หัวใจที่เต้นแรงยิ่งกว่าเดิม

เสียงประตูห้องนอนปิดลงเบา ๆ บรรยากาศในห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง แต่หัวใจของแสงเหนือกลับไม่ยอมสงบตาม เธอทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง แก้มร้อนผ่าวจนต้องรีบดึงหมอนมาปิดหน้าทันที

 “ไอ้พี่ไนท์บ้า”

เสียงหวานพึมพำอู้อี้ดังลอดจากใต้หมอน เธอดิ้นไปมาราวกับหาที่ปิดซ่อนความเขินอาย มือเล็กเผลอยกขึ้นมาแตะริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ความอุ่นร้อนวูบวาบเมื่อครู่ยังคงติดอยู่ในปากเธออย่างชัดเจน

สัมผัสเปียกชื้นจากปลายลิ้นร้อนของคนตัวโตทำเอาสมองเธอขาวโพลน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในตอนนั้น เธอควรผลักคนตัวโตออก หรือควรยอมรับจูบนั้นอย่างเต็มใจ แต่สุดท้ายร่างกายของเธอดันเลือกตอบสนองเขาไปก่อนที่ความคิดของเธอจะเริ่มทำงานเสียด้วยซ้ำ

“เหนือไม่ได้ตั้งใจจะจูบพี่กลับซะหน่อย”

เสียงหวานพึมพำแก้ต่างให้กับตัวเองทั้งที่ใบหน้ายังคงเห่อร้อนเพราะสัมผัสของเขา ริมฝีปากบางยังคงสั่นเล็กน้อย ตอกย้ำข้อเท็จจริงว่าเธอเองก็เต็มใจและปฏิเสธไม่ได้เลยว่าลึก ๆ แล้วเธอกำลังรู้สึกดีกับมัน

แสงเหนือดึงผ้าห่มขึ้นปกคลุมใบหน้า หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก แต่ในดวงตากลมกลับมีประกายวิบวับที่เธอเองก็ไม่ทันรู้ตัว

“หรือว่า…เราจะชอบพี่ไนท์”

เสียงหวานพึมพำออกมาเบา ๆ ก่อนรีบส่ายหน้าไปมาเพื่อสลัดความคิดที่ไม่เคยมีอยู่ในหัวทิ้งไป ราวกับไม่อยากจะเชื่อความรู้สึกนั้น และไม่อยากจะยอมรับมัน

 “ไม่ ๆ ๆ เธอคิดมากไปเองแสงเหนือ พี่เขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้!”

เสียงหวานบอกตัวเองเบา ๆ พยายามห้ามความคิดที่เริ่มเตลิดไปไกล แต่ยิ่งห้ามหัวใจของเธอก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดแปลก ๆ เพียงเพราะแค่คิดว่าเขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้น หัวใจของเธอก็รู้สึกเจ็บหน่วงไปหมด

ทว่าภาพรอยยิ้มนิ่งขรึมของใครบางคนก็ทับซ้อนขึ้นมาทันที พร้อมกับเสียงทุ้มของเขาที่บอกเธออย่างใจเย็น ว่าอยากให้เธอจดจำสัมผัสของเขาก็ทำเอาหัวใจที่เคยเจ็บปวดสั่นระรัวขึ้นมาอีกครั้ง

นันย์ตาคมสีดำสนิทและมือหนาที่ประคองท้ายทอยเอาไว้ ก่อนจะมอบจูบแสนอ่อนโยนให้เธอ 

แสงเหนือค่อย ๆ หลับตาลงพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าสวย ความสับสนวุ่นวายใจที่เคยมีพลันหายไป เหลือเพียงสัมผัสร้อนที่เขาสอนให้เธอจดจำ และเธอคงจำมันได้ไม่มีวันลืม

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูห้องนอนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามดังขึ้น พร้อมกับความเย็นจากเครื่องปรับอากาศปะทะเข้ากับใบหน้า กลิ่นควันบุหรี่อ่อน ๆ ลอยแตะจมูกไนท์ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้ามา ก่อนจะปรายตามองไปยังพี่ชายฝาแฝดของตนเอง

เดย์ยืนพิงระเบียงรับลมเย็นด้วยท่าทีผ่อนคลาย ปลายไฟสีส้มตรงมวนบุหรี่สว่างวาบ เป็นจังหวะในตอนที่เขาสูดสารนิโคลตินเข้าปอด ก่อนจะพ่นควันสีขาวให้ลอยฟุ้งบนอากาศ

“แค่ไปเอาเสื้อผ้า มึงหายไปนาน จนกูคิดว่ามึงไปส่งเหนือเข้านอน”

เสียงคำพูดล้อเลียนดังขึ้นทันที เมื่อเขาเดินก้าวเข้ามา ไนท์เหลือบตามองฝาแฝดของตัวเองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ก่อนจะถอดเสื้อที่สวมใส่ออก แล้วทิ้งตัวยืนพิงราวระเบียงอีกฝั่งอย่างเงียบ ๆ

“กูก็ไปทำอะไรที่ดีกว่า การมานั่งดูดบุหรี่แบบมึง”

ไนท์ตอบเสียงเรียบ แต่ตรงประเด็นอย่างชัดเจน จนเดย์หัวเราะออกมาอย่างรู้ทันในความคิดของกันและกัน ก่อนจะดับบุหรี่ในมือทิ้งแล้วพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา

“หึ อะไรดี ๆ ที่มึงว่า ก็คงไม่พ้นยัยตัวเล็กของกู”

“ของมึงคนเดียวที่ไหน” ไนท์รับสวนกลับทันควัน

“กูว่ามันถึงเวลาที่เราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วละ”

ไนท์ปรายตามองคนตรงหน้า ชายหนุ่มที่มีรูปร่างและใบหน้าเหมือนกับตัวเองราวกับภาพสะท้อนในกระจก  จะมีเพียงก็แค่สีผมของเขาสองคนเท่านั้นที่ต่างกัน

“กูไม่อยากรอแล้วว่ะ”

“หมายถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรากับแสงเหนือ?”  

“หรือมึงจะปล่อยเบลอไปแบบนี้ ไม่คิดจะทำอะไรให้ชัดเจน”

เดย์ถามย้ำน้องชายฝาแฝดที่เกิดห่างกันเพียงไม่กี่นาทีอีกครั้ง หากมันไม่เห็นด้วย เขาก็จะเดินหน้าเอาแสงเหนือมาเป็นของตัวเองคนเดียว

“คิด…แต่ยังไม่อยากเร่ง”

“แล้วถ้าวันหนึ่งเหนือมีคนอื่น มึงรับได้เหรอ”

มือหนาที่ถือโทรศัพท์ของไนท์หยุดชะงักทันที สายตาคมตวัดสบตาพี่ชายอย่างไม่สบอารมณ์ที่พูดอะไรออกมาไม่คิด

หากการที่แสงเหนือจะมีคนอื่นมันเป็นสิ่งที่ยอมรับได้ เขากับมันจะตามเฝ้าแสงเหนือมานานขนาดนี้เหรอ

“ไม่”

มุมปากเดย์ยกขึ้นอย่างพอใจที่ได้ยินอีกคนตอบรับเสียงแข็ง แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่ายังไงน้องชายตัวดีคงเห็นด้วยกับเขา เพราะไม่ว่าเขาหรือมันก็ไม่มีใครยอมที่จะเสียแสงเหนือไปได้หรอก

“ถ้างั้นมึงกับกูก็ต้องทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่คนอื่นจะคว้าเอาหัวใจของเหนือไปก่อน”

“แต่มันยากมึงก็รู้ เรื่องแบบนี้เหนือต้องเต็มใจ แล้วเหนืออาจจะไม่ได้คิดแบบกูกับมึง”

“…”

“เหนืออาจจะเลือกแค่กู หรือไม่ก็มึง แค่ใครคนใดคนหนึ่งไม่ใช่ทั้งสองคน เพราะมันคือความรู้สึกที่บังคับใจกันไม่ได้”

“กูแล้วแต่เหนือ กูรับได้ถ้าเหนือไม่ได้คิดตรงกันกับกู แล้วเลือกใครแค่คนเดียว แต่มันดีกว่าที่ปล่อยให้เหนือต้องเป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่กูหรือมึง”

 บรรยากาศในห้องกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง หลังจากที่ประโยคสนทนาสิ้นสุดลง พร้อมกับสายตาแน่วแน่และความตั้งใจชัดเจนว่านับจากนี้พวกเขาไม่คิดจะนิ่งเฉยกับความสัมพันธ์นี้อีกต่อไป

เช้าต่อมา

แสงแดดอบอุ่นลอดผ่านผ้าม่านสีเข้ม แสงเหนือสะดุ้งตัวเล็กน้อย ทั้งที่เมื่อคืนกว่าเธอจะข่มสตินอนหลับได้ก็เกือบเช้า อีกทั้งเธอยังหลับไปพร้อมความฟุ้งซ่านในหัวที่สลัดยังไงก็ลบลืมไม่ได้สักวินาที

เพราะเพียงแค่คิดถึงสัมผัสร้อนในยามที่ปลายลิ้นของชายหนุ่มพันเกี่ยววนลิ้นเธออยู่ในปาก ใบหน้าสวยก็เห่อร้อน เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อทันที

แสงเหนือรีบจัดผ้าห่ม หยิบแว่นตาขึ้นมาสวมใส่ พร้อมกับลูบอกตัวเองเบา ๆ เพื่อข่มความรู้สึกและหัวใจที่ยังเต้นแรงไม่หยุด แม้กระทั่งในเช้าวันนี้

ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะลุกขึ้นจากเตียง ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม

‘เป็นเจ้าของห้อง แล้วจะเข้ามาแบบนี้ก็ได้เหรอ’

คนตัวเล็กยู่ปากให้ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามา แต่เขากลับไม่สนใจเธอที่ยังอยู่บนเตียง หรือหันมามองเธอเลยสักนิด ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นสาเหตุทำให้เธอนอนไม่หลับทั้งคืน หรือมีแค่เธอคนเดียวที่รู้แปลก ๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

“ตะ…ตื่นแต่เช้าเลยนะคะ พี่ไนท์”

เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างติดขัด ยอมเป็นฝ่ายเอ่ยทักทายเขาก่อน มือเล็กเผลอกำชายผ้าห่มแน่น แต่ทว่ากลับไม่กล้าสบตาร่างสูงแบบตรง ๆ

ไนท์เหลือบตามองสั้น ๆ แล้วหันไปเปิดตู้เสื้อผ้า พลางแอบยกยิ้มเบา ๆ ที่เห็นคนตัวเล็กทำหน้าง้ออย่างไม่พอใจ เพียงแค่เพราะเขาทำเป็นไม่สนใจเธอ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งอีกครั้ง แล้วหยิบเสื้อเชิ้ตออกมาพาดแขนตัวเอง พร้อมกับปิดประตูตู้เสื้อผ้าลง

“ไปปลุกไอ้เดย์ให้พี่หน่อย”

แสงเหนือเงยหน้าหันกลับมาตามเสียง ใบหน้าสวยที่กำลังเง้างอนเริ่มขมวดเรียวคิ้วบางเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ

“พี่อยู่ด้วยกัน แล้วทำไมไม่ปลุกเองละค่ะ”

“ลืม”

ไนท์ตอบเพียงสั้น ๆ ก่อนจะถอดเสื้อตัวเองออก เผยให้เห็นรูปร่างกำยำที่เต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้อเรียงตัวสวย แล้วหันกลับมาสบสายตากลมโตที่กำลังมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“พี่ต้องใช้ห้องน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนี้หรือหนูจะไปอาบน้ำพร้อมพี่”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาช้า ๆ พร้อมกับสายตาแพรวพราวของเขามองมาที่เธอ ทำเอาแก้มใสเริ่มเปลี่ยนสีแดงระเรื่อ ความเคืองใจที่คิดว่าเขาอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับจูบเมื่อคืนพลันหายไป ก่อนที่ภาพและสัมผัสเมื่อคืนจะผุดขึ้นมาในหัว จนเธอรีบก้มหลบสายตาด้วยความเขินอาย

“กะ ก็…ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูไปปลุกพี่เดย์เอง”

คนตัวเล็กก้าวขาลงจากเตียงนอนแทบจะทันที ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกและปิดลงพร้อมกับรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของคนตัวโต ก่อนที่เขาจะเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเงียบงัน 

แสงเหนือยืนสูดลมหายใจลึก ๆ พยายามรวบรวมสติ ก่อนจะเคาะประตูห้องนอนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วส่งเสียงเรียกคนในห้องเบา ๆ

“พี่เดย์…ตื่นหรือยังคะ”

ร่างบางที่เอ่ยเรียกชื่อคนในห้องซ้ำ ๆ แต่ทุกอย่างยังคงเงียบสนิทไร้การตอบรับ ก่อนเธอจะชั่งใจครู่ใหญ่แล้วเปิดประตูห้องนอนแล้วเดินเข้าไป

“พี่เดย์ค่ะ”

เธอเรียกชื่อเขาอีกครั้ง พร้อมกับก้าวเท้าเข้าใกล้คนตัวโตที่นอนหลับอยู่อย่างระมัดระวัง ก่อนจะเอื้อมมือไปเขย่าตัวร่างสูงเบา ๆ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกตัวสักนิด

แสงเหนือที่พยายามปลุกร่างสูงอยู่นาน ได้แต่ถอนหายใจออกมาช้า ๆ  ก่อนจะยอมแพ้ให้กับความขี้เซาของคนตัวโต เพราะไม่ว่าเธอจะปลุกเขายังไง เขาก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาตอนนี้เลย เมื่อคิดได้แบบนั่น เธอจึงหมุนตัวเตรียมจะเดินกลับออกไปแบบเงียบ ๆ แทน

แต่ทว่ายังไม่ทันที่ขาเรียวเล็กจะได้ก้าวเดินออกไป ร่างสูงที่เคยนอนนิ่งกลับใช้แขนแกร่งคว้าเอวบางของเธอเอาไว้ จนร่างเล็กเซล้มลงบนเตียงในอ้อมกอดเขา

“อื้อ! พี่เดย์ ปล่อยค่ะ!”

ใบหน้าคมยังหลับตา หายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ราวกับคนที่กำลังนอนหลับสนิท ทั้งที่เขาพึ่งดึงเธอลงมานอนกอด

“พี่เดย์! อย่ามาแกล้งหลับนะ ปล่อยเหนือก่อน!”

เธอดีดดิ้นเบา ๆ เพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของอ้อมแขนแกร่ง แต่ยิ่งดิ้นเขากลับยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นราวกับกำลังเตือนให้รู้ว่าเธอไม่มีหนีจากเขาไปได้ ก่อนที่เสียงหัวเราะทุ้มต่ำในลำคอจะดังเล็ดลอดออกมา

“อ้าว นึกว่าเป็นหมอนข้างซะอีก มิน่าล่ะถึงได้ทั้งนุ่มแล้วก็หอม”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาอย่าง ๆ อารมณ์ดี แต่แววตาเต็มไปด้วยความลุ่มหลงที่มองเห็นได้ชัด จนแสงเหนือถึงกับชะงักในตอนที่สบตากัน ทำเอาหัวใจของคนตัวเล็กเต้นแรงจนไม่ทำตัวไม่ถูก

“เหนือไม่ใช่หมอนข้างสักหน่อย”

“รู้แล้วครับ เพราะว่าหมอนข้างมันกอดได้ แต่จูบไม่ได้”

ร่างสูงพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างบางเอาไว้แล้วโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนกดทาบริมฝีปากลงมาบนอวัยวะเดียวกัน ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเรียวลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากเธออย่างไม่ทันตั้งตัว

“อื้อออ”

แต่แทนที่ร่างบางจะขัดขืนกับการทำนั้น เธอกลับเผลอไผลไปกับรสจูบของเขา ในยามที่ปลายลิ้นร้อนของเข้าแทรกเข้ามาในโพรงปากเธอ แล้วหลับตาลงช้า ๆ ปล่อยให้ความอบอุ่นแผ่ซ่านไล่ตั้งแต่ปลายผมไปจนถึงปลายเท้า

“เหนือหวานจังเลยครับ”

ลมหายใจทั้งคู่สอดประสานรวมกันจนเป็นหนึ่งเดียว เป็นอีกครั้งที่เธอถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากร้อนอย่างไม่ทันตั้งตัว และเป็นอีกครั้งที่เธอไม่ยอมหลบหนี และตอบรับสัมผัสเหล่านี้ด้วยความเต็มใจไม่ต่างกัน

“พี่เดย์”

เสียงหวานเอ่ยเรียกเบา ๆ ทั้งที่แก้มแดงจัด หลังจากที่เขายอมผละริมฝีปากร้อนชื้นออกเพื่อเว้นจังหวะให้เธอหายใจ

สัมผัสของเขาหยุดลง ทว่าความร้อนจากร่างแกร่งกลับโอบล้อมเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม แสงเหนือแทบลืมหายใจเมื่อเงยหน้าขึ้นเจอกับแววตาของเขา ที่ลึกซึ้งเกินจะปฏิเสธ

ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาซุกไซ้ไปตามซอกคอของร่างบาง พร้อมกับบดเบียดแท่งเอ็นร้อนที่กำลังแข็งขืนแนบชิดไปกับกลีบรักอวบอิ่มของเธอ

“พะ…พี่เดย์”

แสงเหนือพึมพำเสียงแผ่ว ก่อนจะเงยหน้ารับสัมผัสแปลกใหม่ที่เขากำลังชักนำ และเธอก็แพ้ให้กับความต้องการส่วนลึกของตัวเอง

เรียวแขนบางโอบกอดรอบคอของคนตัวโตไว้แน่น เปิดช่องว่างให้เขาได้สัมผัสเธอได้ง่ายขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะเลื่อนศีรษะมากัดชายเสื้อที่ล่นขึ้นมาอยู่ใต้ราวนมออก แล้วซุกใบหน้าลงบนหน้าอกอวบอิ่มที่ไร้บราปกปิด

เพราะความเขินอายก่อนหน้าทำให้แสงเหนือวิ่งออกมาจากเตียงนอนทั้ง ๆ ที่เพิ่งตื่น จนลืมไปว่าเธอไม่ได้สวมใส่บราตอนนอน

“อ๊ะ…!”

แสงเหนือสะดุ้งเฮือก เมื่อเรียวลิ้นร้อนตวัดลงบนเม็ดเชอร์รี่ระรัวจนเริ่มแข็งเป็นไต ดวงตากลมโตสั่นระริก ร่างกายบิดเกร็งไปทั้งทั้งตัวตามสันชาตญาณ ปล่อยให้สัมผัสร้อนแล่นพล่านไปทั่วร่างจนแทบไร้เรี่ยวแรง

“พี่ไม่อยากเอาเปรียบมัน”

“…”

ทว่าเพียงไม่กี่วินาทีต่อมา การกระทำทั้งหมดก็หยุดชะงักลง เดย์ปล่อยเต้านมนิ่มที่เขาดูดกลืนเข้าไปเต็มปากอย่างนึกเสียดาย ก่อนจะก็กัดฟันแน่นเพื่อข่มความต้องการส่วนลึกเอาไว้ แล้วหลับตาลงเหมือนกำลังต่อสู้กับความอยากที่แข็งตัวจนปวดหนึบอยู่กลางกาย

เดย์ผละตัวออกเพียงเล็กน้อย สายตาคมทอดมองใบหน้าหวานที่แดงจัดยิ่งกว่าเดิม ลมหายใจทั้งคู่ประสานกันใกล้แค่คืบ เสียงทุ้มต่ำเอ่ยกระซิบใกล้หูเธอ

“เหนือไม่ใช่ของพี่คนเดียวจำไว้”

หัวใจของแสงเหนือสั่นสะท้านจนแทบรับไม่ไหว เธอรีบเบือนหน้าหนี แก้มแดงราวกับลูกตำลึงสุก เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่ร่างสูงบอก แต่เธอก็เลือกจะพยักหน้ารับเบา ๆ

“พี่เดย์ปล่อยเหนือก่อน”

แสงเหนือดันอกแกร่งของเดย์ออกด้วยใบหน้าที่แดงจัดจนร้อนผ่าว ริมฝีปากยังสั่นน้อย ๆ จากสัมผัสเมื่อครู่ เธอไม่กล้าสบตาเขาสักนิด หากเมื่อกี้เขาไม่ยอมหยุด เธอคงได้ตกเป็นของเขาแล้วจริง ๆ

“พี่ไม่ได้อยากปล่อยเหนือ ไม่เลยจริง ๆ”

“…”

เสียงทุ้มต่ำกระซิบลงข้างใบหู ก่อนจะทาบริมฝีปากลงมาอีกครั้งเพื่อย้ำว่าทุกสัมผัสเขาตั้งใจ และเขากำลังต้องการเธอมากจริง ๆ ก่อนจะยอมปล่อยอ้อมกอดให้เธอเป็นอิสระ

คนตัวเล็กที่เขินจนทำอะไรไม่ถูกรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งพรวดออกจากห้องทันที หัวใจของเธอกำลังเต้นแรงราวกับจะทะลุอกจากคนสองคนที่มีหน้าตาเหมือนกัน

ร่างบางเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของไนท์อีกครั้ง มือเล็กกำชายเสื้อแน่นด้วยความรู้สึกสับสน ไม่มั่นใจว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาคืออะไร แต่ที่รู้ ๆ คือเธอกำลังรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายถึงสองคน

“หนูชอบสัมผัสของใครมากกว่ากัน”

ร่างบางหยุดชะงักที่หน้าประตูมองตามเสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาเรียบ ๆ แต่แฝงความหนักหน่วงของอารมณ์ที่ถูกกดทับ แสงเหนือยืนนิ่ง ตัวสั่นน้อย ๆ ใบหน้าแดงจัดจนไม่กล้าเงยขึ้นสบตา

“หนู”

แสงเหนือมองตามร่างสูงกำลังเดินตรงเข้ามา เธอไม่รู้ว่าควรตอบคนตรงหน้าอย่างไร หัวใจของเธอเต้นแรงมากขึ้นยิ่งกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าเขายังอยู่ในห้อง

“พี่ไนท์ อืมมมม”

            ไนท์โน้มตรงมาลงประกบจูบคนตัวเล็กที่ร้องเรียกเขาด้วยสายตาหวานเชื่อม เขารู้และเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างแสงเหนือกับเดย์ แต่ยิ่งได้เห็นเขาก็ยิ่งรู้สึกต้องการเธอมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม

            ฝ่ามือหนาโอบรัดเอวบางแนบชิดไปร่างแกร่ง ส่วนมืออีกข้างก็ลูบไล้ไปตามเรียวขาอ่อนที่นุ่มลื่นมือ ก่อนจะลากวนไปจนถึงใจกลางสาว ที่ชื้นแฉะจนลูกไม้ตัวจิ๋วเปียกชุ่ม

            “พี่ไนท์ขา” 

            เรียวนิ้วแกร่งเกี่ยวแพตตี้ลูกไม้ออกจากทางอย่างใจเย็น ก่อนที่นิ้วหนาจะกดแทรกเข้าไปในโพรงรักอ่อนนุ่มที่ไม่นเคยมีใครรุกล้ำมาก่อน เขาหมุนควงนิ้วเบา ๆ ช้า ๆ จนร่างบางสะท้าน แล้วดึงออกมาอย่างอ้อยอิ่งราวกับตั้งใจทรมานเธอ

 ปลายนิ้วเปียกชื้นถูกยกขึ้นแตะบนริมฝีปากหยัก เรียวลิ้นของเขาแตะชิมน้ำหวานนั้นอย่างไม่รีบร้อน

“หนูหวาน…เหมือนที่ไอเดย์บอกจริง ๆ”

เสียงเข้มกดต่ำราวกับกระซิบข้างหู แต่หนักแน่นเสียจนร่างเธอชะงักทั้งตัว แสงเหนือเบิกตากว้าง ทั้งตกใจ ทั้งไม่อยากเชื่อ คำพูดเรียบนิ่งของเขาและการกระทำทุกอย่างตอกย้ำว่าเขารู้ดีว่าที่อีกห้องเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้า

“ถามความรู้สึกตัวเอง ว่าต้องการพี่สองคนไหม แล้วจำไว้ว่าทั้งพี่และมันต้องการหนูมากจริง ๆ”