รักษาคนอีกครั้ง

ลู่หยวนซีมิได้ตอบคำถามของเขา นางพูดเรื่องอื่นขึ้นเพื่อเบี่ยงประเด็นคำถามของเขาออกไป และกู้จิ่งเหยียนรู้ว่านั่นเป็นเรื่องที่นางถนัดนัก เขาที่รู้ทันก็มิได้เปิดโปงหรือเอ่ยเซ้าซี้นางอีก เอาเถอะเอาไว้รอให้นางพร้อมเมื่อใดนางคงจะพูดออกมาเอง

“ได้ เรื่องนี้ข้าให้เจ้าตัดสินใจ”

ตั้งแต่ที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ทั้งสองคนพูดคุยกันมากขึ้น กู้จิ่งเหยียนเองก็เหมือนจะเปิดใจให้นางมากกว่าเดิม บางครั้งต่อให้นางยังไม่ได้พูดกับเขา เขาก็จะเป็นฝ่ายที่เริ่มประโยคสนทนาขึ้นมาก่อน เรื่องนี้ทำให้ลู่หยวนซีเบาใจลงไม่น้อยเพราะในอนาคตยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง นางอาจจะต้องติดอยู่ที่นี่ตลอดไป อย่างน้อยเขาก็เป็นถึงคุณชายจากจวนขุนนาง หากวันหน้าเขาหายดีนางก็คงจะถือได้ว่าเป็นผู้ที่มีบุญคุณต่อเขาอยู่กระมัง

“ข้าหิวแล้ว เจ้าทำอาหารง่ายๆ สักสองสามอย่างมาทานด้วยกันดีหรือไม่”

กู้จิ่งเหยียนเองก็พยายามเพื่อนางเช่นกัน เขาไม่อยากให้สตรีผู้นี้รู้สึกไม่สบายใจหรือทุกข์ใจ หาอะไรให้นางทำเผื่อว่านางจะลืมเรื่องที่อยู่ในใจไปได้บ้าง

“ท่านหิวแล้วหรือเจ้าคะ”

ลู่หยวนซีมองออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อเห็นว่าพระอาทิตย์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าเบี่ยงไปอีกด้านเล็กน้อย นางก็อุทานออกมาเสียงดัง

“ตายแล้ว!! นี่มันบ่ายแล้วนี่นา คุณชายยังไม่ได้ทานอะไรเลย รอสักครู่นะเจ้าคะข้าจะรีบเข้าครัวเดี๋ยวนี้”

ร่างเล็กรีบกระวีกระวาดเดินออกนอกเรือนไปทางด้านหลังที่ถูกสร้างขึ้นเฉพาะเพื่อพวกเขาสองคน ต้องขอบคุณเฮ่อเหวินเจ๋อที่ทำตามคำขอร้องของนางทุกอย่าง ลู่หยวนซีจึงไม่ต้องใช้ห้องครัวร่วมกับบ่าวในเรือนหลังนั้น

กู้จิ่งเหยียนมองตามร่างเล็กของนางไป มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยจนแทบสังเกตไม่เห็น เขารู้สึกอารมณ์ดีทุกครั้งที่นางนึกถึงเขาเป็นอันดับแรก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เล็กน้อยเพียงใดนางก็จะทำเหมือนเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด การที่ได้รับความสำคัญมันเป็นความรู้สึกเช่นนี้นี่เอง

ลู่หยวนซีออกจากห้องไปเพียงไม่นาน นางก็กลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ดูยุ่งยากเล็กน้อย กู้จิ่งเหยียนที่แสร้งมองไม่เห็นแต่ก็เอ่ยถามนางออกไปอย่างหยอกเย้า

“อาหารเที่ยงเสร็จเร็วเพียงนี้เชียว ดูเหมือนฝีมือของเจ้าจะยอดเยี่ยมขึ้นทุกวันแล้ว”

เมื่อได้ยินเสียงเอ่ยทักจากกู้จิ่งเหยียนลู่หยวนซีก็ถึงกับอึ้งไป นางไม่คิดว่าคุณชายผู้เอาแต่ใจจะเอ่ยหยอกล้อนางเหมือนเช่นคนปกติ ทำเอานางถึงกับปั้นสีหน้าไม่ถูก ยังดีที่เขามองไม่เห็นไม่อย่างนั้นคงต้องหัวเราะท่าทางของนางเป็นแน่

“มิใช่เจ้าค่ะ ข้าลืมไปเลยว่ายังมิได้ซื้ออาหารมาเตรียมเอาไว้ ทั้งที่ใช้วัตถุดิบทุกอย่างหมดไปตั้งแต่เมื่อเช้า เป็นความผิดของข้าเอง”

ลู่หยวนซีก้มหน้าสำนึกผิด ท่าทางของนางทำเอากู้จิ่งเหยียนมองแล้วรู้สึกใจเหลวเป็นน้ำ เขาไม่คิดที่จะตำหนินางแม้สักนิดแต่ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กนี่จะเสียใจไม่น้อยที่ตนเองทำพลาด

“ไม่เป็นไร ถ้ายังไม่ได้ซื้อก็ออกไปซื้อเถอะ ข้าก็ยังมิได้หิวขนาดนั้น รออีกสักหน่อยคงไม่เป็นไร”

ร่างสูงเอ่ยปลอบนางเล็กน้อย ก่อนเข็นรถเข็นหันไปทางหน้าต่างเพื่อมิให้นางสังเกตเห็นท่าทางที่พยายามกลั้นหัวเราะของเขา ลู่หยวนซีเงยหน้าขึ้นก่อนพยักหน้ารับ จากนั้นจึงพุ่งออกจากเรือนไปอย่างรวดเร็ว

ร่างบางหิ้วตะกร้าสะพายหลังเดินออกจากจวนของเฮ่อ เหวินเจ๋อไปด้วยท่าทางรีบร้อน นางมาอยู่ในอำเภอถงอันได้เกือบสามเดือนแล้ว จึงทำให้คุ้นชินกับเส้นทางเป็นอย่างมากโดยมิต้องมีผู้นำทาง จวนของเฮ่อเหวินเจ๋อตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกรอบนอกเกือบสุดกำแพงเมือง ค่อนข้างไกลจากตลาดทำให้เวลาที่ต้องไปซื้อของลู่หยวนซีจำต้องหาทางลัดเพื่อย่นระยะเวลา

แม้เฮ่อเหวินเจ๋อจะบอกให้นางใช้รถม้าได้ตามสบาย แต่ลู่หยวนซีก็ไม่คิดรบกวนพวกเขาไปมากกว่านี้ เหตุผลก็เพราะนางและกู้จิ่งเหยียนมาอาศัยอยู่ที่เรือนของพวกเฮ่อเหวินเจ๋อโดยมิได้จ่ายค่าเช่านั่นก็ทำให้นางรู้สึกเกรงใจเขามากพออยู่แล้ว อีกอย่างคือคุณชายผู้เอาแต่ใจไม่ชอบให้นางเข้าไปพัวพันหรือสนิทกับเขามากเกินไป ดังนั้นเพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย

นางเดินไปดีกว่าจะได้คุ้นชินเส้นทางในเมืองด้วย เผื่อว่าเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นจะได้มีทางหนีทีไล่เอาไว้เพื่อช่วยเหลือตนเอง ร่างบางเดินเข้าในซอยเล็กแห่งหนึ่งด้วยท่าทางรีบร้อน แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่การก้าวเดินของนางกลับรวดเร็วและแผ่วเบาราวกับนางกำลังจะโบยบินขึ้นฟ้า แต่แล้วเมื่อลู่หยวนซีที่กำลังรีบอยู่นั้นกลับต้องชะงักไป เพราะเสียงพูดคุยดังแว่วออกมาจากเรือนหลังหนึ่ง

นางหยุดยืนเพื่อฟังเสียงนั้นเล็กน้อย ก่อนที่ประตูด้านหลังเรือนจะเปิดออก ชายชราผมขาวแซมดำที่ลู่หยวนซีคุ้นหน้าเดินออกมาพร้อมกับผู้ช่วยของเขา นางเห็นดังนั้นจึงได้เอ่ยทักขึ้น

“ท่านหมอ บังเอิญเสียจริงท่านมารักษาใครที่นี่อย่างนั้นหรือ”

ลู่หยวนซีมองเข้าไปด้านในด้วยความอยากรู้อยากเห็น โดยที่ลืมไปแล้วว่าตนเองกำลังจะรีบไปไหน หมอชราที่ได้ยินเสียงทักขึ้นเขาก็เงยหน้ามอง เมื่อเห็นว่าเป็นสตรีน้อยนางนั้นเขาก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“แม่นางเจ้านั่นเอง ข้ากำลังกังวลอยู่พอดีเลยว่าจะไปตามหาเจ้าได้ที่ไหน เจ้ามาอยู่ที่นี่ก็ดีแล้วได้โปรดช่วยเหลือข้าสักเรื่องเถิด”

ลู่หยวนซีเลิกคิ้วมองหมอชราด้วยความสงสัย ท่านหมอผู้นี้ต้องการให้นางช่วยเหลือสิ่งใดกันแน่ ร่างบางถูกพาเข้าไปทางประตูหลังของเรือนหลังนั้นที่หมอชราพึ่งจะกลับออกมา ที่นั่นมีชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งกำลังเดินวนไปวนมาด้วยท่าทางเป็นกังวล ลู่หยวนซีเห็นหมอชราพูดคุยอะไรบางอย่างกับคนเหล่านั้นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ จากนั้นสายตาทุกคู่ก็มองตรงมาที่นางเป็นจุดเดียว

“แม่นาง ภายในห้องนั้นมีคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ ข้าอยากขอร้องให้เจ้าช่วยชีวิตเขาได้หรือไม่ .....กระบี่ที่ปักอยู่ที่หน้าอกของเขาเฉียดใกล้หัวใจเป็นอย่างมาก ถ้าหากดึงอย่างไม่ถูกวิธีรับรองว่าเขาไม่มีทางรอดเป็นแน่”

หมอชราเอ่ยออกมาเสียงเบาในตอนท้าย ลู่หยวนซีมีท่าทีลังเลเล็กน้อย นางไม่สามารถเปิดเผยความลับความสามารถของตนเองได้ เรื่องรักษาคนเจ็บนางไม่กังวล แต่ดูท่าทางคนพวกนี้คงไม่ปล่อยให้นางอยู่ตามลำพังกับคนเจ็บเป็นแน่ ช่างเถอะเรื่องนี้ไม่ใช่นางที่เป็นคนตัดสินใจเสียหน่อย หากพวกเขาไม่ยินยอมเช่นนั้นนางก็แค่...... แย่แล้วนางกำลังจะไปซื้อของมาทำอาหารให้คุณชายนี่นา ท่าทางร้อนรนที่ลู่หยวนซีแสดงออก ทำให้ท่านหมอถามนางด้วยความสงสัย

“แม่นาง มีอะไรอย่างนั้นหรือ”

“ปะ...เปล่าเจ้าค่ะ เช่นนั้นก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าระหว่างที่ข้ารักษาคนเจ็บ ห้ามมีผู้ใดรบกวนเด็ดขาด หากไม่ยินยอมเช่นนั้นข้าต้องขอตัวก่อน เพราะคุณชายของข้ากำลังรอทานอาหารอยู่”

ลู่หยวนซีลองถามหยั่งเชิงคนเหล่านั้น ก่อนที่จับสังเกตสีหน้าของแต่ละคน

“นี่!!! เจ้าเห็นการทานอาหารของคุณชายของเจ้าสำคัญกว่าการรักษาฝ่า...เอ่อนายท่านของเราอย่างนั้นหรือ”