บทที่ 37 : สารภาพ

ภายในห้องเช่าขนาดไม่ได้ใหญ่มาก ปรียาพรกำลังนั่งร้องไห้ฟูมฟาย และพร่ำกล่าวคำว่าขอโทษเจฟฟ์ ขอโทษปวริศา สาเหตุทั้งหมดเกิดความโง่ของตนเอง ปวริศาเข้าไปโอบกอดใช้ฝ่ามือลูบหลังปลอบโยนเพื่อน

“ฉันขอโทษเธอนะแป้ง เป็นเพราะฉันโง่เอง ฉันคิดว่าถ้าทำสำเร็จแล้วเขาจะรักฉัน ฉันมันโง่เอง แป้ง ฉันขอโทษ ฮือ ฮือ”

“โอเค ฉันเข้าใจเธอนะ แต่เธอก็ใจร้ายไปหน่อยนะ เธอก็น่าจะรู้ว่าถ้าทำแบบนี้คนที่จะมารับเคราะห์ก็จะเป็นฉัน เธอไม่คิดห่วงฉันบ้างเลยหรือไง”

“ตอนนั้นฉันยอมรับนะ ว่าฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นเลย ฉันคิดว่าถ้าทำสำเร็จเขาจะรักฉันจะขอฉันเป็นแฟน แต่ความจริงแล้วมันกลับเฉดหัวฉันทิ้ง ฮือ ฮือ”

ปวริศาหันไปสบตากับเจฟฟ์ ปรียาพรก็เงยหน้ามองเจฟฟ์เช่นกัน

“บอสคะ หม่อนขอโทษ หม่อนผิดไปแล้ว บอสอย่าไล่หม่อนออกเลยนะคะ”

ปรียาพรพนมมือไหว้ขอให้เจฟฟ์ยกโทษให้ทั้งน้ำตา

“ครั้งก่อนตอนที่คุณปวริศาตกเป็นผู้ต้องสงสัย เขาไม่เคยมาขอให้ผมไม่ไล่ออก แต่เป็นตัวเขาเองต่างหากที่แสดงความรับผิดชอบโดยการลาออกเอง ซึ่งผมก็ยังไม่อนุมัติเอกสารนั้น เพราะผมรู้อยู่แล้วว่าปวริศาไม่มีทางทำหักหลังผมแน่นอน คุณมาขอแบบนี้มันจะไม่ดูเห็นแก่ตัวไปหน่อยหรือ ความจริงเคสนี้ผมสามารถแจ้งความได้เลยนะ”

“ไม่นะคะ... บอส ฮือ.. ได้โปรดเมตตาหม่อนด้วย หม่อนไม่มีที่ไปแล้ว”

ปวริศาเห็นอาการของปรียาพรแล้วรู้สึกสงสารจับใจ

“บอส”

ปวริศาส่งสายตาเชิงขอร้องและอ้อนวอนไม่ให้เจฟฟ์ไล่ปรียาพรออกหรือแจ้งความ

“ดูเหมือนเพื่อนร่วมงานของคุณ เขาจะรักคุณมากนะ คุณปรียาพร แต่ทำไมคุณถึงทำกับเขาได้นะ คุณนี่มันใจร้ายและเห็นแก่ตัวที่สุด เอาไว้เดี๋ยวผมจะพิจารณาโทษคุณอีกทีแล้วกัน อาจจะให้คุณปวริศาร่วมออกความเห็นด้วย เพราะถ้าเป็นผมคงมีคำตอบเดียว”

ปรียาพรยกมือไหว้เจฟฟ์อีกครั้ง แล้วหันไปจับมือปวริศา

“แป้งฉันขอโทษ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว เธอช่วยคุยกับบอสให้ฉันทีนะ”

ปวริศาพยักหน้า แล้วเจฟฟ์ก็มาดึงตัวปวริศาออกมา

“ผมว่าเรากลับกันเถอะ นี่ก็ดึกแล้วปล่อยให้คุณปรียาพรเธอพักผ่อนและทบทวนความคิดของตนเองไปก่อน”

“ฉันไปก่อนนะหม่อน ไม่ต้องคิดมาก ฉันไม่โกรธเธอแล้วเดี๋ยวฉันช่วยคุยกับบอสให้นะ”

“จ้ะ ขอบใจนะแป้ง”

แล้วปวริศากับเจฟฟ์ก็เดินออกจากห้องพักของปรียาพรไป ปรียาพรมองตามได้แต่ยิ้มสมเพชตัวเอง

“เธอเป็นคนที่จิตใจดีแบบนี้นี่เองทุกคนถึงได้ตกหลุมรักเธอ จริงอย่างที่ทุกคนพูดฉันสามารถก๊อปเธอได้เพียงแค่ภายนอก แต่ฉันไม่สามารถแทนที่เธอได้จริงๆ”

พอปวริศากับเจฟฟ์เดินมาขึ้นรถ เจฟฟ์ทำท่าจะเอื้อมมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้แต่ปวริศารู้ทันจึงรีบคาดเองเสียก่อน เจฟฟ์เห็นอาการของตุ๊กตาหน้ารถของเขาวันนี้แล้วก็ยิ้ม

“คืนนี้ไปค้างที่คอนโดผมนะ”

ปวริศาหันหน้ามาควับ

“ไม่ ฉันจะกลับบ้าน”

“พี่แป้งทำไมพูดจาไม่น่ารักเลย”

“ถ้าไม่พากลับบ้านก็จอดเดี๋ยวจะลงเรียกแท็กซี่เอง”

“พี่แน่ใจหรือว่าจะลงไปเรียกแท็กซี่ในชุดนี้ ถ้าแท็กซี่รับ พี่คิดว่าเขาจะไปส่งพี่ที่ไหน คืนนี้พี่ทั้งสวยทั้งเซ็กซี่ขนาดนี้”

เจฟฟ์จงใจมองปวริศาด้วยสายตากระลิ้มกระเหลี่ย

“นี่ไม่ต้องมาทำหน้าโรคจิตมองแบบนี้เลยนะ”

“แต่ผมอยากคุยกับพี่ก่อน เรามีเรื่องต้องคุยกันหลายเรื่องเลยนะ”

“ตอนนี้มันดึกแล้ว”

“งั้นพรุ่งนี้ผมไปหาพี่ที่บ้าน แต่พี่ห้ามหนีผมเหมือนครั้งก่อนอีกนะ”

“ไม่เคยหนี”

“ก็แล้วแต่ถ้าพรุ่งนี้ผมไปหาแล้วไม่เจอพี่ พี่ก็เตรียมบอกเพื่อนพี่ให้หางานใหม่ได้เลย”

“ไม่นะ”

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ผมไปส่งพี่กลับบ้าน แล้วพรุ่งนี้ผมจะไปหาพี่แต่เช้า ให้พี่ทำกับข้าวให้กินด้วย”

“อย่าเยอะ”

“ก็แล้วแต่ พี่คิดว่าชีวิตเพื่อนพี่สำคัญขนาดไหนล่ะ สำหรับผมถ้าเขาออกไปผมก็แจ้งให้การบุคคลจัดหาคนเข้ามาใหม่ก็แค่นั้น ไม่ได้มีอะไรยาก ผมสามารถให้เขาออกได้ทันทีเลยนะ เพราะผมไม่มีความจำเป็นอื่นใดที่จะให้เขาอยู่”

“ก็ได้ อยากมาก็มา แล้วอยากกินอะไรล่ะ”

            เจฟฟ์ยิ้มจนแก้มตุ่ย ในขณะที่อีกคนทำหน้างอน

“อยากกินพี่แป้ง อยากกินมาก หิวพี่แป้งเป็นที่สุด”

“ฝันไปเถอะ ออกรถได้แล้ว”

“ครับคุณแม่”

“ทะลึ่ง”

ปวริศามองไปข้างทางแล้วมีบางครั้งที่แอบอมยิ้มบ้าง ส่วนเจฟฟ์ก็ขับรถออกไปอย่างอารมณ์ดี ไม่นานรถก็มาจอดที่ข้างรั้วสีขาว เจฟฟ์รีปเดินออกมาเพื่อที่จะเปิดประตูให้ปวริศา ปวริศาเดินออกจากรถกำลังจะเข้าบ้านก็หันมามองเจฟฟ์ที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

“จะมายืนอยู่ทำไม กลับไปได้แล้ว”

“พี่แป้งขอจูบหน่อยได้ไหม ผมคิดถึงพี่นะ”

            “ไม่”

“นะครับ ผมอยากได้กู๊ดไนท์คิส”

ปวริศาหันมามองแล้วทำหน้าค้อนใส่เขาแต่ยืดตัวขึ้นไปจุ๊บสัมผัสที่ริมฝีปากของชายหนุ่มแล้ววิ่งเข้าบ้านด้วยความเร็ว ทำเอาเจฟฟ์ยืนยิ้มแก้มแทบแตกแล้วเดินขึ้นรถไป ส่วนปวริศาพอเข้าถึงห้องก็ยืนยิ้มให้กลับตัวเอง เพราะวันนี้เธอรู้สึกปลดล็อกหลายๆ อย่าง แต่ก็แอบเสียใจเพราะไม่คิดว่าคนที่ทำจะเป็นปรียาพรเพื่อนรักของเธอ

เช้าวันรุ่งขึ้นเจฟฟ์มาถึงบ้านปวริศาแต่เช้า เขามาใส่บาตรด้วย เสร็จแล้วก็เก็บของเข้าบ้าน แล้วเดินตามปวริศาไปในครัว

“จะเข้ามาทำไม เกะกะ ไปคุยแม่ข้างนอกโน่น”

“ให้ผมช่วยพี่ดีกว่า เดี๋ยวพี่เหนื่อย”

“แค่นี่ก็เหนื่อยใจจะแย่อยู่แล้ว”

“ผมขอโทษ ต่อไปผมจะเชื่อฟังพี่คนเดียว ผมจะไม่ดื้อไม่งอแงกับพี่”

“ถ้าทำไม่ได้ไม่ต้องพูด”

“ทำได้ครับ ทำได้ เอ่อ.. แล้วพี่จะทำอะไรให้ผมกินครับ”

เจฟฟ์เข้าไปสวมกอดจากด้านหลังแล้วแอบหอมแก้มปวริศาไปหนึ่งที

“หยุด อย่ามายุ่มย่ามสิ จะกินไหมสปาเกตตีอ่ะ”

            “กินครับ พี่แป้งจำของโปรดของผมได้ด้วยหรือ น่ารักที่สุด”

“กินครั้งนี้อย่ามูมมาม อย่าทำเลอะเทอะนะ ไม่งั้นจะตีให้”

            “นึกว่าจะพาผมไปอาบน้ำเหมือนตอนเด็กๆ อีก”

“ฝันไปเถอะ”

ปวริศาทำการลวกเส้นสปาเกตตี และทำน้ำซอสสำหรับเตรียมราด เธอยังจับสะโพกไก่ และอกไก่ที่หมักปรุงรสไว้แล้วจับใส่หม้อทอด ไม่นานทุกอย่างก็เตรียมเสร็จ โดยมีเจ้าคนตัวโตที่ทำตัวเป็นเด็กคอยอ้อนคอยกวนใจอยู่ไม่ห่าง แล้วคนตัวโตก็อ้อนอีก

“พี่แป้งหายโกรธผมหรือยัง”

“ยัง”

“โถ่ พี่แป้งอ่ะ แต่ผมรักพี่แป้ง

“ดีแต่พูด”

“พี่แป้งผมขอบคุณพี่แป้งมากนะครับ ที่อดทนเพื่อผม ผมมันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ”

ปวริศาทำหน้างง เจฟฟ์โอบเอวปวริศามือจับที่ปลายคางอย่างทะนุถนอม

“ผมรู้เรื่องในอดีตทั้งหมดแล้ว ผมขอบคุณพี่มากจริงๆ ที่ทำเพื่อผมขนาดนี้”

“เจย์เดนรู้”

เจฟฟ์พยักหน้ายิ้มรับแล้วก้มมามอบจุมพิตที่อ่อนโยนให้กับหญิงสาว ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่มและโหยหาซึ่งกันและกัน เจฟฟ์ถอนจูบแล้วป้อนอีกหนึ่งคำถามที่เขาคาใจ

“แต่มีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมอยากถาม คือคนที่พี่เอามาจัดฉากถ่ายรูปให้แม่ผมส่งไปให้ผมเขาคือใครเหรอ ทำไมต้องถ่ายแนบชิดขนาดนั้นด้วย”

“ฮาโหล ยายแป้งชะนีน้อยของฉัน”

เสียงชายหนุ่มที่ออกสาวทักทายมาก่อนที่ตัวจะมาถึงเสียอีก

“ว้ายตายแล้วขอโทษค่ะ เอ๊ย..ขอโทษครับ”

นัตที่เดินเข้ามาเห็นภาพสองคนกำลังกอดกันกลมก็ตกใจพูดผิดพูดถูก ปวริศารีบดันเจฟฟ์ให้ออกห่าง แล้วนัตก็มาจับแขนปวริศาแล้วกระซิบกระซาบโดยมีเจฟฟ์มองตาไม่กะพริบ

            “นี่แก.. คนหล่อคนนี้คือใคร ทำไมมายืนกอดกันกลมแบบนี้ หรือว่าเขาคือคนนั้นหรือ”

“อืม”

ปวริศาพยักหน้าแล้วตอบสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงที่ออกมาจากลำคอ

“ดีกันแล้ว”

“มั้ง”

“กอดกันกลมแบบนี้คงยังไม่ดีหรอกมั้ง”

ด้วยความที่กายเป็นชายแต่ใจเป็นหญิงของนัตทำให้ตอนที่คุยกระซิบกระซาบกับปวริศา เขามีการถูกเนื้อต้องตัวกันบ้าง แล้วเหมือนนัตจะเริ่มรู้สึกตัวว่ามีสายตาหนึ่งมองมาด้วยความไม่พอใจ เขาจึงรีบปล่อยมือปวริศาแล้วถอยห่างออกมาก้าวหนึ่งแล้วยิ้มแหยให้เจฟฟ์

“ขอโทษครับ ผมนัตเป็นเพื่อนยายชะนีน้อย เอ๊ย...เป็นเพื่อนยายแป้งครับ เราเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันมาครับ”

            “ครับ”

ปวริศาเดินไปหยิกแขนเจฟฟ์หนึ่งที

“ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนี้เลย อยากรู้จักไม่ใช่เหรอผู้ชายในรูปนั้นนะ ก็คนนี้ไง เพื่อนผู้ชายคนเดียวของแป้ง นัตหรือนัตโตะ”

นัตทำหน้าเลิกลั่ก ส่วนเจฟฟ์ก็หลุดยิ้มขึ้นมา

“อะไรหรือแก”

“ไม่มีอะไรหรอก ไปกินกันดีกว่า มาได้จังหวะพอดีเลยนะ”

“ก็เพื่อของกินฝีมือแป้ง นัตโตะคนนี้ต้องรีบมาอยู่แล้ว”

แล้วนัตก็หันไปยิ้มให้เจฟฟ์

“ผมขอร่วมโต๊ะด้วยนะครับ”

เจฟฟ์มองหน้าปวริศา

“พอดีแป้งนัดกับนัตไว้ก่อน ก่อนใครบางคนด้วย ถ้าไม่พอใจก็เชิญกลับไปก่อนได้นะ”

“ไม่เอาแป้ง.. ถ้าคุณเขาไปพอใจ ฉันมากินวันหลังก็ได้แล้วเดี๋ยวค่อยนัดยายกีมากินด้วย”

“ไม่เป็นไร กินด้วยกันเยอะๆ สนุกดี พี่แป้งว่าอย่างไร ผมก็ว่าอย่างนั้นครับ”

“อร๊ายยย แกร... นอกจากหล่อแล้วยังน่ารัก เชื่อฟังแบบนี้ วาสนาของปวริศาชัดชัด อิจฉาแกรโคตรโคตรแม่ชะนีน้อย”