บทที่ 2 แผนชีวิตแรกของเสวี่ยหนิง ตอนต้น

บทที่ 2 แผนชีวิตแรกของเสวี่ยหนิง ตอนต้น

หมู่บ้านหว่านเซิน

ทัศนียภาพสุดแสนงดงามเบื้องหน้าเสวี่ยหนิง คือที่ดินผืนใหญ่ติดภูเขาเขียวขจี ทอดตัวยาวไปถึงแม่น้ำสายหลักที่ไหลผ่านหมู่บ้าน หล่อเลี้ยงชีวิตและพืชพรรณให้อุดมสมบูรณ์ กลิ่นสดชื่นเฉพาะตัวของต้นไม้ใบหญ้าที่ลอยมาตามสายลมอ่อนจากภูเขา กระตุ้นจิตวิญญาณชาวสวนที่หลับใหลอยู่ในกายเสวี่ยหนิงให้ตื่นขึ้น ประหนึ่งได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก พร้อมด้วยกลิ่นหอมกรุ่นจรุงใจของกาแฟคั่วบดชั้นดีในยามเช้า พร้อมไข่ดาวอีกสองฟอง

ดวงตาของเสวี่ยหนิงทอประกายพราวระยับ ยกมือทาบอกด้วยความดีใจเป็นล้นพ้น เมื่อได้เห็นที่ดินซึ่งเป็นสินเดิมของตนชัดๆ กับตา ภาพเรือกสวนไร่นา แปลงผักมากมายพลันปรากฏขึ้นในจินตนการ คมชัดราวกับสร้างขึ้นด้วยระบบเอไอสี่มิติ

“แม่เจ้า นี่แหละคือสิ่งที่เสวี่ยหนิงคนนี้ใฝ่ฝันมาตลอดชีวิต ขอบคุณสวรรค์ที่มอบโอกาสทองนี้ให้ลูก ที่ดินอุดมสมบูรณ์ติดภูเขาและแม่น้ำขนาดนี้ ปล่อยทิ้งไว้เปล่าๆ เสียของแย่ มีของดีมันต้องใช้ถึงจะถูก”

พูดจบยกชายกระโปรงก้าวขาเดินสำรวจผืนดินไปรอบๆ ในหัวของนางเวลานี้มีแต่คำว่า ผัก เต็มไปหมด ตรงนู้นปลูกผักชนิดนี้ ตรงนี้ปลูกผักชนิดนั้น อุ้ย ตรงนู้นเก็บเอาไว้ปลูกเรือน ตรงโน้นปลูกผลไม้ ความคิดมากมายประเดประดังจนสมองของเธอแทบประมวลผลไม่ทัน

ผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม ซูลี่ที่เดินตามคอยกางร่มให้นายหญิงจึงเอ่ยทัก

“นายหญิงเจ้าคะ กลับกันเถิดเจ้าค่ะ ใกล้เที่ยงแล้ว แดดแรงขึ้นเรื่อยๆ ระวังจะเป็นลมแดดเอานะเจ้าคะ”

ปกติเจ้านายของพวกนางไม่ชอบอยู่กลางแดดนานนัก มักบ่นว่าร้อนแสบผิวบ้างล่ะ ไม่ชอบให้เหงื่อออกเหนียวตัวบ้างล่ะ ทว่าวันนี้กลับเดินอยู่กลางแดดมาเกินครึ่งชั่วยามแล้ว นี่คงเป็นครั้งแรกที่เจ้านายของนางเดินมากที่สุดในชีวิตกระมัง อีกทั้งไม่ปริปากบ่นเรื่องเหงื่อที่กำลังไหลซึมจนไรผมเปียกสักคำ

ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาวันนั้นเสวี่ยหนิงขอให้สาวใช้ทั้งสอง เปลี่ยนคำเรียกจาก ฮูหยิน มาเป็น นายหญิง แทน เพราะยามได้ยินคำว่าฮูหยินทีไรขนหัวลุกทุกที

“โอ้ จริงรึ ใกล้เที่ยงแล้วหรือนี่ ถ้าเช่นนั้นก็กลับกันเถอะ” นางชื่นชมที่ดินเพลินไปหน่อย จนลืมนึกถึงเรื่องเวลาไปเสียสนิท

ก่อนกลับจวน เสวี่ยหนิงสั่งให้แวะกินบะมี่เกี๊ยวที่ร้านข้างทาง สร้างความงวยงงแก่สาวใช้และคนบังคับรถม้าไปตามๆ กัน คุณหนูใหญ่ตระกูลเชียน แวะกินบะหมี่เกี๊ยวข้างทางถึงสองชาม! เป็นไปได้อย่างไร

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เสวี่ยหนิงก็มานั่งวาดแผนผังที่ดิน รวมถึงรูปแบบบ้านในฝันที่นางต้องการสร้างบนที่ดินผืนนั้นอีกด้วย

“ในที่สุดเธอก็จะได้มีบ้านสไตล์โพรวองส์* เป็นของตนเองแล้วนะเสวี่ยหนิง เหลือแค่หาต้นลาเวนเดอร์มาปลูกเพิ่ม คิกๆๆ แค่นี้ชีวิตที่ฝันไว้ เรื่องการได้วิ่งเล่นอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ก็จะเป็นความจริง”

วันถัดมา เสวี่ยหนิงยังคงออกไปนอกจวนหลังรับมื้อเช้า โดยไม่ขออนุญาตสามีหรือแม่สามีตามธรรมเนียมที่ควรปฏิบัติ เหตุผลเพราะแม่ลูกตระกูลเหรินเคยบอกเชียนเสวี่ยหนิงคนเดิมไว้ว่า

“เจ้าอยากจะออกไปข้างนอกก็ไป แจ้งพ่อบ้านไว้เป็นพอ ไม่ต้องมารบกวนเวลาของข้าและท่านแม่”

แบบนี้ก็เข้าทางเสวี่ยหนิงคนนี้สิเจ้าค่ะ อิสระเสรีแบบนี้นางชอบ โตๆกันแล้วไม่ใช่เด็กนักเรียนที่ต้องคอยขออนุญาตจากคุณครูเวลาจะลุกไปเข้าห้องน้ำ…คุณครูขาหนูขอไปเข้าห้องน้ำค่ะ

จุดหมายปลายทางที่หญิงสาวมุ่งไปในวันนี้คือท่าเรือ นางต้องการไปถามไถ่ชาวต่างชาติที่เข้ามาค้าขายในดินแดนแห่งนี้ ว่ามีใครรู้จักต้นลาเวนเดอร์บ้างไหม หรือได้นำเมล็ดพันธุ์พืชจากบ้านเกิดของตนมาขายด้วยหรือเปล่า

เพราะในนิยายก็ดันไม่บอกไว้เสียด้วยว่า ชาวโพ้นทะเลตัวโตผมทองตาสีฟ้าเหล่านี้สัญชาติไหน นางเลยต้องมาเสี่ยงทายเอาเอง หวังว่าความสามารถในการพูดได้ห้าภาษาของเธอจะมีประโยชน์นะ

“นายหญิงเจ้าคะ พวกชาวโพ้นทะเลน่ากลัวจะตาย ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ปักหลั่น พูดจาก็คนละภาษากับเรา ท่านแน่ใจว่าจะเจรจา ถามหาสินค้าที่ต้องการด้วยตัวเองเองจริงๆหรือเจ้าคะ มิสู้จ้างวานพ่อค้าแถวนั้นให้ช่วยเจรจาแทนท่าน จะไม่เป็นการดีกว่าหรือเจ้าคะ” ซูฮวาเอ่ยถามนายของด้วยน้ำเสียงเจือความกังวลอยู่หลายส่วน

“ซูฮวา ถ้าเจ้ากลัวก็รออยู่ที่รถม้า ข้าไปกับซูลี่เอง พวกเขามาค้าขายกับเราไม่ได้หาเรื่องต่อยตี” พูดจบเสวี่ยหนิงก็ก้าวลงจากรถม้า เดินนำซูลี่ตรงไปยังทางเข้าตลาดท่าเรือ

************

*โพรวองซ์ (Provence) เป็นแคว้นทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศฝรั่งเศส มีชายแดนติดกับประเทศอิตาลี และทะเลเมดิเตอร์เรเนี่ยน เป็นแคว้นที่มีประวัติมายาวนาน ขึ้นชื่อเรื่อง อาหาร ไวน์ และทุ่งลาเวนเดอร์ที่สวยงามในช่วงหน้าร้อน ระหว่างกลางเดือน มิถุนายน-สิงหาคม