หวาดระแวง

ครึ่งชั่วยามต่อมา ร่างบางในชุดสีกลีบบัวก็เดินออกมาด้านนอกด้วยท่าทางอิดโรย นางยกยิ้มเล็กน้อยก่อนมองไปทางชายชุดดำที่ยืนกอดกระบี่ด้วยท่าทางเคร่งเครียด

“ท่าน เข้าไปเปลี่ยนชุดใหม่ให้.....เขา”

เอ่ยยังไม่ทันจบลู่หยวนซีก็ล้มลงไปตรงนั้นทันที แต่ร่างโชกเลือดที่เคยนอนหายใจรวยรินอยู่ด้านในกลับพุ่งออกมารับนางเอาไว้ได้ทัน ทำให้ลู่หยวนซีไม่หงายหลังลงไปกระแทกพื้น บุรุษผู้นั้นมองใบหน้าที่ดูซีดเซียวของนางจากนั้นจึงอุ้มร่างบางเข้าไปด้านในอีกครั้ง ถ้าคนที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ก่อนหน้านี้มาเห็น คงจะคิดว่าคนที่บาดเจ็บเป็นหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเป็นแน่

“ท่านเข้าไปตรวจดูอาการของนาง”

ร่างสูงใหญ่เดินออกมาด้านนอกสั่งหมอชรา ก่อนจะย้อนกลับเข้าไปในห้องพร้อมกัน ไม่นานหมอชราก็เดินออกมาเพียงคนเดียวเพื่อเขียนใบสั่งยาบำรุงให้กับลู่หยวนซี จากนั้นจึงสั่งให้ผู้ช่วยไปต้มมา

บุรุษร่างสูงในชุดขาดวิ่นที่นั่งอยู่ด้านข้างเตียง มองใบหน้ายามหลับของหญิงสาวผู้ช่วยชีวิตตนอย่างสงสัย ความจริงตั้งแต่ที่ถูกหามเข้ามาภายในห้องนี้เขาไม่ได้หมดสติไปเสียทีเดียว เพราะยังคงสัมผัสและรับรู้ได้ถึงทุกอย่างที่นางกระทำแม้จะมองไม่เห็นก็ตามที สตรีผู้นี้นางเป็นใครกันแน่

เฮ่อเหวินเจ๋อสัมผัสไปยังจุดที่เคยมีบาดแผลของตนที่สมานเข้าหากันเรียบร้อยแล้ว ธนูสี่ดอกถูกยิงเข้าจุดตายทุกจุด นักฆ่าที่ถูกส่งมาลอบสังหารต้องการให้เขาตายอยู่ที่แคว้นจ้าวแห่งนี้ หากไม่ได้รับภารกิจที่แสนสำคัญจากเสด็จแม่เขาไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปเด็ดขาด

การเดินทางมายังแคว้นจ้าวเป็นความลับแต่กลับยังมีคนรู้เรื่องเช่นนี้ แสดงว่าข้างกายของเสด็จแม่จะต้องมีหนอนบ่อนไส้แน่ เฮ่อเหวินเจ๋อบีบไปที่แขนของตนแน่นด้วยท่าทางโกรธแค้น ผ่านไปนานหลายปีเพียงนี้พวกกบฏก็ไม่สามารถกวาดล้างให้สิ้นซากได้เสียที คนของเสด็จลุงนี่ช่างมีความจงรักภักดีเสียเหลือเกิน

เสียงเปิดประตูจากด้านนอกทำให้เฮ่อเหวินเจ๋อหลุดจากภวังค์ เขาไม่จำเป็นต้องหันกลับไปมองก็รู้ว่าผู้ที่เข้ามาเป็นใคร เป็นหมอชราที่กำลังยกถ้วยยาบำรุงเดินเข้ามา เขายืนรอว่าชายหนุ่มจะเอ่ยสิ่งใดหรือไม่ แต่แล้วเขากลับยังคงนั่งเงียบอยู่เช่นเดิม หมอชราจำต้องเอ่ยบางอย่างกับเขาก่อนที่ยาในถ้วยจะเย็นไปเสียก่อน

“คุณชายท่านจะเป็นผู้ป้อนยานางด้วยตนเอง หรือจะให้ข้าเป็นคนป้อนขอรับ”

เฮ่อเหวินเจ๋อหันไปมองชายชราชั่วอึดใจก่อนจะรับถ้วยยามาเอาไว้ในมือ แต่หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงยังไม่ได้สติเขาจะป้อนยาให้นางอย่างไร ท่าทางเก้ๆ กังๆ ของชายหนุ่ม ทำเอาหมอชราถึงกับส่ายหน้าอย่างจนใจ

“เช่นนั้นข้าจะปล่อยให้คุณชายป้อนยานางก็แล้วกัน”

เอ่ยจบชายชราก็เดินออกจากห้องไป เฮ่อเหวินเจ๋อที่เป็นทั้งเชื้อพระวงศ์และนักรบมีหรือที่เขาจะเคยดูแลผู้อื่นเช่นนี้ เมื่อไม่รู้ว่าตนควรทำเช่นไรจึงมีเพียงวิธีเดียวเท่านั้นที่เขาพอจะนึกได้ ร่างสูงประคองนางให้พิงกับอกของตน ก่อนจะยกถ้วยยาขึ้นมาแล้วอมเอาไว้ในปาก ชายหนุ่มก้มหน้าลงไปหาใบหน้าเล็กช้าๆ กำลังจะประกบปากเพื่อป้อนยาให้ลู่หยวนซี แต่แล้วนางก็ลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน ด้วยความตกใจร่างบางจึงต่อยไปที่ใบหน้าของเขาอย่างแรง

ท่าทางตื่นตระหนกของนางทำเอาเขาเองก็ตกใจจนเผลอกลืนยาลงไป ไม่คิดว่าตนจะถูกจับได้ว่ากำลังทำเรื่องไม่ดีกับหญิงสาวที่ช่วยชีวิตตนเอาไว้ เฮ่อหวินเจ๋อยกนิ้วโป้งแตะมุมปากที่มีเลือดไหลของตน ก่อนกระแอมไอเบาๆ อย่างอึดอัด

“ข้ามิได้มีเจตนาทำไม่ดีกับเจ้า แม่นางอย่าได้เข้าใจผิด”

ลู่หยวนซีที่กระโดดไปยืนอยู่ตรงมุมห้องมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง ในใจคิดเพียงว่านางได้ช่วยชีวิตงูพิษเอาไว้หรือไม่ หลังจากหายดีเขาถึงได้หันมาแว้งกัดตนเองเช่นนี้

“ถ้าอย่างนั้นเจ้ากำลังคิดจะทำอันใดกับข้ากันแน่ ถึงได้เอาหน้าเข้ามาใกล้เช่นนั้น”

เฮ่อเหวินเจ๋อชี้ไปยังถ้วยยาที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะอธิบายกับลู่หยวนซีอีกครั้ง

“เจ้าหมดสติไป ท่านหมอบอกว่าร่างกายของเจ้าเหน็ดเหนื่อยและอ่อนแอ จึงได้ต้มยาบำรุงมาให้ แต่เจ้าหมดสติอยู่ข้าไม่มีทางเลือกจึงได้....”

เฮ่อเหวินเจ๋อพูดประโยคต่อไปออกมาไม่ได้ ได้แต่ทำไม้ทำมือให้นางเข้าใจ จากนั้นจึงชี้ไปที่ริมฝีปากของตน ลู่หยวนซีถอนหายใจออกมาเบาๆ แม้จะมาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดแต่นางก็มิใช่เด็กเรื่องเหล่านี้ย่อมต้องเคยมาบ้าง อีกทั้งเขายังเป็นคนที่นางพึ่งจะยื้อแย่งชีวิตมาจากมือของพญามัจจุราช จนทำให้นางเองก็เกือบเอาชีวิตตนเองไม่รอดเช่นกัน ถึงจะตกใจกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้แต่ลู่หยวนซีก็ไม่คิดตำหนิเขาอีก

“ช่างเถอะ ข้าไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องดื่มยา ในเมื่อท่านหายดีแล้ว เช่นนั้นเราก็แยกย้ายเถอะ ข้ายังมีคนที่บ้านรออยู่ ขอตัวก่อน”

เอ่ยจบ ลู่หยวนซีก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เฮ่อเหวินเจ๋อยืนอยู่ภายในห้องอย่างโดดเดี่ยวและสับสนมึนงง เขาไม่เคยพบสตรีเช่นนี้มาก่อน นางเห็นใบหน้าของเขาแล้วมิใช่หรือ ทั้งนางยังเป็นคนช่วยชีวิตของเขาเอาไว้ด้วย นางสามารถเรียกร้องสิ่งใดจากเขาก็ได้ แต่นางกลับเมินเฉยทั้งยังแสดงออกว่าไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับเขาอีก เป็นไปได้อย่างไร

ตลอดยี่สิบกว่าปีมานี้ เฮ่อเหวินเจ๋อนั้นมั่นใจในบุคลิกและหน้าตาของตนเป็นอย่างมาก ไม่มีสตรีนางใดที่สบตากับเขาแล้วไม่แสดงท่าทางเอียงอายออกมา แต่สตรีนางนี้กลับสงบนิ่งดุจสายน้ำในทะเลสาบ มิได้แสดงท่าทีและความรู้สึกใดๆ ออกมาทางสีหน้าแม้สักนิด

เฮ่อเหวินเจ๋อไม่รู้ว่าที่ลู่หยวนซีเป็นเช่นนั้นเพราะนางได้เห็นบุรุษที่หล่อเหลามากกว่าเขาหลายเท่าอยู่ทุกวี่วัน มิใช่ว่าเขารูปไม่งามแต่ยังมีผู้ที่เหนือกว่าเขาอยู่ข้างกายนาง และลู่หยวนซีก็ได้รับเกราะป้องกันเรื่องหน้าตาของบุรุษมาจากเขาคนนั้นอย่างไม่รู้ตัว

ร่างบางเดินตัวปลิวออกไปจากจี้หมิงถังอย่างไม่เหลียวหลัง นางไม่อยากต้องเพิ่มความยุ่งยากให้กับตนเองอีก เรื่องที่บุรุษผู้นั้นจะต้องกลายมาเป็นผู้หนุนหลังของกู้จิ่งเหยียนหรืออะไรก็ช่าง เวลานี้นางแค่ต้องการช่วยให้เขาหายดี แล้วกลับไปยังโลกเดิมของนางก็เท่านั้นเอง

หลังจากที่กลับมายังเรือนหลังน้อยบนเนินเขา ลู่หยวนซีก็แวะเข้าไปดูกู้จิ่งเหยียนก่อนเป็นอันดับแรก เมื่อเห็นว่าเขายังคงหลับอยู่นางจึงหันไปเก็บข้าวของที่พึ่งซื้อมากลับเข้าที่ แล้วทำอาหารเที่ยงเพื่อรอให้คนในห้องตื่นขึ้นมารับประทาน แต่ในระหว่างนั้นลู่หยวนซีได้ลองสแกนดูร่างกายของกู้จิ่งเหยียนดูอีกครั้ง พบว่าระบบขึ้นสัญลักษณ์ตกใจตัวสีแดงแล้วเสียงตี๊ดๆ ก็ดังขึ้น ทั้งที่มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน