เจ้าเหนื่อยที่ต้องดูแลข้าหรือ

“คุณชายท่าน...มองเห็นข้าหรือเจ้าคะ”

กู้จิ่งเหยียนรีบมองไปด้านหน้าเพื่อกลบเกลื่อนอาการของตน

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

ลู่หยวนซีเห็นสายตาที่เขามองไปด้านหน้า นางก็ยกมือขึ้นโบกไปมาเพื่อทดสอบดูว่าเขามองเห็นหรือไม่ แต่ดวงตากู้จิ่งเหยียนไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ นางจึงถอนหายใจออกมาอย่างผิดหวัง

“ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าคงจะคิดมากไปเอง เห็นดวงตาของคุณชายกลับมาเป็นสีปกติ คิดว่าท่านอาจจะกลับมามองเห็นได้แล้วเสียอีก”

ท่าทางของนางทำให้กู้จิ่งเหยียนรู้สึกเจ็บแปลบลึกๆ ในใจ หรือว่านางเบื่อที่จะดูแลคนพิการอย่างเขาแล้ว ร่างสูงที่นั่งเอนหลังอยู่บนเก้าอี้ก็เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางน้อยใจ

“เจ้าเหนื่อยอย่างนั้นหรือ เช่นนั้นก็ไม่ต้องดูแลข้าแล้ว พาข้ากลับไปที่เตียงแล้วเจ้าก็ไปพักเถอะ”

ลู่หยวนซีมองชายหนุ่มด้วยสายตาไม่เข้าใจ ก่อนหน้านี้ก็เห็นนั่งเงียบไม่ตอบโต้อะไร พอมาตอนนี้กลับพูดเสียยาวเหยียด ทั้งยังแสดงท่าทางห่วงใยกลัวว่านางจะเหนื่อยอีก คนผู้นี้ยังใช่กู้จิ่งเหยียนคนเดิมอยู่หรือไม่ ท่าทางของเขาช่างดูแปลกตานัก

ลู่หยวนซีไม่กล้าขัดใจคุณชายผู้เอาแต่ใจของนาง หลังจากพาร่างสูงไปส่งยังเตียงนอนในห้องใหญ่ นางก็ออกมาข้างนอกเพื่อยกชามโจ๊กที่ทำเสร็จแล้วตามเข้าไปข้างใน

“ก่อนนอนคุณชายทานโจ๊กรองท้องสักหน่อยนะเจ้าคะ มื้อสุดท้ายของท่านผ่านไปนานแล้ว เดี๋ยวข้าป้อนให้เอง”

ลู่หยวนซียังไม่ลดละความพยายามของตน นางยื่นช้อนที่ตักโจ๊กไปด้านหน้าของกู้จิ่งเหยียนแล้วเอ่ยกับเขาอย่างเอาใจ แต่ชายหนุ่มก็ยังคงนั่งเฉย เมื่อลู่หยวนซีรบเร้าหลายครั้งเข้าเขาก็ปัดช้อนที่อยู่ในมือของนางจนหลุดกระเด็นไป

ร่างบางชะงักไปเล็กน้อยแต่สีหน้าของนางก็ไม่ได้แปลเปลี่ยนนางมิได้ชักสีหน้าหรือแสดงท่าทางไม่พอใจออกมา ลู่หยวนซีเดินไปเก็บช้อนกลับมาจากนั้นจึงยกชามโจ๊กออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ

กู้จิ่งเหยียนรู้ว่านางมิได้ทำสิ่งใดผิดและตนเองกำลังเอาอารมณ์ความรู้สึกของตนไปลงที่นาง แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมตนเองได้เมื่อคิดว่าในอนาคตนางจะต้องจากเขาไป ความรู้สึกเช่นนี้มันคืออะไรกัน เหตุใดเขาถึงได้หวงแหนสตรีที่เขาเคยรังเกียจเข้ากระดูกดำเช่นนางมากมายเช่นนี้ ไม่ใช่สินางมิใช่สาวใช้ผู้นั้น นางก็คือนาง สตรีที่คอยอยู่เคียงข้างเขามาตลอด

ลู่หยวนซีเข้าใจว่าที่กู้จิ่งเหยียนอารมณ์เสียเช่นนั้นเป็นเพราะคำพูดของเถียนอวี้ซวน นางได้แต่เตะลมด่าฟ้าว่านางน่าจะทำให้เขาเป็นปุ๋ยอยู่ในป่านั่นซะ ไม่อย่างนั้นนางคงขาดทุนแน่ที่ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว

ในระหว่างที่ลู่หยวนซีกำลังระบายอารมณ์อยู่ที่ลานเรือน ร่างสูงของเฮ่อเหวินเจ๋อก็เดินเข้ามาพอดี เขาทันได้ยินนางด่าใครบางคนที่จับใจความได้ว่าน่าจะเกี่ยวกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ร่างสูงยกยิ้มมุมปากให้กับท่าทางน่ารักของนาง ก่อนกระแอมไอนำทางไปเพื่อให้นางรู้ตัว

“คุณชาย ท่านมาที่นี่มีธุระกับข้าหรือ”

ลู่หยวนซีหันไปมองผู้มาใหม่ ก่อนที่จะเก็บอารมณ์โกรธของตนที่กำลังปะทุเองเอาไว้ เฮ่อเหวินเจ๋อพยักหน้าให้นางก่อนเอ่ยถึงธุระที่เขามาที่นี่

“ข้ามีสองสามเรื่องที่ต้องมาบอกกับเจ้า เราไปนั่งคุยกันในศาลาเถอะ”

เฮ่อเหวินเจ๋อเดินนำไปยังมุมหนึ่งของลานเรือนที่มีต้นอู๋ถงปลูกเอาไว้ ใกล้กันมีศาลาเล็กๆ ตั้งอยู่ ลู่หยวนซีก้าวตามร่างสูงไปด้วยความสงสัย เขามีธุระสำคัญอะไรกับนางกันแน่

“เรื่องแรกที่ข้าจะต้องพูดกับแม่นาง...เอ่อ”

“ลู่.....ไม่ใช่สิ ชื่อของข้าคือเฉียนฟางหนิงเจ้าค่ะ”

ลู่หยวนซียิ้มออกมาแหยๆ เพราะนางเกือบจะเอ่ยชื่อจริงๆ ของตนออกมา

“ออ แม่นางเฉียน เจ้าเรียกข้าว่าเฮ่อเหวินก็ได้ เอาล่ะเช่นนั้นเรามาเข้าเรื่องสำคัญเลยแล้วกัน เรื่องแรกที่ข้าอยากจะพูดกับเจ้าคือเรื่องของมือสังหารก่อนหน้านี้ คนของข้าเข้าไปพบศพหกศพอยู่ห่างออกไปจากจุดที่เราพบกับพวกเจ้า ศพพวกนั้น....ใช่ฝีมือของเจ้าหรือไม่”

ลู่หยวนซีไม่คิดปิดบังเพราะนางเองก็ได้เห็นพวกเขาฆ่าคนไปแล้วเช่นกัน ถือว่าทั้งสองเสมอกันดังนั้นนางจึงพยักหน้ารับ

“ใช่เจ้าค่ะ เป็นฝีมือของข้าเอง”

เฮ่อเหวินเจ๋อเริ่มมั่นใจขึ้นมาเล็กน้อยว่านางจะต้องมิใช่สาวใช้ธรรมดาแน่นอน ไม่อย่างนั้นคงไม่มีมือสังหารมาตามฆ่านางเช่นนี้

“เช่นนั้นข้าขอถามได้หรือไม่ว่าเจ้าเป็นใครกันแน่ เหตุใดถึงได้มีคนต้องการให้เจ้าตาย อีกอย่างเรื่องที่เจ้ารักษาบาดแผลของข้าโดยที่ทิ้งเอาไว้เพียงรอยแผลเป็นเท่านั้นทั้งที่เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน ต่อให้เป็นหมอเทวดาที่เก่งที่สุดในทวีปนี้ก็ไม่มีทางทำเช่นนั้นได้แน่ แม่นางเฉียน เจ้ากำลังปิดบังสิ่งใดอยู่ใช่หรือไม่”

ลู่หยวนซีไม่คิดว่าตนจะถูกถามออกมาตรงๆ เช่นนั้น นางอึ้งไปเล็กน้อยก่อนกระแอมไอเพื่อขับไล่ความอึดอัด เพราะนางมิได้เตรียมคำตอบสำหรับเรื่องเหล่านี้เอาไว้ ความจริงนางเองก็อยากรู้เช่นกันว่าเฉียนฟางหนิงเป็นใคร ทั้งที่นางเป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่งที่เติบโตมาในจวนขุนนาง เหตุใดเลือดของนางถึงได้ช่วยชีวิตของกู้จิ่งเหยียนได้

ลู่หยวนซีลูบไปที่มือของตนที่มีรอยกัดของกู้จิ่งเหยียนหลงเหลืออยู่เบาๆ ก่อนมองไปยังบุรุษที่นั่งอยู่ตรงหน้าของตน

“คุณชาย ข้าเองก็ไม่รู้ว่าตนเองเป็นใคร เท่าที่ข้าจำได้ตัวข้าถูกเลี้ยงดูและเติบโตอยู่ภายในจวนสกุลกู้ เรื่องมือสังหารข้าก็ไม่รู้ว่าแท้จริงพวกมันต้องการฆ่าใครกันแน่ ระหว่างข้ากับคุณชายของข้า ท่านก็เห็นแล้วว่าอาการป่วยของเขาเป็นอย่างไร บางทีคงมีคนไม่ต้องการให้เขาอยู่เพื่อให้เนื้อเรื่องไม่ออกทะเลไปไกลก็เป็นได้”

เฮ่อเหวินเจ๋อขมวดคิ้วอย่างสงสัยในประโยคสุดท้ายของนาง

“ขะ...ข้าหมายถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นอาจมีคนบงการอยู่เบื้องหลัง”

ลู่หยวนซีลืมตัวพูดถึงเนื้อเรื่องที่เกิดขึ้นในนิยาย นางทำได้เพียงหาเรื่องพูดเพื่อกลบเกลื่อนอาการประหม่าของตน แต่สุดท้ายนางก็ไม่ได้บอกเฮ่อเหวินเจ๋อว่าทั้งหมดเป็นเพราะฝีมือของผู้เขียน และนางเริ่มรู้สึกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบๆ ตัวเริ่มไม่เหมือนเรื่องราวในนิยายเข้าไปทุกที