EP 10 - อยากตายหรือไง

เสียงสะอื้นแผ่วเบาดังขึ้นอีกครั้งในห้องนั่งเล่น

“อึก... อึก... อึก...”

รามยืนพิงผนังมองหญิงสาวที่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงโซฟา ความรู้สึกปนเปกันในสายตาเขา ทั้งสงสาร ทั้งปลง และก็เหนื่อยใจ

“อยากตายรึไง...” เขาถามเสียงต่ำ

“ตายได้ก็ดี...” เธอตอบกลับด้วยเสียงอ้อแอ้ ริมฝีปากยังคงมีกลิ่นเบียร์ติดอยู่ชัดเจน

หลังจากได้นอนพักสักหน่อย อาการเมาของเธอดูจะเริ่มทุเลาลง แต่ความเสียใจกลับไม่ได้จางหายไปตามสติที่เริ่มกลับคืนมา เธอแค่ต้องการดื่ม ดื่มให้ลืมเรื่องแย่ ๆ ดื่มเพื่อฆ่าความทรงจำทั้งหมดที่มีเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น

ริรินเหลือบมองกระป๋องเบียร์ที่วางกองอยู่บนโต๊ะ — หลักฐานความพยายามลืมใครบางคนที่แสนจะน่าสมเพช

“เห้อ...”

เสียงถอนหายใจของรามดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินหายเข้าไปในห้อง ปล่อยให้เธออยู่ในความเงียบอย่างตั้งใจ

เธอกอดเข่าตัวเองแน่น ร่างกายหดเล็กเหมือนอยากหายเข้าไปในเบาะ โซฟากลายเป็นพื้นที่ปลอดภัยหนึ่งเดียวในค่ำคืนนี้ที่เธอพอจะเกาะเกี่ยวได้

น้ำตาเริ่มไหลอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่ ความรู้สึกมันพังทลายลงเหมือนตึกสูงที่ถล่มลงมาทับหัวใจของเธอจนแหลกไม่มีชิ้นดี

“ฮื่ออออ แงงงง...”

ทำไมต้องเป็นเธอ? ทำไมผู้ชายอย่างเจมส์ถึงเลือกหลอกเธอ ทั้ง ๆ ที่เธอรักเขาแทบทั้งหัวใจ แล้วเขาล่ะ รักเธอจริงบ้างมั้ย หรือทั้งหมดมันก็แค่เกมลวงจากผู้ชายเลวทรามคนหนึ่ง

เบียร์ที่เคยคิดว่าอร่อย กลับรสชาติแย่จนกลืนไม่ลงเมื่อดื่มเพียงลำพัง

“ไอ้เจมส์... ไอ้สารเลว... ถ้าได้เจอหน้าอีกที ฉันจะหยุมหัวแกให้เละเลย คอยดู!”

เสียงสบถนั้นแหบพร่าเต็มไปด้วยความแค้นเจือปนกับความเสียใจที่ยังไม่จาง เธอยังคงนั่งร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ตรงนั้น ในค่ำคืนที่ทั้งเย็นชาและเดียวดายที่สุดของชีวิต

“ฮึก... ทำไม... ฮือ ทำไมกัน...”

รามยืนมองร่างบางที่นั่งร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่รู้ความจริงว่าเจมส์ผู้ชายที่เธอรักเป็นแค่คนหลอกลวง ความผิดหวังในแววตานั้นหนักหนาเกินกว่าจะพูดได้ เธอกระดกเหล้าเพียว ๆ ไปทั้งขวด ก่อนจะเริ่มพูดเพ้อเจ้อไม่หยุด ซึ่งเขาก็ทำได้แค่ยืนมองเงียบ ๆ

Rrrrr...

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น รามเหลือบตามองริรินอีกครั้ง เธอยังคงนั่งร้องไห้ไม่ได้ขยับไปไหน

“อยู่นิ่ง ๆ ล่ะ” เขาบอกเธอสั้น ๆ โดยไม่รู้ว่าเธอจะได้ยินหรือเปล่า ก่อนจะเดินออกไปคุยสายที่โทรเข้ามา

“ครับ?”

(พ่อกับแม่ได้ยินมาว่าริรินอยู่กับราม... จริงรึเปล่าลูก?) เสียงปลายสายเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและกังวล

“ครับ ขอโทษนะครับที่ไม่ได้โทรบอก พอดีมัวแต่เป็นห่วงริริน เลยลืมไปหมดเลยครับ”

(ไม่เป็นไรหรอกลูก พ่อกับแม่แค่เป็นห่วง ริรินไม่ยอมรับสายเลย)

“ขอโทษจริง ๆ ครับ” เขาเอ่ยอย่างสุภาพ

(ฝากริรินด้วยนะลูก)

“ครับ ผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุดครับ” รามตอบก่อนสายจะถูกตัด โชคดีที่ครอบครัวเธอค่อนข้างไว้ใจเขา อาจเพราะเป็นลูกของเพื่อนสนิทนั่นเอง

หลังวางสาย เขากลับไปที่โต๊ะ ริรินก็ยังคงร้องไห้อยู่ที่เดิม ท่าทางของเธอมันช่างน่าสงสารเกินจะปล่อยทิ้งไว้ เขาจึงตัดสินใจจะพาเธอไปส่งบ้าน แต่พอเธอร้องขอว่าไม่อยากให้พ่อแม่เห็นสภาพตัวเองแบบนี้ เขาก็ไม่รู้จะทำยังไง นอกจากพาเธอกลับมาที่คอนโดของตัวเอง

 

คอนโด

รามมองหญิงสาวที่เดินโซเซเข้าครัวด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย เธอบ่นหิวน้ำแล้วเปิดตู้เย็น แต่แทนที่จะหยิบน้ำเปล่า ริรินกลับหยิบเบียร์กระป๋องของเขาออกมาเปิดอย่างรวดเร็ว แล้วยกกระดกเข้าไปเต็มคำ

“สดชื่นจัง...” เธอเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม หน้าแดงก่ำจากฤทธิ์เหล้า แม้จะเมาแต่ยังดูมีแรงเหลือเฟือ ไม่ธรรมดาจริง ๆ

“ขอกินอีกได้มั้ย~”

“ตามใจเถอะ” เขาตอบสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงหมดแรง ก่อนจะเดินกลับเข้าห้อง ทิ้งให้เธออยู่ที่โซฟา ไม่นานนักก็คงจะหมดแรงแล้วหลับไปเอง

30 นาทีต่อมา

เขาเปิดประตูออกมาอีกครั้งด้วยความคิดว่าเธอคงน็อกไปแล้ว แต่กลับเห็นเธอยังคงนั่งดื่มต่ออยู่ แถมยังร้องไห้ไปด้วยอีก รามถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้าง ๆ

“อยากตายรึไง...” เขาถามขึ้นด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า

“ตายได้ก็ดี...” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสมเพชตัวเอง เขามองแล้วก็อดสงสารไม่ได้ แม้จะเคยเตือนแต่เธอไม่เคยฟัง เจ็บปวดตอนนี้ก็ไม่แปลก

“เห้อ...” เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะกลับเข้าไปในห้อง ปล่อยให้เธอร้องไห้อยู่ตามลำพังอีกครั้ง