บทที่ 31 ออกรบ

บทที่ 31

ออกรบ

         บรรยากาศในค่ายที่เคยคึกคักเริ่มเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด เมื่อรองแม่ทัพซุนก้าวเข้ามาในกระโจมบัญชาการ สีหน้าของเขาเคร่งขรึม บ่งบอกถึงเรื่องเร่งด่วนที่ต้องรายงาน

“ท่านแม่ทัพ ข้าศึกส่งคนเข้ามาสอดแนมในค่ายของเรา ตอนนี้พวกเราจับตัวมันได้แล้ว ข้ารอคำสั่งท่านว่าจะให้จัดการอย่างไร”

เซียวป๋อเหวินวางพู่กันลงจากมือ ดวงตาสงบนิ่งแต่ลึกลงไปภายในแฝงความเด็ดขาด “ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง”

เขาลุกขึ้นจากที่นั่ง สะบัดชายเสื้อแล้วเดินตามรองแม่ทัพซุนออกจากกระโจมไป เสียงฝีเท้าหนักแน่นของเขาก้องสะท้อนเป็นจังหวะมั่นคง ขณะที่เหล่าทหารที่พบเห็นต่างหลีกทางให้ด้วยความเคารพ

เมื่อมาถึงลานประหารกลางค่าย สายตาของเซียวป๋อเหวินจับจ้องไปที่ชายสองคนที่ถูกมัดไว้กับเสา แขนและขาของพวกมันเต็มไปด้วยรอยแผลจากการถูกซ้อมแต่ใบหน้ากลับแข็งกร้าว ไม่มีแววหวาดกลัวหรือยอมจำนน

เขาก้าวเข้าไปใกล้ พลางถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “พวกเจ้ามาเพื่อจุดประสงค์ใด”

หนึ่งในสายลับแสยะยิ้มมุมปาก แม้ใบหน้าจะบวมช้ำจากการถูกซักถามก่อนหน้านี้

“จะฆ่าก็ฆ่าเสีย อย่าพูดให้มากความ เจ้าคิดหรือว่าจะทำให้พวกข้าพูดได้” หนึ่งในนั้นตอบ

เซียวป๋อเหวินเพียงหัวเราะเบา ๆ แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความอำมหิต “ข้าให้โอกาสพวกเจ้าแล้ว แต่ในเมื่อพวกเจ้าเลือกจะตายโดยไม่ปริปาก ข้าก็จะมอบความตายให้”

เขาพยักหน้าให้ทหารสองนายที่ยืนอยู่ข้างหลัง ชายทั้งสองถูกดึงขึ้นมาคุกเข่า ณ ใจกลางลาน ก่อนที่เพชฌฆาตจะก้าวเข้ามา มือของเขากำดาบคมกริบเอาไว้แน่น

เสียงกระซิบดังขึ้นจากกลุ่มทหารที่ยืนล้อมรอบ ไม่มีใครสงสารศัตรู ไม่มีใครแสดงความเห็นใจต่อสายลับที่แฝงตัวเข้ามา เพราะทุกคนรู้ดีว่าหากพวกมันหนีรอดออกไปได้ค่ายของพวกเขาอาจตกอยู่ในอันตราย

เซียวป๋อเหวินยกมือขึ้นส่งสัญญาณ เพชฌฆาตยกดาบขึ้นสูงเหนือศีรษะ แล้วในพริบตาเดียวดาบก็ฟันฉับลงมา

ศีรษะทั้งสองกลิ้งหล่นลงพื้น เลือดสีแดงสดกระเซ็นเปื้อนพื้นดิน กลิ่นคาวเลือดลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ แต่แทนที่จะสร้างความหวาดหวั่นกลับเป็นการส่งสารที่ชัดเจน

เซียวป๋อเหวินปรายตามองร่างไร้หัวของพวกมันก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ “เสียบหัวพวกมันไว้ที่เสาเรือ ส่งมันกลับไปให้ข้าศึกเห็นว่าพวกเรารู้ทันและไม่มีวันยอมให้พวกมันลอบโจมตีพวกเราได้ง่าย ๆ”

เหล่าทหารรับคำสั่ง ก่อนจะนำร่างไร้วิญญาณออกไป

คืนนั้นพื้นที่รอบค่ายเงียบสงัด มีเพียงเสียงคลื่นกระทบฝั่ง เมื่อเรือลำหนึ่งแล่นออกไปสู่แม่น้ำใหญ่ บนหัวเสาของเรือปรากฏศีรษะของสายลับที่ถูกจับได้ถูกเสียบประจานให้ข้าศึกได้เห็น

เป็นคำเตือนที่โหดเหี้ยม เป็นประกาศิตของเซียวป๋อเหวินว่าผู้ใดก็ตามที่คิดหักหลังหรือสอดแนม พวกมันจะไม่มีวันได้กลับไปเล่าเรื่องให้ใครฟังอีกต่อไป

        

และแล้วก็มาถึงวันที่เซียวป๋อเหวินจะต้องออกรบ กลางแม่น้ำกว้างใหญ่ คลื่นน้ำกระเพื่อมไหวสะท้อนประกายแสงตะวันยามเช้า กองเรือรบทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากันในระยะประชิด เสียงกลองศึกดังก้องไปทั่วผืนน้ำ ประกาศการเปิดฉากรบอย่างเป็นทางการ

เสียงปะทะของเรือรบดังกึกก้อง ลูกธนูมากมายพุ่งออกจากเรือฝ่ายศัตรูดั่งพายุฝน ห่าธนูสีดำทะมึนแหวกอากาศ พุ่งเข้ามายังเรือของกองทัพเซียวป๋อเหวิน ทหารจำนวนมากยกโล่ขึ้นป้องกัน ขณะที่มือธนูของพวกเขาตอบโต้กลับอย่างไม่ลดละ

“ยกโล่ขึ้น!” เสียงตะโกนสั่งดังขึ้นจากนายกอง ทหารที่อยู่แถวหน้ารีบตั้งแนวป้องกัน ขณะที่ทหารอีกส่วนใช้หอกยาวและตะขอเกี่ยวเรือศัตรู พยายามดึงเรือเข้ามาใกล้เพื่อเปิดทางให้กองทัพสามารถบุกขึ้นไปได้

เซียวป๋อเหวินยืนมั่นอยู่บนดาดฟ้าเรือใหญ่ ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองสมรภูมิรบ ท่ามกลางเสียงอาวุธกระทบกันและเสียงโห่ร้องของทหาร เขาถือดาบเอาไว้แน่น ก่อนจะกระโจนข้ามไปยังเรือข้าศึกอย่างไม่ลังเล ตามมาด้วยกองทหารที่ภักดีต่อเขา

การต่อสู้บนเรือเป็นไปอย่างดุเดือด ดาบปะทะดาบ เลือดสาดกระเซ็นทั่วดาดฟ้าเรือ ร่างของทหารล้มลงสู่แม่น้ำที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

ทว่าในขณะที่ศึกดำเนินไปอย่างเข้มข้น ศัตรูฝ่ายตรงข้ามกลับมีมือธนูฝีมือฉกาจประจำการอยู่บนเสากระโดงเรือ มือธนูผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นหนึ่งในมือธนูที่ขึ้นชื่อของเฮยจั้ง เขาซุ่มอยู่ในตำแหน่งที่ยากจะมองเห็น และเล็งเป้าหมายอย่างแม่นยำ

สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เซียวป๋อเหวิน รอคอยโอกาสที่จะปลิดชีพแม่ทัพหนุ่ม

ฟิ้ว! ลูกธนูพุ่งแหวกอากาศอย่างรวดเร็วและรุนแรง

ความเจ็บแล่นพล่านไปทั่วร่างของเซียวป๋อเหวิน ลูกธนูปักเข้าที่ตำแหน่งใกล้หัวใจ เขาชะงัก ร่างกายเสียสมดุลเล็กน้อย เลือดสีแดงเข้มซึมออกจากบาดแผล ทว่าเขายังคงกัดฟันแน่น พยายามทรงตัวไม่ให้ล้มลง

“ท่านแม่ทัพ!” เสียงของทหารฝ่ายตนดังขึ้นด้วยความตกใจ พวกเขาตะโกนเรียกชื่อเขา ทว่าในสถานการณ์เช่นนี้ไม่มีเวลาสำหรับความลังเล

เซียวป๋อเหวินพยายามยืนหยัด มือยังกำกระบี่แน่น เขายังไม่สามารถล้มลงได้ในเวลานี้

“ถอยทัพ” เขาออกคำสั่งเสียงเข้ม แม้จะบาดเจ็บสาหัสทว่าจิตใจของเขายังคงแข็งแกร่ง

ทหารฝ่ายของเขารีบช่วยกันพยุงร่างของแม่ทัพกลับไปยังเรือหลัก ขณะที่เรือรบเริ่มถอนตัวออกจากสมรภูมิ เลี่ยงการเสียกำลังพลมากกว่านี้

เมื่อกลับถึงค่ายทหารก็รีบพาร่างของเซียวป๋อเหวินเข้าไปในกระโจมรักษา เลือดของเขาไหลซึมออกจากบาดแผลเป็นทางยาว สีหน้าซีดเผือด หายใจติดขัดอย่างเห็นได้ชัด

เหล่าหมอในค่ายต่างมารวมตัวกัน ทว่าทุกคนต่างลังเลที่จะลงมือ ไม่มีผู้ใดกล้าดึงลูกธนูออกมา เพราะตำแหน่งที่ถูกยิงนั้นอันตรายอย่างยิ่ง ใกล้หัวใจเพียงนิดเดียว หากพลาดไปเพียงเสี้ยวเดียวอาจทำให้แม่ทัพสิ้นชีพในทันที

รองแม่ทัพซุนยืนกำหมัดแน่นด้วยความเครียด ดวงตาของเขาฉายแววร้อนรน

“ไม่มีผู้ใดสามารถรักษาท่านแม่ทัพได้เลยหรือ” เขาตะโกนถามเสียงดัง

หมอคนหนึ่งก้มหน้ากล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “บาดแผลนี้ต้องใช้หมอที่มีฝีมือมาก หากพลาดไปเพียงนิดเดียวหัวใจของท่านแม่ทัพอาจได้รับความเสียหายขอรับ”

รองแม่ทัพซุนกัดฟันแน่น ก่อนจะหันไปสั่งการทหารที่ยืนรอรับคำสั่ง “ส่งสารไปยังวังหลวง ขอพระราชทานหมอหลวงโดยด่วน”

ทหารรับคำสั่งก่อนจะรีบควบม้าออกจากค่ายไปด้วยความเร็วสูง หวังว่าสารนี้จะถึงมือฮ่องเต้โดยเร็วที่สุด

ด้วยศักดิ์ฐานะของเซียวป๋อเหวินที่เป็นถึงบุตรชายคนเล็กของชินอ๋องทำให้การขอพระราชทานหมอหลวงสามารถทำได้โดยไม่ติดขัดอะไร ดังนั้นรองแม่ทัพซุนจึงมั่นใจว่าอย่างไรฮ่องเต้จะต้องส่งหมอหลวงมาอย่างแน่นอน แต่ปัญหาติดอยู่ที่ว่ากว่าหมอหลวงจะเดินทางมาถึงเมืองเสวี่ยคังนั้นเซียวป๋อเหวินจะสามารถทนได้นานสักเพียงใด

เซียวป๋อเหวินนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงในกระโจมใหญ่ ลมหายใจของเขาหนักหน่วง เหงื่อเย็นซึมออกมาทั่วร่าง เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ทว่าดวงตาของเขายังไม่ปิดลง

เขายังต้องมีชีวิตอยู่

เขาไม่อาจล้มลง ณ ที่แห่งนี้

เขายังมีภารกิจที่ต้องทำให้สำเร็จ ยังมีศึกที่ต้องนำพาทหารไปคว้าชัยให้ได้