บทที่ 2 แผนชีวิตแรกของเสวี่ยหนิง ตอนปลาย

บทที่ 2 แผนชีวิตแรกของเสวี่ยหนิง ตอนปลาย

เมื่อเดินผ่านซุ้มประตูทางเข้าที่ด้านบนมีป้ายเขียนไว้ว่า ตลาดท่าเรือโหย่วอี้ หญิงสาวสามารถมองเห็นร้านค้าสองฟากฝั่ง ซึ่งส่วนใหญ่ขายสินค้าที่มาจากโพ้นทะเลไกล

หลายร้านนำโต๊ะออกมาตั้งด้านหน้า เพื่อวางสินค้าตัวอย่างที่มีขายอยู่ในร้านให้ได้ชม ไกลออกไปราวหนึ่งลี้ จะสามารถมองเห็นเรือสำเภาลำใหญ่หลายลำ ที่ล่องขึ้นมาตามแม่น้ำจากปากอ่าวทอดสมออยู่

เสวี่ยหนิงแวะดูสินค้าตามหน้าร้านต่างๆด้วยความสนใจอย่างไม่เร่งรีบ มือก็จดลงบนสมุดบันทึกเล่มเล็กที่ดัดแปลงขึ้นมาเอง ใช้แท่งถ่านแทนหมึกเพื่อสะดวกต่อการใช้งาน

ในขณะที่กำลังแวะดูพรมเปอร์เซียอยู่นั้น ราวกับสวรรค์เป็นใจให้เสวี่ยหนิงพบสิ่งที่ตามหา ภาษาที่นางรู้จักก่อนตายลอยเข้าหู “อุ้ย ภาษาฝรั่งเศส”

หญิงสาวหูผึ่งรีบชะโงกมองหาคนที่พูดภาษาฝรั่งเศสจนคอยืดยาว กระทั่งมองเห็นบุรุษรูปร่างสันทัดผมสีเข้มนัยน์ตาสีฟ้า เดินมากับบุรุษอีกสองคน

“แบบนี้เองที่เขาเรียกว่ามากับดวงสินะเสวี่ยหนิง ทำความดีไว้ก่อนตาย สวรรค์ถึงได้เมตตา” พึมพำจบก็ก้าวขาฉับๆ ตรงไปหาบุรุษสามคนนั้นอย่างอารมณ์ดี ปล่อยให้สาวใช้สองซูรีบวิ่งตามนายหญิงของตนไปอย่าง งงงวย

“Bonjour Monsieur” (บงชูร์ เมอซิเยอ) สวัสดีค่ะ คุณผู้ชาย

“Comment allez vous” (กอมมอง ตาเล วู?) คุณสบายดีไหม

หลังการทักทายกันตามมารยาทเสร็จสิ้น เสวี่ยหนิงจึงเริ่มเกริ่นถึงสินค้าที่นางมองหากับพวกเขา หญิงสาวจีบปากจีบคอทำปากจู๋ๆห่อๆ ขณะพูดภาษาฝรั่งเศสอย่างมีจริต ตรงตามที่อาจารย์ในภพก่อน ซึ่งเป็นคนชาตินี้สอนมาอย่างไม่ผิดเพี้ยน

“ห้ามอ้าปากกว้าง เธอต้องห่อปากเล็กๆเข้าไว้นะหนิงหนิง”

การที่หญิงสาวของต้าเว่ยคนหนึ่ง สามารถพูดภาษาของชาวโพ้นทะเลได้อย่างคล่องแคล่วฉะฉาน แถมสำเนียงยังเป๊ะเว่อร์จนน่าทึ่งขนาดนี้ สร้างความประทับใจระคนประหลาดใจให้บุรุษชาวต่างชาติไม่น้อย

พวกเขาจึงถือวิสาสะเชิญนางไปนั่งสนทนาเรื่องการค้าที่ร้านน้ำชาใกล้ๆ ยืนคุยกันบนถนนไม่ค่อยสะดวกนัก จากนั้นจึงเริ่มเจรจาเรื่องการค้าอย่างเป็นทางการ

“แม่นางท่านนี้ ท่านช่างมีโชคจริงๆ สินค้าทุกชนิดที่ท่านต้องการซื้อ พวกเราเพิ่งนำขึ้นเรือมาด้วยในรอบนี้ หากเป็นรอบที่แล้วจะมีเพียงครึ่งเดียว และนี่คือราคาของสินค้าทั้งหมดขอรับ ส่วนเรื่องเมล็ดของลาเวนเดอร์ ตัวข้าขอมอบให้เป็นของกำนัลแด่แม่นาง ไม่คิดเงินขอรับ”

หัวหน้าพ่อค้าประทับใจที่หญิงสาวสามารถพูดภาษาของตน จึงมอบเมล็ดพันธุ์ของต้นลาเวนเดอร์ให้เสวี่ยหนิงโดยไม่คิดเงินเพื่อแสดงไมตรี และเพราะด้วยหญิงสาวขอซื้อของจาก พวกเขาเป็นจำนวนไม่น้อย

“ตกลงเจ้าค่ะ นายท่านมิเชล และขอขอบคุณสำหรับเมล็ดลาเวนเดอร์ด้วยนะเจ้าคะ” ราคาที่เสนอมาสมเหตุสมผลเสวี่ยหนิงจึงตกลงซื้อขายโดยไม่คิดต่อราคาให้วุ่นวาย คาดไม่ถึงว่าการมาตลาดท่าเรือครั้งแรกจะมีโชคถึงเพียงนี้

หลังจากทำสัญญาและจ่ายเงินเป็นที่เรียบร้อย หัวหน้าพ่อค้าและกะลาสีเรือจึงนำสินค้าใส่เกวียน เดินตามเสวี่ยหนิงไปส่งยังรถม้า “ยินดีที่ได้ทำการค้ากับแม่นางขอรับ สินค้าที่สั่งไปจะมาถึงในอีกสามเดือน รับรองว่าไม่มีปัญหาแน่นอน” หัวหน้าพ่อค้านามมิเชลค้อมเอวเล็กน้อยอย่างสุภาพเพื่อร่ำลา

“ข้าจะรอรับนะเจ้าคะ” เสวี่ยหนิงเองก็ยอบกายรับอย่างสุภาพ จากนั้นจึงสั่งสารถีให้ตรงไปที่ร้านขายธูปเทียนซึ่งเป็นหนึ่งในรายการสินเดิมของนาง

การกระทำของเสวี่ยหนิง ตกอยู่ภายใต้สายตาของบุรุษที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง บนชั้นสองโรงเตี๊ยมปากทางทางเข้าตลาดท่าเรือโหย่วอี้ ดวงตาเรียวยาวคมกริบหรี่มองอีกฝ่ายอย่างพิจารณา ในเมืองหลวงมีหญิงสาวในห้องหอที่ไม่กลัวบุรุษต่างชาติ ทั้งยังสามารถสื่อสารภาษาบ้านเกิดของอีกฝ่ายได้อย่างคล่องแคล่วเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน น่าสนใจ

“นางเป็นใครพวกเจ้าพอรู้หรือไม่” เจ้าของเสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจ เอ่ยถามองครักษ์ทั้งสองของตน

องครักษ์ที่ชื่อหลิวอินประสานมือ กล่าวกับนายเหนือหัวว่าเขาจะไปสืบมาให้เดี๋ยวนี้ องครักษ์อีกคนมีนามว่าหลิวหยวนแววตาวูบไหว นี่เป็นครั้งแรกที่นายเหนือหัวสนใจเรื่องของสตรี ทั้งที่ปกติไม่แม้แต่จะชายตามอง

ขนาดว่ากลับมาเมืองหลวงได้เกือบเดือนแล้ว หากแต่ยังปล่อยให้หนวดเครารกครึ้มมิต่างจากโจรป่าดังเดิม ปล่อยให้ผู้คนเข้าใจผิด คาดเดาเอาเองว่าตนหน้าตาอัปลักษณ์ ทั้งดุร้ายหยาบกระด้างป่าเถื่อน ตัวเขาและหลิวอินคาดเดาความคิดของนายหัวเหนือไม่ออกเลยจริงๆ