก่อนนะ”

เขาเหลือบตามองเจ้าขนปุยหูยาวสีขาวอีกครั้ง พลางเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า แล้วรีบวิ่งตามทั้งคู่ไป เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังไล่หลังจนทันตอนที่แสงเหนือหันกลับมามองพอดี

“เหนือ รอพี่ด้วยครับ”

“พี่เดย์เดินเร็ว ๆ สิคะ เหนือหิวจะแย่”

แสงเหนือหัวเราะคิก ไนท์ส่ายหน้าเบา ๆ ราวกับกำลังเหนื่อยระอา แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความเอ็นดู ก่อนทั้งสามจะเดินเคียงกันออกจากห้าง ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่น เหมือนเวลานั้นมีเพียงความสบายใจและความผูกพันที่ค่อย ๆ เติบโตอย่างเงียบ ๆ