เขามองเห็นทั้งหมด

“ท่านรอข้าอยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวข้ามานะ”

ลู่หยวนซีบอกกับร่างที่นอนไม่ได้สติของกู้จิ่งเหยียนก่อนจะเดินผละจากไป ทันทีที่เสียงเดินของนางหายไปร่างที่เคยนอนหลับตานิ่งพลันก็ลืมตาขึ้น ดวงตาสีม่วงของเขาเวลานี้มันค่อยๆ จางลง แม้จะไม่มากแต่ก็สามารถสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน ใบหน้าด้านข้างที่เคยมีร่องรอยของตะขาบไฟก็ค่อยๆ หายไปอย่างน่าอัศจรรย์

ความมืดมิดที่อยู่กับเขามาสองปีกว่า มันเริ่มสว่างจ้าขึ้นทุกที กู้จิ่งเหยียนยกมือขึ้นป้องดวงตาของตนที่มีแสงส่องลงมาอย่างรำไร ภาพที่ปรากฏอยู่รอบกายเริ่มเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับสีม่วงที่เคยอยู่ในดวงตาของเขาก็จางหายไปด้วยเช่นกัน

กู้จิ่งเหยียนกระพริบตาหลายครั้งเพื่อความแน่ใจ เขาก้มลงมองที่ฝ่ามือที่ซีดขาวของตน ก่อนจะหันมองไปรอบๆ อีกครั้ง ช่างน่าอัศจรรย์นัก เขากลับมามองเห็นได้แล้วอย่างนั้นหรือ กู้จิ่งเหยียนลองขยับเท้าของตนเองแต่มันยังคงไร้ความรู้สึก แต่เขาก็มิได้รู้สึกผิดหวังแต่อย่างใด อย่างน้อยเวลานี้เขาก็น่าจะพอยังมีความหวังที่ตนเองจะกลับมาหายเป็นปกติได้ เพราะแม้แต่ดวงตาที่มืดบอดของเขามันยังสามารถมองเห็นได้เลย สตรีผู้นั้นนางทำอะไรกับเขากันแน่

กู้จิ่งเหยียนยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตน เขาคิดว่าภาพที่เห็นก่อนหน้านี้น่าจะเป็นเพียงความฝันเท่านั้น นางให้เขาดื่มเลือดของนางอย่างนั้นหรือ ทำไมล่ะ เลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่รอบๆ หน้าอกของเขามันมีทั้งสีดำคล้ำและสีแดงสด นั้นหมายความว่านอกจากเลือดของเขาน่าจะยังมีเลือดของผู้อื่นปะปนอยู่ด้วย

แม้ดวงตาของกู้จิ่งเหยียนจะสามารถกลับมามองเห็นได้แล้ว แต่หูของเขาก็ยังคงใช้การได้ดีอยู่ เสียงฝีเท้าที่เดินใกล้เข้ามาไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นลู่หยวนซี ชายหนุ่มแสร้งหลับตาลงเช่นเดิมเพื่อรอดูว่านางจะทำเช่นไรกับเขาต่อไป

“ข้างหน้ามีถ้ำเล็กๆ อยู่ ข้าจะพาท่านไปพักที่นั่นก็แล้วกัน รอให้เจ้าระบบกลับมาก่อนแล้วค่อยมาดูกันว่าเราจะสามารถกลับไปที่หมู่บ้านได้อีกครั้งหรือไม่”

ลู่หยวนซีพูดกับชายหนุ่มที่นอนหลับตานิ่ง โดยที่ไม่รู้ว่าทุกคำพูดของตนนั้นเขาได้ยินมันทั้งหมด ความสงสัยที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ยิ่งทำให้กู้จิ่งเหยียนมั่นใจว่าสตรีนางนี้มิใช่สาวใช้ที่เคยดูแลตน เช่นนั้นแล้วนางเป็นใคร เหตุใดนางถึงได้อยู่ที่นี่แล้วยังต้องคอยกังวลว่าเขาจะอยู่หรือตาย

ลู่หยวนซีแบกร่างของกู้จิ่งเหยียนเดินไปตามทางที่นางพึ่งจากมา เพียงไม่นานก็ได้เห็นถ้ำขนาดไม่ใหญ่นักอยู่ตรงหน้า หากไม่สังเกตให้ดีก็คงจะมองไม่เห็นเพราะมีต้นไม่ใหญ่ขึ้นบดบังอยู่ นางแหวกพงหญ้าเข้าไปด้านใน จากนั้นจึงวางร่างของกู้จิ่งเหยียนพิงผนังถ้ำเอาไว้ นางหยิบผ้านวมผืนใหม่ที่พึ่งซื้อมาปูบนพื้นก่อนอุ้มกู้จิ่งเหยียนวางลงไปอย่างแผ่วเบา จากนั้นจึงห่มผ้าให้เขา

หลังจากที่เตรียมที่ทางเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลู่หยวนซีก็ออกจากถ้ำไปอีกครั้ง นางเก็บฟืนมาเตรียมเอาไว้มากมายเพราะไม่รู้ว่าพวกเขาจะต้องอยู่ที่นี่ไปจนถึงเมื่อใด

ช่วงบ่ายท้องฟ้าที่เคยแจ่มใสกลับมืดครึ้ม เสียงคำรามที่ดังแว่วมาเบาๆ บ่งบอกว่าอีกไม่นานฝนจะต้องเทลงมาแน่ กลิ่นชื้นในอากาศทำให้ลู่หยวนซีรู้สึกไม่สบายใจนัก

ตอนนี้อาการของกู้จิ่งเหยียนยังไม่มั่นคง นางเกรงว่าหากเขาต้องมาโดนความชื้นของอากาศเช่นนี้เขาอาจจะไม่สบายขึ้นมาอีก ลู่หยวนซีดึงเอาข้าวของที่เก็บเอาไว้ในช่องว่างอากาศออกมา นางเตรียมอาหารอ่อนๆ เอาไว้ให้เขา หลังจากที่กู้จิ่งเหยียนได้สติกลับมาเขาจะได้มีอะไรทานรองท้อง

ทุกการเคลื่อนไหวของตนลู่หยวนซีไม่รู้เลยว่ากู้จิ่งเหยียนมองเห็นทั้งหมด คราแรกที่เขาเห็นนางเอาสิ่งของออกมาจากความว่างเปล่าเขาตกใจจนแทบหัวใจหยุดเต้น คิดว่าลู่หยวนซีเวลานี้อาจมิใช่มนุษย์อย่างเช่นตนเอง

แต่เมื่อได้เห็นท่าทางทำอาหารและชิมอย่างเอร็ดอร่อยของนาง เขาก็รู้สึกว่าตนเองอาจจะคิดมากไป หากว่านางเป็นภูตผีแล้วจะทานอาหารไปเพื่ออะไร แต่เขาก็ยังสงสัยว่านางเป็นใครกันแน่ถึงได้มีความสามารถที่คนธรรมดาทั่วไปไม่มี

ลู่หยวนซีที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการทำอาหาร ก็หันมาทางกู้จิ่งเหยียนอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อทั้งสองสบตากันกู้จิ่งเหยียนก็แสร้งนั่งทำหน้านิ่งเหมือนกับว่าเขามองไม่เห็นนางอย่างที่แล้วมา

“คุณชายท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะ ดีเลยจะได้ทานอะไรรองท้องสักหน่อย เมื่อวานท่านไม่ได้ทานอะไรเลยจนกระทั่งถึงตอนนี้”

หลังจากที่นางเอ่ยจบ เสียงท้องของกู้จิ่งเหยียนก็ดังขึ้นแข่งกับเสียงฟ้าร้องด้านนอกถ้ำ ใบหน้าที่ยามปกติซีดขาวบัดนี้กลับร้อนผ่าวขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ตัวเขาเองก็รู้สึกได้ว่าใบหน้าของตนนั้นกำลังเห่อแดง แต่เพราะภายในถ้ำไม่มีแสงสว่างที่มากนัก ทำให้ลู่หยวนซีไม่ทันได้สังเกตถึงอาการผิดปกติของเขา

กู้จิ่งเหยียนกระแอมไอเบาๆ จากนั้นจึงพยักหน้ารับ ลู่หยวนซีอดที่จะแปลกใจมิได้ที่วันนี้ของคุณชายผู้หยิ่งยโสของนาง กลับมีท่าทางว่าง่ายต่างจากทุกที แต่เพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมายทำให้นางมองข้ามรายละเอียนเล็กๆ น้อยๆ ของเขา นางตักโจ๊กที่พึ่งเคี่ยวเสร็จใส่ลงไปในชามที่เขาใช้ทุกวัน จากนั้นจึงคนไปมาและเป่าจนโจ๊กเกือบเย็นจึงนำไปวางลงในมือของกู้จิ่งเหยียน

ชายหนุ่มมองท่าทางที่เอาใจใส่ของนางอย่างเหม่อลอย ก่อนจะรับชามโจ๊กมาไว้ในมือ ในช่วงเวลาที่ดวงตาของเขามองไม่เห็นนางเอาใจใส่ดูแลเขาดีถึงเพียงนี้เชียวหรือ ทั้งที่นางไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ก็ได้ ทำไมกัน

ความรู้สึกสายหนึ่งก็ตีตื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ อาการอยากอาหารของเขาตอนนี้ได้หายไปเป็นปลิดทิ้ง มีเพียงความรู้สึกตื้นตันราวกับว่าเขากำลังถูกดูแลเอาใจใส่จากมารดาผู้ให้กำเนิด ที่ไม่ได้สัมผัสมาเนิ่นนาน

ดวงตาสีรัติกาลมีน้ำใสเอ่อคลอขึ้นมารอบดวงตา กู้จิ่งเหยียนก้มหน้าลงทานโจ๊กในมือเพื่อปิดบังอาการของตน ไม่นานหลังจากที่เสียงฟ้าร้องดังอย่างต่อเนื่อง สายฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาสลับกับเสียงคืนครานที่ดังไม่หยุด ลู่หยวนซีทานโจ๊กในชามของตนจนหมด ก่อนจะนำไปล้างน้ำฝนที่หน้าทางเข้าถ้ำ

เถาวัลย์ที่ปรกย้อยลงมาทำให้น้ำฝนไม่สามารถกระเด็นเข้ามาด้านในได้ ลู่หยวนซีเติมฟืนเข้าไปในกองไฟอีกครั้ง จากนั้นจึงเอาที่นอนของตนออกมาปูบ้าง กู้จิ่งเหยียนที่ก้มหน้าทานโจ๊กเงียบๆ แต่สายตาก็มองการกระทำของนางอยู่ตลอด เมื่อได้เห็นนางดึงเอาสิ่งของออกมาจากความว่างเปล่า เขาก็อดที่จะนึกทึ่งในความสามารถของนางขึ้นมาอีกมิได้

ร่างสูงวางชามเปล่าเอาไว้ด้านข้าง หลังจากที่ทานจนหมดแล้ว ลู่หยวนซีเองก็เห็นเช่นกันนางหยิบชามเปล่าของเขาไปล้างก่อนที่จะเก็บเข้าไปในช่องว่างอากาศอีกครั้ง จากนั้นจึงหยิบกระโถนประจำตัวของเขาออกมาวาง

“คุณชายท่านอยากเข้าห้องน้ำหรือไม่”