บทที่ 39: ข่าวดี

“ลูกจ๋า.. บอกพ่อสิครับว่าอยากเที่ยงหนูอยากกินอะไรครับ”

เจฟฟ์เอื้อมมือไปวางแปะบนพุงน้อยๆ ของปวริศา

“อย่ามาเวอร์นักเลยน่ะ เอามือออกไปไม่ต้องมาจับ”

ปวริศาพยายามจะดึงมือเจฟฟ์ออกจากหน้าท้องของตนแต่กลับถูกเจฟฟ์กอบกุมไว้แน่นกว่าเดิม

“ลูกจ๋าดูแม่ของหนูสิ หงุดหงิดใส่พ่ออีกแล้ว”

เจฟฟ์เอามือของปวริศามาแนบที่แก้มของตนเอง และเอียงคอมองปวริศาด้วยสีหน้าและแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก

“พี่แป้งรู้ไหมครับว่าคุณย่าผมท่านตื่นเต้นมากเลยนะที่รู้ว่าผมจะมีหลานสะใภ้ให้ท่าน วันก่อนคุณย่าบอกว่าจะบินมาไทยเพราะอยากมาเจอหน้าหลานสะใภ้ เนี่ยเดี๋ยวผมต้องกลับไปอัปเดตมูลใหม่ว่า กลับมาครั้งนี้จะเจอทั้งหลานสะใภ้พร้อมกับเจ้าตัวเล็ก รับรองว่าท่านต้องดีใจมากแน่เลย”

            เจฟฟ์จบก็หันไปทางปิ่นมณี

“คุณแม่ครับคุณแม่หาฤกษ์แต่งงานให้เราหน่อยสิครับ”

“จะมาหาฤกษ์แต่งงานอะไร ใครเขาจะแต่งด้วย”

“เลิกงอนได้แล้วนะครับคุณแม่คนสวย ตอนนี้เรามีเจ้าก้อนน้อยที่ผมตั้งใจปั้นขึ้นมาอยู่ในนี้แล้วนะ”

เจฟฟ์เอามือจิ้มจิ้มไปที่หน้าท้องของปวริศา

“งอนนานไป เดี๋ยวเจ้าก้อนน้อยตัวโตขึ้น คุณแม่จะใส่ชุดเจ้าสาวไม่สวยนะครับ เอ.. หรือว่าจะรอให้เจ้าก้อนตัวโตกว่านี้ดีนะ คุณแม่จะได้ใส่เป็นชุดคลุมท้องแทนชุดเจ้าสาวไปเลย แล้วผมก็จะประกาศให้ทุกคนรู้พร้อมกันว่า ผมประสบความสำเร็จในชีวิตแล้ว มีทั้งเมียมีทั้งลูกมาพร้อมกันเลย เชื้อผมอ่ะแข็งแรงที่สุด”

“หยุดพูดได้แล้ว ทำไมวันนี้พูดมากจัง ออกไปได้แล้ว”

“เขินเหรอ หน้าแดงเลย”

ปิ่นมณีมองคนทั้งคู่ก็ได้แต่อมยิ้ม ที่ตอนนี้ครอบครัวของเธอกำลังจะเติบโตขึ้น

“คุณแม่ครับเดี๋ยวผมจะโทรไปเร่งให้คุณย่ารีบมาเมืองไทยจะได้ให้ท่านมาคุยกับคุณแม่เรื่องค่าสินสอดดีไหมครับ คุณแม่จะเรียกเท่าไร คุณแม่เรียกเลย คุณย่าผมท่านรวยมาก ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“ก็นึกว่าจะเอาเงินตัวเองมาออก ที่ไหนได้เอาเงินคุณย่า เด็กไม่รู้จักโต”

ปวริศาแอบแขวะเจฟฟ์ไปนิดหน่อย แต่เจฟฟ์ก็ไม่ได้ว่ากระไร เขากลับยิ้มหวาน

“เอาเงินคุณย่ามาเป็นค่าสินสอดนะดีแล้วครับ เพราะว่าผมจะเก็บเงินของผมไว้เลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย ผมอาจจะมีหลายคนเดี๋ยวดูแลไม่ทั่วถึง”

“หมายความว่าไง ที่จะมีหลายคนเนี่ย นี่ยังไม่ทันไรก็จะออกลายแล้วหรือ”

            “อ้าว.. ผมพูดอะไรผิดครับ ธุรกิจคุณย่าเดี๋ยวก็ต้องตกเป็นของผมและลูกๆ เพราะฉะนั้นผมก็ต้องมีลูกหลายๆ คนเอาไว้ดูแลกิจการของผมต่อไง เอ๊ะ.. หรือพี่แป้งจะอนุญาตให้ผมมีเมียได้หลายคนล่ะ”

            “ก็ลองดูดิ ได้เห็นดีกันแน่”

“หายโกรธผมแล้วใช่ไหมครับ”

“พูดมาก เจ้าตัวเล็กหิวข้าวแล้ว ไปหาอะไรมาให้กินเลย”

“ได้ครับ เดี๋ยวพ่อไปทำอาหารมาให้ลูกกินนะคะ”

ที่ออฟฟิศ

“ทุกคนเดี๋ยวเตรียมเคลียร์งานนะ เมื่อกี้บอสโทรมาบอกว่ากำลังจะเข้ามาแล้วอยากจะนัดคุยกันทั้งแผนกตอนเก้าโมงนะ”

“ค่ะพี่ศศิ”

ทุกคนประสานเสียงรับปากขึ้นพร้อมกัน พอใกล้ถึงเวลาทุกคนก็เคลื่อนย้ายตัวเองเข้าไปรอบอสของพวกเขาในห้องประชุม ไม่นานเจฟฟ์ก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องประชุมแต่ก็ยังไม่ยอมปิดประตูเหมือนกับว่ามีใครกำลังเดินตามเข้ามา ทุกคนยกมือไหว้สวัสดีทักทายท่านรองประธานสุดหล่อ

“สวัสดีค่ะบอส”

แล้วก็มีร่างบางของปวริศาที่มาในชุดเดรสสีฟ้าอ่อนเดินตามเข้ามา ปวีณาร้องทักเสียงดังแล้ววิ่งเข้าไปหาจับมือเขย่าสวมกอดด้วยความดีใจ

“ยายแป้ง เธอจริงด้วย เธอกลับมาทำงานแล้วใช่ไหม ฉันดีใจจังเลย”

ปวริศายิ้มให้แล้วหันไปยกมือไหว้ศศิวิมล

“สวัสดีค่ะพี่ศศิ”

“จ้ะสวัสดีจ้ะ”

“หวัดดีใบหม่อน”

ปรียาพรยิ้มทักทายตอบ แล้วปวีณาก็จัดแจงให้ปวริศามานั่งข้างตนซึ่งตอนแรกเจฟฟ์พยายามจะพาไปนั่งตรงหัวโต๊ะแต่โดนปวริศาทำตาดุใส่ ท่านรองประธานก็เลยต้องตามใจคุณพนักงานกิตติมาศักดิ์ หลังจากที่การประชุมผ่านไปได้ประมาณ 45 นาทีทุกคนรายงานความคืบหน้าของงานที่ตนถืออยู่ให้กับเจฟฟ์ทราบ

เจฟฟ์ลุกยืนขึ้นและพูดต่อว่า กรณีเรื่องงานประมูลสตาร์โปรเจคที่ผ่านไปผมได้พยายามสืบค้นข้อมูลต่างๆ จนรู้ตัวผู้กระทำความผิดแล้ว ปวีณาหันหน้าไปมองปวริศาแล้วจับมือบีบไว้ปวริศายิ้มรับ

“ในเมื่อผู้กระทำความผิดได้เข้ามาสารภาพความจริงกับผม ผมมีความเห็นว่า จะลดโทษให้กึ่งหนึ่ง จากนี้ต่อไปงานที่คุณปวริศาทำทั้งหมดผมขอให้คุณปรียาพรเป็นผู้ดูแลงานแทน”

ปรียาพรเงยหน้ามองเจฟฟ์แล้วมองหน้าปวริศาด้วยความงุนงง

“ส่วนคุณปวริศาช่วงนี้ผมจะให้เขาพักงานยาวไปก่อน”

ใบหน้าของปรียาพรซีดเผือดลง

“บอสคะทำไมต้องพักงานยายแป้งยาวด้วยละคะ ในเมื่อคนที่ทำความผิดเป็นหม่อนไม่ใช่แป้ง”

ปวีณาหันหน้ามองใบหม่อนปิยะพร

“อะไรนะ ยายหม่อนเธอเป็นคนทำงั้นหรอ เธอเป็นบ้าไปแล้ว เธอทำแบบนี้ทำไม แล้วทำไมต้องใส่ร้ายยายแป้งด้วยอ่ะ”

“ขอโทษค่ะทุกคนผิด หม่อนผิดไปแล้ว หม่อนสำนึกผิดแล้วค่ะ บอสอย่าลงโทษยายแป้งเลยค่ะ ลงโทษหม่อนคนเดียวพอค่ะ”

“จะเอาอย่างนั้นหรือคุณปรียาพร”

“ค่ะบอส ที่ผ่านมาแป้งก็เดือดร้อนเพราะหม่อนมาเยอะแล้ว หม่อนขอรับผิดชอบเองค่ะเดี๋ยวหม่อนไปเขียนใบลาออกก็ได้ค่ะ”

“ใจเย็นสิหม่อนบอสยังไม่ได้พูดเลยนะว่าจะให้เธอลาออก”

ปวริศาเอื้อมมือมาจับมือปรียาพรไว้แล้วลูบที่หลังมือเบาๆ

“ก็เราทำผิดนี่แป้ง แต่บอสจะมาลงโทษแป้งก็ไม่ถูกนะ ฮือ ฮืฮ”

ปวริศาดึงตัวปรียาพรเข้ามากอด

“ฟังให้บอสพูดจบก่อน”

“เราขอโทษฮือฮือฮือ”

ปวริศาหันหน้าไปมองเจฟฟ์ ทำสายตาดุใส่แบบว่า ทำไมไม่พูดอะไรต่อเสียทีจะทำให้คนเขาเข้าผิดกันไปหมดแล้ว

“ใจเย็นก่อนครับทุกคน ผมกำลังจะบอกว่าพวกเราทีมของเราไม่สามารถขาดใครคนใดคนหนึ่งไปได้ สำหรับความผิดพลาดที่ผ่านมาก็ให้ถือว่าเป็นบทเรียนแล้วกันนะครับ ส่วนคุณหม่อนก่อนหน้านี้คุณหม่อนได้สารภาพผิดกับผมแล้ว และผมก็ได้บอกไปแล้วว่าถ้าทำผิดก็ต้องได้รับโทษ แต่คุณปวริศาก็ได้มาคุยกับผมและขอให้ลดโทษให้ เพราะครั้งนี้เป็นความผิดครั้งแรกแล้วคุณหม่อนก็ทำงานกับบริษัทมานาน “

เจฟฟ์พูดไปแล้วหันสบตากับปวริศาก่อนจะพูดต่อไปว่า

“ผมก็พิจารณาแล้วเห็นว่าจะลงโทษคุณหม่อนคือ ทางบริษัทจะออกหนังสือเตือน ซึ่งการออกหนังสือนี้จะส่งผลต่อโบนัสและอัตราการปรับเงินเดือนขึ้นนะครับ โอเคมั้ยครับคุณหม่อน”

เจฟฟ์หันไปถามปรียาพรที่ตอนนี้มีใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา เธอได้ยินบทลงโทษแล้วก็พยักหน้ายิ้มรับ

“โอเคมากๆเลยค่ะบอส หม่อนขอบคุณมากๆเลยนะคะ แป้งเราขอบคุณเธอมากเลยนะ ที่ช่วยพูดกับบอสให้ ไม่อย่างนั้นฉันคงโดนไล่ออก ตกงานไปแล้ว”

“ก็เราเป็นเพื่อนกันไงหม่อน ต่อไปมีอะไรเราก็คุยกันนะ”

ปวริศายิ้มแล้วทั้งคู่ก็กอดกัน

“เอ... ทุกคนมีสงสัยอะไรอีกไหม ถ้าไม่มีผมมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องจะแจ้งครับ พร้อมรับฟังเรื่องสำคัญของผมแล้วหรือยัง”