บทที่ 1 เผชิญหน้า

บทที่ 1 เผชิญหน้า

ปัจจุบัน...

"เออ...พริมอีกไม่กี่เดือนเราก็จะเรียนจบแล้ว แกจะทำอะไรหลังเรียนจบเหรอ?" เกรซลินเอ่ยถามเพื่อนสนิท

"คงไปช่วยงานที่บริษัทของคุณพ่ออ่ะ แต่ขอใช้ชีวิตสักปีก่อนค่อยทำงาน"

"...จ้าาาคุณหนูแสนสวย แสนเพอร์เฟค"

"หึ..." พริมโรสยิ้มร่าให้กับคำแซวของเพื่อน

"แล้วแกล่ะเกรซอยากจะทำอะไร?"

"ฉันมีความฝันอยากเป็นดีไซเนอร์มีแบรนด์เป็นของตัวเอง มีหน้าร้านของตัวเองอ่ะ แต่ฉันไม่มีทุนมากขนาดนั้น"

"ถ้าแกอยากทำจริงๆให้ฉันช่วยไหม เดี๋ยวฉันบอกคุณพ่อให้"

ฉันรู้ว่าแกช่วยฉันได้แต่ฉันไม่อยากรบกวนแกจริงๆนะ ฉันอยากยืนด้วยตัวเองให้ได้ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆเดี๋ยวฉันไปกู้แก"

"..."

เกรซลินพูดติดตลกทั้งสองคนจึงหัวเราะออกมาพร้อมมองหน้ากัน เพราะถ้าคนใดคนหนึ่งมีปัญหาอะไรพวกเขาพร้อมช่วยเหลือกันเสมอ...

ติ้ง~

เสียงแจ้งเตือนไลน์ของพริมโรส

LINE

Daddy: วันนี้มาทานข้าวกับแด๊ดหน่อยสิ แด๊ดมีเรื่องจะคุยด้วย

Primrose: ได้ค่ะ เจอกันตอนเย็นนะคะแดดดี๊

"มีอะไรแก"

"คุณพ่อเรียกตัวอ่ะ สงสัยคิดถึง ไม่ค่อยได้กลับบ้าน"

เกรซลินได้แต่สายหน้าน้อยๆยิ้มร่าให้กับคำพูดติดตลกของเพื่อน

พริมโรสไม่ค่อยได้กลับบ้านจริงๆนั่นแหละ เธอชอบอิสระ ไม่ชอบการถูกควบคุม ถ้าเธออยู่บ้านก็จะมีคนคอยตาม คอยไปรับไปส่ง เธอไม่ชอบเป็นจุดเด่น เลยอ้อนขอพ่อออกมาอยู่คอนโด กว่าจะขอออกมาได้ ยากสุดๆอ้อนวอนทั้งน้ำตา

"งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ"

"โอเค แล้วเจอกัน..."

@คฤหาสน์พชร

"สวัสดีค่ะ...แดดดี๊สุดหล่อของพริม" พริมโรสพูดพลางเข้าไปก่อนหอมแก้มพชรด้วยท่าทางออดอ้อน

"พริมคิดถึงแดดดี๊ที่สุดเลยค่ะ"

"หึ..." พชรกระตุกยิ้มมุมปากให้กับท่าทางของลูกสาว

"คิดถึงแต่ไม่ค่อยกลับบ้านมาหาแด๊ดเลยนะ"

"ก็พริมเรียนหนักนิค่ะ แต่พริมใกล้จะจบแล้วพริมจะมาอยู่กับแด๊ดทุกวันเลย"

"..."

"ไม่ทำงาน?"

"พริมขอใช้ชีวิตสักปีก่อนได้ไหมค่ะ ขอเที่ยวก่อนแล้วจะมาช่วยงานแดดดี๊เต็มที่เลย" พริมโรสพูดด้วยท่าทางออดอ้อน

"งั้นก็ได้" ผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยรอยยิ้มพชรรู้จักนิสัยลูกสาวตัวเองดี ถึงพริมโรสจะชอบมีชีวิตอิสระแค่ไหน ก็มีความรับผิดชอบสูงเขาเชื่อใจลูกสาวเขา เธอไม่เคยทำให้พชรผิดหวัง ถ้าลูกอยากจะไปใช้ชีวิตของเขาก่อนก็ไม่ว่าเพราะพชรรู้ดีว่าตลอดสี่ปีพริมโรสทุ่มเทให้กับการเรียนอย่างหนัก ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนตามใจชอบสักเท่าไหร่

"แด๊ดมีอะไรจะให้พริมด้วยนะ ของขวัญก่อนเรียนจบ และจะมีของขวัญตอนเรียนจบให้ลูกสาวคนเก่งของแด๊ดด้วย" พูดจบพชรก็หยิบกล่องของขวัญขนาดไม่เล็กมากให้ลูกสาวสุดรัก

"ของขวัญอะไรค่ะ?" พริมโรสถามด้วยความตื่นเต้น

"เปิดดูสิชอบไหม"

"ค่ะ"

พริมโรสดวงตาเบิกกว้างเพราะของขวัญที่ผู้เป็นพ่อให้เป็นกุญแจรถลัมโบร์กีนีรุ่นใหม่ล่าสุด ซึ่งรุ่นนี้ราคาหลายสิบเลยแหละ

"แดดดี๊ซื้อให้พริมหรอคะ"

"พริมชอบไหม?"

"ชอบค่ะแต่รถพริมยังใช้ได้ดีอยู่เลยค่ะ พริมว่ามันพะ....ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กพูดจบ"

"แด๊ดอยากให้ อย่าคิดเรื่องอะไรเลยเดี๋ยวก็ได้มาช่วยงานแด๊ดเป็นการตอบแทน ไม่ได้ให้ฟรีๆ" พชรพูดติดตลกกับลูกสาวทั้งสองจึงหัวเราะออกมาพร้อมกัน

"ขอบคุณนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ขอบคุณที่ดูแลพริมมาอย่างดี ถ้ามามี้ยังยะ...." พริมโรสพูดไม่ทันจบก็ร้องไห้ออกมา เพราะเธออยากให้แม่อยู่ตรงนี้ด้วยกัน

"อย่าร้องเลยนะเดี๋ยวมามี้ไม่มีความสุขนะถ้าพริมเศร้า มามี้จะมีความสุขมากถ้าเห็นพริมยิ้มเยอะๆ" พริมโรสปล่อยโฮอย่างกลั้นไม่อยู่โผเข้ากอดพ่อตัวเอง

"ฮึก!...ฮือ!"

เขากอดปลอบลูกด้วยความสงสาร ในใจของพชรคิดถึงภรรยาเขาเสมอแต่ไม่เคยเเสดงอาการอะไรออกมาให้ลูกเห็น เพราะไม่อยากให้ลูกต้องทุกข์ใจ

@วันต่อมา

"แดดดี๊สุดหล่อ พริมกลับคอนโดก่อนนะคะ"

"ขับรถกลับดีๆนะลูกแด๊ดเป็นห่วง"

"ค่ะ...แล้วพริมจะมาหาแดดดี๊ใหม่นะคะ" พูดจบพลางกอดหอมแก้มพรชไปด้วย

หลังจากพริมโรสขับรถลัมโบว์กีนีรุ่นใหม่ล่าสุดที่พ่อของเธอให้เป็นของขวัญก่อนเรียนจบ ออกมาจากหมู่บ้านผู้เป็นพ่อได้พักใหญ่ พอใกล้จะเลี้ยวเข้าคอนโดตัวเอง จู่ๆก็มีรถหรูขับรถปาดหน้าเธอ

เอี๊ยดดดด!!! เสียงเบรกกะทันหันของเธอ

"เฮ้ย! อะไรเนี่ย!?" พริมโรสลงจากรถด้วยความหัวเสีย

"นี่คุณ! ทำไมขับรถแบบนี้" เธอพูดกับชายชุดดำลักษณะเหมือนบอดีการ์ด

"นายผมมีเรื่องจะคุย"

"ฮะ!?" เธอทำหน้าด้วยความงุนงง ไม่นานทอร์ชก็เปิดประตูรถเดินลงมาเผชิญหน้ากับเธอ

"คุณเป็นใคร ต้องการอะไร" เธอเอ่ยถามด้วยความหงุดหงิด

"ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนรู้จักหรอก แต่เร็วๆนี้เธอจะได้รู้จักฉันเป็นอย่างดี และจะจำชื่อฉันไปตลอดชีวิต"

"..."

พริมโรสทำหน้างุนงงให้กับคนพูดของเขา เขาจ้องหน้าเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ จนคนตัวเล็กเอ่ยถาม

"คุณจะคุยอะไรกับฉันคะ"

"ตอนนี้ยังไม่มีอะไรจะคุย"

ท่าทางของเขาแปลกคนแฮะ เอาแต่ยืนจ้องหน้า ไหนบอกมีเรื่องคุย กลับบอกว่าไม่มีอะไรจะคุย ป่วยทางจิตป่ะเนี่ย เฮ้อ~ นี่มันวันซวยอะไรของฉันว่ะเนี่ย ทำไมต้องมาเจอคนแบบนี้

พริมโรสทำท่าจะเดินหนีไปขึ้นรถ เพราะเขาไม่พูดอะไรเลย เอาแต่ยืนจ้องหน้าอยู่ได้

รู้หรอกย่ะว่าฉันน่ะสวยมาก เธอพูดในใจอย่างประชดประชัน

"หมับ"

คนตัวสูงจับแขนเธออย่างแรง ให้หันไปคุยกับเขา

"โอ๊ยย! ฉันเจ็บนะ"

"หึ..." ทอร์ชแสยะยิ้มออกมาด้วยแววตาเกี้ยวกราด เขาบีบแขนเธออย่างไม่ปราณี ท่าทางของเขากำลังทำให้เธอกลัว

"ปะ...ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บนะ"

"แค่นี้ไม่ตายหรอก ทอร์ชเอ่ยอย่างโหดเหี้ยม"

"ฉันไม่เคยรู้จักคุณ ไม่เคยไปทำอะไรให้คุณ ปล่อย!"

"แต่พ่อเธอทำ" ทอร์ชเอ่ยบอกด้วยแววตาโหดเหี้ยม

"..."

"พ่อฉันไปทำอะไรให้คุณ"

"วันนี้ฉันไม่ได้จะมาตอบคำถามเธอ แค่แวะมาบอกว่าตลอดสามปีที่ผ่านมาทุกความเคลื่อนไหวของเธอกับไอ้พชร อยู่ในสายตาฉันตลอด เตรียมรับผลกรรมในสิ่งพ่อเธอทำให้ดี" ว่าจบเขาก็สะบัดแขนเธออย่างเเรงจนเธอเซเกือบจะล้ม

"โอ๊ย!" เธอหันขวับไปมองหน้าเขาด้วยแววตาเอาเรื่อง

"กลับ" เขาเอ่ยบอกปีเตอร์ ลูกน้องคนสนิท

"นี่! ทำร้ายร่างกายฉันแล้วคิดจะหนีเหรอ" คนตัวเล็กเดินไปเอามือทุบกระจกอย่างไม่แรงมากฝั่งเขานั่ง ปึก! ปึก! ปึก!

"เปิด! ลงมาคุยให้รู้เรื่องนะ"

แต่เขาไม่สนใจ มาเฟียหนุ่มหันไปบอกให้บอดีการ์ดขับรถออกไปทันที ปล่อยให้เธอยืนโมโหกับคำพูดและการกระทำของเขาอยู่อย่างนั้น

ทอร์ชมองเธอผ่านกระจกรถ ด้วยแววตาโหดเหี้ยม พร้อมกับเอ่ยคำพูด..."ถึงเวลาต้องชดใช้"