อยู่ให้ห่างจากพวกเขา

สิ่งที่ระบบยังไม่ทันได้บอกลู่หยวนซีก่อนที่เขาจะหายไปคือ การมาของเฮ่อเหวินเจ๋อเป็นตัวแปรอีกตัวแปรหนึ่งที่กำลังจะทำให้เนื้อเรื่องในนิยายเปลี่ยนไป

ลู่หยวนซีพูดคุยกับเฮ่อเหวินเจ๋ออยู่ภายในศาลาหน้าเรือนอยู่นาน นางพยายามพูดวกไปวนมาเพื่อให้เขาลืมเรื่องการรักษาของนาง และก็เป็นไปตามที่ลู่หยวนซีต้องการ เขาไม่เซ้าซี้ถามนางอีกว่าเหตุใดบาดแผลของเขาถึงได้หายดีในชั่วพริบตา

แต่กลับมีบุคคลอีกคนหนึ่งที่นอนกระสับกระส่ายอยู่ภายในห้อง การมาของเฮ่อเหวินเจ๋อเขาสามารถรับรู้ได้ก่อนลู่หยวนซีเสียอีก ฝีเท้าแผ่วเบาที่ก้าวอย่างมั่นคงเข้ามาในลานเรือน เขารู้ได้ทันทีว่าคนผู้นี้มีวรยุทธ

กู้จิ่งเหยียนสามารถจดจำเสียงฝีเท้าของบุรุษทั้งหกที่เข้าไปในป่าก่อนหน้านี้ได้ทั้งหมด ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดทั้งร่างกายและประสาทสัมผัสทั้งหมดของเขาเฉียบคมขึ้นทุกที ตั้งแต่......ตั้งแต่ที่เขาดื่มเลือดของนางเข้าไป ทุกอย่างที่ผ่านตาของและเสียงทั้งหมดที่ได้ยินเขาสามารถจดจำและรับรู้ได้ไม่ลืม ความรู้สึกนี้มันช่างแปลกประหลาดยิ่งนัก

“ข้าสั่งให้พักผ่อนเหตุใดถึงได้ยังนั่งคุยกับผู้อื่นอยู่อีก”

กู้จิ่งเหยียนเอ่ยออกมาด้วยความหงุดหงิด สตรีผู้นี้ดูแล้วเหมือนจะเชื่อฟังในสิ่งที่เขาพูด แต่ความจริงนางนั้นดื้อรั้นเสียยิ่งกว่าอะไร เป็นสตรียังมิทันได้ออกเรือนแต่กลับไปนั่งคุยอยู่กับบุรุษสองต่อสองเช่นนี้ นางไม่กลัวว่าผู้คนจะเอาไปนินทาว่าร้ายหรืออย่างไร

กู้จิ่งเหยียนลืมไปว่าสถานที่ที่เขาอยู่ตอนนี้คือเรือนของเฮ่อเหวินเจ๋อ แน่นอนว่าย่อมต้องไม่มีผู้อื่นนอกจากคนของเขาแน่นอน แต่เพราะความหึงหวงทำให้เขาขาดความสุขุมและรอบคอบที่เคยมีไป

เขานอนฟังเสียงของคนทั้งสองพูดคุยกันอยู่นาน แต่แล้วแผนการหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว ถ้าหากเจ้าไม่ยอมจากไปเช่นนั้นข้าก็จะทำให้นางไม่ว่างไปคุยกับเจ้าเอง

เสียงตุ๊บ! ดังขึ้นภายในห้องทำให้คนทั้งสองหันไปมองทางต้นเสียงพร้อมกัน เฮ่อเหวินเจ๋อยังไม่ทันได้ขยับตัวหรือเอ่ยสิ่งใด ร่างเล็กของลู่หยวนซีก็พุ่งเข้าไปในเรือนอย่างรวดเร็วราวกับมีดบิน นางถีบประตูเข้าไปอย่างแรงก่อนจะมองเห็นร่างของกู้จิ่งเหยียนนอนอยู่บนพื้น นางรีบเขาไปพยุงเขาด้วยท่าทางเป็นห่วง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน

“ท่านต้องการสิ่งใดหรือเจ้าคะคุณชาย เหตุใดไม่เรียกใช้ข้า ลงมาจากเตียงเองเช่นนี้มันอันตรายมากรู้หรือไม่”

ลู่หยวนซีพยุงกู้จิ่งเหยียนกลับขึ้นไปบนเตียงอีกครั้ง ร่างสูงแอบยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ สุดท้ายนางก็เห็นเขาเป็นที่หนึ่งเสมอ ไม่ว่านางจะทำสิ่งใดหรืออยู่กับใครก็ตาม นางก็จะรีบมาหาเขาทุกครั้งเมื่อเขาต้องการนาง

เฮ่อเหวินเจ๋อที่ตามเข้ามาทีหลังทันเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น และด้วยดวงตาที่เฉียบคมของคนที่ฝึกวรยุทธมานานทำให้เขาสังเกตเห็นรอยยิ้มของกู้จิ่งเหยียนด้วยเช่นกัน ร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังขมวดคิ้วอย่างสงสัยในรอยยิ้มนั้น แต่เพราะคุณชายรูปงามผู้ตกยากตรงหน้าทั้งเดินไม่ได้และดวงตามองไม่เห็น ทำให้เขาละทิ้งความสงสัยนั้นไป

“เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ”

ลู่หยวนซีหันไปมองบุรุษที่พึ่งเดินตามเข้ามา ก่อนที่จะส่ายหน้าพร้อมกับกระซิบกับเฮ่อเหวินเจ๋อเสียงเบา

“ท่านกลับไปก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ ข้าต้องดูแลคุณชายของข้าก่อน เขาไม่ค่อยคุ้นชินกับการที่ต้องอยู่ต่อหน้าผู้อื่น”

เฮ่อเหวินเจ๋อหันไปมองกู้จิ่งเหยียนเล็กน้อย ก่อนพยักหน้ารับจากนั้นจึงก้าวออกจากห้องไป ทิ้งให้คนทั้งสองอยู่กันตามลำพัง

“ข้าไม่ชอบเขา ต่อไปเจ้าเองก็อยู่ให้ห่างจากเขาด้วยเหมือนกัน”

คำแรกที่ชายหนุ่มเอ่ยกับนางหลังจากที่แสดงท่าทีมึนตึงมาทั้งวัน ลู่หยวนซีเข้าใจในอารมณ์แปรปรวนของคนป่วยที่ต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด แต่นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดคุณชายของนางถึงได้ไม่ชอบคุณชายเฮ่อเหวิน ทั้งที่เขาพึ่งจะช่วยชีวิตพวกตนเอาไว้

“คุณชาย ท่านช่วยบอกเหตุผลกับข้าได้หรือไม่เจ้าคะว่าเพราะเหตุใด”

กู้จิ่งเหยียนอ้ำอึ้งไปเล็กน้อยก่อนตอบคำถามของนาง

“เจ้ามองไม่ออกหรือว่าพวกเขาน่าสงสัยมากเพียงใด เจ้าคิดว่าคนธรรมดาจะสามารถฆ่าคนได้ในดาบเดียวอย่างนั้นหรือ กลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากตัวของพวกเขานั้นมีแต่เพียงการฆ่าฟันและกลิ่นคาวเลือด ถ้าหากไม่อยากเดือดร้อนเจ้าก็อยู่ให้ห่างจากคนประเภทนี้ซะ ถึงข้าจะตาบอดแต่มิได้หูหนวกและหูของข้าก็ดีกว่าคนทั่วไปนัก ถึงจะแอบฟังอยู่ข้างนอกข้าก็ได้ยิน”

กู้จิ่งเหยียนเอ่ยเสียงไม่เบานักเพื่อให้คนที่อยู่นอกห้องรู้ตัว เฮ่อเหวินเจ๋อที่ยังไม่ทันได้จากไปก็แอบสะดุ้งเล็กน้อย เขาประมาทคุณชายรูปงามผู้นี้มากเกินไปเพราะเห็นว่าเขาเป็นเพียงคนพิการเท่านั้น บางทีเขาอาจสัมผัสบางอย่างจากพวกตนได้ ถึงได้แสดงท่าทีไม่เป็นมิตรออกมา

“ท่านหมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะคุณชาย”

ลู่หยวนซีที่ไม่รู้ว่ายังมีอีกคนที่แอบหลบอยู่ด้านนอกเรือน นางมองไปยังกู้จิ่งเหยียนอย่างไม่เข้าใจ

“ไม่มีอะไร เอาเป็นว่าต่อไปเจ้าทำตามที่ข้าสั่งก็พอ”

กู้จิ่งหยียนล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ก่อนจับมือของลู่หยวนซีเอาไว้ นางมองไปยังร่างสูงด้วยความอ่อนใจ ชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปีก็แอบมีมุมที่คล้ายเด็กน้อยเหมือนกัน แม้เขาจะมิได้เอ่ยออกมาแต่นางก็เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร ลู่หยวนซีนั่งลงข้างเตียงก่อนที่จะเล่านิทานให้เขาฟัง

ผ่านไปนาน นางเองก็รู้สึกง่วงขึ้นมาเล็กน้อยเพราะไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่มาหลายวัน ท่าทางนั่งสัปหงกของนางเรียกสายตาเอ็นดูจากคนที่นอนอยู่บนเตียง กู้จิ่งเหยียนปล่อยมือของนางก่อนประคองร่างเล็กให้นอนลงด้านข้างตน จากนั้นพวกเขาทั้งสองก็เข้าสู่นิทรารมณ์ไปพร้อมกัน

สองเดือนที่ลู่หยวนซีและกู้จิ่งเหยียนได้เข้ามาพักอาศัยอยู่ที่เรือนของเฮ่อเหวินเจ๋อ นางฟังคำเตือนของคุณชายที่บอกให้อยู่ห่างๆ จากพวกเขา แต่บางครั้งก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงที่จะต้องพบปะพูดคุยได้ เพราะถึงอย่างไรเฮ่อเหวินเจ๋อก็เป็นเจ้าของเรือน

และเป็นสองเดือนที่นางไม่ได้ยินเสียงของระบบอีกเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา นางรู้สึกหวั่นใจว่าตนเองอาจจะต้องติดอยู่ที่นี่ตลอดไป หากไม่หาทางทำอะไรสักอย่าง ร่างบางนั่งหันหน้าออกไปด้านนอกหน้าต่างด้วยท่าทางเหม่อลอย เสียงถอนหายใจของนางดังลอดออกมาเป็นระยะ ทำให้กู้จิ่งเหยียนผู้ที่ตัวติดกับนางตลอดเวลารู้สึกว่าช่วงนี้เหมือนนางกำลังมีเรื่องหนักใจอะไรบางอย่าง แต่นางมิได้เล่ามันออกมาให้เขาฟัง

“เจ้ามีเรื่องหนักใจอะไรอย่างนั้นหรือ”

ร่างสูงที่นั่งอยู่บนรถเข็นที่ลู่หยวนซีขอร้องให้เฮ่อเหวินเจ๋อหาช่างมาสร้างเป็นการเฉพาะเมื่อเดือนก่อน เข็นล้อตรงมาทางร่างเล็กที่นั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง ลู่หยวนซีหันกลับไปมองคุณชายของตนเล็กน้อย ก่อนที่จะลุกเดินมาทางเขา

“เปล่าเจ้าค่ะ ข้ามิได้เป็นอะไร คุณชายรู้สึกคุ้นชินกับรถเข็นนี้หรือยังเจ้าคะ รออีกหน่อยข้าจะพาท่านออกไปข้างนอก จะได้ไม่ต้องเอาแต่อุดอู้อยู่แค่ภายในเรือน”