คำขู่

การดึงเมียเก่ากลับเข้ามาในชีวิต ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ แต่เขา ‘ศิราช’ เลือกที่จะทำมัน

“งื้อออ กดลิ้นแรงๆ ได้ไหมคะ ดันเข้าไปอีก เฟรอยากได้อีก อ๊ะ!” ร่างบางสะดุ้งเมื่อคนตัวโตกว่าดูดปุ่มคลิตอริสของเธอดังจ๊วบ ก่อนจะผละตัวออก แหงนเงยมองความทรมานของคนตัวเล็ก เฟรญ่าบีบขาเข้าหากันแน่น หอบหายใจแรง มองคนใจร้ายยืนกอดอกมองเธออยู่ปลายเตียง

“อย่ามาสั่ง” มุ่ยหน้าใส่แผ่นหลังกว้างที่เปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำอย่างหงุดหงิด

“ศิราชจะไปไหนคะ” ถามคนตัวสูงที่เดินออกจากห้องน้ำ สวมเสื้อกล้ามสีดำและกางเกงขาสั้นสีใกล้เคียงกัน ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามเธอ ปรายตามองร่างบางที่ใช้ผ้าห่มห่อตัวอยู่บนเตียง

“วันนี้ไม่เข้าร้านหรือไง รีบแต่งตัว”

“ศิราชจะไปส่งเฟรญ่าเหรอคะ”

เอียงคอถามเขา หย่อนขาลงจากเตียง มือทั้งสองข้างขยุ้มผ้าห่มที่พันตัวเอาไว้

“อุ๊ย!” หญิงสาวเข่าอ่อนขึ้นมาเสียดื้อๆ ชายหนุ่มขยับตัวเข้ามาหาเธอ อุ้มหญิงสาวขึ้นพาดบ่า ฟาดมือใหญ่ลงบนก้นงอนผ่านผ้าห่มผืนหนา ก่อนจะดึงผ้าห่มที่เธอใช้พันตัวออก พาหญิงสาวเดินเข้าไปในห้องน้ำ

“แข้งขาอ่อนเหลือเกินนะ” วางเธอลงในอ่างน้ำ เปิดน้ำใส่อ่างให้เธอ

“ศิราชใจร้ายกับเฟรญ่า” บ่นอุบอิบออกมา ก้มหน้าลงมองมือตัวเอง

“เลิกพล่ามแล้วรีบอาบน้ำ” ย่นจมูกใส่คนตัวสูงที่เดินออกไปจากห้องน้ำ ศิราชไม่ชอบให้ใครสั่งเขา ถ้าหากเขาอยากทำ ชายหนุ่มจะทำให้เธอเองโดยที่หญิงสาวไม่ต้องร้องขอ

เธอสั่งเขาไม่ได้ ขนาดเมื่อครู่เธอแสดงความต้องการออกมาอย่างเต็มเหนี่ยวว่าเธอต้องการเขา ชายหนุ่มยังผละตัวออกจากเธอ ศิราชชอบเป็นฝ่ายคุมเกม เขาชอบอยู่เหนือเกม

หญิงสาวสวมเดรสปาดไหล่สีน่ารัก เดินผ่านโรงรถขนาดใหญ่เข้าไปหาคนตัวสูง ยืนตระหง่านโดดเด่นเหนือกว่าคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นกล้ามแขน กล้ามขา ส่วนสูง บุคลิกความเป็นผู้นำ สีผิวแม้จะไม่ได้ขาวแต่ไม่ใช่สีผิวของคนดำ เป็นสีผิวที่ดูมีเสน่ห์มาก

“ถ้าพวกมึงจะกัดกันก็กลับบ้านไป แล้วไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก” เสียงเข้มหวนดังขึ้น เฟรญ่าที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาหยุดนิ่ง ศิราชกำลังอบรมกับเด็กในค่ายมวยของตนอยู่

ชายหนุ่มมีอาชีพหลักเป็น ช่างสัก ศิราชทำอาชีพนี้เพราะความชอบส่วนตัว ชายหนุ่มเป็นขวัญใจของสาวๆ ที่อยากเข้ามาสักเพราะอยากใกล้ชิดกับหนุ่มหล่อ แต่ว่าน่าเสียดาย ศิราชรับสักแค่ลูกค้ารายใหญ่และเป็นผู้ชายเท่านั้น และคิวของเขาก็ยาวมากเสียด้วย

ช่างน่าเสียดายแทนสาวๆ เสียจริง

แม้จะมีร้านสักเป็นของตัวเอง แต่ก็มีค่ายมวยที่อยู่ติดกับตัวบ้านเป็นของตัวเองเหมือนกัน โดยมีโรงรถขนาดใหญ่ของชายหนุ่มกลั้นไว้ตรงกลาง เพื่อความเป็นส่วนตัวที่เพิ่มขึ้นมาอีกชั้นหนึ่ง รวมถึงการหุ้นธุรกิจกับเพื่อน

“กูไม่ได้พูดเล่น ที่นี่มีไว้ฝึกซ้อม ไม่ใช่สนามมวยส่วนตัว หัดเกรงใจคนอื่นบ้าง” เอนตัวออกไปดูเด็กในค่ายมวยสองคนที่ยืนประสานมือไว้ด้านหน้า เพราะศิราชตัวใหญ่เธอยืนอยู่หลังเขา ชายหนุ่มจึงบังเธอเสียมิด เด็กทั้งสองคนก้มหน้ามองพื้น ริมฝีปากแห้งแตก มีเลือดออกตามคิ้ว ลักษณะนี้เดาได้ไม่ยากว่าคงทะเลาะกัน และหนักมากเสียด้วย

“กลับไป”

“ไม่ครับไม่ อย่าสั่งห้ามพวกผมมาซ้อมเลยนะครับเฮีย” ขอร้องอย่างมีความหวัง กลุ่มคนพวกนี้มีอายุไล่เลี่ยกับเธอ เฟรญ่าอายุ 21 ปี หนึ่งในสองคนนี้คงมีอายุต่างจากเธอไม่มากนัก ไม่อายุมากกว่าก็คงน้อยกว่า

“นะครับเฮีย ผม ผมจะไม่ทะเลาะกันอีก”

“กูบอกให้กลับไป สงบสติอารมณ์สักสองอาทิตย์ แล้วกลับมารายงานตัวกับกู” กลับมารายงานตัวไม่ได้หมายความว่าจะได้กลับมาฝึกซ้อม ขึ้นอยู่กับการพิจารณาของเขาอีกที

“เฮีย!” ทั้งสองคนเรียกศิราชออกมาพร้อมกัน คิ้วที่ขมวดเข้าหากันคงหมายถึงว่าทั้งสองคนไม่อยากหยุดซ้อม

“กูจะไม่พูดซ้ำ ไป!” แม้จะไม่อยากไป แต่ก็จำต้องเดินออกไปจากค่ายมวยอยู่ดี เฟรญ่ายื่นนิ้วน้อยๆ ของตัวเองสะกิดที่แขนข้างขวาของเขาเบาๆ ก่อนจะร้องออกมาเสียงดัง เมื่อชายหนุ่มกระชากแขนเธออย่างรวดเร็ว ไขว้มือเธอไว้ด้านหลัง แรงกดของเขาทำให้หญิงสาวเบ้หน้าด้วยความเจ็บ

“โอ๊ยย มันเจ็บนะคะ”

“บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาเงียบๆ”

“เฟรกำลังเรียกศิราชต่างหากล่ะคะ แต่ศิราชก็ทำร้ายร่างกายของเฟรก่อน”

ชายหนุ่มยอมปล่อยเธอ จ้องใบหน้าของเฟรญ่าที่หันมาทำสีหน้ากระเง้ากระงอดใส่เขา “เรียกก่อนค่อยสะกิด ไม่ใช่สะกิดแล้วค่อยเรียก ยัยเบ๊อะ!” ดีดนิ้วใส่หน้าผากเธอ หญิงสาวมุ่ยหน้าใส่เขายกมือขึ้นลูบหน้าผากของตัวเอง ชายหนุ่มไม่ได้ดีดเธอเต็มแรง เขาดีดเพื่อเรียกสติของเธอก็เท่านั้น

“ไปส่งได้ไหมคะ”

“เจ้านายต้องไปส่งลูกน้องด้วยงั้นเหรอ” เลิกคิ้วขึ้นมองเธอ หญิงสาวเปิดคาเฟ่อยู่ใกล้กับร้านสักของเขา ลูกค้าส่วนใหญ่ของเธอเป็นลูกค้าจากธุรกิจของศิราชอีกทีหนึ่ง มีคนแวะเวียนมาสัก ก็ต้องมีคนแวะเข้าคาเฟ่ของเธอ และในหนึ่งวันคนเข้าคาเฟ่ของเธอไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยคน

ทุกคนที่มาไม่ได้มาสักเสียทีเดียว โดยมากจะเป็นกลุ่มลูกค้าวัยรุ่นเสียส่วนใหญ่ ดูจากหน้าตาของเจ้าของร้าน ฝีมือและช่างสักของชายหนุ่มอีกสองคนแล้ว คงอดใจยากหากจะปฏิเสธว่าหลายคนอยากมาเจอตัวจริง

“แล้วเจ้านายนอนกับลูกน้องตัวเองเหรอคะ”

“แค่สำเร็จความใคร่”

“คนปากร้าย” ค้อนดวงตาใส่เขา ศิราชมีศักดิ์เป็นเจ้านายของเธอ หญิงสาวเปิดคาเฟ่ที่นี่ก็จริง แต่มันตั้งอยู่บนพื้นที่ของเขา ชายหนุ่มให้เธอบริหารจัดการโดยไม่เข้ามายุ่ง โดยเสนอจ่ายเงินเดือนให้เธอสูงมาก

“หรือเธอจะเถียง”

“เฟรจะเถียง เพราะศิราชเอาเปรียบเฟร”

“ทำตัวเอง”

“เมื่อก่อนไม่เห็นจะเป็นแบบนี้กับเฟรเลยนี่คะ”

“อย่ารื้อฟื้น”

“ไปส่งหน่อยไม่ได้เหรอคะ” ศิราชต้องเข้าร้านสักอยู่แล้ว อีกอย่างถ้าจะให้เดินไปเอง น่องเธอโตกันพอดี ระยะทางจากตัวบ้านไปคาเฟ่ไม่ต่ำกว่า 1.5 กิโลเมตร ที่นี่เป็นอาณาจักรขนาดย่อมๆ ของศิราช คาเฟ่ของเธอตั้งอยู่ใกล้กับทางเข้า และทางเข้ามาที่นี่ก็เหมือนกับทางเข้าของบ้านจัดสรร พอเลี้ยวรถเข้ามาก็จะเป็นพื้นที่ของชายหนุ่มทั้งหมด

“ไม่เอามือถือลงมาหรือไง ถ้าฉันโทรสั่งกาแฟแล้วไม่ติดเธอโดนดีแน่” มองเรือนร่างบางที่ไม่มีอะไรติดตัวลงมาเลยนอกจากใบหน้าอ่อนใสกับริมฝีปากช่างพูดของเธอ

“เฟรญ่าลืมค่ะ”

“ขึ้นไปหยิบลงมา เร็ว” พลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา ก่อนจะออกคำสั่งกับเธอ หญิงสาวมุ่ยหน้าใส่กับความช่างสั่งของเขา เตรียมจะวิ่งชายหนุ่มก็ดึงตัวเธอเข้ามาชิดเรือนกายเอาไว้เสียก่อน

“เร็วที่ไม่ได้หมายถึงให้วิ่ง ห้ามวิ่ง ถ้าเธอวิ่งแล้วล้มขึ้นมา เธอเจ็บกว่าที่ล้มแน่”

“ขู่กันตลอดเลย” ออกแรงผลักอกเขาเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน เพื่อขึ้นไปเอามือถือบนห้องนอน กลัวเธอล้มเพราะเป็นห่วงก็พูดมาสิ

ศิราชคนขี้ขู่!