การแทรกแซงของผู้เขียน

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย!! ระบบ!! คุณรู้ไหมว่าทำไมระบบรักษาถึงได้ขึ้นแจ้งเตือนแบบนี้”

ลู่หยวนซีเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางตกใจ

“ผมยังคุยเรื่องนี้กับคุณไม่ได้ แต่ดูเหมือนผู้เขียนกำลังเข้าแทรกแซงเรื่องราวที่ไม่ได้เกิดขึ้นในนิยาย เธอกำลังเปลี่ยนบทและเร่งเขียนเนื้อเรื่องให้กู้จิ่งเหยียนตาย... ℗♯ºº₪¤큐Ω ж фю Ю√ $ @ * & # ※卐 々∞Ψ ∪∩∈∏ の℡ ぁ §∮ เร็ว...ขึ้น....รีบพาเขาหนีไป!!”

“คุณพูดอะไร ฉันฟังไม่รู้เรื่อง ระบบ!! กลับมาก่อน!!”

ไม่ว่าจะเรียกยังไงลู่หยวนซีก็ไม่ได้ยินเสียงของระบบตอบกลับมาอีกเลย มีเพียงเสียงดังซ่าๆ เหมือนกับเสียงของทีวีที่ไม่มีสัญญาณ นางหันกลับไปมองกู้จิ่งเหยียนที่กำลังนอนไม่ได้สติ เสียงหอบหายใจของเขาแรงขึ้น ร่างของกู้จิ่งเหยียนกระตุกและชักเกร็งท่าทางดูทรมานเป็นอย่างมาก เหมือนกับคนที่จะหมดลมหายใจลงไปได้ทุกเมื่อ ลู่หยวนซีรีบเข้าไปจับตัวเขาเอาไว้เพราะเกรงว่าชายหนุ่มจะตกลงมาจากเตียง

นางไม่รู้ว่าตนเองจะต้องทำยังไงต่อไปเพราะนางเองก็ไม่ใช่หมอ ไม่มีความรู้เรื่องการรักษาแม้แต่น้อย ที่พึ่งเดียวของนางอย่างระบบเวลานี้ก็ไม่รู้หายไปที่ไหนแล้ว วันนี้ถ้ากู้จิ่งเหยียนตายชีวิตของนางเองก็คงจะรอดด้วยเช่นกัน แต่แล้วลู่หยวนซีก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้

“เปิดระบบรักษาอัตโนมัติ รักษาพิษที่อยู่ในร่างของเขา”

แต่แล้วสัญลักษณ์ตกใจตัวสีแดงก็เด้งขึ้นมา และมีเสียงดังขึ้นภายในหัวของนางว่า ระบบยังไม่ได้รับการอัพเกรดไม่สามารถรักษาได้ ลู่หยวนซีได้ยินดังนั้นถึงกับแข้งขาอ่อน นางจะปล่อยให้เขาตายไปอย่างนี้เช่นนั้นหรือ ไม่มีทางช่วยเขาได้เลยหรืออย่างไร

ในเนื้อเรื่องของนิยายบอกเอาไว้ว่า พี่ชายของกู้จิ่งเหยียนได้รับยาถอนพิษที่มีเพียงเม็ดเดียวจากหมอเทวดา ถ้าเช่นนั้นเขาก็ต้องรู้ว่าส่วนประกอบในการทำยาถอนพิษมีอะไรบ้าง ถ้าหากนางหาตัวเขาพบ กู้จิ่งเหยียนก็น่าจะยังมีทางรอด แต่คนผู้นี้นางจะไปตามหาเขาได้ที่ไหน

อีกอย่างคำพูดสุดท้ายของระบบบอกว่าให้นางพาเขาหนีไปจากที่นี่ นางควรจะทำตามที่เขาบอกดีหรือไม่ ตอนนี้ลู่หยวนซีไม่มีเวลาให้คิดเรื่องอื่นมีทางเดียวคือต้องเชื่อคำพูดของระบบเท่านั้น นางรีบเก็บข้าวของที่พึ่งซื้อมารวมถึงสิ่งของที่จำเป็นอื่นๆ จากนั้นจึงเปลี่ยนชุดที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อของกู้จิ่งเหยียนออก รีบแบกเขาออกไปทางด้านหลังเรือนตรงเข้าไปในภูเขาทันที

หลังจากที่ลู่หยวนซีพาร่างที่อาการร่อแร่ของกู้จิ่งเหยียนออกจากเรือนไป ตกดึกมือสังหารนับสิบก็ตรงมายังเรือนหลังน้อยบนเนินเขาของนาง พวกมันพุ่งเข้าไปด้านในอย่างไม่มีท่าทีเกรงกลัว เพราะได้รับรายงานมาว่าที่นี่มีเพียงกู้จิ่งเหยียนและสาวใช้ของเขาเท่านั้นที่อาศัยอยู่

แต่เมื่อค้นหาจนทั่ว กลับพบว่าข้างในว่างเปล่าไร้สิ่งมีชีวิตอื่นใดอาศัยอยู่ที่นั่น ภายในเรือนไม่มีข้าวของหลงเหลืออยู่แล้ว แต่เรือนที่ได้รับการทำความสะอาดเป็นอย่างดี มีข้าวของตกระเกะระกะเล็กน้อยเหมือนกับว่าพวกเขาออกไปจากที่นี่อย่างรีบร้อน

“บ้าจริง พวกเขารู้ตัวก่อนได้อย่างไรถึงได้หนีไปจากที่นี่แล้ว แยกกันออกตามหาเร็วมีเพียงสตรีและคนป่วยเท่านั้นน่าจะยังหนีไปได้ไม่ไกล จงระวังอย่าให้องค์รัชทายาทได้ตัวพวกเขาก่อน”

บุรุษชุดดำเหล่านั้นรับคำจากหัวหน้าของตน จากนั้นจึงรีบแยกกันออกเป็นสองกลุ่มก่อนที่จะหายลับไปในความมืด ห่างออกไปราวหนึ่งลี้ (500เมตร) สามร่างที่แอบซุ่มดูอยู่บนต้นไม้ มองการกระทำของมือสังหารเหล่านั้นด้วยความสงสัย พวกมันมาทำอันใดที่เรือนของชาวบ้านธรรมดาผู้หนึ่งกัน

“ถ้าไม่ได้รับรายงานความเคลื่อนไหวของพวกมันก่อนหน้านี้ คงไม่รู้ว่านอกจากข้าแล้วพวกมันยังมีเป้าหมายอื่นอยู่อีก ให้คนของเราไปสืบมาว่าผู้ใดกัน ที่อาศัยอยู่ภายในเรือนหลังนั้น”

เอ่ยจบเฮ่อเหวินเจ๋อก็ใช้วิชาตัวเบาทะยานออกไปจากตรงนั้นอย่างเงียบเชียบ

หลังจากที่ลู่หยวนซีเร่งพากู้จิ่งเหยียนหนีออกมาจากหมู่บ้าน นางก็เดินเท้าไปเรื่อยๆ ไม่ยอมหยุดพัก เพราะไม่รู้ว่าอันตรายที่กำลังไล่หลังมาอยู่ไกลแค่ไหน ลู่หยวนซีเดินแบกร่างที่สูงกว่าตนเองไม่ยอมหยุดพัก จนกระทั่งพระอาทิตย์ของวันใหม่มาเยือนอีกครั้ง

แรงทั้งหมดที่มีภายในกายเวลานี้ได้ใช้ไปจนหมดแล้ว นางค่อยๆ วางร่างของกู้จิ่งเหยียนเอาไว้ที่โคนต้นไม้ใหญ่อย่างเบามือ ก่อนตนเองจะล้มตัวลงนั่งอย่างหมดแรง

“ข้า....เดินต่อไปไม่ไหวแล้ว”

ลู่หยวนซีอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ แต่สายตายังคงจับจ้องไปยังร่างสูงที่นอนไม่ได้สติอยู่ไม่ไกล แต่แล้วเสียงตี๊ดๆ ก็ดังขึ้นภายในหัวของนางอีกครั้ง ทันใดนั้นกู้จิ่งเหยียนก็กระอักเลือดสีดำคล้ำออกมาเปรอะเปื้อนร่างกายของตน ลู่หยวนซีเห็นดังนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมาก เลือดพวกนี้มีกลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้งคล้ายกับว่าอวัยวะภายในของเขาได้ถูกทำลายไปจนหมดสิ้นแล้ว

“กู้จิ่งเหยียน!! เจ้าเป็นอะไร”

เพราะความตกใจแม้แต่ชื่อจริงของเขานางก็เอ่ยออกมาอย่างลืมตัว ลู่หยวนซีประคองร่างสูงเอาไว้ในอ้อมแขนนางพยายามใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเลือดบริเวณปากของเขา แต่เสียงแจ้งเตือนที่ดังอยู่แล้วก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ แล้วข้อความหนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้านาง

“เลือดของคุณมีลักษณะพิเศษ สามารถเจือจางพิษในร่างกายของผู้ป่วยได้ กรุณาให้เขาดื่มเลือดของคุณเพื่อรักษาชีวิตของผู้ป่วยเอาไว้”

แล้วเสียงแจ้งเตือนนั้นก็หายไป แต่กู้จิ่งเหยียนที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของนางพลันชักเกร็งขึ้นอย่างแรง ลู่หยวนซีไม่มีเวลาให้คิดทบทวนแล้วเพราะตอนนี้การช่วยชีวิตของคนสำคัญกว่า นางคว้ามีดผ่าตัดออกมาจากช่องว่าอากาศ ก่อนจะกรีดลงไปที่มือของตนเบาๆ จากนั้นจึงบีบมันให้ไหลลงไปที่ปากของเขา

แต่เพราะร่างกายของกู้จิ่งเหยียนยังคงชักกระตุกเกร็งทำให้เลือดเข้าไปในปากไม่ได้ ลู่หยวนซีพยายามง้างปากของกู้จิ่งเหยียนจากนั้นจึงใช้มือของตนยัดเข้าไปแทน แรงกัดที่เกิดขึ้นส่งผลให้มือของนางมีบาดแผลเพิ่ม จากนั้นเลือดก็ไหลลงไปในลำคอของเขา ไม่นานอาการกระตุกของร่างสูงก็ค่อยๆ หยุดลง ลู่หยวนซีกัดฟันอดทนดึงมือของตนเองออกจากปากของเขา พลางร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

“บ้าจริง มันเจ็บมากๆ เลยนะเนี่ย กู้จิ่งเหยียนเจ้าเป็นหนี้ชีวิตข้าอีกครั้งแล้ว หวังว่าในอนาคตเจ้าจะทำดีกับข้ามากกว่านี้ ก่อนที่ข้าจะกลับไปยังโลกเดิมของตนเอง”

ลู่หยวนซีพ่นลมหายใจออกมาจากปาก ก่อนจะพูดเปรยๆ กับร่างที่ยังคงนอนหลับตาสงบนิ่ง โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกคนนั้นได้สติกลับมาแล้ว หลังจากที่เห็นว่าชายหนุ่มมีอาการสงบลงลู่หยวนซีก็ลุกขึ้นเพื่อสำรวจรอบๆ ป่า ว่ามีที่ทางสามารถให้พวกเขาพอที่จะใช้พักได้บ้างหรือไม่ นางเดินมาตลอดตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้นอนเลยสักงีบ ต่อให้แข็งแรงมากขนาดไหนร่างกายก็คงจะทนไม่ไหวแน่