บทที่ 55

บทที่ 55

หลังจากกรำศึกรักกันมาอย่างยาวนาน ทุกอย่างในห้องพลันเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจหอบเหนื่อยของคนทั้งคู่เท่านั้นที่บ่งบอกว่าไม่มีใครชิงหลับไปซะก่อน

“มีความสุขไหม” จู่ๆ เขาก็เงยหน้าจากอกอวบขึ้นมาถาม ทำเอาคนถูกถามเม้มปากแน่นอีกครั้ง

“อื้อ! ออกไปได้แล้ว” เธอไม่ตอบ แต่พยายามผลักไสเขาให้ออกไปจากตัว ก็พ่อคุณเล่มถามทั้งที่ยังไม่เอาไอ้นั่นออกไปจากตัวเธอเลยนี่นา แบบนี้ใครจะกล้าคุยด้วยเล่า

“ถ้าไม่ตอบ งั้นผมจะคิดเข้าข้างตัวเองแล้วนะ ว่าคุณก็มีความสุขเหมือนกับผม” เธอย่นจมูกให้ทันที

“ขี้ตู่ สอนฉันเองแท้ๆ ว่าไม่ให้คิดเองเออเอง แล้วคุณมาคิดแทนฉันได้ไง” เธอว่าพลางเบนหน้าหลบไปอีกทาง

“ก็คุณไม่พูด ผมก็ต้องเดาจากหน้าตาท่าทางของคุณสิ แล้วหน้าตาคุณก็ดู…มีความสุขมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่รัดผมแน่นขนาดนั้นหรอก จริงไหม” เธอหันขวับมามองคนพูดจาหื่นห่ามตาโตทันที

“คุณพิมาย คนบ้า พูดจาน่าเกลียด ออกไปไกลๆ เลย” เธอทั้งทุบทั้งผลักเขาอีกครั้ง กระทั่งสองแขนถูกเขาตรึงเอาไว้กับที่นอนจนขยับไม่ได้

“ไม่มีอะไรน่าเกลียด เพราะเราเป็นผัวเมียกันแล้ว”