น้ำพุวิเศษ

เมื่อแสงตะวันลาลับขอบฟ้าไป ความเงียบสงัดก็เริ่มเข้ามาแทนที่ หลี่เหมยมองดูทุกคนในบ้านที่นอนหลับกันไปแล้วอย่างเงียบๆ นัยน์ตาของนางสะท้อนแสงจากตะเกียงน้ำมันที่ให้แสงสว่างเพียงน้อยนิด นางรู้สึกถึงความแตกต่างของยุคสมัยนี้กับยุคที่นางจากมาได้อย่างชัดเจน

ในยุคที่นางจากมานั้น ทุกค่ำคืนเต็มไปด้วยแสงไฟนีออน เสียงเครื่องยนต์ และความวุ่นวายที่ไม่เคยจางหาย แต่ในยุคนี้ ค่ำคืนกลับเงียบสงัด มีเพียงเสียงหรีดหริ่งเรไรที่ร้องขับกล่อม และแสงดาวที่ส่องประกายระยิบระยับเต็มท้องฟ้า 

หลี่เหมยมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วแหงนหน้ามองท้องฟ้า ดวงดาวในยุคนี้ดูชัดเจนและงดงามกว่าในยุคที่นางจากมาหลายเท่านัก ยามค่ำคืนอากาศก็บริสุทธิ์และเย็นสบายจนน่าแปลกใจ

เมื่อเห็นว่าทุกคนหลับสนิทกันแล้ว หลี่เหมยก็ตัดสินใจที่จะทดลองสิ่งที่ค้างคาใจอยู่นาน นางอยากเข้าไปดูในห้างค้าส่งของนางที่อยู่ในมิติ และอยากทดลองน้ำพุวิเศษที่เสียงลึกลับนั้นเคยบอกไว้

"พาฉันเข้ามิติ" 

หลี่เหมยเพียงแค่พูดเบา ๆ ในใจ พริบตาเดียวร่างกายของนางก็พลันหายไปจากบ้านดินหลังเล็ก ๆ แล้วปรากฏขึ้นอีกครั้งในห้างค้าส่งขนาดใหญ่ที่คุ้นเคย

ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมทุกประการ สินค้ามากมายวางเรียงรายอยู่บนชั้นวางอย่างเป็นระเบียบ แต่สิ่งที่แตกต่างออกไปก็คือลานกลางห้างที่เคยเป็นพื้นที่โล่ง ๆ ตอนนี้กลับมีบ่อน้ำพุผุดขึ้นมา 

น้ำในบ่อน้ำพุเป็นสีใสสะอาด หลี่เหมยเดินเข้าไปใกล้ ๆ ก็รู้สึกได้ถึงความสดชื่นกระปรี้กระเปร่าที่แผ่ซ่านเข้ามาในร่างกาย

นางก้มลงส่องดูเงาของตัวเองในบ่อน้ำ ก็เห็นใบหน้าของร่างนี้ที่เหมือนนางในยุค 2025 ไม่มีผิดเพี้ยน เพียงแต่ผิวพรรณดูคล้ำและหยาบกร้านกว่าเท่านั้น เมื่อเห็นรอยแผลที่หน้าผากที่เกิดจากการล้มลงไปกระแทกกับกำแพง นางจึงใช้มือโกยน้ำพุวิเศษขึ้นมาดื่ม

"อ๊า...สดชื่นสุด ๆ" หลี่เหมยอุทานออกมาด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสดชื่น

เมื่อนางมองดูเงาตัวเองในบ่อน้ำอีกครั้งก็ต้องตกตะลึง รอยแผลที่หน้าผากค่อย ๆ หายไปอย่างน่าอัศจรรย์ ผิวหน้าของนางจากที่เคยคล้ำและหยาบกร้านก็ขาวกระจ่างใสขึ้นในทันที ความเหนื่อยล้าที่เคยมีก็หายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน กำลังวังชากลับคืนมาอย่างเต็มเปี่ยม

"ไม่จริง! นี่ฉันตาฝาดไปหรือเปล่า" หลี่เหมยพึมพำกับตัวเองด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากจะเชื่อ

นางรีบเดินไปที่ห้องน้ำที่อยู่ใกล้ ๆ เพื่อส่องกระจกดูให้เต็มตา เมื่อเห็นใบหน้าของตัวเองในกระจกแล้ว นางก็ต้องตกตะลึงจนพูดไม่ออก ใบหน้าของนางดูอ่อนเยาว์ลงอย่างเห็นได้ชัด 

ผิวพรรณที่เคยคล้ำและหยาบกร้าน ตอนนี้กลับขาวเนียนละเอียดราวกับผิวของเด็กสาววัยสิบแปดปี ร่องรอยความเหนื่อยล้าและริ้วรอยต่าง ๆ หายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงใบหน้าที่อ่อนเยาว์และสดใส

เมื่อได้พิสูจน์สิ่งที่ค้างคาในใจแล้ว หลี่เหมยก็รีบออกจากมิติแล้วเอนตัวลงนอนบนที่นอนที่ทำจากฟางข้าวอย่างไม่คุ้นชิน ไม่นานนางก็หลับไปอย่างรวดเร็ว

อรุณเบิกฟ้า แสงเงินยวงค่อย ๆ สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานเล็กของบ้านดินหลังน้อย หลี่เหมยตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบหลายปี ร่างกายของนางดูอ่อนเยาว์และมีพลังงานเต็มเปี่ยมราวกับได้เกิดใหม่จริง ๆ นางลุกขึ้นจากที่นอนแล้วจัดแจงตัวเองอย่างรวดเร็ว

เมื่อเดินออกมาจากห้องก็เห็นทุกคนในบ้านกำลังง่วนอยู่กับการทำงานของตัวเองอย่างขะมักเขม้น หลี่ซานหาบน้ำจากบ่อน้ำกลางหมู่บ้านมาเติมในโอ่ง หลี่หลงกับหลี่ซุนช่วยกันขนฟืนที่เก็บมาจากบนเขาเมื่อวานนี้มากองไว้ข้างบ้าน 

ทางด้านหลี่หลินก็รีบเข้าครัวไปต้มน้ำใส่กาเตรียมไว้ให้ทุกคนดื่ม ส่วนเสี่ยวม่ายก็เดินปัดกวาดลานบ้านช่วยแบ่งเบางานทุกคนอีกแรงหนึ่ง โดยมีซางจื้อและซางหยวนลูกน้อยทั้งสองของนางคอยช่วยเหลืออยู่ไม่ห่าง

หลี่เหมยเดินออกจากบ้านมาพร้อมกับข้าวสารสีขาวและไข่ไก่สิบฟอง นางไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้ลูก ๆ กินในมื้อเช้านี้ นางยังไม่มีข้ออ้างในการนำเนื้อสัตว์ออกมาจากมิติ นางจึงทำได้เพียงแค่ใช้สิ่งของที่มีอยู่ในตอนนี้เท่านั้น

"อาหลิน เอาข้าวไปหุงนะ ส่วนไข่นี้ตุ๋นให้หมดเลย" หลี่เหมยสั่งการลูกสาวด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

"แต่ท่านแม่เจ้าคะ นี่มันไข่ไก่สิบฟองเลยนะเจ้าคะ หรือเราจะแบ่งไว้ครึ่งหนึ่งดีหรือไม่เจ้าคะ" หลี่หลินเอ่ยถามด้วยความเสียดาย

"ไม่ต้องหรอก" หลี่เหมยตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น 

"...."

"ไข่นี้แม่เก็บไว้นานแล้ว ถ้ายังเก็บไว้ต่อไป มันคงจะเน่าก่อนที่เราจะได้กิน"

เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลี่หลินก็รีบพยักหน้ารับ แต่ก็ยังคงจ้องมองหน้ามารดาอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่กล้าทักท้วงอะไร

"อาจื้อ อาหยวน มากินเกาลัดกับย่าเร็วเข้า เดี๋ยวย่าจะปอกให้เจ้ากิน" หลี่เหมยเรียกหลานชายทั้งสองด้วยรอยยิ้ม

"ขอรับท่ายย่า/ขอรับ" 

ซางจื้อและซางหยวนรับคำอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งเข้ามานั่งล้อมวงกับท่านย่าของพวกเขา

"เสี่ยวม่าย หยุดทำงานแล้วมานั่งพักได้แล้ว ท้องโตใกล้คลอดไม่ต้องทำอะไรมาก"

"กวาดลานบ้านอีกไม่เยอะก็เสร็จแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ ลูกทำได้เจ้าค่ะ" 

เสี่ยวม่ายตอบกลับไปอย่างอ่อนน้อม นางยังคงรู้สึกงง ๆ กับท่าทีที่เปลี่ยนไปของแม่สามี นางยังคงคิดว่าที่แม่สามีดีกับนางเป็นเพราะหวังว่าในท้องของนางจะเป็นลูกชาย หากเป็นลูกสาวเล่า ไม่รู้ท่านแม่จะว่าอย่างไรบ้าง

ระหว่างนั้นหลี่ซุนกับหลี่หลงก็เก็บฟืนกลับมาพอดี หลี่เหมยจึงบอกให้ลูกชายทั้งสองเอาหน่อไม้ออกมาตากที่ลานหน้าเรือน แล้วให้ยกกระสอบงูขึ้นรถเข็น กินข้าวเสร็จจะออกเดินทางเข้าเมืองทันที

ทุกคนต่างก็รีบรับคำและทำตามคำสั่งของมารดาอย่างว่าง่าย กระทั่งข้าวสุก ไข่ตุ๋นเสร็จ ทุกคนจึงล้อมวงกินข้าว หลี่หลินยังได้ผัดหน่อไม้ตามที่มารดาสอนเมื่อวานขึ้นมาอีกหนึ่งถ้วยใหญ่

หลี่ซานชิมผัดหน่อไม้ของน้องสาวแล้วก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ 

"อาหลินเจ้าทำอาหารเก่งขึ้นมากแล้วนะ ถึงจะไม่สู้ฝีมือของท่านแม่ที่ทำเมื่อวาน แต่ก็อร่อยไม่น้อยเลย"

หลี่เหมยได้ยินดังนั้นจึงได้แต่คิดในใจว่า หากหลี่หลินใส่เครื่องปรุงที่นางเตรียมไว้ เยอะหน่อย ผัดหน่อไม้ของเด็กสาวก็จะอร่อยไม่แพ้ที่นางทำเลย แต่เด็กสาวก็ยังคงเสียดายเครื่องปรุงเหล่านั้นจึงไม่กล้าใส่ให้มากนัก

ส่วนเด็ก ๆ พอได้กินไข่ติดกันสองวันก็พูดออกมาอย่างตื่นเต้น 

"ท่านพ่อ นี่ข้าได้ขึ้นสวรรค์แล้วใช่หรือไม่ ข้าได้กินไข่กับข้าวขาวติดกันสองวัน ช่างดีอะไรปานนี้" ซางจื้อพูดไปยิ้มไป

พอทุกคนได้ยินคำพูดของซางจื้อก็หัวเราะร่วน หลี่เหมยจึงถือโอกาสนี้พูดออกมาช้า ๆ

"ตอนที่ย่าหมดสติไป ท่านปู่ของเจ้าบอกว่า หากครอบครัวของเรารักใคร่กลมเกลียวกัน ต่อไปพวกเราก็จะมีกินมีใช้ไม่อดอยาก ท่านปู่ของเจ้าจะช่วยพวกเรา ทำให้ครอบครัวเราโชคดียิ่ง ๆ ขึ้นไป เจ้าว่าดีหรือไม่อาจื้อ"

"ดีที่สุดขอรับท่านย่า อาจื้อรักท่านปู่ท่านย่าที่สุด" ซางจื้อตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่สดใส

คำพูดของหลี่เหมยไม่ได้ทำให้เด็ก ๆ สงสัยเลยแม้แต่น้อย ทุกคนล้วนจำได้ดีว่าท่านพ่อของพวกเขารักท่านแม่มากแค่ไหน ตอนที่ท่านพ่อยังมีชีวิตอยู่มักจะเอาใจท่านแม่ของพวกเขาตลอด หากดวงวิญญาณของท่านพ่อจะมาหาท่านแม่จริง ๆ พวกเขาก็เชื่อโดยไม่มีข้อกังขา

หลี่เหมยลอบยิ้มในใจ นางรู้สึกสบายใจที่ทุกคนในครอบครัวเชื่อในสิ่งที่นางพูดได้อย่างง่ายดายเช่นนี้

เมื่อความมืดมิดจางหายไป ท้องฟ้าก็เริ่มสว่างขึ้น ทำให้เด็ก ๆ มองเห็นใบหน้าของมารดาได้ชัดเจนขึ้น พวกเขาต่างก็ตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น

ผิวพรรณที่เคยคล้ำและหยาบกร้านของมารดา ตอนนี้กลับดูขาวผ่องและเนียนนุ่มราวกับผิวของเด็กสาววัยแรกรุ่น ใบหน้าที่เคยดูแก่กว่าวัยก็ดูอ่อนเยาว์ลงอย่างน่าประหลาดใจ

หลี่หลงสะกิดพี่ชายของเขาเบา ๆ แล้วกระซิบกระซาบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย 

"พี่ใหญ่ ท่านเห็นเหมือนข้าหรือไม่ เหตุใดท่านแม่ถึงได้ดูอ่อนเยาว์ลงเช่นนี้"

หลี่ซานพยักหน้าอย่างช้า ๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถามมารดาตรง ๆ

หลี่เหมยเห็นท่าทางที่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ของลูก ๆ ก็อดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ 

"มีอะไรก็ว่ามา"

หลี่ซานรวบรวมความกล้าแล้วพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก 

"เอ่อ...ลูกว่าวันนี้ท่านแม่ดูเหมือนจะอ่อนเยาว์ลงนะขอรับ"

หลี่เหมยหัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด 

"หึ! พวกเจ้าคงตาฝาดไปแล้ว กินข้าวเถอะ เรายังต้องรีบเดินทางเข้าเมืองต่อ"

คำพูดของมารดาไม่ได้ทำให้ทุกคนเชื่ออย่างสนิทใจ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะซักถามอะไรอีกนอกจากพยักหน้ารับคำ

"ขอรับ"

ทุกคนต่างก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวเช้ากันเงียบ ๆ แต่ในใจของพวกเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยความสงสัยในตัวของมารดา ผู้ซึ่งเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว หลี่หลินก็รีบไปจัดการล้างชาม ส่วนหลี่หลง และหลี่ซุนก็รีบช่วยกันยกกระสอบงูขึ้นรถเข็นที่หลี่ซานได้ซ่อมแซมเอาไว้เมื่อหลายวันก่อน หลี่เหมยเดินตามหลังไปพร้อมกับเกาลัดที่คั่วแล้วในถุงผ้า

"เอาละ! เราไปกันเลย!"

เมื่อรถเข็นเริ่มเคลื่อนตัวออกจากบ้าน เสียงของเสี่ยวม่ายก็ดังขึ้นมา 

"ท่านแม่! ระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ!"

หลี่เหมยหันไปมองเสี่ยวม่ายแล้วพยักหน้าให้ 

"ไม่ต้องห่วง พวกเจ้าอยู่ทางนี้ก็ปิดประตูบ้านให้ดี"

นางเดินนำหน้าลูกชายทั้งสองคนไปตามทางเดินที่คดเคี้ยวของหมู่บ้าน ชาวบ้านที่เห็นหลี่เหมยเดินไปพร้อมกับรถเข็นที่บรรทุกสิ่งของก็มองมาด้วยสายตาที่สงสัยระคนประหลาดใจ

"นั่นอาหลงกับอาซุนไปไหนกันน่ะ" เสียงซุบซิบดังขึ้น 

"แล้วนั่นหลี่เหมยเอาอะไรไปขายในเมืองหรือ นางคงหาเงินให้บ้านเดิมอีกแล้วสินะ"

หลี่เหมยไม่สนใจเสียงซุบซิบนินทาเหล่านั้น นางเดินตรงไปข้างหน้าอย่างไม่หวั่นเกรง นางรู้ดีว่าหลังจากวันนี้ไป ชีวิตของนางและลูก ๆ จะเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน