EP 9 - ตาสว่างได้สักที

ด้านเจมส์ 

“ปิดเครื่องทำไมวะ แม่งเอ๊ย...” เจมส์สบถอย่างหัวเสีย เขากดโทรหาหญิงสาวอีกครั้งแล้วอีกครั้ง แต่ปลายสายกลับยังคงเงียบสนิทเหมือนเดิม สัญญาณเด้งกลับมาว่าเครื่องถูกปิด

“อย่าบอกนะว่าโดนพ่อแม่จับได้ว่าจะหนีออกมา...” เขาขบกรามแน่นด้วยความหงุดหงิด ไม่ใช่แค่เพราะห่วง แต่เพราะแผนที่วางไว้มันกำลังจะพังไม่เป็นท่า

“ทำหน้าเครียดอีกแล้วนะคะ”

เสียงหวานดังขึ้นจากด้านหลัง เพียวในชุดเดรสสั้นรัดรูปแหวกอก เดินตรงเข้ามาหา สายตาหนุ่ม ๆ แถวนั้นต่างก็เหลียวมองตามกันตาค้าง แต่เจมส์กลับไม่สนใจ เขาแค่ปรายตามองเธออย่างเฉยชา

“ก็ริรินน่ะสิ จู่ ๆ ก็ดับเครื่องทั้งวัน ทั้งที่วันนี้ตั้งใจจะ..." เขากลืนน้ำลายลงคอ พยายามกลบเกลื่อนความผิดหวัง "...จะพาไปเที่ยวไง”

“ครั้งนี้ดูจริงจังนะ ไม่ใช่ว่าหลอกเอาตังเหมือนคนอื่นอีกใช่มั้ย?” เพียวถามขณะทรุดตัวลงบนตักเขาอย่างยั่วยวน แล้วหยิบแก้วเหล้าขึ้นจิบเบา ๆ

“แน่นอน... คนนี้แหละผู้หญิงที่ฉันจะแต่งงานด้วย” เจมส์ตอบเรียบ ๆ

เพียวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มหวานกลับมาราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่ไม่อยากได้ยิน

“จริงหรอคะ?”

“อืม... ไม่ต้องห่วงหรอก ก็แค่แต่งไปงั้น ๆ จะได้มีเงินซื้อของให้เพียวไงล่ะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา เขาคิดไว้แล้วว่าถ้าได้แต่งกับริรินจริง ชีวิตเขาจะสบายไปอีกนาน เงินของเธอจะกลายเป็นเงินของเขา ส่วนเงินของเขาเองก็เก็บไว้ใช้ในวันที่เธอเริ่มรู้ตัว หรือในวันที่เขาไม่ต้องการเธออีกต่อไป

“น่ารักที่สุดเลยค่ะ” เพียวส่งเสียงหวาน ก่อนจะโน้มตัวเข้าหา

“งั้นก็รีบให้รางวัลหน่อยสิ...” เจมส์เลียริมฝีปากอย่างยั่วเย้า เพียวเปลี่ยนท่ามานั่งคล่อมบนตักเขา ก่อนจะเอาแขนคล้องคอและกดริมฝีปากลงมาอย่างเร่าร้อน

…

ฝั่งตรงข้ามของผับ

 ริรินยังคงยืนนิ่งเธอยกมือขึ้นปิดปาก ดวงตาเบิกกว้างจนแทบหลุดออกจากเบ้า

"ไม่จริง... มันไม่จริงใช่ไหม..." เสียงในใจเธอสั่นไหวไม่ต่างจากหัวใจที่เหมือนกำลังถูกบีบจนแน่นไปหมด

ภาพของเจมส์กับผู้หญิงคนนั้นยังคงชัดเจนอยู่ตรงหน้า ไม่มีใครสนใจหรือแปลกใจกับภาพตรงนั้นเลยแม้แต่น้อย เหมือนการแสดงความรักโจ่งแจ้งในผับแห่งนี้กลายเป็นเรื่องปกติ

"เป็นไง ตาสว่างรึยัง?" เสียงเยาะเย้ยของรามดังขึ้นข้างหู เขามองเธอด้วยแววตาที่มีทั้งความสมเพชและสะใจ

ในขณะที่เจมส์กับเพียวยังคงนัวเนียกันไม่หยุด สายตาของริรินเริ่มพร่าเลือน ร่างกายชาไปหมด

“เลิกดูได้แล้ว” รามยื่นมือมาปิดตาเธอไว้ เธอพยายามปัดออก แต่เมื่อเปิดตาอีกครั้ง ทั้งคู่นั้นก็หายไปเสียแล้ว

“คงพากันไปต่อที่อื่นแล้วมั้ง” น้ำเสียงของเขายังคงเรียบเฉยก่อนจะเดินไปนั่ง เทเหล้าลงแก้ว แล้วกระดกดื่มอย่างไม่ใส่ใจ ขณะที่เธอยังคงยืนนิ่ง ร่างกายแทบไร้เรี่ยวแรง

“ที่มันทำดีด้วยก็แค่หวังเงิน... เหมือนที่เคยทำกับคนอื่น ๆ” รามพูดต่อ ริรินไม่อาจทนไหว น้ำตาเริ่มไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ฮึก...ฮือออ...”

เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงมา ภาพวันนั้นย้อนกลับมาในหัว วันที่เจมส์ขอคบเธอ และพูดถึงของขวัญวันเกิดว่าอยากได้รถ เธอทุ่มเงินเก็บทั้งหมดที่พ่อแม่ให้มาเพื่อซื้อรถคันนั้นให้เขา ทั้งที่เป็นแฟนกันได้ไม่นาน...

“ฉันมันโง่ที่สุดเลย…” เสียงสะอื้นดังไม่ขาดปาก แต่รามก็ยังคงนั่งเฉย ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อร้องจนคอแห้ง เธอคว้าขวดเหล้าบนโต๊ะขึ้นกระดกโดยไม่คิด

“เฮ้ย!” รามรีบเข้ามาดึงขวดออก แต่ก็ไม่ทัน เพราะเธอเทลงคอหมดขวดแล้ว

“อึก... แสบคอ...” ริรินทรุดตัวลง มือกุมลำคอที่ร้อนวาบ ราวกับโดนไฟเผา

“ยัยบ้าเอ๊ย...” รามสบถ ก่อนจะเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอ

เธอยังคงนั่งร้องไห้ หัวใจแตกสลาย ภาพความรักที่เคยหวานชื่นพังลงไม่มีชิ้นดี

“ทำไม... ฮึก... ทำไมต้องหลอกกันด้วย... ฮืออออ...” คำถามหลุดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ เหมือนคนใกล้เสียสติ

รามไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงเดินเข้ามาพยุงร่างของเธอขึ้นก่อนจะพาออกจากผับ

ตอนนี้เธอเริ่มเมา หัวหมุน สายตาเบลอ ทุกอย่างพร่าไปหมด

“พะ...พี่...จะพาฉันไปไหน...” เธอพึมพำเสียงอ้อแอ้ ขณะถูกอุ้มขึ้นรถ ใบหน้าของรามในสายตาเธอซ้อนทับกันไปมา

“กลับบ้าน”

“ไม่ได้... อึก... กลับไม่ได้... ฉันไม่อยากให้พ่อแม่รู้...”

เสียงพร่าของริรินพยายามเปล่งออกมาให้ชัดเจนที่สุด แม้สติของเธอกำลังดับวูบลงทีละนิด สรรพเสียงรอบข้างเริ่มพร่าเลือน เหลือเพียงเสียงถอนหายใจเบา ๆ จากผู้ชายข้างกาย

มือหนาของรามค่อย ๆ ดันศีรษะของเธอให้เอนพิงเบาะอย่างอ่อนโยน ก่อนจะก้มตัวเข้ามารัดเข็มขัดให้เรียบร้อย

“ถ้าเมาก็หลับไปซะ”

น้ำเสียงของเขาห้วนจัด แต่แฝงด้วยความห่วงใยที่เธอสัมผัสได้

“ไม่กลับบ้านนะ...” เธอพึมพำอีกครั้ง

“รู้แล้ว” เขาตอบกลับสั้น ๆ แต่ชัดเจนพอจะทำให้เธอยิ้มออกนิดหนึ่ง แม้เปลือกตาจะหนักอึ้งและหัวจะเริ่มโงนเงน

รถค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากริมฟุตบาท พร้อมกับสติของหญิงสาวที่ดับวูบลงในความเงียบของค่ำคืน

…