All Chapters of ทะลุมิติมาช่วยชีวิตตัวร้ายคนโปรดของระบบ: Chapter 1 - Chapter 10

ขอบตาแดงก่ำของลู่หยวนซี บ่งบอกว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แววตาของเธอสั่นไหวเพราะพยายามกลั้นน้ำตาไว้อย่างสุดความสามารถ“ฉันรู้เรื่องนี้มานานแล้ว อย่าได้เสียเวลาอีกเลย เสี่ยวซีเอ๋อ เธอไม่จำเป็นต้องแบกรับทุกอย่างเอาไว้เองทั้งหมดหรอกนะ ออกไปใช้ชีวิตที่โลกภายนอกเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ซะ ที่ฉันดูแลพวกเธอมาสิบกว่าปี ฉันหวังเพียงว่าพวกเธอจะเติบโตขึ้นและมีชีวิตที่ดีก็เท่านั้นเอง ส่วนเรื่องเด็กๆ ที่บ้านเด็กกำพร้า ฉันได้เตรียมการเอาไว้เพื่อพวกเขาเรียบร้อยแล้ว เธอไม่ต้องเป็นห่วง แคกๆๆๆ”พูดยังไม่ทันจบผอ.ฟางก็ไอออกมาอย่างหนักอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีเลือดปนออกมากว่าปกติ ลู่หยวนซีไม่ฟังที่ผอ.ฟางห้ามอีกแล้ว เธอรีบวิ่งไปตามหมอมาตรวจดูอีกครั้ง หลังจากอาการไอทุเลาลง ผอ.ฟางก็ได้หลับไปเพราะฤทธิ์ของยาลู่หยวนซีย้อนกลับมาที่บ้านเด็กกำพร้าฉือชุนอีกครั้ง เธอไม่กล้าบอกความจริงเกี่ยวกับอาการของผอ.ฟางให้เด็กๆ ได้รู้ เพราะเธอกลัวว่าทุกคนจะตื่นตระหนกและขวัญเสียกว่าครึ่งเดือนที่ ผอ.ฟางได้นอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลประจำเมือง ทุกครั้งที่อาการของเธอกำเริบลู่หยวนซีรู้สึกว่าหัวใจของเธอถูกบีบรัดจนไม่สามารถอธิบายถึงควา

หลังจากที่ลู่หยวนซีเดินมาถึงหน้าเรือนหลังเล็กตามความทรงจำที่ได้รับมา นางคิดจะผลักประตูหน้าเรือนเข้าไป แต่แล้วก็ได้ยินเสียงไอราวกับจะขาดใจดังแว่วมา ก่อนเสียงตุ๊บ!จะดังขึ้นให้ได้ยิน ร่างบางรีบผลักประตูรั้วเข้าไป ก่อนวิ่งตามเสียงนั้นไปยังห้องเล็กห้องหนึ่งที่อยู่ริมสุดทางเดินเมื่อนางผลักประตูเข้าไป กลิ่นเหม็นสายหนึ่งก็โชยออกมาทำเอาลู่หยวนซีต้องรีบยกมือขึ้นปิดจมูก กลิ่นเหม็นภายในห้องนั้นทำให้นางเกือบจะอาเจียน“กลิ่นเหม็นอะไรกันเนี่ย”ร่างบางก้าวเข้าไปในห้องเล็กมืดและเหม็นเน่าก่อนจะสังเกตเห็นบางอย่างนอนอยู่ที่พื้น ร่างผอมแห้งที่เหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกกำลังคลานมาที่เท้าของนางช้าๆ ลู่หยวนซีเห็นภาพนั้นก็ตกใจจนกรีดร้องออกมาไม่เป็นภาษา“กรี๊ด!!!!ผีหลอก”ยังไม่ทันที่นางจะทันได้วิ่งหนีออกไปจากห้อง เสียงแหบแห้งก็ดังตะคอกกลับมาก่อน“หุบปาก!!แล้วไสหัวออกไปจากห้องนี้ซะ”เสียงที่ได้ยินทำเอาลู่หยวนซีต้องหยุดชะงักไป เขาเป็นคนหรือผีกันแน่ เหตุใดถึงได้ดูดุร้ายเพียงนี้ ร่างบางค่อยๆ หันกลับไปมองช้าๆ แสงที่ส่องลอดจากบานประตูทำให้นางมองเห็นบุรุษที่ผอมจนเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกนอนอยู่บนพื้นได้อย่างชัดเจน บนใบ

แต่แล้ววันหนึ่งเขากลับมีอาการป่วยอย่างกะทันหัน อาการป่วยที่แม้แต่หมอหลวงยังตรวจหาสาเหตุไม่พบ จากนั้นขาทั้งสองข้างก็เริ่มอ่อนแรง เพียงไม่นานอวัยวะท่อนล่างของเขาก็ไร้ความรู้สึกและไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป เท่านั้นยังไม่พอ ดวงตาที่เคยมองเห็นได้อย่างชัดเจนก็เริ่มมืดดำจนกลายเป็นมองไม่เห็นไปโดยปริยายอาการที่เกิดกับเขาทั้งหมด มันได้เกิดขึ้นกับพี่ชายต่างมารดาของเขาด้วย หลังจากหาหมอภายในเมืองทั้งหมดก็ยังไม่สามารถรักษาทายาทตระกูลกู้ทั้งสองได้ บิดาที่ร้อนใจได้ออกจากจวนเพื่อสืบเสาะหาหมอมารักษาพวกเขาพี่น้องไปทั่วทุกหนแห่งผ่านไปหลายเดือนหัวหน้าตระกูลกู้ได้กลับมาพร้อมกับหมอเทวดาชื่อดัง หมอเทวดาได้วินิจฉัยว่าพวกเขาพี่น้องถูกพิษและโชคดีที่เขาเองก็มียารักษาอยู่ แต่น่าเสียดายยาแก้พิษที่เขามีนั้นสามารถรักษาชีวิตบุตรชายตระกูลกู้เอาไว้ได้เพียงหนึ่งคนเท่านั้น เพราะสมุนไพรส่วนประกอบที่สร้างยาหนึ่งเม็ดขึ้นมาล้วนแต่เป็นสมุนไพรที่หายาก บางอย่างเป็นสมุนไพรที่เหล่าบรรพบุรุษของอาจารย์ที่ทิ้งเอาไว้ให้ศิษย์รุ่นหลัง เวลานี้มีเพียงหนึ่งระหว่างสองพี่น้องที่สามารถมีชีวิตรอดไปได้ไม่ต้องคิดให้ลำบาก แม้เขาจะโดดเด่นเหนือพ

ร่างผอมพยายามอดทนอย่างสุดความสามารถไม่ให้ตนเองปลดปล่อยสิ่งปฏิกูลภายในห้องนี้ เพราะเขายังคงจำได้ดีว่านางเคยพูดว่าห้องนี้เป็นห้องของนาง เขาจะไม่มีวันทำให้ตนเองต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าสตรีผู้นั้นเป็นอันขาดแต่แล้วทุกอย่างก็ไม่เป็นไปอย่างที่เขาคิด ร่างกายที่เจ็บป่วยมานาน ไม่สามารถอดทนต่อความต้องการปลดปล่อยที่เกิดจากธรรมชาติของร่างกายได้ กลิ่นเหม็นเน่าสายหนึ่งก็ลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง เวลานี้กู้จิ่งเหยียนโมโหตนเองจนอยากจะตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอดเพราะความอับอายมือผอมแห้งทุบลงไปบนพื้นด้วยความโมโหหลายครั้นจนแดงช้ำ กู้จิ่งเหยียนคิดว่าสองปีมานี้ตนเองได้ปล่อยวางทุกอย่างลงได้แล้ว ทุกวันนี้เพียงมีชีวิตอยู่เช่นนี้เพื่อรอความตายก็เท่านั้น แต่เหตุใดสวรรค์ถึงไม่ยอมปล่อยให้เขาตายไปเสียที เหตุใดถึงได้ทรมานเขาเช่นนี้อยู่ร่ำไป เขาทำสิ่งใดผิดมากมายนักหรือน้ำตาที่เคยคิดว่าแห้งเหือดไปแล้ว เมื่อยามที่เขารู้ว่าตนเองถูกบิดาแท้ๆ ขับไล่ให้มาอยู่ในหมู่บ้านทุรกันดารอันห่างไกล มันได้ไหลออกมาอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากซีดขาวเม้มแน่นด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจตนเองก็เป็นสายเลือดที่เขาให้กำเนิด แต่แล้วเหตุใดบิดาขอ

“ท่านตื่นแล้ว เช่นนั้นอยากจะเข้าห้องน้ำหรือไม่ ตอนนี้ยังเช้าอยู่ข้าจะเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อของสักหน่อย”เมื่อนางพูดเรื่องเข้าห้องน้ำขึ้นมา ใบหน้าที่เคยเรียบเฉยของกู้จิ่งเหยียนก็คล้ายมีปฏิกิริยาบางอย่างเปลี่ยนไปเล็กน้อย หากนางไม่สังเกตก็คงจะมองไม่ออกว่าเขากำลังรู้สึกโมโหเป็นแน่ แต่เพราะอยู่กับเขามาสักพักทำให้นางสามารถสังเกตอาการต่างๆ ที่เขาแสดงออกมา ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์ความรู้สึกหรือความต้องการของเขาลู่หยวนซีเดินกลับเข้าไปในครัวก่อนยกถาดน้ำชาติดมือมาด้วย ข้างกันยังมีขนมที่ร่างเดิมแอบซ่อนเอาไว้วางอยู่ในจาน เสียงถาดกระทบลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงเบาๆ ทำให้กู้จิ่งเหยียนรู้ว่านางนำบางอย่างมาวางเอาไว้“หากท่านยังไม่อยากเข้าห้องน้ำตอนนี้ เช่นนั้นข้าไปก่อนนะเจ้าคะ กระโถนสำหรับเข้าห้องน้ำวางอยู่ใต้เตียง น้ำชาวางอยู่บนโต๊ะ และขนมทานเล่นวางอยู่ใกล้กัน ท่านไม่ต้องกลัวว่ามันจะร้อนเพราะว่าน้ำชาข้าชงทิ้งเอาไว้สักพักแล้ว”เอ่ยจบนางก็เดินผละจากไป ความรู้สึกของวันนั้นกลับมาวนเวียนอยู่ภายในหัวอีกครั้ง วันที่ลู่หยวนซีเดินออกจากเรือนหลังนี้ไป และกู้จิ่งเหยียนก็ทำร้ายตนเองจนได้รับบาดเจ็บเสียเลือดไปไม่น้อยร่างบาง