บทที่ 38 : สถานะที่เธอมอบให้

เช้าวันอาทิตย์ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เจฟฟ์ก็ยังคงมาที่บ้านปวริศาแต่เช้า มาใส่บาตรด้วย ทั้งที่เมื่อวานกว่าเขาจะกลับบ้านก็เล่นเอาเสียมืด พอใส่บาตรเสร็จหลวงพ่อให้พร ทุกคนก็กรวดน้ำแล้วรับพร

“อิทัง เม ญาตีนัง โหตุ สุขิตา โหนตุ ญาตะโย ขอส่วนบุญนี้จงสำเร็จแก่ญาติทั้งหลายของข้าพเจ้า ขอให้ญาติทั้งหลายของข้าพเจ้าจงมีความสุข สาธุ”

“ไปก่อนนะโยม พรุ่งนี้อาตมามีกิจนิมนต์ไปทำบุญขึ้นบ้านใหม่ จะไม่ได้มารับบาตรนะ”

            “เจ้าค่ะหลวงพ่อ”

แล้วหลวงพ่อก็เดินออกไป ทั้งสามค่อยลุกขึ้น แล้วปวริศาก็เซไปนิดเจฟฟ์ที่อยู่ข้างๆ รีบเข้าไปประคอง

“พี่แป้งเป็นอะไรไปครับ”

“ไม่ได้เป็นอะไร ปล่อยได้แล้ว”

ปวริศาพยายามจะเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดนั้น แต่เจฟฟ์ก็ยังแข็งขืนดื้อดึงประคองไว้อยู่

“เห็นไหมละครับ พี่ยังเซอยู่เลย ให้ผมประคองแหละดีแล้ว”

เจฟฟ์ประคองปวริศามานั่งที่โต๊ะ

“เดี๋ยวพี่นั่งเฉยๆ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้”

เจฟฟ์เดินไปกดน้ำเย็นจากเครื่องกรองน้ำในห้องครัว ส่วนปิ่นมณีมองลูกสาวด้วยความเป็นห่วง

“พักผ่อนน้อยหรือเปล่าลูก”

“เมื่อคืนแป้งก็ไม่ได้นอนดึกนะคะแม่ แค่สี่ทุ่มครึ่งเอง”

            “นี่น้ำเย็นครับ เดี๋ยวผมไปเตรียมจัดโต๊ะอาหารให้นะครับ พี่แป้งนั่งเฉยๆ”

เจฟฟ์เอาแก้วน้ำเย็นมาวางข้างๆ ปวริศา ปวริศาหันหน้าหนีพร้อมกับเบ้ปาก

“นี่นายใส่น้ำหอมยี่ห้ออะไรอ่ะ ฉุนชะมัด”

เจฟฟ์ทำหน้างง เขาก็ฉีดน้ำหอมยี่ห้อเดิมไม่ได้เปลี่ยนเสียหน่อย เขาคิดแล้วก็ยกแขนเสื้อขึ้นมาดม

“ก็กลิ่นเดิมนี่ครับ แล้วผมก็ฉีดมานิดเดียวด้วย พี่แป้งลองดมใหม่สิ”

“อี้.. บอกว่าอย่าเข้ามาไง มันเหม็น มันฉุน จะอ้วก”

พูดจบปวริศาก็วิ่งพรวดไปที่ห้องน้ำแล้วอาเจียนออกมา เจฟฟ์รีบวิ่งตามไปดูก็ถูกปวริศาใช้มือยันไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้

“ก็บอกว่าอย่าเข้ามาใกล้ไง มันฉุน”

เจฟฟ์เดินคอตกออกมา แล้วจัดแจงบนโต๊ะอาหาร ปวริศาเดินออกมานั่งข้างแม่ของตน แล้วค่อยๆ ตักอาหารใส่ปากแต่ก็รู้สึกตัวว่าไม่เจริญอาหาร เห็นอะไรก็ไม่มีจานไหนน่ากินสักอย่าง

“อิ่มแล้วหรือพี่แป้ง พี่กินนิดเดียวเอง”

            “วันนี้มันไม่หิว มันไม่อยาก”

            “พี่อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวผมไปหามาให้”

“ก็บอกว่าไม่อยากกินไงล่ะ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง”

เจฟฟ์โดนดุเข้าไปถึงกับหน้าจ๋อย  ปิ่นมณีผู้เป็นแม่มองลูกสาวที่ดูว่าวันนี้จะหงุดหงิดมากกว่าปกติกับว่าที่ลูกเขยจอมวอแวก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้

“แม่ว่าแป้ง กินยาหอมเสียหน่อยดีกว่านะ เดี๋ยวแม่ไปเตรียมให้จะได้รู้สึกดีขึ้น”

แม่เดินไปที่ตู้ยาแล้วหยิบกระปุกยาหอมมาละลายในน้ำเย็นแล้วส่งให้ลูกสาว ปวริศารับแก้วยามายกขึ้นดื่มจนหมด คนเป็นแม่เอามือลูบศีรษะคนลูกอย่างอ่อนโยน

“ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง”

“มันรู้สึกโหวงเหวงเวียนหัวพะอืดพะอมไปหมดเลยค่ะแม่”

เจฟฟ์ก็ยื่นมือเข้าไปกุมมือของปวริศาเอาไว้แต่ก็โดนหญิงสาวดึงมือออกแล้วหันมาทำตาดุใส่เจฟฟ์ทำให้คนที่หน้าง๋อยจ๋อยอยู่แล้ว ง๋อยหนักไปอีก

ผมว่าไปหาหมอหน่อยดีไหมครับ

“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไร แค่เวียนหัวนอนพักก็หาย แล้วนายจะมานั่งเกะกะทำไมเนี่ย กลับไปได้แล้วเหม็นขี้หน้า”

“ผมเป็นห่วงพี่แป้งนะครับ ผมว่าไปหาหมอสักหน่อยดีกว่า เดี๋ยวผมพาไปแล้วถ้าคุณหมอบอกว่าโอเคพี่ไม่เป็นอะไรเดี๋ยวผมค่อยกลับ นะนะ”

“แม่ว่าหนูไปหาหมอหน่อยก็ดีนะจ๊ะ จะได้รู้ว่าเป็นอะไรคนที่เขาเป็นห่วงเขาจะได้สบายใจ”

“แต่หนูไม่ได้เป็นอะไรนะคะแม่ หนูแค่เวียนหัวแล้วก็หงุดหงิดเพราะไม่อยากเห็นหน้าใครบางคน”

“เชื่อแม่ให้เจย์เดนพาไปหาหมอนะ”

“แป้งไปกับแม่สองคนก็ได้ค่ะ”

“ให้เจย์เดนไปด้วยอ่ะดีแล้วจะได้รับรู้พร้อมกัน เขาจะได้หายเป็นห่วง”

ปิ่นมณีพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วหันมายิ้มให้กำลังใจว่าที่ลูกเขย เจฟฟ์ยังคงทำหน้าง๋อยอยู่แต่ก็ยิ้มให้คุณแม่เชิงขอบคุณ

“ไปก็ไปจะได้จบจบไปซะ”

ปวริศาบ่นกระปอดกระแปด แล้วเตรียมไปหยิบกระเป๋า

ที่โรงพยาบาล

ปวริศาเข้าไปในห้องตรวจ ส่วนผู้เป็นแม่และคนรักยืนรออยู่หน้าห้อง เจฟฟ์เดินงุ่นง่านเป็นหนูติดจั่นด้วยความกังวลอยู่หน้าห้องคุณหมอ ส่วนปิ่นมณีนั่งนิ่งยิ้มสบายใจมองคนที่ทำตัวกระสับกระส่ายเดินไปเดินมา

“นี่เจย์เดนแป้งไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกเชื่อแม่สิมานั่งตรงนี้มา”

เจย์เดนหันหน้าไปมองปิ่นมณีแล้วทำตาโต

“เอ่อ..เมื่อกี้คุณน้าพูดว่าอะไรนะครับ”

“แล้วเจย์เดนได้ยินว่าอะไร ก็พูดแบบนั้นแหละ หรืออยากจะเรียกอะไรก็เรียก”

เจฟฟ์ยิ้มกว้างเดินตรงรี่เข้ามากอดปิ่นมณี เขานั่งคุกเข่ากับพื้นโรงพยาบาลโดยไม่สนใจว่าพื้นจะเปื้อนเปอะหรือไม่ เขาสวมกอดปิ่นมณีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าห้องคุณหมอพร้อมกับยกมือกราบที่ตัก

“ขอบคุณครับคุณแม่”

สักพักประตูห้องคุณหมอก็ถูกเปิดออกมาพร้อมด้วยปวริศาที่มีสีหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย ภาพที่ปวริศาเห็นในตอนนี้คือเจฟฟ์ก้มกราบลงที่ตักแม่ของตน โดยผู้เป็นแม่ก็เอื้อมมือไปกอดเอามือลูบหลังอย่างเอ็นดู จนเธอเองที่เห็นก็ยิ้มออกมายังไม่รู้ตัว เจฟฟ์ได้ยินเสียงประตูที่เปิดออกก็หันไปมองแล้วรีบลุกขึ้นไปจับมือปวริศา

“เป็นยังไงบ้างครับพี่แป้ง คุณหมอบอกว่าพี่เป็นอะไร”

“ไม่รู้สิ คุณหมอให้มาตามญาติเข้าไปฟังพร้อมๆกัน”

ปวริศาพูดเสียงเรียบทำหน้านิ่งใส่เจฟฟ์ที่ตอนนี้กำลังเป็นกังวลกับอาการของเธอ แล้วปวริศาก็สบตากับปิ่นมณีเธอส่งร้อยยิ้มผ่านสายตาด้วยความเขินอาย คนเป็นแม่ก็ยิ้มตอบ

“ไม่เป็นไรนะครับพี่แป้ง ไม่ว่าพี่จะเป็นป่วยเป็นอะไรผมก็พร้อมที่จะดูพี่นะครับ พี่แป้งทำใจดีดีไว้นะครับ”

คนตัวโตพยายามพูดปลอบใจหญิงสาวแต่ตัวเองก็น้ำตาเริ่มคลอที่เบ้าตาแล้ว เขาได้แต่คิดในใจว่า

‘ปวริศาจะต้องไม่เป็นโรคร้ายอะไร เขาภาวนาเช่นนั้น แต่ก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่า ถ้าไม่โรคร้ายคุณหมอคงไม่เรียกให้ญาติเข้าไปฟังอาการหรอก หรืออาจจะเหลือเวลาอีกไม่นาน’

เจฟฟ์คิดและกังวลไปมากมาย แต่ก็เดินตามทุกคนเข้าไปในห้องตรวจ

คุณหมอผู้ทรงคุณวุฒิหันมามอง

“มากันครบแล้วใช่ไหม”

ปวริศายิ้มพยักหน้ารับ

“ค่ะคุณหมอ”

เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย ส่วนเจฟฟ์ที่ตอนนี้แววตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกแต่ก็พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกนั้นไว้

“คุณหมอครับ พี่แป้งเป็นอะไรหรือครับ”

คุณหมอขยับแว่นตามองชายหนุ่มรูปหล่อที่เดินตามคนไข้เข้ามาแล้วก็ถามไปว่า

“แล้วคุณเป็นอะไรกับคนไข้ล่ะครับ”

เจฟฟ์ทำหน้าเลิ่กลั่กอึกอักไม่กล้าตอบเพราะเขาไม่รู้ว่าตอนนี้สถานะของเขาที่ปวริศามอบให้นั้นอยู่ในสถานะอะไร

“เอ่อ.. คือผม”

“ถ้าคุณไม่ได้เป็นอะไรกับคนไข้ผมก็คงบอกอาการของคนไข้ให้ฟังไม่ได้หรอกนะครับ งั้นคุณออกไปจากห้องก่อนดีกว่า”

“เอ่อ.. คุณหมอครับคือผมเป็นห่วงพี่แป้ง เอ่อ..หมายถึงคนไข้ของคุณหมอนะครับ ให้ผมอยู่ฟังอาการด้วยนะครับ”

“คนไข้ หมอบอกให้คนไข้ไปตามสามีเข้ามาไงครับ ผมจะแจ้งข่าวดีให้ฟังพร้อมกัน”

เจฟฟ์ทำหน้างง

“สามี.. หรือครับ”

ปวริศาได้แต่นั่งนิ่งแอบยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยกลั้นขำเอาไว้

“ว่าไงล่ะครับ หมอว่าเรื่องดีดีแบบนี้เราควรให้คุณพ่อของน้องรู้พร้อมกันนะครับ แต่ถ้าเป็นคนอื่นให้รู้ทีหลังก็ได้”

เจฟฟ์อ้าปากค้างทำตาโต

“หมายความว่าไงนะครับพี่แป้ง.. พ่อของน้อง... หรือว่าคุณหมอกำลังจะบอกว่าพี่แป้งท้องใช่ไหมครับ”

เจฟฟ์หันไปมองหน้าคุณหมอแล้วหันมามองหน้าคนรักแล้วเข้าไปจับมือเขย่า

 “พี่แป้งผมดีใจที่สุดเลย เรากำลังจะมีลูกด้วยกันใช่ไหมครับ ลูกของผมอยูในนี้ใช่ไหมครับคุณหมอ”

“สรุปคุณคือสามีของคนไข้”

“ครับ ครับ ผมเอง ผมเป็นสามีของคนไข้คุณหมอ แล้วผมก็เป็นพ่อของเด็กในท้องนี้ด้วย”

“ทีเมื่อกี้ถามแล้วไม่ตอบ สรุปเขาคือสามีของคนไข้ใช่ไหมครับ”

ปวริศาพยักหน้าด้วยความเขินอาย ใบหน้าของโชว์เลือดฝาดที่ตอนนี้เส้นเลือดทุกเส้นต่างพร้อมใจกันฉีดขึ้นมาบนใบหน้า

“หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ คุณปวริศาตั้งครรภ์ได้หกสัปดาห์แล้ว”

“ผมจะได้เป็นพ่อคนแล้ว ผมรักพี่แป้งที่สุดเลย”

เจฟฟ์เข้าไปกอดและหอมแก้มปวริศา

“ปล่อยก่อน อย่ามาทำอะไรรุ่มร่ามแบบนี้สิ อายคุณหมอเขาบ้าง”

“ช่วงนี้ท้องอ่อนก็ระวังตัวหน่อยนะครับ อย่าทำงานหนัก อย่ายกของหนักการเคลื่อนไหวร่างกายก็อย่าเคลื่อนไหวให้เร็วเกินไป สำหรับช่วงนี้คุณแม่อาจมีอาการแพ้บ้าง ก็ให้พักผ่อนเยอะๆนะครับ ซึ่งอาการแพ้ของแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับความแสบของเจ้าตัวเล็กนะครับ มีอะไรจะถามหมอไหม ถ้าไม่มีก็ไปรับยาที่ห้องยาได้เลยครับ”

“ขอบคุณครับคุณหมอ”

หลังจากที่เดินออกจากห้องไป เจฟฟ์ก็พยายามมาประคับประคองเอากระเป๋าของปวริศามาถือเสียเอง

“นี่ไม่ต้องทำอะไรขนาดนั้นก็ได้ เราเดินเองได้”

“คุณแม่อย่าดื้อสิครับ นี่คุณพ่อกำลังดูแลคุณแม่กับคุณลูกอยู่นะครับ”