บทที่ 30 วุ่นอยู่กับการทำศึกแต่ในใจก็คิดถึงเช่นกัน

บทที่ 30

วุ่นอยู่กับการทำศึกแต่ในใจก็คิดถึงเช่นกัน

         อีกด้านเซียวป๋อเหวินตอนนี้กำลังทำศึกอยู่ที่ชายแดนเหนือบริเวณแม่น้ำฉางเป่ย การต่อสู้ครั้งนี้ใช้กองทัพเรือ เป็นการต่อสู้กับชนเผ่าเฮยจั้งที่พยายามจะตีเอาดินแดนเหนือของแคว้นรวมทั้งเมืองเสวี่ยคังด้วย เดิมทีชนเผ่าเฮยจั้งอยู่เหนือขึ้นไปหลายพันลี้ทว่าด้วยภัยความหนาวทำให้อากาศแห้งแล้ง ปลูกพืชผลก็ไม่ได้ เลี้ยงสัตว์ก็ไม่ได้ เลยทำให้พวกเขาต้องอพยพลงใต้มาตายเอาดาบหน้า หวังว่าจะมีที่ดินทำกินให้คนในเผ่าได้มีชีวิตรอด

         ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ชนเผ่าก็จริงทว่าชาวเฮยยจั้งนั้นรวม ๆ แล้วก็มีไม่ต่ำกว่าแสนคน ที่เป็นทหารได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีก็น่าจะราว ๆ สามหมื่น พื้นฐานของพวกเขาเป็นคนที่มีร่างกายที่ทรหดอดทนมาก ทั้งยังสามารถอดอาหารได้เป็นเวลานาน ทำให้ศึกครั้งนี้เซียวป๋อเหวินรับมือยากอยู่เล็กน้อย

         “ลูกธนูที่สั่งจากเมืองหลวงมาเพิ่มได้แล้วหรือยัง” เซียวป๋อเหวินเอ่ยถามนายทหารหัวหน้าคลังสรรพาวุธ

         ก่อนหน้านี้เขาได้เขียนจดหมายไปขอลูกธนูกับอาวุธบางอย่างเพิ่มจากกองทัพหลวง ทว่าด้วยหนทางที่ค่อนข้างลำบากทำให้การเดินทางล่าช้าอาวุธเหล่านั้นจึงมาไม่ถึงสักที แม่ทัพหนุ่มร้อนใจเป็นอย่างมาก กลัวว่าหากอาวุธเหล่านี้มาช้าพวกเขาจะเสียเปรียบศัตรู

         “ยังเลยขอรับท่านแม่ทัพ พวกเราจะแก้ไขปัญหากันอย่างไรดี” หัวหน้าคลังสรรพาวุธตอบ

         เซียวป๋อเหวินสูดหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า รู้สึกหนักใจกับสถานการณ์ในตอนนี้เป็นอย่างมาก หากว่าข้าศึกคิดจะโจมตีเขาภายในวันสองวันนี้กองทัพรักษาดินแดนเหนือย่อมถึงคราวลำบากเป็นแน่

         “เอาอย่างนี้ ข้าจะมอบทหารให้กับเจ้าจำนวนหนึ่งพันนาย ไปตัดเอาไม้ไผ่ที่ป่าด้านหลังค่ายมาจำนวนหนึ่งแล้วเหลาไม่ไผ่ให้เป็นท่อนแหลม ๆ คล้ายลูกธนู ติดขนนกที่ด้านหลัง เราจะทำลูกธนูไม้ไผ่นี่สำรองเอาไว้ก่อน หากว่าลูกธนูจากเมืองหลวงมาถึงแล้วเราค่อยว่ากัน” เซียวป๋อเหวินบอก

         “ขอรับท่านแม่ทัพ” หัวหน้าคลังสรรพาวุธรับคำ

         ทหารของชนเผ่าเฮยจั้งตั้งค่ายอยู่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ำฉางเป่ย ห่างจากแม่น้ำไปราว ๆ สองลี้ หากว่าพวกเขาอยากจะเคลื่อนไหวข้ามแม่น้ำมาก็ไม่ใช่เรื่องยาก ดังนั้นเซียวป๋อเหวินจะต้องวางค่ายกลต่าง ๆ เอาไว้ให้พร้อม กันมิให้พวกเฮยจั้งข้ามแม่น้ำมาโจมตีในเวลากลางคืน

         ถ้าพูดกันถึงเรื่องเรือรบ ฝ่ายของเซียวป๋อเหวินยังคงได้เปรียบอยู่บ้าง อีกทั้งทหารของเขาก็ได้รับการฝึกรบทางน้ำมาอยู่แล้ว เขาจึงไม่ได้กังวลมากมายหากจะปะทะกันบนน้ำโดยใช้เรือ

ผิดกับพวกเฮยจั้งที่ใช้ชีวิตอยู่บนผืนดินเป็นส่วนใหญ่ ไม่เคยรบทางน้ำมาก่อน และนี้คือสาเหตุที่พวกมันไม่กล้ายกทัพมาสู้รบกลางน้ำ แต่จะหาโอกาสลอบโจมตียามวิกาลแทน

เขาเดินกลับเข้ามาในกระโจมบัญชาการ กวาดตามองแม่ทัพนายกองที่อยู่ในกระโจมทั้งหมด ก่อนจะเอ่ยถาม “หน่วยสอดแนมที่ส่งไปดูลาดเลาฝ่ายตรงข้ามเป็นอย่างไรบ้าง”

“เรียนท่านแม่ทัพ พวกเฮยจั้งตอนนี้เตรียมกองกำลังเอาไว้ส่วนหนึ่งเพื่อที่จะฝึกรบทางน้ำ อีกส่วนหนึ่งกำลังต่อเรือขอรับ” หัวหน้าหน่วยสอดแนมกล่าว

“พวกมันกำลังต่อเรือ นั่นก็หมายความว่าพวกมันเตรียมที่จะข้ามฝั่งมาโจมตีเราแล้วอย่างนั้นสิ” เซียวป๋อเหวินพูด

“ขอรับ” หัวหน้าหน่วยสอดแนมกล่าวต่อ “แต่ว่ายังคงต้องใช้เวลาอีกกว่ายี่สิบวันถึงจะต่อเรือเสร็จ ดูแล้วพวกมันไม่ค่อยถนัดเรื่องนี้สักเท่าไร”

“ถ้าหากว่าพวกเราชิงลงมือก่อนด้วยการข้ามแม่น้ำไปโจมตีมันเล่าขอรับ ท่านแม่ทัพคิดว่าอย่างไร” รองแม่ทัพซุนเสนอ

“เราจะทำเช่นนั้นได้ก็ต่อเมื่อพวกเรามีอาวุธที่พร้อมแล้ว” เซียวป๋อเหวินตอบ “การข้ามไปไม่เหมือนกันการต่อสู้กันกลางน้ำ หากจะข้ามไปพวกเราจะต้องมีเรือมากพอที่จะขนทหารขึ้นฝั่งไปในคราวเดียว อีกอย่างฝั่งตรงข้ามแม่น้ำฉางเป่ยนั้นไกลเกินกว่าระยะธนูของพวกเรา หากว่าสู้รบกันกลางน้ำท่านก็รู้ว่าพวกเราจะได้เปรียบ เราสามารถให้พลธนูยิงธนูจากฝั่งของเราใส่ข้าศึกได้”

“ท่านแม่ทัพหมายความว่าจะกดดันพวกมันให้ลงมารบกันกลางน้ำให้ได้?” รองแม่ทัพซุนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ใช่แล้ว และนั่นจะทำให้เรามีโอกาสได้ชัยชนะมากกว่า” เซียวป๋อเหวินตอบ

นี่เป็นการรบครั้งที่สองของเซียวป๋อเหวิน การรบครั้งแรกของเขาไม่ได้เป็นการรบที่ยิ่งใหญ่มาก เพียงแค่ปราบพวกโจรภูเขาเท่านั้น แต่การรบในครั้งนี้ใหญ่กว่าเดิมหลายเท่า เซียวป๋อเหวินยังไม่เคยมีประสบการการรบทางน้ำมาก่อน จากความทรงจำของเจ้าของร่างเองก็ไม่มีเช่นกัน ดังนั้นครั้งนี้จึงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขา

“ท่านแม่ทัพคิดจะกดดันพวกมันย่างไรขอรับ” รองแม่ทัพสุ่ยถาม

“อันดับแรกเลยพวกเราต้องตัดเสบียงและเส้นทางล่าถอยของพวกมัน” เซียวป๋อเหวินกล่าว “เรื่องเสบียงอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย อย่างที่รู้กันว่าพวกชนเผ่ามีร่างกายที่อึดกว่าพวกเราและสามารถอดอาหารได้นานกว่า ทว่าอย่างไรเสียก็ต้องมีวันใดวันหนึ่งที่เสบียงอาหารหมด พวกเราจะส่งทหารกลุ่มหนึ่งแล่นเรืออ้อมไปช่องแคบภูเขาซานเทียนทางด้านหลังกองทัพเฮยจั้งแล้วทำลายหินปิดทางออกของพวกมันเสีย เพียงเท่านี้พวกมันก็จำเป็นต้องใช้วิธีสัญจรทางน้ำแล้ว และเมื่อลำเลียงเสบียงเข้ามาไม่ได้พวกมันก็ต้องเร่งจบศึกให้เราที่สุด ดังนั้นย่อมต้องยอมรบบนแม่น้ำกับพวกเรา”

“แผนนี้ยอดเยี่ยมเลยขอรับท่านแม่ทัพ” รองแม่ทัพสุ่ยกล่าว

“เอาล่ะ ถ้าเช่นนั้นก็ไปดำเนินการตามแผนที่วางไว้เถอะ มีเวลาไม่มากแล้ว หากปล่อยให้ยืดเยื้อต่อไปก็คงไม่เป็นการดีสำหรับพวกเราเช่นกัน” เซียวป๋อเหวินกล่าว เขาพยักหน้าให้ทุกคนด้วยความมุ่งมั่น

ค่ายทหารเต็มไปด้วยชีวิตชีวาและความคึกคัก เสียงค้อนตอกไม้ดังก้องขณะช่างฝีมือเร่งซ่อมแซมแนวรั้ว เสียงกระทบของดาบและหอกดังกังวานจากลานฝึกซ้อม เหล่าทหารในชุดเกราะเต็มยศเคลื่อนขบวนผ่านทางเดิน พวกเขาเปี่ยมไปด้วยขวัญและกำลังใจ ดวงตาแน่วแน่ มุ่งมั่นต่อภารกิจที่อยู่เบื้องหน้า

กลางลานกว้าง กองทหารกำลังฝึกยุทธวิธี ทหารราบตั้งแถวอย่างเป็นระเบียบ ขณะที่นายกองเดินตรวจแถว ส่งเสียงสั่งการดังก้อง ฟังดูหนักแน่นและทรงพลัง บางส่วนกำลังฝึกใช้ธนู เสียงลูกธนูพุ่งผ่านอากาศดังแหวกสายลมก่อนจะปักเป้าหมายอย่างแม่นยำ

แม้เป็นช่วงเตรียมพร้อมสำหรับสงคราม แต่บรรยากาศในค่ายกลับเปี่ยมไปด้วยพลัง ไม่มีผู้ใดแสดงความหวาดหวั่น ทุกคนต่างทุ่มเทให้กับหน้าที่ของตน ไม่ว่าจะเป็นการฝึกซ้อม ซ่อมแซมยุทโธปกรณ์ หรือเตรียมเสบียง ทุกอย่างเป็นไปอย่างมีระเบียบ เต็มไปด้วยความหวังและศรัทธาในชัยชนะ

เซียวป๋อเหวินยังคงนั้นอยู่ในกระโจมบัญชาการ เขาหยิบกระดาษกับพู่กันขึ้นมาคิดที่จะเขียนจนหมายหาคนผู้หนึ่ง ตั้งแต่ที่เขาย้ายมาอยู่ที่นี่ก็ผ่านไปหลายเดือนแล้วทว่ายังไม่เคยเขียนจดหมายหานางเลยสักครั้ง ทั้งที่เคยให้สัญญาไว้ว่ามาถึงที่นี่แล้วจะเขียนหานางทันที แต่ด้วยความที่เขายุ่งตั้งแต่วันแรกที่มาถึงจึงไม่มีเวลาทำเช่นนั้น แม้แต่จวนแม่ทัพในเมืองเสวี่ยคังเขาก็ยังไม่เคยได้เข้าพักเลยแม้แต่คืนเดียว ตั้งแต่วันแรกเขาก็ต้องวุ่นวายกับการวางแผนการรบแล้ว ในใจก็ได้แต่คิดว่านางจะเข้าใจเขาและไม่น้อยใจเสียจนตัดขาดจากเขาไปก่อน

ทว่าวันนี้เขาคิดว่าตนมีเวลาพอที่จะเขียนจดหมายถึงนาง ทว่าหัวหน้าหน่วยสอดแนมก็กลับเข้ามาในกระโจมอีกครั้งด้วยความเร่งรีบพร้อมทั้งรายงานเรื่องสำคัญ “มีเรื่องด่วนขอรับท่านแม่ทัพ!”