บทที่ 4 : กาแฟเป็นเหตุ

ที่แผนกประสานงานขายต่างประเทศ

            “เดี๋ยวพี่จะไปประชุมกับฝ่ายบริหาร ใครมีอะไรด่วนไหม”

ศศิวิมลสอบถามทีมงานระหว่างที่เก็บของเตรียมไปเข้าประชุม

“ทำไมช่วงนี้พี่ศศิมีประชุมกับฝ่ายบริหารบ่อยจังคะ ปกติแผนกเราจะประชุมกับฝ่ายบริหารก็เดือนละครั้งไม่ใช่หรือคะ นี่พี่ก็พึ่งจะประชุมไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเองนี่คะ”

ปรียาพรถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“ก็ยอดขายไม่ได้เป้าแบบนี้ ก็ต้องโดนเพ่งเล็งเป็นธรรมดา เพราะฉะนั้นดูแลลูกค้าของตัวเองให้ดี อย่าให้ยอดตก อย่าให้ลูกค้าร้องเรียน มิฉะนั้นอาจโดนโยกย้ายโดนเด้งทั้งแผนก รู้แล้วใช่ไหมว่าตอนนี้บริษัทแม่ที่อเมริกาส่งคนมานั่งที่นี่และสำคัญเขาจะมาดูแผนกเราโดยเฉพาะด้วย”

สิ้นสุดเสียงราบเรียบของศศิวิมล ทั้งสามสาวก็หันหน้ามาทางเดียวกัน ปวีณาทำตาโต ส่วนปวริศากับปรียาพรทำหน้าซีด

“ย้ายไปไหนหรือคะ หรือเขาจะให้พวกเราย้ายไปที่อเมริกา แล้วให้คนที่โน่นย้ายมาทำที่นี่ ถ้าเป็นแบบนี้วีณาเต็มใจค่ะ”

“จะบ้าหรือวีณา ถ้าไม่ได้เป้าเขาจะเอาเราไปถ่วงที่อเมริกาทำไม เขาจะแจกซองขาวให้พวกเราก็ไม่ว่าละซิ”

“แหมแก ฉันก็ไม่อยากให้บรรยากาศมันเสียอะนะ ทำซีเรียสไปได้ยายหม่อน”

ศศิวิมลลอบถอนหายใจ แล้วระบายยิ้มอ่อนปลอบใจลูกน้อง

“อย่าพึ่งตีโพยตีพายกันไป ทำงานกับบริษัทฝรั่งเนี่ยเขาดูผลงาน ใครทำงานให้เขาได้เขาก็เอาไว้ ใครทำงานไม่ได้เขาก็แค่จ้างออก แต่พี่ว่าเราต้องดูกันไปก่อน แค่เตือนว่าอย่าให้เกิดความผิดพลาดในหน้าที่การงาน คนที่เขามาใหม่ เขาอาจจะไม่ใจร้ายก็ได้นะ รอดูเขาก่อน และที่สำคัญถ้าเราไม่บกพร่องต่อหน้าที่ ใครก็มาไล่เราออกไม่ได้”

“แล้วคุณคนนั้นเขาจะมาเมื่อไหร่หรือคะพี่ศศิ”

            “นี่เธอก็สนใจกับเขาด้วยเหมือนกันหรือแป้ง พี่คิดว่าจะมีแค่วีณากับใบหม่อนเสียอีก”

            “อ้าวนี่พี่ศศิกำลังว่าวีณากับใบหม่อนหรือคะ แหมเราก็ต้องสนใจหน่อยสิ เจ้านายใหม่จะมาทั้งที ก็ต้องรู้เขารู้เรากันหน่อย”

            ปวีณาพูดไปยิ้มไป จนศศิวิมลแอบหมั่นไส้ไม่ได้

            “เหรอจ๊ะ.. เมื่อกี้เห็นเธอสองคนคุยกัน ออกรสชาติเลยเถิดไปจนวางแผนมีลูกกันแล้วนี่นา ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

            “ก็วีณาอยากมีลูกหน้าตาน่ารักแบบเด็กฝรั่ง หรือพวกลูกครึ่งไงคะ จะได้ดันลูกให้เข้าวงการ แล้ววีณาจะออกไปเป็นผู้จัดการส่วนตัวลูกไปเลย”

            “ยังไม่ทันไรก็จะใช้แรงงานเด็กแล้วนะ วีณา เอาเป็นว่าพี่เอาใจช่วยนะ เดี๋ยวพี่ไปเล็งให้ก่อนนะ ว่าที่หลานของพี่จะผมสีอะไร”

            “อุ๊ย.. เขามาวันนี้หรือคะ”

            ปวีณาทำเสียงตื่นเต้น หันไปโดดโลดเต้นกับเพื่อนทั้งสอง

            “คิดว่านะ เพราะเห็นช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาทางคุณภาวินีเลขาก็เร่งจัดห้องใหม่ให้อยู่ แว่วมาว่าเขามาถึงไทยแล้ว แต่น่าจะพักให้ร่างกายชินกับเวลาใหม่ของบ้านเราละมั้ง”

            “นี่ยายแป้ง เธอไม่ตื่นเต้นหรือ ยืนนิ่งเชียว”

            ปรียาพรทัก

            “ตื่นเต้นเหรอ กลัวตกงานมากกว่า ฉันไม่อยากหางานใหม่อ่ะ”

            “นี่พี่ทำให้พวกเราคิดมากไปหรือเปล่า ไปไป ไปทำงานต่อ เดี๋ยวพี่ไปดูลาดเลามาให้”

            ศศิวิมลเข้าไปแตะไหล่แป้งเบาๆ แล้วเดินออกไป สามสาวก็หันไปสนใจงานของตนกันต่อ จนกระทั่งได้เวลาเบรกช่วงเช้าที่ทุกคนสามารถพักสายตาไปชงชาชงกาแฟจิบแก้ง่วงได้

            ปวริศาลุกขึ้นจากโต๊ะทำแล้วบิดตัวไปมาทีหนึ่ง เอามือป้องปากหาวไปหนึ่งหวอดกระพริบตาปริบๆไล่ความง่วงออกไป

            “ถ้าจะหาวขนาดนี้ไปเติมคาเฟอีนหน่อยเถอะแป้ง ป๊ะ..ไปกัน”

            ปรียาพรชวนปวริศาไปชงกาแฟที่คอฟฟี่คอนเนอร์หรือมุมกาแฟของชั้น ส่วนปวีณาก็นั่งพักสายตาจากคอมพิวเตอร์มาจ้องจอโทรศัพท์แทน ซึ่งในออฟฟิศจะมีช่วงเวลาเบรกให้พนักงานพักจิบชากาแฟเพื่อพักผ่อนสมองช่วงละสิบนาทีทั้งเช้าและบ่าย

            “นี่แป้งวันนี้เธอดูไม่ค่อยสดชื่นเอาเสียเลย ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนจ๊ะ แฟนก็ไม่มี เอ๊ะ.. หรือมีแล้วนะ”

            “มีที่ไหนละ ถ้ามีจะป่าวประกาศบอกให้ทุกคนรู้เลยจ้า”

            “แล้ววิศนุล่ะ พอมีหวังไหม”

            “นุเขาก็เป็นคนดีนะ แต่เป็นเพื่อนกันดีกว่า”

            “เฮ้อ.. เพื่อนฉันคนดีก็ไม่สน อย่าบอกนะว่าไปแอบรักคนเลวที่ไหนอยู่”

            สองสาวชงกาแฟไปคุยกันไป พอใกล้จะหมดเวลาพักเบรกก็ชวนกันเดินกลับโต๊ะ แต่จังหวะที่แป้งหมุนตัวกลับและก้าวออกจากมุมกาแฟ ร่างบางก็ประทะเข้ากับแผ่นอกหนาของใครอีกคนจนเสียหลัก ทำให้กาแฟอุ่นเกือบร้อนในถ้วยกระฉอกใส่เสื้อสูทหรูของอีกคนจนเลอะเป็นวงกว้าง เหตุการณ์เกิดขึ้นรวดเร็วมาก เจ้าของสูทหรูใช้วงแขนโอบรับเอวบางไว้ ไม่ให้เสียหลักล้มลงบนพื้น

            “ว้าย”

            ปวริศาร้องลั่นด้วยความตกใจ และต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ตัวเองชนทำกาแฟหกรดใส่ ดวงหน้าคม คิ้วเข้ม จมูกโด่งรับกับสันกรามกรอบใบหน้าที่ชัด กับผมสีน้ำตาลอ่อน ใช่ ใช่เขาจริงๆ ด้วย ปวริศาเผลอหลุดพูดชื่อหนึ่งออกมาจากปาก พร้อมกับกลับสายตากลมโตที่เบิกกว้าง

            “เจย์เดน”

            ปวริศายังคงจ้องหน้าเข้านิ่ง ดวงตาเบิกโต ปากสั่นระริก คนตรงหน้ากระตุกยิ้มที่มุมปาก

            “ว้าย ตายแล้วยายแป้ง ทำไมซุ่มซ่ามแบบนี้นะ อุ๊ยตายคุณเจฟฟ์เสื้อเลอะหมดเลย”

            เสียงของศศิวิมลร้องดังลั่นฟลอร์เมื่อเห็นลูกน้องคนโปรดของตนทำกาแฟหกใส่สูทหรูราคาแพงของเจ้านายคนใหม่ของพวกเขา และภาพที่เห็นตอนนี้คือปวริศาอยู่ในอ้อมกอดของผู้บริหารคนใหม่ ศศิวิมลรีบเข้าไปดึงตัวปวริศาออกมา แต่ปวริศายังคงจ้องผู้บริหารคนใหม่ไม่วางตา

            “นี่ยายแป้งรีบขอโทษบอสใหม่ของพวกเราเร็วสิ”

            ปวริศายังคงทำหน้างง หันมามองผู้เป็นหัวหน้าสายตรง

            “พี่ศศิว่าอะไรนะคะ”

            “ยังบื้ออยู่อีกยายเด็กบ๊อง คนที่ทำกาแฟหกใส่อ่ะคือบอสใหม่ของพวกเราที่มาจากสำนักงานใหญ่ที่อเมริกาไง”

            “สวัสดีครับ ผม เจฟฟ์ หลุย กาเบรียล ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

            “เจฟฟ์ หลุย กาเบรียล”

            ปวริศาทวนชื่อเขาด้วยเสียงแผ่ว สายตายังคงจดจ้องใบหล่อที่หล่อเหลาเบ้าหน้าฟ้าประทานลูกรักของพระเจ้าอันแท้จริง

            “ครับ เจฟฟ์ หลุย กาเบรียล คือชื่อผม หรือจะเรียกผมว่าเจฟฟ์หรือชื่ออะไรก็ได้ที่คุณอยากเรียก คุณ..”

            ผู้ชายตรงหน้าปวริศาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ใบหน้านิ่ง เขาจ้องหน้าเธอกลับ สายตาของเขานั้นทำให้ปวริศารู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว

            “ค่ะ ดิฉันปวริศาค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ”

            พูดยังไม่ทันจบศศิวิมลก็รีบดึงตัวปวริศามาไว้ด้านหลังแล้วเข้าไปยกมือไหว้ขอโทษขอโพยเจ้านายใหม่อีกครั้ง

            “ศศิขอโทษแทนน้องปวริศาด้วยนะคะบอส น้องเขาไม่ได้ตั้งใจค่ะ น้องเขาทำงานดีมากด้วยนะคะ เอ่อ..เดี๋ยวศศิเอาสูทไปซักให้นะคะบอส”

            “ไม่เป็นไร ผมเข้าใจมันเป็นอุบัติเหตุ เรื่องเสื้อผมฝากด้วยแล้วกัน ตอนเย็นนี้ผมมีนัดกับคู่ค้าฝากคุณศศิช่วยเป็นธุระให้หน่อย อ้อ แล้วก็อย่าลืมพาคุณปวริศาไปใส่ยาที่มือด้วยนะครับ มือแดงหมดแล้ว”

            เจฟฟ์พูดจบก็ถอดสูทยื่นส่งให้ศศิวิมลแล้วเดินผ่านไป ทิ้งให้ปวริศายืนนิ่งหน้าซีดตัวแข็งทื่ออยู่ ศศิวิมลหันมาตั้งใจจะบ่นลูกน้องคนโปรดเสียหน่อย แต่พอเห็นใบหน้าซีดเผือดของลูกค้าคนโปรดก็อดสงสารไม่ได้ นี่คงกลัวโดนไล่ออกซินะ เธอจึงเปลี่ยนเป็นเดินเข้าไปสวมกอดแทน

            “โอ๋.. ไม่ต้องตกใจ คุณเจฟฟ์เธอไม่ใจร้ายไล่ออกหรอกนะ ดูสิหน้าซีด มือเย็นเฉียบไปหมดแล้วยายแป้ง”

            ปรียาพรคว้ามือเพื่อนสาวไปดูเห็นรอยแดงชัด

            “มือแดงหมดเลยแป้ง ไปนั่งที่โต๊ะก่อน เดี๋ยวเราไปเอายามาทาให้”

            ปวริศาแทบไม่ได้ฟังคนทั้งคู่เลยว่าพูดอะไรกัน ในหัวสมองยังมีใบหน้าของเขาคนนั้นวนเวียนก่อกวนไม่จบสิ้น แล้วเธอก็เผลอพูดสิ่งที่คิดในใจออกมา

            “เป็นไปไม่ได้ เจฟฟ์ หลุย กาเบรียล งั้นหรือ เหมือน เหมือนเจย์เดนมากจริงๆ”

            “เอ่อ.. นี่ยายแป้งเธอว่าบอสเหมือนใครหรือ”

            ศศิวิมลเอียงคอถามด้วยความสงสัยที่ได้ยินลูกน้องสุดเฉิ่มเอ่ยชื่อใครบางคนออกมา

            “เอ่อ.. ไม่มีอะไรค่ะพี่ศศิ แป้งเบลอเองค่ะ”