บทที่ 11 ความเชื่อใจ (3)

ซ่งเจียซินมาถึงโรงเรียนพร้อมกับเด็กชายฝาแฝดทั้งสามคน ทว่าเวลาที่มาถึงนั้นกลับไม่ใช่ช่วงเช้าแต่เป็นช่วงบ่าย อีกทั้งห้องที่เธอพาพวกเด็ก ๆ ไปนั้นก็ไม่ใช่ห้องเรียน แต่เป็นห้องของ...

“ผอ.หวัง คะ ผู้ปกครองของหลี่จื่อหมิง หลี่จื่อชิง หลี่จื่อรั่ว มาขอพบค่ะ”

“ผู้ปกครองของสามแฝดหลี่หรือ มีเรื่องอะไร”

“เอ่อ... เห็นว่ามาร้องเรียนค่ะ”

“ร้องเรียน! ร้องเรียนใคร เรื่องอะไร”

“ลูกชายของครูติงค่ะ”

หวังเต๋อห้าว ได้ยินว่าอีกฝ่ายมาร้องเรียนติงฝูไห่ก็ถอนหายใจยาว เรื่องที่ติงฝูไห่รีดไถเงินของนักเรียนรุ่นน้องนั้นเขาเคยตักเตือนติงอี้เทาไปหลายหนแล้ว ไม่คิดว่าครั้งนี้จะเกิดเรื่องขึ้นจริง

“ไปเรียกครูติงกับนักเรียนติงฝูไห่มา”

“ค่ะ”

ซ่งเจียซินขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้รับคำอธิบายเหตุการณ์ที่เด็กแฝดทั้งสามของเธอถูกทำร้ายว่าเป็นเพียงการหยอกล้อกันเท่านั้น ส่วนเรื่องรีดไถเงินนั้นอีกฝ่ายยืนกรานว่าไม่เคยเกิดขึ้น เงินไม่มีเจ้าของดังนั้นจึงไม่อาจพิสูจน์ได้

“ได้ค่ะ ในเมื่อครูติงและผอ.หวังยืนยันเช่นนี้ ฉันก็จะเชื่อค่ะ”

ได้ยินหญิงสาวตรงหน้าเจรจาง่ายดายเช่นนี้หวังเต๋อห้าวและติงอี้เทาก็ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก ติงฝูไห่ยังยกยิ้มเย้ยหยันมองมาทางสามแฝด แววตาจ้องมองอย่างเอาเรื่อง ราวกับกำลังประกาศว่าต่อจากนี้ชีวิตในโรงเรียนของพวกเขาสามคนอย่าหวังจะมีความสงบอีกเลย

หลี่จื่อหมิงมองดูหญิงสาวข้างกายด้วยสายตาผิดหวัง หากรู้ว่าเธออ่อนแอ ไร้ความสามารถถึงเพียงนี้เขาก็คงไม่ให้เธอมาสร้างความยากลำบากให้ตนเองและน้องชายในอนาคต

“เพียงแต่บังเอิญว่าวันนี้ฉันไม่สบายเลยแวะไปโรงพยาบาล อ่อ... คุณหมอยังได้ตรวจร่างกายให้หลี่จื่อหมิง หลี่จื่อชิง หลี่จื่อรั่วของพวกเราด้วย ร่องรอยบนตัวพวกนั้นระบุชัดเจนในใบรับรองแพทย์ว่าเป็นการถูกทำร้ายร่างกาย ฉันเองก็บังเอิญรู้จักคุณเฉินเซียวพอดีเห็นว่าคอลัมน์กระซิบข่าวของเขาเดือนนี้ยังไม่มีเรื่องลงเช่นนั้นเรื่องหยอกล้อกันในโรงเรียนนี้...”

ไม่รอให้หญิงสาวพูดจบหวังเต๋อห้าวก็หยิบหนังสือใกล้มือปาใส่เด็กชายติงฝูไห่ พร้อมชี้นิ้วไปทางติงอี้เทาตวาดเสียงก้อง

“ครูติง ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าเรื่องแบบนี้อย่าให้เกิดขึ้นอีก”

“ท่านผอ.ครับนี่มัน...”

“ไม่ต้องแก้ตัวอะไรทั้งนั้น ปีนี้ให้ลูกของคุณพักการเรียนไป”

“พักการเรียน! แต่ว่าติงฝูไห่อยู่ประถมหกแล้วนะครับ ปีหน้าเขาก็จะ...”

“วันก่อนคุณนายจางมาซื้อสร้อยเพชรที่ร้านฉัน เห็นว่าเป็นวันเกิดแม่ของรองประธานจาง ครูติงได้รับเชิญไปร่วมงานหรือไม่”

รองประธานจาง นี่หญิงสาวคนนี้คงไม่ได้หมายถึง จางอี้เซียว รองประธานกรรมการกระทรวงศึกษาธิการใช่หรือไม่ พลันร่างกายของติงอี้เทาก็คล้ายรู้สึกอ่อนแรงขึ้นมา แม้แต่คำพูดที่จะเอ่ยปากก็ติดค้างในลำคอ หากเรื่องที่ลูกชายของเขารีดไถเงินและทำร้ายเพื่อนนักเรียนรุ่นน้องล่วงรู้ไปถึงจางอี้เซียว ไม่เพียงแต่อนาคตของลูกชายเขาที่ยากจะหาสถานที่ศึกษาต่อ แม้แต่ตัวเขาเองก็คงหมดอนาคตเช่นกัน

“คุณนายหลี่ เรื่องนี้เป็นผมที่สอนลูกไม่ดี แต่ฝูไห่อยู่ประถมหกแล้ว หากเขาถูกพักการเรียนคงไม่ดีแน่ ๆ คุณช่วยอะลุ่มอล่วยหน่อยได้หรือไม่”

“อะลุ่มอล่วย นี่ครูติงกำลังว่าดิฉันบีบคั้นพวกคุณหรือคะ”

“ไม่ใช่ ๆ แบบนั้น ผมแค่...”

“เมื่อครู่ฉันเห็นสายตาของลูกชายคุณมองลูกชายของฉันแล้วฉันคิดว่าฉันให้เด็ก ๆ ของฉันย้ายโรงเรียนน่าจะปลอดภัยกว่า แล้วค่อยเล่าเรื่องนี้ให้คุณเฉินกับคุณนายจางฟังตอนที่พบหน้ากันในภายหลัง”

“ไม่ต้อง! ไม่ต้องย้าย!”

หวังเต๋อห้าวรีบยกมือห้ามปรามหญิงสาวพร้อมกับส่งสายตาปรามคุณครูในปกครองของตน ก่อนที่จะปรายตามองเด็กชายอีกคนอย่างตำหนิ

นิสัยแบบนี้เอาไว้ในโรงเรียนของเขาก็มีแต่จะสร้างเรื่อง ไม่สู้ถือโอกาสนี้ส่งเขาไปที่อื่นเสีย

“เด็กสามคนไม่ได้ผิดอะไร จะให้พวกเขาย้ายออกได้ยังไง เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ติงฝูไห่ให้เขาออก”

“ท่านผอ.!”

“เอาน่า... นายก็แค่ทำเรื่องลาออกแล้วก็พาเขาไปสมัครเรียนที่อื่น ไปอยู่ไกลนายสักหน่อยเขาจะได้เรียนรู้เสียบ้าง”

เมื่อการเจรจาจบลงตามที่ต้องการซ่งเจียซินก็ยกยิ้มกว้างหันไปทางติงอี้เทาแล้วพูดเสียงอ่อนโยน

“ครูติงช่างมีใจกว้างสมกับเป็นครู ครั้งหน้าเจอคุณนายจางฉันจะพูดถึงคุณให้เขาฟังอย่างแน่นอน”

ติงอี้เทา รู้ว่านี่เป็นสัญญาณเตือนจากหญิงสาว ไม่ให้เขาแค้นใจและมาลงกับเด็กชายฝาแฝดของเธอ ติงอี้เทาแม้จะโกรธเคืองแต่เมื่อมาคิดดูแล้ว ย้ายไปเรียนที่อื่นก็ดีกว่าถูกพักการเรียน หรือถูกไล่ออกจนมีประวัติด่างพร้อยในภายหลัง

กว่าจะจัดการเจรจาแล้วเสร็จก็บ่ายคล้อยซ่งเจียซินจึงให้เด็กชายทั้งสามกลับบ้านพร้อมกับเธอ แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้ต่อต้าน อีกทั้งยังว่าง่ายนั่งมาในรถด้วยท่าทางสงบนิ่ง จนกระทั่งซ่งเจียซินลงจากรถและเดินเข้าบ้านเสียงราบเรียบก็ดังขึ้นที่ด้านหลัง

“เดี๋ยวก่อน”

เป็นหลี่จื่อหมิงที่เอ่ยขึ้นเรียกเอาไว้ ซ่งเจียซินหันกลับมาทางเด็กทั้งสามคน ด้วยสายตาคาดหวัง

“เรื่องวันนี้... ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไร เรื่องเล็ก ๆ”

“คุณแม่เก่งที่สุด ขอบคุณครับ”

หลี่จื่อรั่วพูดพลางวิ่งมาโอบกอดเอวบาง ซ่งเจียซินจึงย่อตัวลงแล้วโอบกอดเขากลับ พลางกดจมูกลงบนศีรษะเล็กด้วยความเอ็นดูในความช่างออดอ้อนของเด็กชาย

“หึ! ก็แค่สุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ”

พูดจบหลี่จื่อชิงก็เดินหนีเข้าบ้านไปโดยไม่แม้แต่จะเอ่ยคำขอบคุณ ในวันนี้หญิงใจร้ายพูดถึงเฉินเซียวที่เคยเจอในโรงพยาบาลคราวก่อน หรือว่าแท้จริงระหว่างเธอกับชายแต่งงานแล้วคนนั้นจะมีความสัมพันธ์บางอย่างต่อกันจริง ๆ

เมื่อคิดถึงใบหน้าที่โดดเด่น การแต่งตัวที่มีระดับ และท่าทางที่สง่าผ่าเผยของเฉินเซียวผู้นั้น หลี่จื่อชิงก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

เสวี่ยชิงหยวนหากเธอกล้าสวมหมวกเขียวให้พ่อเขาแล้วละก็ เขาไม่ยอมแน่นอน