บทที่ 14 ฉันจะเป็นคุณนายทหาร

บทที่ 14 ฉันจะเป็นคุณนายทหาร

ลู่หลินเดินทอดน่องมาถึงบ้านด้วยความตื่นเต้นที่จะเล่าให้แม่ฟังว่าตนเองพบเจอผู้ใดมาแต่เมื่อกลับมาดันเห็นว่าคุณแม่ของตัวเองกำลังนวดหลังให้ลูกสะใภ้อย่างเอาอกเอาใจเธออดที่จะต่อว่าไม่ได้ แม้จะเป็นลูกเจ้าของโรงงานแล้วยังไงในเมื่อตอนนี้ซิงเยียนก็เป็นน้องสะใภ้ของเธอเหมือนกัน

"นี่น้องสะใภ้มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอที่จะให้คุณแม่มาทำอะไรแบบนี้ ฉันไม่เคยเห็นแม่สามีบ้านไหนที่ต้องคอยนวดให้สะใภ้อย่างนี้เลย มีแต่ลูกสะใภ้ที่ต้องเอาอกเอาใจแม่สามีคอยดูแลบ้านเรือนหุงหาอาหารนวดบ่าไหลให้แม่สามี เหวินเทียนน้องไม่ได้เรื่องอยู่ที่ไหนทำไมถึงปล่อยให้ภรรยามาใช้คุณแม่อย่างนี้"

ฟางเซียนกลัวว่าลูกสะใภ้จะโกรธและรังแกกลั่นแกล้งลู่หลินที่โรงงานจึงรีบตอบกลับเธอทันที

"ลู่หลินมิใช่อย่างที่ลูกเห็นหรอกนะ วันนี้ลูกสะใภ้ช่วยงานบ้านแล้วเกิดปวดหลังแม่แค่นวดให้เท่านั้นไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย "

"นั่นสิพี่ลู่หลินคงไม่รู้ว่าฉันไม่เคยทำงานบ้านมาก่อน วันนี้ฉันใจดีช่วยคุณแม่ถูบ้านพอก้มนาน ๆ ฉันเกิดปวดหลังเท่านั้นเอง หรือว่าต่อจากนี้ฉันจะต้องจ้างคนงานมาทำความสะอาดบ้านกันนะ จะได้ไม่ทำให้คุณแม่เหน็ดเหนื่อยและพี่ลู่หลิงจะได้ไม่เข้าใจผิดอีก "

ฟางเซียนแสยะยิ้มหากเธอทำอย่างนั้นก็คงจะเบาแรงไม่น้อย ลู่หลินได้ยินจึงเบาใจคิดว่าแม่ของตัวเองต้องเหน็ดเหนื่อยทำงานบ้านแถมยังต้องเอาอกเอาใจลูกสะใภ้คนนี้ด้วย

"แม่ว่าทำอย่างนั้นก็ดีเช่นกัน ว่าแต่ทำไมวันนี้ถึงได้มาช้าอย่างนี้ล่ะ"

ฟางเซียนวางมือจากตัวของซิงเยียนนั่งลงที่เก้าอี้เอ่ยถามลูกสาว

"วันนี้พอดีที่หน้าโรงงานมีรถยนต์คันหนึ่งเคลื่อนผ่าน น่าจะเป็นนายทหารที่ยศใหญ่พอสมควรอีกอย่างฉันเห็นผ่าน ๆ ใบหน้าคมเข้มร่างกายบึกบึนอยากรู้จังว่าคนที่อยู่ในรถเป็นใครกันนะ!" ใบหน้าของลู่หลินเคลิบเคลิ้มเมื่อเอ่ยถึงชายที่เธอพึ่งพบเจอมา ทำให้ผู้ที่เป็นมารดาแอบสงสัยอยู่ไม่น้อย

ซิงเยียนพอจะนึกออกเพราะเมื่อวานเธอกลับบ้านได้ยินคุณพ่อกับคุณแม่พูดถึงนายทหารที่ย้ายมาใหม่อีกอย่างแถวนี้ไม่มีใครร่ำรวยพอจะมีรถยนต์เป็นของตัวเองนอกจากครอบครัวของเธอแล้วก็ไม่มีใครมีเลย

"หากฉันเดาไม่ผิดคนที่พี่ลู่หลินเอ่ยถึงคงจะเป็นท่านนายพลที่ย้ายเข้ามาประจำการคนใหม่ ฉันได้ยินคุณพ่อกับคุณแม่เอ่ยถึงและบอกอีกด้วยว่าเขาเป็นคนที่หล่อเหลาพอสมควรอีกอย่างเขาไม่มีภรรยาอีกด้วย " เมื่อได้ยินคำพูดของซิงเยียนลู่หลินดีใจจนเนื้อเต้น

"สิ่งที่เธอได้ยินมาเป็นเรื่องจริงใช่มั้ย? ดีจริง ๆ ที่เขายังไม่มีภรรยาอย่างนั้นฉันก็ยังพอมีสิทธิ์ที่จะได้เป็นคุณนายเมียท่านนายพลสินะ น้องสะใภ้คิดว่าพอจะเป็นไปได้มั้ยฉันสวยหรือไม่?"

"แหมพี่ลู่หลินในโรงงานเย็บผ้าพี่ก็เป็นที่พูดถึงอยู่ว่าพี่เป็นผู้หญิงที่สวยงามที่สุดทำไมจะเป็นไปไม่ได้ละคะ "

"ฮึ ฮึ ๆ วันนี้ช่างมีแต่เรื่องดี ๆ เอาล่ะ ๆ ทั้งสองไปล้างไม้ล้างมือกันเถอะเดี๋ยวแม่จะไปเตรียมอาหารมาตั้งโต๊ะรอ ลูกสะใภ้เธอเข้าไปตามเหวินเทียนทีนะเห็นว่าจะเข้าไปที่สวนหลังบ้าน "

"ได้ค่ะ " ซิงเยียนเดินไปตามสามีตัวเองที่สวนหลังบ้านตั้งแต่ที่เธอเข้ามาอยู่ที่นี่ทำอย่างไรสามีไม่เคยสนใจเธอจนเธอน้อยเนื้อต่ำใจ ทั้ง ๆ ที่เธอทั้งรวยและยังสาวสดกว่าภรรยาเก่าเขาด้วยซ้ำ แต่ใจของเขายังคงมีเพียงแต่เหม่ยหลิง

เธอเดินไปที่สวนหลังบ้านเห็นสามียืนเหม่อลอยจ้องมองดูดวงอาทิตย์กำลังเคลื่อนต่ำลงดวงตาว่างเปล่าเสียจนซิงเยียนอดที่จะเหน็บแนมไม่ได้

"คิดถึงภรรยาเก่ามากสินะคะ ฉันไม่ดีตรงไหนกันทำไมพี่เหวินเทียนยังคิดเธอแต่เธออยู่ได้อย่าลืมสิว่าตอนนี้ฉันคือภรรยาของพี่ แต่พี่ไม่เคยสนใจทำหน้าที่สามีสักครั้งตั้งแต่แต่งงานกันมา ฉันก็มีหัวใจเหมือนกันนะ" เหวินเทียนได้ยินเสียงของซิงเยียนเขาหันกลับมาจ้องมองใบหน้าของซิงเยียน ใช่อยู่ตั้งแต่ที่เธอแต่งเข้ามาอยู่ที่บ้านของเขา ในบ้านไม่เคยมีเสียงบ่นด่าทออย่างที่เหม่ยหลิงอยู่ที่นี่ บ้านของเขาเงียบสงบเพราะเธอเป็นสะใภ้ที่คุณแม่ต้องการ ไม่ต่อว่าเธอสักคำแม้เธอจะนอนตื่นสายและไม่เคยทำงานบ้านด้วยซ้ำ เหวินเทียนเป็นลูกชายที่รักแม่มากเมื่อเห็นว่าแม่มีความสุขเขาเขาก็มีความสุขด้วย ในเมื่อตอนนี้ซิงเยียนคือภรรยาเขาที่ต้องดูแลความคิดของเหวินเทียนก็เปลี่ยนไป เขาจะเข้าหาเธอให้เธอตายใจคิดว่าเขารักเพียงแต่เธอเพื่อหวังสมบัติของตระกูลซิงเยียนหากเขาได้ครอบครองโรงงานเย็บผ้า เขาจะพาเหม่ยหลิงกลับมาอยู่กับเขาอีกครั้งและจำทำให้เธอสุขสบายไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยแถมเขาจะซื้อบ้านให้เงินเดือนเหม่ยหลิงทุกเดือนไม่ต้องทำอะไร อย่างนั้นสิ่งแรกที่เขาจะทำตอนนี้คือการเอาอกเอาใจผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้

"นั่นสินะเธอเป็นภรรยาของฉัน สิ่งนี้ฉันไม่เคยลืมตอนนี้ใจของฉันไม่คิดถึงใครแล้ว แต่รู้สึกละอายมากกว่าที่หลังจากออกจากการเป็นทหารมาไม่มีงานทำเลย ชาวบ้านต่างพูดกันว่าฉันเกาะครอบครัวภรรยา เฮ้อ! น่าเศร้าใจจัง" ซิงเยียนได้ยินใบหน้าเริ่มผ่อนปรนคิดว่าเขาคิดถึงเหม่ยหลิงเสียอีก เธอรีบเข้ามาโอบกอดเขาพร้อมปลอบใจ

"โธ่!! ที่แท้ก็คิดเรื่องนี้นี่เอง ฉันขอโทษนะที่เข้าใจพี่ผิดไปไม่เห็นต้องสนใจปากชาวบ้านเลยนี่น่า เอาอย่างนี้มั้ยพรุ่งนี้เช้าฉันจะไปคุยกับคุณพ่อให้รับพี่เข้าทำงานที่โรงงานอย่างไรอนาคตโรงงานนั้นต้องตกเป็นของฉันและก็เป็นของพี่ด้วย หากพี่เรียนรู้และเข้าไปทำงานอาจจะดูแลกิจการได้ในภายภาคหน้า " เหวินเทียนเผยรอยยิ้มออกมายื่นมือกอดร่างบางไว้ในอ้อมกอดแน่น แต่ทว่าในใจของเขายังคงคิดถึงเหม่ยหลิง

ทั้งสองพูดคุยกันต่ออีกสักพักก่อนจะพากันเข้าไปกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา ฟางเซียนเห็นลูกชายตัวเองเปลี่ยนไปทำให้เธอสบายใจยิ่งได้ยินว่าเหวินเทียนสนใจที่จะไปทำงานในโรงงานทำให้เธอเฝ้าฝันถึงสมบัติและความสุขสบายที่กำลังจะเกิดโชคดีจริง ๆ ที่เธอให้ลูกชายหย่ากับเหม่ยหลิงที่มีสมบัติเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เช้าวันต่อมา

เหม่ยหลิงตื่นทำซาลาเปาแต่เช้าตรู่วันนี้เธอได้ลองทำไส้แบบใหม่แต่ก่อนซาลาเปาของเธอใส่เพียงไส้ถั่วแดงเท่านั้น เพราะราคาเนื้อหมูนั้นแพงเหลือเกิน จนกระทั่งเธอได้กำไรมาบ้างจึงคิดจะทำไส้หมูเพิ่ม แต่ราคาจะไม่เท่ากัน วันนี้เลยทำให้เธอมีซาลาเปาขายสองอย่างด้วยกัน

กลิ่นซาลาเปาถูกนึ่งส่งกลิ่นโชยหอมไปทั่ว ชาวบ้านที่เดินทางไปทำงานหรือเดินตลาดยามเช้าต่างพากันมาซื้อติดไม้ติดมือ

"วันนี้มีไส้ใหม่ด้วยนะคะ ลองเอาไปกินสักลูกมั้ยพี่สาวคนสวยแต่ว่าไส้หมูของฉันราคาต่างจากไส้ถั่วอยู่บ้างจะลองดูมั้ยคะ" เหม่ยหลิงถามหญิงสาวที่ยืนรอซาลาเปาของเธออยู่

"ซาลาเปาไส้หมูอย่างนั้นหรือ? ราคาเท่าไหร่กัน "

"ซาลาเปาไส้หมูราคาสี่เจี่ยวแพงกว่าไส้ถั่วอยู่สองเจี่ยวค่ะ "

"อย่างนั้นเอามาลองสักลูกก็แล้วกัน" เหม่ยหลิงยิ้มกว้างรีบจับซาลาเปาใส่ถุงยื่นให้ลูกค้าทันที