บทที่ 1 ชีวิตใหม่ของเสวี่ยหนิง ตอนปลาย

บทที่ 1 ชีวิตใหม่ของเสวี่ยหนิง ตอนปลาย

นิยายเรื่องนี้มีชื่อว่า ‘เหนือชะตารักพยัคฆ์เคียงใจ’ ซึ่งพระเอกในนิยายเป็นถึงท่านอ๋องผู้ครองตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของแคว้น หล่อล่ำ เหี้ยมหาญ เย็นชา กร้าวใจ อบอุ่นใจดีกับนางเอกคนเดียว พ่อไมโครเวฟธงเขียว ตามสไตล์ที่สาวๆ ชอบ

ส่วนนางเอกนั้นเป็นบุตรสาวขุนนาง รูปโฉมงดงามบริสุทธิ์ประดุจดอกบัวขาว มารดาเสียชีวิต โดนแม่เลี้ยงกลั่นแกล้งเป็นประจำ ถูกทำร้ายและได้พระเอกมาช่วยไว้ตามท้องเรื่อง

เพียงแต่…เธอเพิ่งอ่านไปได้แค่ครึ่งเรื่องเองเนี่ยสิ! แล้วนางร้ายอันดับสองอย่างเธอจะตายตอนไหน ตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้เพียงแค่ว่าตายแน่นอน! ตายด้วยน้ำมือพระรอง ที่หลงรักนางเอกอีกคน ซึ่งไม่ใช่คนอื่นคนไกล สามีของเธอเองนี่แหละ!

หากชีวิตไม่เสี่ยงตาย ก็ไม่ใช่เสวี่ยหนิงสินะ…ฮึ่ม!

‘อุตส่าห์ได้โอกาสมาเกิดใหม่ทั้งที เธอห้ามตายตามเส้นเรื่องที่นักเขียนวางไว้เด็ดขาด! เธอต้องรอดท่องไว้เสวี่ยหนิง ไอ วิล เซอ ไวฟ์ เย เย้!’

เสวี่ยหนิงเตือนสติตนเองด้วยเพลงโปรด สะบัดหัวไล่ความคิดเรื่องการตายของนางร้ายออกไป สิ่งสำคัญในเวลานี้ คือการคิดหาวิธีเอาตัวรอดออกไปจากจวนรองเจ้ากรมโยธาแห่งนี้ให้เร็วที่สุด

เรื่องที่นางต้องการรู้เป็นอันดับแรกคือ

“ข้ากับเหรินหมิง พวกเราเคยร่วมหอกันรึยัง” นี่จะเป็นจุดตัดสิน ว่าสิ่งที่คิดไว้จะสามารถดำเนินการได้โดยเร็วและราบรื่นหรือเปล่า

สาวใช้ทั้งสองก้มหน้า ก่อนส่ายหัวให้เป็นคำตอบ “ซื่อจื่อกับฮูหยินยังไม่เคยร่วมหอกันสักครั้งเลยเจ้าค่ะ”

ตั้งแต่คุณหนูของพวกนางสร้างเรื่องแกล้งตกน้ำ เพื่อให้เหรินซื่อจื่อที่ผ่านมาลงไปช่วย จนได้แต่งเข้าในจวน อันตงป๋อ สมใจเมื่อครึ่งปีก่อน

อย่าว่าแต่เรื่องเข้าหอเลย…จวบจนบัดนี้ เหรินซื่อจื่อไม่เคยมาเหยียบเรือนแห่งนี้แม้แต่ก้าวเดียว ทั้งยังออกคำสั่ง ห้ามฮูหยินก้าวขาเข้าไปในเรือนของเขาโดยเด็ดขาด หากขัดคำสั่ง บ่าวอย่างพวกนางจะถูกลงโทษ

ถึงแม้เชียนเสวี่ยหนิงในนิยาย จะมีนิสัยร้ายกาจเอาแต่ใจอย่างไร แต่นางกลับดูแลคนของนางดีมาก ห้ามใครหน้าไหนแตะต้องคนของนาง ถือคติที่ว่าคนของข้า ข้าแตะได้ผู้เดียว เหรินหมิงรู้จุดอ่อนนี้ดีจึงนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์

เสวี่ยหนิงยกมือปิดปาก ซ่อนรอยยิ้มแห่งความยินดีไม่ให้สาวใช้เห็น เมื่อเธอรู้ว่าร่างนี้ยังซิงไม่เคยถูกแตะต้อง! นั่นเท่ากับว่าเธอไม่ต้องมานั่งกลัดกลุ้ม กลัวว่าตนเองจะตั้งท้องหลังขอหย่า ประตูแห่งอิสรภาพเปิดอ้ารอให้เธอก้าวออกไป

แผนการหย่าสามีเพื่อหนีตายจึงเริ่มต้นขึ้น เสวี่ยหนิงคนนี้จะไม่ขอเปลี่ยนนางร้ายให้กลายเป็นนางเอก แต่จะเปลี่ยนชีวิตนางร้ายให้กลายเป็นชีวิตดี๊ดีแทน

…ผ่านมาเจ็ดวันแล้วที่เสวี่ยหนิงฟื้นขึ้นมาในร่างนี้ หญิงสาวเลิกพฤติกรรมซ้ำซากที่ร่างนี้ปฏิบัติมาตลอดหลังแต่งงาน อย่างเช่นการแต่งหน้าทาชาด แต่งกายสวยงามออกไปยืนเสนอหน้า รอส่งเหรินหมิงไปทำงานและรอรับยามที่เขากลับจวน หรือคอยตามวอแวเขาอย่างเช่นที่ผ่านมา แต่กลับใช้เวลาวางแผนเริ่มต้นชีวิตใหม่หลังการหย่าร้างแทน

เรือนเสียนสุ่ย

“เจ้าบอกว่าเชียนเสวี่ยหนิง ไม่ไปดักรออาหมิงอย่างที่เคยทำแล้วอย่างนั้นรึ” ฮูหยินผู้เฒ่าฝางมารดาของเหรินหมิงมีท่าทีประหลาดใจ ยามรับฟังถ้อยคำจากปากพ่อบ้านของจวน

“ขอรับ ฮูหยินผู้เฒ่า ตั้งแต่ที่ฮูหยินน้อยฟื้นขึ้นมา ก็เก็บตัวอยู่แต่ในเรือน ออกมาเดินเล่นในสวนบ้างเป็นบางครั้ง มีเพียงสองสามวันนี้ ที่นางออกไปข้างนอกขอรับ “

“นางออกไปข้างนอกอย่างนั้นหรือ ไปไหนเจ้าพอจะรู้หรือไม่” มิใช่ว่าออกไปดักรอหาเรื่องซ่งเจียวเจียวอีกล่ะ

“ฮูหยินน้อยไปตลาดสด ซื้อของสดมาทำอาหารกินเองขอรับ” พ่อบ้านกล่าวรายงานตามความจริง เขาไปสอบถามเรื่องนี้มาจากคนขับรถม้าด้วยตนเอง

“ตลาดสด! คนอย่างเชียนเสวี่ยหนิงเนี่ยนะไปตลาดสด!” ฮูหยินผู้เฒ่าฝางแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ลูกสะใภ้ที่นางไม่พึงใจไปตลาดสด ซื้อของมาทำอาหารกินด้วยเอง บุตรีอดีตหัวหน้าราชบัณฑิตเคยเข้าครัวกับเขาด้วยหรือ

พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรืออย่างไร?!

ฮัดชิ้ว!! ผู้ที่เป็นหัวข้อสนทนาของเรือนเสียนสุ่ยจามออกมาเสียงดัง

เสวี่ยหนิงกำลังเอาสมุดบัญชีสินเดิมของนาง ออกมาตรวจนับอย่างละเอียด ครั้นพบว่าในนั้นมีที่ดินแปลงใหญ่อยู่ใกล้ภูเขาและแม่น้ำ ห่างจากเมืองหลวงไปราวแปดสิบลี้ ดวงตาคู่งามพลันทอประกายเจิดจ้า อาชีพในฝันก่อนถูกครอบครัวบังคับให้เรียนแพทย์ผุดขึ้นในความคิด

การได้เป็นเจ้าของสวนผักออร์แกนิกส่งออกต่างประเทศ!!

“ฮี่ๆๆๆๆ ไม่ปลูกชาตินี้แล้วจะไปปลูกชาติไหนเสวี่ยหนิงเอ้ย” เสียงหัวเราะชอบใจระคนเจ้าเล่ห์ดังขึ้น ดึงความสนใจของสาวใช้ให้หันไปมอง

“อาลี่ เจ้าว่าฮูหยินกำลังวางแผนอยู่อะไรอยู่ ถึงได้หัวเราะเสียงน่าขนลุกแบบนี้”

“เจ้าไม่รู้แล้วข้าจะรู้หรืออาฮวา ก็นั่งอยู่ด้วยกันตรงนี้ “

สาวใช้ทั้งสองมองหน้ายักไหล่ให้กันก่อนกลับไปตั้งใจทำงานของตนต่อ

มิใช่แค่เพียงฮูหยินผู้เฒ่าที่แปลกใจกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนของลูกสะใภ้ ผู้เป็นสามีอย่างเหรินหมิงเองก็แปลกใจไม่น้อยไปกว่ากัน ชายหนุ่มเรียกองครักษ์ ผู้มีหน้าที่จับตาดูพฤติกรรมของเชียนเสวี่ยหนิงมาไต่ถาม

ครั้นได้ทราบถึงรายละเอียด หัวคิ้วเข้มของชายหนุ่มขมวดมุ่นเข้าหากันจนเป็นปม

“เจ้าบอกว่านางบังเอิญพบซ่งเจียวเจียวที่ร้านผ้า แต่กลับเดินสวนออกมา และไม่แม้แต่จะชายตาแล แต่กลับเป็นซ่งเจียวเจียว ที่พยายามเข้ามาหานางอย่างนั้นหรือ นี่เจ้ามองผิดไปรึเปล่า” เพราะโดยปกติเขามักได้ยินว่า เชียนเสวี่ยหนิงมักเข้าไปหาเรื่องซ่งเจียวเจียวทุกครั้งที่พบหน้า ไยครานี้ถึงได้เปลี่ยนไป

“วันนี้นางอยู่เรือน?”

“ฮูหยินน้อยออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วขอรับ”

“นางไปไหนอีกล่ะ!” น้ำเสียงของเหรินหมิงเจือความขุ่นเคืองอยู่ในนั้น การที่เชียนเสวี่ยหนิงเลิกตามวอแวเขา ทั้งยังออกไปข้างนอกบ่อยขึ้น ทำให้ชายหนุ่มเริ่มเกิดความสงสัย

“ฮูหยินน้อยออกไปดูที่ดินซึ่งเป็นสินเดิมในหมู่บ้านหว่านเซินขอรับ”

คล้อยหลังองครักษ์ เหรินหมิงเคาะนิ้วกับโต๊ะอย่างใช้ความคิด

หลังจากเชียนเสวี่ยหนิงฟื้นขึ้นจากอาการบาดเจ็บที่ศีรษะคราวนี้ พฤติกรรมก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง หรือว่านางกำลังใช้แผนใหม่ เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขากันแน่

“หึ! ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอกนะ เชียนเสวี่ยหนิง”