ตอนที่7 มีวาสนาต่อกัน

หลังจากทำสัญญาการค้ากันเสร็จ ซูหนี่ว์ก็ขอตัวกลับพร้อมทั้งฝากอาหารไว้ให้ลองชิม เฉินอ๋องและองครักษ์ทั้งสองสนิทกันมาก เขาไม่ถือสาว่าเป็นเชื้อพระวงศ์ ยอมให้ร่วมโต้ะอาหาร เพราะตั้งแต่เขามองไม่เห็น ก็ได้สองคนนี้ดูแลป้อนข้าวป้อนนำ้ เขาจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องแบ่งแยกชนชั้นใดๆ อาหารถูกนำออกมาวางบนโต๊ะ กลิ่นของอาหารลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณ เฉินอ๋องที่ยามปกติมิเคยใส่ใจเรื่องอาหารการกิน ทว่าบัดนี้ใจกลับทนรอไม่ไหวที่จะได้ลองอาหารฝีมือนาง

“ท่านอ๋อง อาหารพวกนี้น่าตาแปลกประหลาดมากพะยะค่ะ” ชุนเต๋อรายงานเพราะเขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน

“แปลกอย่างไร?”

“อาหารถ้วยนี้มีเนื้อหมูสีนำ้ตาลแล้วไข่ก็สีนำ้ตาลด้วยพะยะค่ะ แต่ตรวจสอบแล้วไม่มีพิษ” ชุนเต๋อรายงาน เพราะเฉินอ๋องมองไม่เห็นเขาจึงต้องทำหน้าที่ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเขา ชุนไห่รีบใช้ตะเกียบคีบเนื้อหมู แล้วนำไปจ่อที่ปากของเฉินอ๋อง

“ท่านอ๋องอาปากพะยะค่ะ” เฉินอ๋องอ้าปากรับอาหารมาเคี้ยวอย่างช้าๆ แต่แค่เพียงลื้นเขาแตะสัมผัสถึงรสชาติ ก็ถึงกับตกตะลึงกับรสชาติที่แสนอร่อย เนื้อหมูที่นุ่มแทบจะละลายในปาก ตั้งแต่เกิดมานี่เป็นครั้งแรก ที่เขาได้กินอาหารที่มีรสชาติเลิศรสเช่นนี้ 

“รสชาติดีมากจริงๆ พวกเจ้าลองดู ชุนเต๋อตักอย่างอื่นมาให้ข้าลองอีก” ชุนเต๋อและชุนไห่ รีบจัดการตักอาหารอย่างอื่นมาให้เฉินอ๋อง ซึ่งเขาก็อ้าปากรับอาหารและเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย ชุนไห่ที่เห็นท่าทางมีความสุขของท่านอ๋อง ก็ไม่รอช้ารีบคีบอาหารมาลองบ้าง

“ท่านอ๋องนี่มันอาหารประเภทใดกัน รสชาติอร่อยสุดยอดไปเลยพะยะค่ะ ปลาทอดราดพริกก็อร่อยไม่เผ็ดจนเกินไป ผัดผักก็รสชาติดี” ชุนไห่กินไปพูดไปอย่างมีความสุข

“ท่านอ๋องคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ตัดสินใจทำการค้ากับคุณหนูไป่ ฝีมือการทำอาหารของคุณหนูไป่ เลิศล้ำหาผู้ใดเทียบได้ แต่ว่าเหตุใดท่านอ๋อง ถึงต้องจ่ายเพิ่มอีกเท่าหนึ่ง จากราคาที่นางกำหนดละพะยะค่ะ?” ชุนเต๋ออดตั้งคำถามด้วยความสงสัยไม่ได้

“นางเป็นคนที่พิเศษมาก ข้าก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุใด วันนี้พอนางมาถึงที่นี่ ดวงตาของข้าก็กลับมองเห็นได้อย่างน่าประหลาด ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งมองเห็นได้ชัดเจน”

“หะ!!จริงเหรอพะยะค่ะ?” ชุนไห่และชุนเต๋อร้องถามออกมาอย่างตกใจ นี่มันเป็นเรื่องน่ายินดี แต่ก็น่าเหลือเชื่อเกินไป

“ใช่ ข้ายังคงต้องหาเหตุผลว่าทำไม พิษนี้ร้ายแรงขนาดหมอฝีมือดี ยังไม่สามารถรักษาข้าให้หายได้ แต่แค่นางมายืนอยู่ใกล้ๆ ข้าก็สามารถมองเห็นได้ ไม่แปลกใจเลยหากนางจะตัดสินใจซื้อจวน ที่ร่ำลือกันว่ามีวิญญาณร้ายอาศัยอยู่ นางคงเป็นคนที่พิเศษมากๆ แน่” เฉินอ๋องยามนี้รู้สึกว่าเขาโชคดีที่ได้รู้จักกับนาง ชาตินี้เขาไม่คาดหวังว่าจะกลับมองเห็นได้อีก แต่สวรรค์คงเมตตาส่งนางมาช่วยเหลือเขาเป็นแน่

“หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ พวกเราควรจะต้องปิดเรื่องนี้เป็นความลับ หากไม่แล้วคุณหนูไป๋อาจได้รับอันตรายได้”

“ใช่ ข้าก็ได้บอกนางไปบ้างแล้ว เหตุการณ์ที่ข้าถูกลอบทำร้าย ยังหาเบาะแสและตัวคนร้ายยังไม่ได้ เรื่องนี้ซับซ้อนเกินไป หากคนร้ายรู้ว่านางสามารถทำให้ข้ามองเห็น คงไม่ปล่อยนางเอาไว้แน่”

เฉินอ๋องและชุนเต๋อมัวแต่พูดคุยสนทนา โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าชุนไห่คีบอาหารกินไม่หยุด พอหันกลับมามองบนโต๊ะอาหารก็แทบไม่เหลือแล้ว

“ท่านอ๋อง!! เจ้าตัวตะกละกวาดอาหารลงท้องเกือบหมดเเล้วพะยะค่ะ”

“นี่เจ้า! ชุนไห่พรุ่งนี้งดร่วมโต๊ะมื้อเย็น!!” เฉินอ๋องเอ่ยเสียงเยียบเย็น 

“ท่านอ๋อง!ไม่ได้นะพะยะค่ะ ให้กระหม่อมทำอย่างอื่นเถอะ อดอาหารมื้อเย็นที่คุณหนูไป๋ทำ กระหม่อมยอมตายดีกว่า” ชุนไห่โอดครวญ ฝีมือทำอาหารของคณหนูไป๋ดีขนานนี้ เขาจะยอมพลาดได้อย่างไร 

“ฮึเห็นแก่กินจริงๆ เลยเจ้าตัวตะกละ” ชุนเต๋ออดที่จะเอ่ยเหน็บแนมน้องชายไม่ได้ เขากับท่านอ๋องมัวแต่คุย หันกลับมาอาหารก็แทบไม่เหลือแล้ว

 

 /////////////////////

 

ฝ่ายซูหนี่ว์พอกลับถึงจวนสกุลไป๋ ก็รีบตรงไปหามารดาทันที เรื่องที่เฉินอ๋องเล่าให้นางฟัง ฟังดูแปลกประหลาดน่าเหลือเชื่อ จนนางต้องพยายามคิดหาเหตุผล ว่ามันเกิดจากอะไรกันแน่ หรือจะเป็นผลพวงจากกำไลที่นางสวมใส่ เพราะหลังจากนางสวมกำไล นางก็ทะลุมิติมาอยู่ที่นี่ ตั้งแต่นางมาอยู่ที่นี่ก็เกิดเหตุการณ์ แปลกประหลาดหลายอย่าง นางเองก็งงไปหมดแล้ว 

ซูหนี่ว์ตัดสินใจเล่าให้มารดาฟัง เพราะเฉินอ๋องต้องการให้นางช่วยเหลือเขา และเขายินดีจ่ายตามที่นางเรียกร้อง แต่ซูหนี่ว์ขอแค่ราคาอีกเท่าของราคาอาหาร นางไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวสนิทชิดเชื้อกับเชื้อพระวงศ์เท่าใดนัก จากเท่าที่ดูซีรีย์และอ่านนิยาย หากได้ไปข้องเกี่ยวกับเชื้อพระวงศ์เมื่อใด ความวุ่นวายก็จะตามมาเมื่อนั้น นางจึงออกตัวเอาไว้ก่อนว่า บ้างครั้งนางอาจจะไม่ได้ไปส่งด้วยตัวเอง ซึ่งเฉินอ๋องก็เข้าใจไม่ได้บังคับแต่อย่างใด

ซูหนี่ว์เล่าเรื่องราวของเฉินอ๋องให้มารดาฟัง ซึ่งซูเจียวเองก็ประหลาดใจไม่น้อย นางเคยได้ยินมาอยู่บ้าง ว่าเฉินอ๋องเคยถูกพิษในตอนที่เขาอายุเพียง14ปี จากนั้นเขาก็มองไม่เห็นอีกเลย ไม่อยากเชื่อว่าแค่ซูหนี่ว์อยู่ใกล้เขา ดวงตาก็กลับมาเห็นเป็นปกติ หรือว่าเขาทั้งสองจะมีวาสนาต่อกัน 

“หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ หากเจ้าไปจวนท่านอ๋องบ่อยเกินไป อาจจะดูไม่ดีและเป็นที่ครหาได้ แต่การมองไม่เห็นก็เป็นสิ่งที่ทุกข์ทรมานเป็นอย่างยิ่ง แม่เข้าใจความรู้สึกของท่านอ๋องนะ”

“ตอนแรกข้าก็ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ข้าเพียงแต่อยากตกลงทำสัญญาค้าขายส่งอาหาร เพราะภายภาคหน้าข้าคิดอยากเปิดกิจการโรงเตี๊ยม จึงอยากหาลูกค้าไว้ล่วงหน้า และเพียงคิดว่าแค่ให้บ่าวนำอาหารส่งที่จวนท่านอ๋องคงไม่มีปํญหาอะไร แต่ทว่าตอนนี้ท่านอ๋องกลับมองเห็นเมื่อมีข้าอยู่ด้วย ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่แปลกมากจริงๆ ข้าเองก็อดสงสารท่านอ๋องอยู่เหมือนกัน จึงได้แต่แบ่งรับแบ่งสู้เจ้าค่ะ อีกอย่างท่านอ๋องบอกข้าว่าให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ เพราะว่าถ้าหากคนที่บงการอยู่เบื้องหลังรู้เข้า ข้าอาจจะไม่ปลอดภัย”

“พรุ่งนี้แม่จะไปกับเจ้าด้วย แม่อยากคุยกับท่านอ๋องว่าเขาจะมีความคิดเห็นเช่นไร กับเรื่องชื่อเสียงของเจ้า หากผู้คนเห็นเจ้าเข้าออกจวนอ๋องบ่อยๆ คงไม่ดีแน่ และเราต้องมาหาสาเหตุว่าเหตุใด ท่านอ๋องถึงมองเห็นเวลามีเจ้า” ซูเจียวคิดว่าเรื่องนี้ต้องปรึกษากันให้ดี

“ดีเจ้าค่ะ แต่ว่าพรุ่งนี้เช้าข้าอยากแวะไปที่จวนหลังใหม่ ข้าอยากไปสำรวจรอบๆ จวนอีกสักหน่อย เมื่อวานนี้ข้ายังสำรวจไม่ละเอียดเท่าไหร่นัก” ซูหนี่ว์คิดว่าต้องกลับไปไขปริศนาให้กระจ่าง เพราะวิญญาณสกุลจ้าวและท่านพ่อ ต้องการความช่วยเหลือจากนาง 

“แม่จะไปเป็นเพื่อนเจ้าด้วย” ซูเจียวยังคงกังวลจึงไม่อยากปล่อยให้นางไปคนเดียว

“ท่านแม่ ข้าไปกับบ่าวรับใช้ก็ได้เจ้าค่ะ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องภูตผีเป็นเพียงข่าวร่ำลือกันไปเท่านั้น ข้ากับท่านก็เห็นแล้วว่าเมื่อวานพวกเราไปก็ไม่พบเห็นสิ่งใดผิดปกติ” ซูหนี่ห์คิดว่าหากนางไปคนเดียว จะทำอะไรง่ายกว่ามีมารดาไปด้วย

“ก็ได้ เจ้าก็ระมัดระวังตัวด้วยละ”

“เจ้าค่ะ แต่ว่าท่านแม่หากท่านอ๋องมองเห็นเวลามีข้าอยู่ใกล้ๆ งั้นข้าลองตัดปลายผมแล้วใส่ในถุงหอม ให้ท่านอ๋องลองห้อยติดตัว ดูว่าจะได้ผลหรือไม่ ดีมั้ยเจ้าค่ะ?”

“หนี่ว์เอ่อร์!! เจ้าไม่รู้รึการตัดผมให้บุรุษ ก็เหมือนให้ของแทนใจ ท่านอ๋องอาจเข้าใจผิดได้” ซูเจียวเอ่ยเตือนบุตรสาว เพราะกลัวว่านางอาจไม่รู้

“เข้าใจผิดก็ดีนะสิเจ้าค่ะ ท่านอ๋องนะหล่อเหลาสง่างามออกปานนั้น ข้าเห็นครั้งแรกยังใจละลาย หากเขาไม่สนใจข้า ข้านี่แหละจะตามเกี้ยวท่านอ๋องเอง” ซูหนี่ว์เอ่ยอย่างหมายมั่น ซูเจียวได้แต่ส่ายหน้ากับความไร้ยางอายของบุตรสาว

ซูหนี่ว์กลับมาที่เรือนก็รีบชำระร่างกาย และรีบเตรียมตัวเข้านอน วันนี้นางมีเรื่องให้คิดเยอะจริงๆ แม้จะรู้สึกเหนื่อยล้า แต่ใจก็อดนึกถึงเรื่องของเฉินอ๋องไม่ได้เลย ตามที่เคยอ่านนิยายมามากมาย ครอบครัวของราชวงศ์ มักแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นในอำนาจ หากเป็นอย่างในนิยายที่เคยอ่าน นางก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลยจริงๆ หรือว่านางจะขอถอนตัวดี แต่ว่าเฉินอ๋องก็น่าสงสาร นางจะปล่อยให้เขาอยู่อย่างทนทุกข์ได้อย่างไร 

 

สนุกกันมั้ยค่ะชอบไม่ชอบบอกกันหน่อยนะคะ ขอคอมเมนท์กำลังใจให้กับคุณแม่แฝดสามกันหน่อยนาาาาาจะได้มีแรงเขียนบทต่อไป