EP 8 - มาดูให้เห็นกับตา

“อย่ามาว่าพี่เจมส์นะ! ทำไมทุกคนถึงต้องอคติกับพี่เขาด้วย ทั้งที่เขาเป็นคนดีขนาดนั้น!”

“ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิด!” รามพูดเสียงขึ้นด้วยความอดทนที่เริ่มจะหมด

“งั้นเอาหลักฐานมาสิ! เอาแต่พูด ๆ แล้วดูตัวเองบ้างสิ ใครกันที่ลวนลามฉันในผับวันนั้น!”

ริรินพูดพลางจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง

รามถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

“จะเล่าให้ฟัง...ว่าไอ้คนที่เธอรักนักรักหนาน่ะ มันเลวยังไง”

“พี่ราม...!”

“นั่งลงซะ”

น้ำเสียงของเขาเริ่มกร้าว ริรินกัดริมฝีปากอย่างลังเลแต่ก็ยอมนั่งลง ห่างจากเขาเล็กน้อย

เขาโทรบอกพ่อแม่ของเธอไว้แล้ว ว่าเธอคิดจะหนีตามผู้ชาย ถ้าต้องให้โดนสั่งห้ามออกจากบ้านตลอดชีวิตก็ยอม แต่ที่ยังไม่ปล่อย เพราะ...สงสาร

“รีบพูดค่ะ ถึงยังไงฉันก็ไม่เชื่อ เพราะพี่เจมส์เป็นคนดี!”

รามมองหน้าเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง

ยังจะมั่นหน้าได้อีก...

“มันเป็นที่นิยมในหมู่ผู้หญิง ก็แค่เพราะหน้าตาใช้ได้”

“พอใช้ได้ที่ไหนคะ! พี่เจมส์หล่อมาก!”

รามพยายามไม่ระเบิดอารมณ์ ก่อนจะพูดต่ออย่างใจเย็น

“เพราะแบบนั้น มันเลยหลอกฟันสาวคนนั้นที คนนี้ที ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงที่มีแฟนแล้ว”

สีหน้าของริรินเปลี่ยนเล็กน้อย

“วันหนึ่ง...มีผู้หญิงมาด่ามันต่อหน้า บอกว่าท้อง แล้วมันไม่ยอมรับ ปฏิเสธหน้าตาเฉย แล้วยังผลักเธอตกบันไดจนแท้ง”

“ไม่จริง! พี่โกหก! พี่ใส่ร้ายพี่เจมส์!”

“เธอไม่เชื่อก็เรื่องของเธอ...อยากพิสูจน์ก็ไปสืบเอาเอง”

ริรินยืนนิ่งไปชั่วครู่ ดวงตาแดงจัดด้วยความโมโห

“พี่คงอิจฉาพี่เจมส์สินะคะ? เขาทั้งหล่อ ทั้งสุภาพ ไม่เหมือนพี่เลยแม้แต่นิด! หรือจริง ๆ แล้วพฤติกรรมแย่ ๆ ที่พี่พูดถึง...มันเป็นของพี่เอง?”

“ริริน!” เสียงรามตวาดลั่น

เธอกลับไม่สะทกสะท้าน ยิ้มเย้ยอย่างผู้ชนะ

“โมโหแบบนี้ ก็คงใช่สิ ใช่มั้ยล่ะ หึ”

คำพูดนั้นเหมือนทิ่มแทงเขาอย่างจัง ความอดกลั้นของเขาพังทลายลงในวินาทีนั้น

เขาพุ่งตัวไปคว้าร่างเล็กเข้ามาแนบอก พร้อมกดจูบลงไปอย่างรุนแรง

“อึก! อื้อออ!” มือเล็กทุบหน้าอกเขาอย่างตกใจสุดขีด

รามผละออกเล็กน้อย ลากปลายนิ้วปาดน้ำลายที่ผสมกันบนริมฝีปากเธออย่างช้า ๆ

“ไอ้ชั่ว!!” เธอตะโกนเสียงสั่นพลางชี้หน้า

“ทำเป็นหวงตัว ทั้งที่ตัวเองหอบเสื้อผ้าหนีตามผู้ชายแบบนั้น?”

เธอชะงักเล็กน้อย ก่อนจะมองเขาด้วยแววตาเคียดแค้น

“พี่มันเลวที่สุด!”

เธอพุ่งตัวไปที่ประตู แต่รามขวางไว้ทัน

“จะไปไหน”

“จะไปหาพี่เจมส์!”

“จะหนีไปอยู่กับมันจริง ๆ ใช่ไหม?”

“ใช่! แล้วจะทำไม!”

เธอผลักอกเขาเต็มแรง แต่เขากลับคว้าแขนเธอไว้แน่น

“คืนนี้ พี่จะพาเธอไปหามันเอง แล้วเธอจะได้รู้...ว่าคนที่เธอเชื่อสนิทใจน่ะ มันเลวยังไง”

“ทำไมพี่ถึงเกลียดพี่เจมส์นัก เขาไปทำอะไรให้พี่?”

คำถามนั้นทำให้รามนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนภาพอดีตจะแล่นวาบขึ้นในหัว

เขา...แย่งแฟนที่เขารักที่สุดไป

“กลับไปนั่งซะ แล้วคืนนี้เธอจะตาสว่างเอง”

สุดท้ายเขาปล่อยมือเธอออก

ริรินยืนมองเขาอย่างไม่พอใจ แต่ก็ยอมเดินกลับไปนั่งลงเงียบ ๆ

ชักอยากเห็นผู้หญิงคนนี้ดิ้นแล้วสิ...

...

ตกดึกที่ ผับ 

หลังจากถูกขังอยู่ในคอนโดทั้งวัน ริรินก็ไม่มีทางหนี เพราะรามล็อกห้องจากด้านนอก มือถือก็โดนยึด เธอได้แต่นั่ง ๆ นอน ๆ เดินสำรวจของในห้อง

แม้จะไม่มีอะไรน่าสนใจนัก แต่รูปถ่ายของเขากับผู้หญิงคนหนึ่งกลับดึงดูดสายตา

สวย...สนิทมาก...น่าจะเป็นแฟนเก่าล่ะมั้ง

เธอเก็บรูปไว้ที่เดิมอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนที่รามจะกลับมาแล้วบอกให้เธอไปอาบน้ำ เตรียมตัวออกไปข้างนอก

จนตอนนี้ ทั้งคู่มายืนอยู่หน้าผับที่อยู่ค่อนข้างไกลจากตัวเมือง

รามหันมามองเธอเล็กน้อยก่อนจะพูดเสียงเรียบ

“ตามมา”

“ฉันเดินเองได้” ริรินเอ่ยเสียงแข็ง ใบหน้าไม่สบอารมณ์ขณะสะบัดข้อมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มตรงหน้า รอยแดงที่พี่รามเคยทิ้งไว้ยังไม่ทันจางดี เธอไม่มีทางยอมให้เขามาทำรอยเพิ่มอีกแน่ เพราะแค่ตอนนี้ก็ปวดระบมไปหมดแล้ว

พี่รามหันมามองเธอเงียบ ๆ ดวงตานิ่งเรียบอย่างอ่านไม่ออก ก่อนจะหมุนตัวเดินนำเข้าไปในผับโดยไม่พูดอะไร

เธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะยอมเดินตามเข้าไปอย่างเสียไม่ได้ หัวใจยังคงเต็มไปด้วยความคิดถึงและห่วงหาพี่เจมส์ที่เธอเชื่อว่าอาจกำลังกังวลกับการหายตัวไปของเธอในตอนนี้

มือของพี่รามที่จับเธออยู่ตอนนี้เปลี่ยนจากการบีบข้อมือแน่นมาเป็นการจับมือแทน แม้ในใจจะยังไม่ชอบนัก แต่เมื่อเขาเอ่ยขึ้นว่า “คนมันเยอะ ถ้าหลงกันจะหากันลำบาก” ริรินจึงยอมปล่อยให้เป็นไปตามนั้น

ในผับเต็มไปด้วยผู้คนเบียดเสียด เสียงเพลงดังกระหึ่ม ร่างกายของใครหลายคนขยับไปตามจังหวะอย่างไม่สนโลก ถึงพี่รามจะคอยกันผู้คนให้ แต่ก็ยังรู้สึกแน่นไปหมดอยู่ดี

“ค่อยหายใจสะดวกหน่อย” เธอพึมพำหลังจากพ้นโซนคนแน่นมาได้ พี่รามไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่กวาดสายตามองไปรอบ ๆ เหมือนกำลังตามหาอะไรบางอย่าง จนกระทั่งมุมปากของเขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

“มานี่สิ” เขาหันมาบอก ริรินขมวดคิ้วอย่างสงสัยแต่ก็เดินตามไปแต่โดยดี

พี่รามพาเธอเดินลึกเข้ามาในโซนวีไอพีของผับ โต๊ะที่พวกเขาไปหยุดอยู่ตั้งอยู่อย่างลับตา เขากดไหล่เธอให้นั่งลงก่อนจะเอื้อมมือบังคับปลายคางของเธอให้หันไปทางที่เขาต้องการ

“ดูให้เต็มตา ว่าผู้ชายของเธอแท้จริงแล้วเป็นคนยังไง”

คำพูดของเขาทำให้เธอชะงักไปชั่ววินาที ร่างกายแทบเย็นวาบเหมือนมีลมหนาวพัดผ่านกลางอก

สายตาของเธอหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าบริเวณโซฟาหลังสุดของผับ แม้จะมีหญิงสาวเรือนผมยาวนั่งคล่อมอยู่บนตักของชายคนนั้นอย่างแนบชิด กลุ่มผมหนาบังใบหน้าครึ่งหนึ่งจนเห็นไม่ชัด แต่แค่เพียงเสี้ยววินาทีที่ใบหน้าชายคนนั้นโผล่พ้นขึ้นมา เธอก็จำได้ทันทีว่าเขาคือใคร

พี่เจมส์…

ชายคนเดียวกันกับที่บอกว่าจะมารับเธอที่หน้าโรงเรียน ชายคนเดียวกันกับที่สัญญาว่าจะดูแลเธอไปตลอดชีวิต

เขากำลังจูบหญิงสาวคนหนึ่งอย่างเร่าร้อนตรงหน้าเธอ ท่ามกลางเสียงดนตรีและแสงไฟสลับวูบวาบ ราวกับทุกอย่างรอบตัวหยุดหมุนชั่วขณะ

ริรินไม่พูดอะไร ดวงตาเบิกกว้างราวกับโลกทั้งใบถล่มลงตรงหน้า ความเงียบของเธอในตอนนี้กลับดังยิ่งกว่าเสียงเพลงในผับซะอีก…