ไม่ได้ตั้งใจ(1)

เวลาเลื่อนมาจนกระทั่งใกล้ร้านปิดปีกุนพยายามชะเง้อคอมองไปยังโต๊ะสามริมระเบียงอีกครั้ง รอบนี้สองหนุ่มสาวไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ไม่รู้ว่าทั้งคู่เช็คบิลออกไปตั้งแต่ตอนไหนเพราะช่วงเวลาตีหนึ่งกว่า ๆ เธอยังเห็นพวกเขาอยู่เลย

“ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว กลับบ้านได้“

ผู้จัดการตะโกนบอกพนักงานในร้านทุกคนต่างรีบตรงไปยังล็อคเกอร์ด้วยสีหน้าอิดโรยจากความเหนื่อยล้า วันนี้เป็นวันศุกร์สิ้นเดือนลูกค้าจึงค่อนข้างเยอะทำให้ทุกรายการของร้านขายดีจนเด็กเสิร์ฟเดินขาขวิดกันเลยทีเดียว

เวลาล่วงเลยไปจนกระทั่งตีสองปีกุนจึงเดินลัดเลาะออกมาด้านหลังซอย ซึ่งเชื่อมกันกับถนนเส้นหลักของย่านอโศก ตรงนั้นมีรถเมล์สายหลักวิ่งอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงถึงแม้นาน ๆ จะวิ่งมาครั้งหนึ่งก็ตาม

กว่าจะเดินมาถึงป้ายรถเมล์ก็ล่วงเลยมาเกือบจะตีสอง บริเวณนั้นมีไฟส่องสว่างตลอดทั้งแนวเธอจึงมั่นใจเรื่องความปลอดภัยขึ้นมานิดหน่อย

ถัดจากป้ายรถเมล์ไปไม่ไกลมีรถหรูคันหนึ่งจอดอยู่แต่เธอเลือกไม่สนใจเพราะเห็นจนชินตาแล้ว เมื่อร้านปิดนักดื่มมักจะมาจอดพ้อตรักกันอยู่เป็นประจำ

หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วล้วงกระเป๋าใบเล็กออกมา

ในนั้นไม่มีแบงค์ให้เลือกใช้จ่ายนอกจากเศษเหรียญไม่ถึงร้อยเสียด้วยซ้ำดังนั้นตัวเลือกในการเดินทางกลับบ้านจึงเป็นได้แค่รถเมล์เท่านั้น

กริ๊ง….

เหรียญสิบกลิ้งไหลยาวไปหยุดอยู่กลางถนนปีกุนมองตามแล้วกรอกตามองบนให้กับความซวยของตัวเอง วันนี้ไม่รู้ว่าเป็นวันอะไรทำไมมีแต่เรื่องให้เข้ามาปวดหัวขนาดเงินยังกลิ้งหนีเธอไปอยู่โน่นเลย

ขาอวบรีบก้าวไปหยุดอยู่กลางถนนแล้วก้มเก็บเอาเหรียญขึ้นมาแต่พอเงยหน้าขึ้นแสงสว่างจ้าจากไฟหน้ารถก็สว่างวาบขึ้นพร้อมกับเสียงบีบแตรสนั่นถนน

ปรี้ดดด

“คุณ! ระวังค่ะ”

เสียงปริศนาตะโกนบอกพร้อมกับวิ่งเข้ามาผลักร่างอวบไปอีกทาง รถคันนั้นหักหลบไปยังอีกฝั่งหนึ่ง

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากปีกุนหันกลับไปมองคนที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเธอคนนั้นคือ ‘คุณอรกมล’

แต่ยังไม่ทันที่ร่างเล็กนั้นจะวิ่งกลับขึ้นไปบนฟุตบาทรถคันที่วิ่งตามหลังมาเบรกไม่ทันพุ่งชนร่างนั้นกระเด็นขึ้นไปกระแทกฝ่ากระโปรงรถก่อนจะกลิ้งลงมานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นถนน

“อร!”

ธามวัฒน์ร้องเรียกคนรักสุดเสียงแล้ววิ่งมาช้อนร่างเปื้อนเลือดนั้นขึ้นมากอด มือหนาตบใบหน้าเล็กเบา ๆ เพื่อเรียกสติอีกฝ่ายแต่มันก็ไม่ผลเพราะลมหายใจนั้นหมดไปแล้ว

“ฮึก ฮึก ใครก็ได้โทรเรียกรถพยายาลหน่อย อร คุณต้องไม่เป็นอะไร คุณต้องอยู่กับผมนะ”

แนบกอดร่างเล็กไว้แนบอกพร้อมกับร้องไห้ออกมาปานจะขาดใจ เสียงนั่นหากใครได้ยินต้องเวทนาและสงสารเขาเป็นที่สุด หากรถไม่มาเสียตรงนั้นคู่หมั้นเขาคงไม่ต้องมาถูกรถชน

ปีกุนช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเธอได้แต่คลานเข่าเข้าไปหาแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

“ความผิดของกุนเอง…ความผิดฉันเอง”

ดวงตาแดงกล่ำนั้นเงยขึ้นมอง ไม่เข้าใจว่าก่อนหน้านี้มันเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นกันแน่ พอเดินอ้อมมาจากด้านหน้ากระโปรงรถก็เห็นว่าคนรักกำลังจะถูกรถชนทว่าเขาวิ่งเข้าไปช่วยเธอไม่ทัน

“ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ รถวิ่งมาเร็วกว่าจะเห็นว่ามีคนยืนอยู่ผมก็เหยียบเบรกไม่ทันแล้ว”

ชายหนุ่มอายุเกือบสี่สิบปีและเป็นเจ้าของรถคันเกิดเหตุยกมือไหว้ ขอโทษด้วยความรู้สึกผิด ธามวัฒน์มองหน้าคนขับด้วยดวงตาแดงก่ำ ยามนี้หัวใจเขาโทษทุกคนว่าเป็นต้นเหตุให้คนรักต้องตาย

สภาพจิตใจและร่างกายยามนี้ของธามวัฒน์แทบไม่มีเรี่ยวแรง ชายหนุ่มนั่งรออยู่ด้านหน้าห้องดับจิตนานนับชั่วโมง คุณหมอออกมาแจ้งเวลาเสียชีวิตให้ทราบนานแล้วแต่เขาก็ยังต่อต้านว่าไม่เป็นความจริง

ทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น…

บดินทร์เป็นเลขาฯ ส่วนตัวของธามวัฒน์และจัดการเรื่องทุกอย่างกับตำรวจให้หมดแล้ว และเดินทางมาถึงโรงพยาบาลพร้อมกับธมนต์แม่ของธามวัฒน์

“ตาธาม เป็นยังไงบ้างลูก” ร่างท้วมสวมชุดเดรสสีแดงสดวิ่งเข้ามาหาด้วยใบหน้าตื่น เขาเงยขึ้นมองด้วยน้ำตานองหน้า

“แม่ครับ อรเขาไม่อยู่กับผมแล้ว”

สองแขนกอดรัดเอวซบหน้าลงกับพุงพลุ้ย ธมนต์ยกมือขึ้นลูบหัวลูกชายด้วยความสงสารจับใจ

ก่อนหน้านี้เธอไม่เห็นด้วยกับการคบหากันของทั้งสอง เพราะฐานะค่อนข้างห่างกันมาก แต่เวลาก็ได้พิสูจน์ให้เห็นว่าทั้งคู่นั้นรักกันมากแค่ไหนแล้วทำไมมัจจุราชถึงพรากเธอไปจากลูกชาย

“ผมจัดการคดีกับตำรวจเรียบร้อยแล้วนะครับ คนขับรถเขาเองก็ไม่ตั้งใจชน รถวิ่งมาเร็วพอมาถึงก็เห็นว่าคุณอรกมลยืนอยู่แล้วเขาเหยียบเบรกไม่ทันแต่ว่า…”

บดินทร์หยุดนิ่งไปครู่หนึ่งไม่รู้ว่าควรพูดเรื่องนี้ไปดีไหม “แต่ว่าอะไร รีบพูดมาสิ ยืนนิ่งอยู่ได้”

“ในที่เกิดเหตุมีรถอีกคันอยู่ด้วยแล้วกล้องหน้ารถถ่ายเอาไว้ได้ทันว่าคุณอรกมลวิ่งออกมาช่วยผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้ครับ”

ภาพผุดใบหน้าอวบอ้วนของผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาในหัว เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงโทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง บดินทร์ยื่นคลิปหน้ารถให้ดูมันยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดมากกว่าเดิม

เรียวนิ้วยาวกำเข้าหากันแน่นดวงตาดุกร้าวเป็นประกายขึ้นมา เขาไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนั้นไปยืนอยู่กลางถนนทำไม คิดจะฆ่าตัวตายเหรอหากคิดจะฆ่าตัวตายทำไมไม่ตายไปซะมาทำให้คนรักของเขาตายทำไม

ความโกรธความเกลียดเข้าครอบงำเมื่อได้รู้ต้นสายปลายเหตุว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้น

“ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน”

“รักษาตัวอยู่ในห้องฉุกเฉินครับ”