ตอนที่ 7 หงุดหงิดใจ

ตอนที่ 7 หงุดหงิดใจ

ส่วนด้านหยางฟงเขาคิดเป็นห่วงและอยากพบเจอเพื่อสานสัมพันธ์กับเสี่ยวหลิง จึงเดินทางไปหาเธอที่ร้านขายของในมือถือยาที่ซื้อระหว่างทางเพื่อเป็นข้ออ้างในการไปหาเธอในครั้งนี้ เป็นจังหวะที่เสี่ยวหลิงกำลังเก็บกวาดร้านรอเวลาปิดร้านกลับไปพักที่ห้อง หลังจากที่เธอกลับมาจากร้านอาหารเมื่อเช้านี้เธอไม่ได้ไปหาหมอตามที่หรูเหยาบอกเพราะรู้ดีว่าอาการของเธอเป็นอะไร จึงกลับมาพักที่ร้านกินอาหารไม่ค่อยมีกลิ่นสมุนไพรที่แรงจนทำให้เกิดอาการอีก

“เฉี่ยวซือเธอกวาดร้านเสร็จกลับบ้านได้เลยนะ พี่จะปิดร้านเอง”

“ได้ค่ะพี่เสี่ยวหลิง พี่เองก็อย่าหักโหมเกินไปนะคะตอนนี้พี่ไม่ได้ตัวคนเดียวพักผ่อนให้มาก ๆ ยิ่งช่วงนี้ฉันเห็นพี่กินไม่ค่อยได้เอาแต่อ้วกเมื่อได้กลิ่นอาหารเดี๋ยวจะไม่มีแรงเอาได้”

“ขอบใจเธอมากนะ”

“เอ๊ะ! พี่เสี่ยวหลิงนั่นเหมือนคนเมื่อเช้าที่เข้ามาทักทายพี่เลยใช่มั้ย” เฉี่ยวซือจ้องมองไปหน้าร้านเมื่อเห็นชายที่มาเมื่อเช้านี้กำลังเดินเข้ามาพร้อมถุงยาที่อยู่ในมือ

“ใช่จริง ๆ ด้วยเขามาทำไมกันนะ เธอเก็บร้านต่อเถอะเดี๋ยวฉันจะออกไปดูเขาเอง” เสี่ยวหลิงเดินออกไปข้างนอกด้วยความอยากรู้

“คุณหยางฟงมาทำอะไรที่นี่คะ อย่าบอกนะคะว่ามาอยู่กับไป๋เทียนเฉินจนถึงเวลานี้”

“ไม่ใช่ครับ หลังจากที่กินข้าวเสร็จผมก็แยกออกมา ที่ผมมาตอนนี้เพราะคิดว่าคุณน่ากำลังจะปิดร้าน อาการของคุณเป็นอย่างไรบ้างครับ ผมเป็นห่วงคุณจนแทบอยากจะตามออกมาตั้งแต่เมื่อเช้าก็กลัวมารบกวนคุณทำให้คุณรำคาญใจ นี่ยาแก้อาเจียนครับ” เขายื่นถุงยาให้เธอ เสี่ยวหลิงรีบรีบตามมารยาท

“ขอบคุณนะคะ ตอนนี้อาการฉันเริ่มดีขึ้นมากแล้ว ตอนนี้ก็ใกล้จะปิดร้านฉันเองก็จะกลับไปพักไม่กี่วันอาการคงดีขึ้นค่ะ”

“ดีเลยครับ อย่างนั้นให้ผมไปส่งเอามั้ยครับเดี๋ยวคุณจะเกิดอาการเหมือนตอนกลางอีก ไว้วันหลังที่คุณหายแล้วผมขอเลี้ยงข้าวคุณบ้างนะครับ เมื่อเช้าคุณยังไม่ทันกินอะไรเลย” เสี่ยวหลิงยิ้มจาง ๆ เธอไม่อยากรู้จักหรือใกล้ชิดคนรู้จักเทียนเฉินเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่อาจจะหนีได้ทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับ ทว่าจู่ ๆ เสียงทุ่มต่ำได้ดังขึ้นด้านหลังของหยางฟง

“ผู้หญิงอะไรสำออยแสดงเก่ง ที่ทำแบบนั้นเมื่อเช้านี่คงอยากให้เพื่อนของฉันมาหาที่ร้านและอยู่กันตามลำพังสินะ มารยาจริง ๆ หยางฟงนายเองก็เคยมีภรรยามาก่อนอย่าตกหลุมพลางของหล่อนล่ะ”

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมจู่ ๆ นายถึงได้มาต่อว่าคุณเสี่ยวหลิง เธอไปทำอะไรให้นายเดือดร้อนหรือไง ไม่มีเหตุผลจริง ๆ คุณเสี่ยวหลิงไม่ต้องไปฟังเขาหรอกนะครับ วันนี้สงสัยอารมณ์ไม่ดีคงต้องพาไปหาคุณหรูเหยาถึงจะอารมณ์ดี”

“ไม่ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกมานี่กับฉัน ส่วนเธอทุกวันก็กลับเองอยู่แล้ววันนี้ก็คงกลับเองได้ใช่มั้ย? หรือว่าจะอ่อยเพื่อนของฉันให้ไปส่งที่ห้องและพาขึ้นห้องล่ะ นั่นสินิสัยของเธอนี่น่าวิ่งไล่จับผู้ชาย” เสี่ยวหลิงใบหน้าร้อนผ่าวไม่คิดเลยว่าคำพูดนี้จะออกมาจากปากของพระเอกนิยายที่อ่อนโยนอย่างเขา หรือเพราะเธอเป็นนางร้ายในนิยายจึงเห็นแค่เพียงด้านร้าย ๆ ของเขาเหมือนนางร้ายละครทุกเรื่องเคยเจอ แต่เธอไม่ได้เป็นอย่างที่เขากำลังดูถูกเธออยู่ตอนนี้ ร่างเล็กทนไม่ไหวเดินปรี่เข้าไปง้างมือตบเข้าที่ใบหน้าของคนร่างใหญ่

“เพี๊ยะ!!”

“ไม่ได้รู้จักฉันดีไม่มีสิทธิ์มาดูถูกฉันขนาดนี้ คิดว่ารวยกว่าแล้วจะมาทำแบบนี้กับใครก็ได้อย่างนั้นเหรอ ? คนอย่างนายมันทั้งเลวและร้ายกาจไม่ต่างจากฉันนักหรอก คุณหยางฟงคะฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาท ขอตัวนะคะหากจะให้ดีต่อจากนี้อย่าได้มาพบเจอกันอีกเลยค่ะฉันไม่อยากถูกเพื่อนของคุณต่อว่าดูถูกเหยียบหยามศักดิ์ศรี” ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความโมโหพูดจบรีบเดินเข้าร้านไม่อยากจะพูดจากับคนนิสัยไม่ดีอย่างเทียนเฉิน

“แกเป็นอะไรของแกว่ะ เห็นมั้ยทำให้คุณเสี่ยวหลิงไม่อยากพบเจอฉันอีก เธอไปทำอะไรให้แกหรือไงถึงได้ว่าเธอแรงขนาดนั้น เรื่องนี้ฉันไม่เข้าข้างแกนะเพราะสิ่งที่คุณเสี่ยวหลิงพูดถูกแกมันทำอะไรไม่มีเหตุผลจริง ๆ เอาไว้เมื่อไหร่ที่แกอารมณ์เย็นลงค่อย โทรเลขมาหาฉันแล้วกันวันนี้ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับแกแล้ว หงุดหงิดจริง ๆ จะได้รู้ที่อยู่บ้านของคุณเสี่ยวหลิงและได้ใกล้ชิดทำความรู้จักเธอมากกว่านี้เพราะแกคนเดียวเลย ทำให้ฉันเสียอารมณ์” หยางฟงบ่นต่อว่าเทียนเฉินแถมยังสมน้ำหน้าที่ถูกเสี่ยวหลิงตบเข้าที่ใบหน้า ก่อนจะเดินกลับไปที่รถของตัวเองขับออกไปจากร้านของเสี่ยวหลิงด้วยความเสียดาย ต่างกับเทียนเฉินเขาแตะใบหน้าที่ถูกตบเมื่อครู่ยังคงร้อนผ่าวชาไปหมดทั้งใบหน้า ทว่าเขากลับแสยะยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจที่เสี่ยวหลิงไม่ได้ไปกับหยางฟง

“เพราะแกไม่รู้ต่างหากว่าผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจขนาดไหน ฉันจะไม่มีทางให้แกหลงกลเหมือนฉันหรอกนะ ยังไงคนอย่างเธอคงคิดจะจับคนรวย ๆ ” เทียนเฉินเดินกลับไปขึ้นรถสั่งให้ซ่งเถาขับรถพาตัวเองกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี

ระหว่างขับรถกลับบ้านซ่งเถาได้บอกเรื่องที่เขาสั่งการให้ไปสืบประวัติของเสี่ยวหลิง และได้รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังท้องอยู่ ทันทีที่เทียนเฉินได้ยินเขาสั่งให้ซ่งเถาวนรถกลับไปที่ร้านของเสี่ยวหลิงเพื่อถามให้หายข้องใจ ว่าเด็กในท้องของเธอเป็นลูกของเขาหรือเปล่า

ฝั่งด้านเสี่ยวหลิงเมื่อเห็นว่าทุกคนกลับไปเธอก็ปิดร้านแยกย้ายกับเฉี่ยวซือ ตอนนี้รถประจำทางมาพอดีเธอขึ้นรถกลับไปที่ห้องพักอีกไม่กี่วันเธอว่าจะออกมาพักอยู่ที่หลังร้านที่พึ่งจะตกแต่งห้องเสร็จ โดยไม่รู้เลยว่ามีรถยนต์คันหนึ่งขับตามหลังของเธอมาที่พัก เสี่ยวหลิงถอนหายใจหลายต่อหลายครั้งเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเทียนเฉินที่เข้ามาระรานต่อว่าเธออย่างไม่มีเหตุผลหรือเขาคิดว่าเธอจะคิดเรียกร้องเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสามเดือนก่อน ไหนจะท้องที่กำลังใหญ่ขึ้นทุก ๆ วันจะปิดหรูเหยาได้ถึงเมื่อไหร่

‘ตอนนี้ร้านที่ขายอยู่กำลังไปได้ดี หรือว่าฉันจะย้ายร้านหนีความวุ่นวายนี้ดีนะ ถ้าอยู่แบบนี้ฉันได้ประสาทกินแน่ ๆ ถึงบ้านค่อยคิดเรื่องนี้ครั้งอย่างถี่ถ้วนแล้วกัน’ เสี่ยวหลิงคิดในใจจนถึงป้ายที่ต้องลง เธอลุกขึ้นเดินลงรและเดินเข้าไปในซอยก่อนจะถึงที่พักของเธอ เธอรู้สึกถึงการที่มีคนเดินตามหลังเธอมาเรื่อย ๆ แต่ที่พักของเธอเป็นห้องพักชั้นเดียวและไม่มีคนอยู่แถวนี้ ทำให้เสี่ยวหลิงเริ่มหวาดกลัวในใจขึ้นมา เธอสาวเท้าก้าวเร็วมากกว่าเดิมให้ถึงห้องเร็ว ๆ เสียงฝีเท้าที่ตามหลังเธอก็เหมือนจะเดินเร็วตามเธอ เสี่ยวหลิงสูดลมเข้าปอดก่อนจะตัดสินใจหันไปมองให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ก่อนที่เธอจะหันไปเธอไม่ลืมที่จะคิดถึงของใช้ในมิติเธอเลือกเอาเสปย์พริกไทยออกมาป้องกันตัว พร้อมหันหลังฉีดพ่นเข้าหน้าของคนร่างใหญ่ที่เดินตามมา

“โอ๊ย!!! ยัยบ้าเธอทำอะไรกับตาของฉันกันห่ะ” ร่างใหญ่ตะโกนร้องออกมาด้วยความเจ็บแสบที่ดวงตามือทั้งสองเริ่มจับไปที่ดวงตาขยี้ไปมา ตอนนี้เสี่ยวหลิงยืนตกตะลึงไม่คิดว่าเขาจะตามเธอมาถึงที่นี่พร้อมตะโกนตอบกลับไปเสียงดังเช่นเดียวกัน