ไม่อาจเอื้อม(2)

“เกิดอะไรขึ้นอ่ากุน”

“ลูกค้าจะเอากระเป๋ามาคืนน่ะ บอกว่าสินค้ามีปัญหา เราถามหาใบเสร็จไปแล้วแต่ลูกค้าไม่มี” ปีกุนอธิบายปัญหาให้เพื่อนฟังอย่างใจเย็น

แน่นอนว่าลูกค้าเจ้าปัญหาไม่ได้ใจเย็นอย่างที่คิดเอาไว้ เสียงแหลมปรี๊ดตะโกนขึ้นอีกครั้ง “ฉันจะคุยกับผู้จัดการเท่านั้น ไปตามมา!”

“ฉันนี่แหละค่ะผู้จัดการแล้วก็เป็นคนขายกระเป๋าใบนี้ให้กับคุณ เมื่อสามสัปดาห์ก่อน”

ดวงตาเหี่ยวเบิกขึ้นเมื่อนึกหน้าพนักงานขายได้ ตวิศาเดินไปหยิบถุงกระดาษใบนั้นแล้วล้วงเอากระเป๋าออกมาดูซึ่งมีรอยขีดข่วนอยู่หลายที่ แน่นอนว่ามันไม่ได้เกิดจากทางร้าน เพราะก่อนหน้านี้เธอเป็นคนตรวจดูเองกับมือ

“เจอก็ดีแล้ว กระเป๋าร้านเธอมีปัญหาฉันต้องการเปลี่ยน” พูดไม่เต็มเสียงทั้งยังไม่กล้าสบตาอีกต่างหาก

“ดิฉันคงทำเรื่องคืนกระเป๋าให้กับคุณลูกค้าไม่ได้ค่ะเพราะกระเป๋าใบนี้ซื้อไปเกือบเดือนแล้วและคุณลูกค้าเองก็ไม่มีใบเสร็จมายืนยันด้วย”

ตวิศาปฏิเสธเสียงนุ่ม

“พวกแกจะโกงฉันใช่ไหม ทุกคนดูเอาไว้นะคะอย่ามาซื้อร้านนี้เด็ดขาดสินค้าไม่ได้คุณภาพแถมยังคืนไม่ได้ด้วยไม่เห็นเหมือนโฆษณาเอาไว้เลย”

ชี้นิ้วด่ากราดไปทั่วอีกทั้งปัดกระเป๋าตั้งโชว์ตกลงพื้นหลายใบ

ปีกุนพยายามเข้าไปห้ามปรามแต่ก็ถูกผลักออกจนล้ม ยิ่งทำให้ข้าวของเสียหายมากกว่าเดิม

“หยุดค่ะ! ฉันสั่งให้คุณหยุด”

เสียงหวานแต่ทรงพลังทำให้ทุกอย่างหยุดลง หญิงวัยกลางคนยกมือค้างแล้วหันไปหาต้นตอของเสียง ร่างระหงของสาวสวยในชุดเดรสสีพีชก้าวเท้าเข้ามาพร้อมกับเดินเข้าไปพยุงปีกุนให้ลุกขึ้น

ใบหน้าสวยหวานนี้เธอจำได้เป็นอย่างดีว่าเป็นใคร ‘คุณอรกมล’คู่หมั้นของผู้ชายที่เธอแอบรัก

“เธอเป็นใคร เข้ามายุ่งอะไรด้วย” ลูกค้าจอมเหวี่ยงหันกับมาถามด้วยใบหน้าเรียบตึงเตรียมพร้อมปะทะกับทุกคน

“ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอก แต่คุณนะสิ ทำร้ายข้าวของและพนักงานของที่นี่จะรับผิดชอบยังไง” อรกมลเริ่มชักสีหน้าก่อนจะหันไปหาตวิศา

“คุณขายกระเป๋าให้ผู้หญิงคนนี้ใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

“ปกติร้านนี้มีกล้องคุณภาพที่สามารถเห็นทุกอย่างได้แม้กระทั่ง รูขุมขนไม่ใช่เหรอ ถ้าอย่างนั้นช่วยเช็ควันที่และวิดีโอว่าสินค้ามีปัญหาจากเราจริงหรือเปล่า...เราจะได้จัดการถูกวิธีและขั้นเด็ดขาด”

ประโยคหลังนั้นอรกมลหันกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกรอบ น้ำเสียงเย็นเยียบนั้นทำเอาขนลุกได้เหมือนกัน ปีกุนจึงเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงครอบครองหัวใจของคุณธามวัฒน์ได้ เพราะทั้งสวย เก่ง และเด็ดขาด

เวลาเพียงครู่เดียวตวิศาก็ย้อนดูวิดีโอครบและทุกอย่างมันก็ออกมาเป็นว่าสินค้าไม่ได้มีปัญหากับทางเราตั้งแต่แรก อรกมลจึงเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมานำตัวผู้หญิงคนนั้นออกไปอีกทั้งสั่งตวิศาตามไปเพื่อดำเนินคดีให้ถึงที่สุด

“เกิดอะไรขึ้นเหรออร”

เสียงทุ้มแหวกไทยมุงเดินเข้ามาด้วยความร้อนใจ แล้วจับร่างเล็กหมุนซ้ายหมุนขวาเกรงว่าคนรักจะได้รับบาดเจ็บ “อรไม่เป็นไรค่ะ”

“แล้วคุณล่ะคะ เป็นอะไรหรือเปล่า” อรกมลหันกลับไปถามปีกุนซึ่งยืนหลบอยู่ด้านหลัง

หญิงสาวเพียงแค่ส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วก้มหน้างุด ทว่าธามวัฒน์กลับจำเธอขึ้นมาได้ เธอคือผู้หญิงในคืนนั้น เจ้าของใบหน้าหล่อเลื่อนสายตามองไปยังท่อนแขนซึ่งมันยังคงหลงเหลือรอยแผลเป็นอยู่ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ทักทายเพราะคิดว่าเจ้าตัวคงจำหน้าไม่ได้หรอกเห็นกันแป๊บเดียวเท่านั้นเอง

“ถ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ...ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะธาม เดี๋ยวไปถ่ายพรีเวจดิ้งไม่ทันสายมากแล้ว”

อรกมลยกมือขึ้นดูเวลาบนข้อมือแล้วก็ควงแขนธามวัฒน์เดินออกจากร้านไป ปีกุนมองตามหลังทั้งคู่เหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยกจริง ๆ

“ถ้าเสร็จเรื่องแล้วตาลก็กลับห้องพักไปได้เลยนะ กุนจะได้ไปทำงานที่ร้านเหล้าต่อ”

หูแนบโทรศัพท์ใส่กับไหล่แล้วใช้สะโพกดันประตูหลังร้านเข้ามาด้านในพอจบบทสนทนาแล้วเธอก็รีบตัดสายเก็บทุกอย่างเข้าล็อกเกอร์ให้เรียบร้อยก่อนจะตรงไปยังห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุดมาอยู่ในยูนิฟร์อมของร้านอาหารกึ่งบาร์เหล้า

ปีกุนทำงานอยู่สองที่คือกลางวันทำที่ห้างฯ ส่วนช่วงค่ำก็มารับจ๊อบเป็นเด็กเสิร์ฟจนถึงดึก ซึ่งเธอทำแบบนี้มาเกือบจะเจ็ดปีแล้ว

ร้านอาหารกึ่งบาร์ขนาดใหญ่ มีทั้งชั้นลอยและโซนริมระเบียงให้เลือกนั่ง ด้านในเป็นโซฟาและโต๊ะสำหรับรับประทานอาหารส่วนอีกด้านก็เป็นเคาน์เตอร์ให้นักดื่มที่มาคนเดียวเอาไว้นั่ง บนชั้นขนาดใหญ่ด้านหลังบาร์ มีขวดเหล้ามากมายเรียงรายอย่างน่าทึ่งจนไม่สามารถจำแนกประเภทได้

บรรยากาศของบาร์โดยรวมให้กลิ่นอายอเมริกายุคหกศูนย์ ด้วยเก้าอี้สไตล์แอนทีครวมไปถึงพรม และผนังไม้สีเข้ม

“กุน เอากุ้งแช่น้ำปลาแล้วก็เอ็นไก่ทอดไปเสิร์ฟร้านนั้นหน่อย”

เสียงผู้จัดการร้องเรียกหญิงสาวที่เพิ่งเดินกลับมาจากการขึ้นไปเสิร์ฟบนชั้นลอยก็รีบตรงไปยังห้องครัวทันที

“โต๊ะสามริมระเบียง” พ่อครัวบอกเสียงดัง

ปีกุนถือถาดใส่อาหารผ่านช่องทางเดินไปยังโซนริมระเบียงยิ่งขยับเท้าเข้าไปใกล้เธอก็ยิ่งรู้สึกคุ้นตากับคู่ชายหญิงที่นั่งหันหลังให้เหลือเกิน

“อาหารมาเสิร์ฟแล้วค่ะ” เธอบอกกับลูกค้าด้วยเสียงอ่อนหวานแต่พอเงยหน้าขึ้นก็ต้องชะงัก

“อ้าว เธอนั้นเองทำไมถึงมาเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านนี้ล่ะ” อรกมลเอ่ยทักทายแล้วก็ผละออกจากแผงอก

ปีกุนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะเธอไม่รู้ว่าหากบริษัทรู้ว่าเธอทำงานสองที่จะส่งผลอะไรไหม จึงได้แต่ยิ้มรับแล้วตอบสั้น ๆ ว่า “ค่ะ”

“ทำงานกลางคืนที่นี่ ส่วนกลางวันก็ไปทำในห้างฯ คิดว่ามีเวลาเต็มที่ให้กับงานประจำหรือเปล่า”

น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับยืดตัวนั่งตรงวางแก้วเหล้าในมือลงกับโต๊ะ เนื้อตัวของปีกุนชาวาบรู้สึกกลัวว่าจะถูกไล่ออก

“ไม่ต้องห่วงค่ะ กุนทำงานให้กับทุกที่เต็มที่อยู่แล้วและไม่เคยขาดลามาสายกับงานในห้างฯ สักครั้ง” เธอตอบเขาเสียงสั่น

ธามวัฒน์เหลือบสายตาดูเจ้าของร่างอวบอีกครั้งแล้วก็คลี่ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู ผู้หญิงคนนี้เหมือนกับสามปีที่แล้วไม่มีผิดเอาแต่ก้มหน้าไม่มั่นใจแล้วก็หวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา

“ไม่ต้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นหรอก ฉันแค่ล้อเล่น ขยันแบบนี้น่ะดีแล้ว คนขยันส่วนใหญ่ชีวิตจะก้าวหน้าแล้วก็ไปได้ดี”

เหมือนเป็นคำสอนอยู่กลาย ๆ หญิงสาวเงยหน้ามองเขาและปรากฏรอยยิ้มมุมปากจางๆ จนแทบมองไม่ทันก่อนจะโค้งศีรษะให้แล้วเดินกลับไปทำอย่างอื่นต่อ

“พี่หวานถ้ารอบหน้าโต๊ะสามริมระเบียงสั่งของอีกพี่ไปเสิร์ฟแทนกุนได้ไหม ส่วนโต๊ะที่พี่รับผิดชอบเดี๋ยวหนูไปเสิร์ฟแทนให้”

ปีกุนมาขอร้องพี่ร่วมงานเปลี่ยนโต๊ะเสิร์ฟด้วยสายตาอ้อนวอน รุ่นพี่อายุมากกว่าขมวดคิ้วเข้าหากันว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะปกติแล้วปีกุนไม่เคยเกี่ยงงาน ใครใช้ให้ทำอะไรก็ทำหมด

“เกิดอะไรขึ้น โดนลวนลามเหรอหรือลูกค้าพูดจาไม่ดีใส่” เอื้อมมือไปจับต้นแขนเขย่าเล็กน้อย

“เปล่าค่ะ โต๊ะนั้นเป็นเจ้าของห้างฯ ที่กุนทำงานอยู่ช่วงกลางวันก็เลยรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย”

ปีกุนบอกแล้วก็ยิ้มกว้างออกมากับท่าทีเป็นห่วงของพี่ร่วมทำงาน

“เฮ้อ โล่งอกไปทีนึกว่าแกจะถูกลวนลามจากพวกแก่ตัณหากลับเหมือนหลายครั้งที่ผ่านมาแล้ว”

หวานยกมือขึ้นทาบอกเพื่อแสดงออกถึงความโล่งใจอย่างที่พูดจริงๆ เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผู้ชายมีอายุถึงชอบทำตัวรุ่มร่ามกับผู้หญิงอวบ ๆ ผิวขาวมากนัก เห็นรุ่นน้องหุ่นแบบนี้เข้ามาทำงานทีไรก็ถูกแต๊ะอั่ง ทุกที

แบบเหี่ยว ๆ เคี้ยวยากๆ ทำไมไม่สนใจมั่ง

ปีกุนได้แต่ยิ้มให้กับความบ่นกระปอดกระแปดของพี่หวานแล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นหัวเราะออกมากับการทำท่าทางประกอบคำบ่น....