ตอนที่ 8 เขาคือลูกของฉันคนเดียว

ตอนที่ 8 เขาคือลูกของฉันคนเดียว

“นายตามฉันมาทำไมอีก ดีแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่เอาไม้ฟาดที่หัวของนายฉันไม่ขอโทษหรอกนะ เพราะไม่ใช่ความผิดของฉัน” แม้ว่าจะโมโหแค่ไหนแต่เมื่อเห็นว่าเป็นเทียนเฉินเธอยังเบาใจลงเล็กน้อย ต่อว่าเขาเสร็จเธอกำลังจะก้าวเดินหนี ทว่าจู่ ๆ มือหนากลับคว้ามาจับแขนของเธอเอาไว้ก่อน

“เธอยังไปไหนไม่ได้ ฉันมีเรื่องจะต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง”

“นายมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันอีกไม่ทราบ ฉันนะไม่มีอะไรจะคุยกับนายทั้งนั้นหรือว่าอยากจะโดนฉันตบอีก ปล่อยมือของนายออกจากแขนของฉันเดี๋ยวนี้ และเลิกมายุ่งวุ่นวายกับฉันเสียที ฉันไม่อยากให้เพื่อนของฉันเสียใจ”

“ฮึ! คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ หรือไง เมื่อครู่เธอพูดว่าอะไรนะไม่อยากให้เพื่อนเธอเสียใจแต่คืนนั้นเธอเองมิใช่หรือไงที่มอมเหล้าและลากฉันเข้าไปในห้องนะ มานี่กับฉัน” เขาฉุดกระชากลากเธอไปที่รถยนต์ของเขาแต่เสี่ยวหลิงไม่ยอมและไม่ไปไหนกับเขาทั้งนั้น

“ไม่ ปล่อยฉัน ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้นหากนายไม่ปล่อยฉันจะร้องกรี๊ดให้ผู้คนมาช่วย”

“เธอนี่มันพูดมากเสียจริง แค่ไปที่โรงยาบาลตรวจสอบแค่ไม่นาน ฉันอยากให้แน่ใจว่าลูกในท้องของเธอเป็นลูกของฉันหรือของผู้ชายคนอื่น”

“ฮึ ฮึ ที่ตามฉันมาเพราะรู้ว่าตอนนี้ฉันท้องและคิดว่าฉันจะเรียกร้องให้นายรับผิดชอบหรือไง ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก เพราะฉันไม่คิดให้นายรับผิดชอบตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวหรือแม้แต่จะเห็นหน้าของนายด้วยซ้ำ เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของนาย เป็นลูกของฉันเพียงคนเดียวฉันดูแลเองได้” เสี่ยวหลิงสะบัดมือเขาออกเต็มแรงด้วยความโมโหที่แท้เขามาหาเธอเพราะเรื่องนี้สินะ

“ดี! ในเมื่อเธอบอกไม่ใช่ลูกของฉัน ฉันก็คอยเบาใจแต่ฉันอยากให้แน่ใจว่าในอนาคตเด็กคนนี้จะไม่สร้างความวุ่นวายให้ฉันจนเกิดเรื่องใหญ่” เสี่ยวหลิงจ้องเขม็งไปมองชายที่น่ารังเกียจคนนี้ก่อนที่เธอจะล้วงเอากระดาษพร้อมปากกาขึ้นมาเขียนพร้อมฟาดใส่กลางอกของไป๋เทียนเฉินและเดินจากไปด้วยความโมโหพร้อมทิ้งทายคำพูดของเธอ

“ฉันต่างหากที่ต้องพูดว่านายจะไม่สร้างปัญหาและมาวุ่นวายกับฉันอีก ต่อจากนี้อย่าได้มาพบเจอกันอีกเลยแม้ว่าจะเดินผ่านก็ควรทำเป็นไม่รู้จัก ฉันไม่อยากเห็นหน้าของนายแม้แต่ในความคิด”

‘เฮอะ อะไรของหล่อนทำไมถึงได้โมโหขนาดนี้ ฉันแค่อยากให้แน่ใจแค่นั้นเอง’ เขาคิดในใจพลางหยิบกระดาษที่หล่นลงพื้นขึ้นมาอ่าน

'ฉันเหยียนเสี่ยวหลิงเขียนหนังสือแผ่นนี้ขึ้นเพื่อแสดงและยืนยันว่าลูกของฉันไม่ว่าจะตอนนี้หรือในอนาคตจะไม่ให้ไปรบกวนทำให้ไป๋เทียนเฉินต้องลำบากใจหรือก่อเรื่องวุ่นวาย เด็กคนนี้เป็นลูกของเหยียนเสี่ยวหลิงเพียงผู้เดียว หากฉันทำผิดจะยอมชดใช้เป็นจำนวนเงิน 100ล้านหยวน' ไป๋เทียนเฉินอ่านจบแสยะยิ้มมุมปากจ้่องมองแผ่นหลังของเสียวหลิงที่เดินไปไกลลับตา

“ฮึ ให้มันได้อย่างนี้สิ ฉันจะคอยดูว่าเธอจะไม่วุ่นวายเหมือนที่เธอเขียนไว้หรือไม่ เพราะจำนวนเงินที่เธอเขียนลงไม่ใช่น้อย ๆ คนอย่างเธอนะหรือที่จะหามาชดใช้ได้” เขาพูดจบเดินหันหลังขึ้นรถยนต์สั่งให้ซ่งเถาพากลับบ้าน แม้ว่าจะสบายใจแต่ในใจของเขายังคงอยากรู้อยู่ดีว่าเด็กในท้องของเธอใช่ลูกของเขาหรือเปล่า จึงสั่งให้ซ่งเถาให้คนคอยตามดูเธอต่อไปเรื่อย ๆ

3 เดือนต่อมา

ท้องของเสี่ยวหลิงเริ่มโตขึ้นเรื่อย ๆ อาการแพ้ท้องดีขึ้นมากทำให้เธอกินอะไรได้มากกว่าช่วงแรก ๆ

“พี่เสี่ยวหลิงตอนนี้พี่ท้องได้ 5 เดือนแล้วสินะคะท้องเริ่มใหญ่ขึ้นมากแล้วคุณหมอบอกว่าเด็กในท้องเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายคะ” เฉี่ยวซือจ้องมองเสี่ยวหลิงที่กำลังนั่งลูบท้องที่เก้าอี้ในร้าน

“คุณหมอบอกว่าเป็นเด็กผู้หญิงนะ ช่วงนี้เริ่มดิ้นแล้วทำให้ฉันต้องเข้าห้องน้ำบ่อย ๆ จริงสิฉันมีเรื่องสำคัญจะบอก ฉันคิดว่าอีกไม่นานจะย้ายร้านไปอยู่ที่อื่นต้องขอโทษด้วยนะที่ต้องทำให้เธอตกงาน”

“อะไรนะคะ ตอนนี้ร้านของพี่เสี่ยวหลิงเป็นที่รู้จักลูกค้ามากมาย ยอดขายดีแบบนี้จะปิดทำไมคะหรือว่าเตรียมตัวไปเลี้ยงลูกน้อย พี่ไม่ต้องห่วงร้านนะคะฉันสามารถดูแลได้จนกว่าพี่จะเลี้ยงลูกและแข็งแรงค่อยกลับมาดูแล ส่วนเรื่องบัญชีฉันจะส่งให้พี่ตรวจสอบทุก ๆ สามวันก็ได้”

“ฉันรู้ว่าเธอซื่อสัตย์เรื่องนั้นฉันไม่เป็นห่วงหรอกนะ แต่ฉันมีเรื่องส่วนตัวที่ต้องย้ายออก ฉันเสียดายนะที่ได้เจอคนที่ซื่อสัตย์และเป็นคนดีแบบเธอแต่ต้องจากกัน” เสี่ยวหลิงคิดเอาไว้เมื่อนานมาแล้วตอนนี้เธอหาที่อยู่ใหม่ที่มณฑลไกลจากที่นี่เพื่อหลบหลีกไป๋เทียนเฉิน แม้ว่าช่วงนี้เขาไม่ได้มาระรานเธอตามที่เขาและเธอพูดคุยกันวันนั้นแต่ใจของเสี่ยวหลิงเกิดกลัวว่าวันหนึ่งที่ลูกคลอดออกมาไป๋เทียนเฉินจะมาตามเอาลูกของเธอและพรากจากกัน ใจของเสี่ยวหลิงสั่นหวิวขึ้นมา เธออุ้มท้องมาด้วยความทรมานจะไม่ยอมให้ใครมาพรากลูกไปจากเธอง่าย ๆ และอีกอย่างคือเธอไม่อยากให้ลูกเป็นตอหนามที่คอยทิ่มแทงหรูเหยาเพื่อนที่แสนดีของเธอ

“อย่างนั้นฉันก็ขอให้พี่โชคดีนะคะ แล้วเมื่อไหร่ที่พี่จะย้ายไปที่อื่น ให้ฉันไปส่งนะคะเอาไว้เมื่อไร่ที่ฉันคิดถึงจะได้ไปหาถูก”

“ได้สิ อีกสามสี่วันจะปิดร้านนี้ ของที่เหลือฉันจะให้เธอเป็นค่าตอบแทนที่คอยดูแลและช่วยงานเสมอมา หากเธอไม่อยากย้ายไปที่อื่นก็เอาร้านนี้เป็นของเธอเลยสิ ฉันยกให้เธอทุกอย่าง”

“พี่เสี่ยวหลิง ของพวกนี้มันมากเกินไปนะคะ”

“ของแค่นี้ไม่มากหรอกสำหรับการตอบแทนที่ฉันให้เธอได้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ” เสี่ยวหลิงไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับของพวกนี้เพราะส่วนมากเอาออกมาจากในมิติ ตอนนี้เธอเองก็มีเงินเก็บจำนวนมาก หรือไม่มีของพวกนี้เธอก็ไม่ขัดสนเพราะมีมิติที่ไม่ว่าจะเดือดร้อนเธอสามารถเอาทอง เพชรออกมาขายเพื่อหาเงินได้

“ขอบคุณพี่เสี่ยวหลิงนะคะ ฉันจะไม่ลืมบุญคุณที่พี่มอบให้ฉัน” เฉี่ยวซือเดินเข้ามากอดเสี่ยวหลิงด้วยความรักบริสุทธิ์ทำให้เธอตื้นตันหัวใจ ตอนนี้นางร้ายอย่างเหยียนเสี่ยวหลิงได้เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ

‘ฉันหวังว่าสิ่งที่ฉันทำไปจะเปลี่ยนแปลงบทนิยายในตอนนี้ได้นะ ขอให้มีจุดจบแตกต่างจากในนิยายด้วยเถอะ’