บทนำ

บทนำ

สามปีที่แล้ว...

@คฤหาสน์ครอบครัวทอร์ช

เทย์เลอร์น้องสาวสุดรักคนเดียวของทอร์ช เดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่พร้อมเอ่ยทักทายพี่ชายสายเลือดเดียวกันที่เปรียบเสมือนพ่ออีกคนของเธอ "พี่ทอร์ชวันนี้เทย์มีของขวัญวันเกิดมาให้พี่ทอร์ชด้วยน้า พี่ทอร์ชลองเปิดดูสิคะว่าชอบไหม" เสียงหวานของน้องสาวเอ่ยด้วยแววตาสดใส

ทอร์ชเปิดกล่องของขวัญแบรนด์หรู เป็นนาฬิการาคาเหยียบล้าน "ยังไม่ทำงานเลยหัดใช้เงินเยอะนะเรา" ทอร์ชพูดติดตลกแซวน้องสาว

"ถึงเทย์ไม่ทำงานเทย์ก็ไม่ลำบากหรอกค่ะในเมื่อมีแด๊ดดี้กับพี่ทอร์ชเลี้ยงทั้งคน"

"หึ..." ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มมุมปากให้กับคำพูดของน้องสาว "จะให้พี่เลี้ยงไปตลอดชีวิตเลยรึไง"

"ก็แน่สิคะ"

"..."

"หรือว่าเทย์จะหาหนุ่มๆมาเลี้ยงเทย์ดี" เธอเอ่ยด้วยท่าทางกวนประสาทพี่ชาย เพราะเทย์เลอร์รู้ดีว่าพี่ชายตัวเอง ยังไม่อนุมัติให้มีแฟน บอกว่าอายุสามสิบก่อนค่อยคิด จะมีลูกทันใช้กับเขาไหม แก่ก่อนพอดี

"สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่ชายสุดหล่อของเทย์"

"เปลี่ยนเรื่องไวเลยนะ"

"ก็คนบางคนหน้าตึงแล้วก็ต้องเปลี่ยนเรื่องสิค่ะ"

ปึก!

"โอ๊ย!" ทอร์ชตีหน้าผากมนของน้องสาวอย่างไม่แรงมาก

"ตีทำไหมเนี่ย"

"พูดมาก"

"ชิ" เทย์เลอร์จิ๊ปากใส่พี่ชายตัวเองด้วยท่าทางไม่พอใจ

"ขอบคุณนะตัวแสบ" ใบหน้าหล่อเอ่ยพลางเอามือลูบหัวน้องสาวตัวเองด้วยความเอ็นดู

"ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่าเนี่ย" เสียงหวานของพิมพ์ลดาผู้เป็นแม่เดินเข้ามาหาลูกชายและลูกสาวของเธอ

"มามี้คนสวย" เทย์เลอร์รีบเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"ก็พี่ทอร์ชสิคะ"

"ยังไม่อนุมัติให้เทย์มีแฟนเลยค่ะ อีกไม่กี่เดือนเทย์ก็จะเรียนจบแล้ว เรื่องของความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอกค่ะ อีกหน่อยเดี๋ยว พี่ทอร์ชก็มี"

"แล้วเรามีแล้วรึไง ถึงได้พูดเรื่องนี้"

"ตอนนี้ก็ยัง แต่อนาคตก็ไม่แน่นิคะ"

"หึ..." ทอร์ชกระตุกยิ้มมุมปากให้กับความขี้ฟ้องของน้องสาว

"เอาเถอะๆ เราทานข้าวกันได้แล้ว" เสียงเพทายผู้เป็นพ่อเอ่ยดังขึ้น

"ทำไมวันนี้ฝนตกหนักจัง" เทย์เลอร์พึมพำด้วยท่าทางคิดหนัก เพราะพรุ่งนี้เธอมีพรีเซ็นต์โปรเจคจบที่มหาวิทยาลัยแต่เช้า

"เทย์อย่าเพิ่งกลับบ้านนะลูก" พิมพ์ลดาเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"ข้างนอกฝนตกหนักมาก"

"แต่พรุ่งนี้เทย์มีพรีเซนต์โปรเจคจบแต่เช้าเลยค่ะ มามี้"

"แด๊ดเห็นด้วยกับมามี้นะ มันอันตราย"

"แต่ถึงยังไงเทย์ก็ต้องกลับคอนโดค่ะ เทย์จะขับรถระวังนะคะ" เทย์เลอร์ยังยืนยันหนักแน่นว่าจะกลับให้ได้

"เทย์มันอันตรายพรุ่งนี้ค่อยกลับเดี๋ยวพี่ไปส่ง"

" จากบ้านเราไปมหาลัยไกลมากเลยนะคะพี่ทอร์ชให้เทย์กลับคอนโดนะคะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพี่ชาย

"ดื้อจริงๆจะกลับให้ได้เลยใช่ไหม"

เทย์เลอร์ทำตาอ้อนตอบกลับพี่ชาย

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่ให้บอดี้การ์ดขับรถไปส่ง"

"ก็ได้ค่ะ"

"เทย์รักพี่ทอร์ชที่สุดเลย ขอบคุณที่เข้าใจเทย์นะคะ" พูดพร้อมโผเขาไปกอดพี่ชายตัวเอง

ด้านเพทายและพิมพ์ลดา ก็แพ้ลูกอ้อนของเทย์เลอร์เช่นเคย ก็อย่างว่าแหละเธอคือหัวใจของบ้าน

"ฝนตกหนักมากครับคุณเทย์เลอร์ หนักกว่าตอนที่ผมขับรถออกมาจากบ้านนายท่านอีก จนมองไม่เห็นทางข้างหน้าเลยครับ"

"ไทเกอร์ขับระวังๆนะ" เทย์เลอร์เอ่ยบอกลูกน้องคนสนิทของพี่ชาย

"ผมว่าเราจอดรอให้ฝนหยุดสักพักก่อนนะครับขืนขับไปต่อผมเกรงว่ามันจะอันตรายเกินไป"

"ถ้างั้นจอดข้างหน้านี่แหละไทเกอร์"

ไทเกอร์จอดรถได้สักพัก จู่ๆก็มีรถพ่วงคันใหญ่ที่หักหลบรถหรูคันหนึ่ง พุ่งเข้ามาชนที่รถของเทย์เลอร์นั่งอย่างแรง จนพังยับเละเทะ...

ครืดดดดด~ ครืดดดดด~

เสียงโทรศัพท์ทอร์ช มาเฟียหนุ่มกดรับปลายสายเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย

(สวัสดีค่ะ ใช่ญาติผู้ป่วยที่ชื่อเทย์เลอร์ไหมค่ะ?)

"ครับ ผมเป็นพี่ชายเธอ เกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวผมครับ"

(คุณเทย์เลอร์ประสบอุบัติเหตุค่ะ อาการสาหัสมาก ญาติผู้ป่วยกรุณามาติดต่อที่โรงพยาบาลxxx) ทอร์ชใจกระตุกวูบทันทีที่ได้ยิน เทย์เลอร์เป็นน้องสาวคนเดียวของเขา ที่เขารักสุดหัวใจ ถ้ามีใครมาทำอะไรน้องเขาหรือคนในครอบครัว....เขาจะไม่มีทางปล่อยไว้

@โรงพยาบาลเอกชนxxx

ครอบครัวทอร์ชได้เข้าไปดูเทย์เลอร์ในห้องไอซียู สภาพร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลหนัก ทอร์ชมองน้องสาวตัวเองด้วยแววตาเจ็บปวด

"ส่งคนไปดูที่เกิดเหตุว่าเกิดอะไรขึ้นใครมันเป็นคนทำ กูจะให้มันชดใช้ด้วยชีวิต" ทอร์ชออกคำสั่งกับลูกน้องคนสนิท

ด้านหมอบอกให้ครอบครัวพวกเราทำใจเพราะอวัยวะภายในร่างกายเทย์เลอร์ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก ส่วนลูกน้องคนสนิทของเขาเสียชีวิตก่อนจะมาถึงโรงพยาบาล สุดท้ายน้องสาวสุดรักของเขาก็ได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ

วันเกิดของเขาปีนี้เป็นวันที่เศร้าที่สุดเลย นาฬิกาเรือนนี้มันจะเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่เขาได้จากน้องสาวที่รักสุดหัวใจจริงๆเหรอ น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่อาจกลั้นได้เอ่อล้นออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาจะไม่ได้เจอน้องสาวเขาอีกแล้วจริงๆ ใช่ไหม ทอร์ชเสียใจที่เขาไม่ใจแข็งมากพอที่จะบังคับน้องสาวได้ ปล่อยให้กับคอนโดทั้งที่ฝนตกหนัก เขาพึมพำกับตัวเองด้วยความรู้สึกผิด

ทอร์ชและครอบครัวเสียใจมากกับเหตุการณ์ครั้งนี้ไม่มีใครคาดคิดว่าจะต้องมาสูญเสียคนที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของบ้าน อีกไม่กี่เดือนเทย์เลอร์ก็จะเรียนจบ กำลังจะมีอนาคตที่ดี ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับน้องสาวคนเดียวของเขา เหตุการณ์ครั้งนี้เขาจะทำให้คนที่ทำให้น้องสาวเขาต้องตายชดใช้ คนที่ทำต้องจำไปตลอดชีวิต

"มึงไปที่เกิดเหตุได้เรื่องมายังไงบ้าง" ทอร์ชเอ่ยถามปีเตอร์ลูกน้องคนสนิทอีกคนเทียบเท่าไทเกอร์

"ผมไปเจอหลักฐานบางอย่างคาดว่ารถพ่วงขนาดใหญ่หักหลบรถคันหนึ่ง ทำให้รถพ่วงวิ่งมาชนรถที่คุณเทย์เลอร์นั่งอย่างแรงครับ"

"ผมไปสืบมา รถคันนั้นเป็นของนักธุรกิจใหญ่ชื่อ พชร"

"ในที่เกิดเหตุไม่มีใครเจอหลักฐานของรถคันนั้น ตอนที่มันหักหลบรถพ่วงมันคงขับหนีไป ทั้งยังเป็นช่วงที่ฝนตกหนักด้วยครับ ผมคิดว่ามันคงใช้อำนาจในการทำลายหลักฐานทำให้ตำรวจไม่พบร่องรอยของรถคันดังกล่าว แต่ทางพวกเราสืบหลักฐานได้ ส่วนคนขับรถพ่วงเสียชีวิตคาที่ นายจะให้ผมส่งหลักฐานให้ตำรวจไหมครับ"

"ไม่ต้อง" ทอร์ชเอ่ยออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

"กูจะใช้วิธีของกู ไปสืบเรื่องราวของครอบครัวมันต่อ"

"ผมสืบมาแล้วครับ"

"..."

"ภรรยาเสียชีวิตเมื่อปีก่อน มันมีลูกสาวคนเดียว เธอชื่อ พริมโรส"

"หึ..." ทอร์ชเเสยะยิ้มออกมาอย่างโหดเหี้ยม

"ดีกูจะให้มันชดใช้แทนพ่อมัน คนเป็นพ่อเเม่ไม่มีอะไรเจ็บปวดเท่าเห็นลูกตัวเองต้องทุกข์ทรมานหรอก"

"ตอนนี้ลูกสาวมันเรียนอยู่ปีหนึ่งมหาลัยเดียวกันกับคุณหนูครับ"

"ตอนนี้ปล่อยไปก่อนกูจะค่อยๆทำลายธุรกิจของมันจนไม่เหลืออะไร ตอนนี้กูยังไม่อยากรีบร้อนลงมือ ให้มันเสพความสุขไปก่อน....ที่จะต้องเจอกับขุมนรก! ช่วงนี้มีโปรเจคใหม่ต้องลงทุนที่ฮ่องกง อย่าเพิ่งทำให้มันรีบตาย"

"กูจะทำให้ลูกสาวมันตายทั้งเป็น"

ทอร์ชเขาสามารถที่จะล้มทุกอย่างของพชรได้ในพริบตา เเต่เขาเลือกที่จะทำทุกอย่างช้าๆ

@มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง

"เฮ้ย! พริม"

"ผู้ชายคนนั้นจ้องมาทางแกเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเลย ใครก็ไม่รู้ แต่หล่อเหมือนพระเอกซีรี่ย์ที่เราดูเลยอ่ะแก (หล่อมากกกกก) อาจจะหล่อมากกว่าด้วยซ้ำแต่แววตาเขาดูน่ากลัวอ่ะ" เกรซลิน เพื่อนสนิทของพริมโรสเอ่ย

"สงสัยพระเจ้าให้แต่ความหล่อมาแต่ดันลืมบอกวิธีใช้...แกก็อย่าดูคนที่หน้าตามากนักสิ" พริมโรสพูดเตือนสติเพื่อน

"เอ้า! คนหล่อ ผู้หญิงคนไหนเห็นก็มองหมดแหละแก"

"พูดมากจริง รีบไปเรียนเถอะเดี๋ยวสาย" พริมโรสพูดจบพร้อมจับมือเพื่อนวิ่งเข้าตึกเรียนทันที

ทอร์ชมองตามหลังหญิงสาวที่รีบวิ่งเข้าตึกคณะบริหาร

"หึ..." เขาแสยะยิ้มออกมาด้วยแววตาโหดเหี้ยม

"อีกไม่นานเราจะได้เจอกัน...พริมโรส"