บทที่ 10 ความเชื่อใจ (2)

“คุณแม่” / “หญิงใจร้าย”

“เป็นเด็กเป็นเล็กใช้เตาไฟโดยไม่มีผู้ใหญ่อันตรายแค่ไหนไม่รู้หรือไง”

“พวกเราเป็นผู้ชายเจ็ดขวบแล้ว ขึ้นชั้นประถมแล้วด้วย ไม่ใช่เด็กแล้ว”

หลี่จื่อชิงร้องโวยวายโต้แย้ง พ่อเคยบอกว่าพวกเขาเป็นผู้ชาย ตอนนี้เจ็ดขวบแล้วอีกทั้งยังขึ้นชั้นประถมแล้วไม่นับว่าเป็นเด็กอีกต่อไป ต้องรู้จักพึ่งพาช่วยเหลือตนเอง หญิงใจร้ายตรงหน้าไม่รู้เรื่องของผู้ชายละสิ ถึงได้ยังคิดว่าพวกเขาเป็นเด็กแบบพวกผู้หญิง

ซ่งเจียซินถอนหายใจยาวมองดูความดื้อดึงของเด็กชายตรงหน้าอย่างระอาใจ ทว่าพริบตาก็เปลี่ยนเป็นขุ่นเคืองจ้องมองใบหน้าแต่ละคนด้วยสายตาไม่พอใจ

“จื่อชิง แค่พูดไม่ระวัง ถ้าคุณไม่พอใจที่พวกเราใช้เตาไฟอย่างนั้นพวกเราก็จะไม่ใช้”

หลี่จื่อหมิงเห็นสายตาขุ่นเคืองของหญิงสาวตรงหน้าก็คิดว่าเธอคงไม่พอใจที่หลี่จื่อชิงโต้แย้งเมื่อครู่ ดังนั้นเพื่อไม่ให้น้องถูกทำโทษขังในห้อง หรือให้อดอาหารเหมือนในอดีต หลี่จื่อหมิงจึงหลบเลี่ยงด้วยการคิดจะพาน้อง ๆ กลับขึ้นห้อง

คิดแล้วก็โมโหตนเอง เพราะหลายวันมานี้เสวี่ยชิงหยวนใจดีกับพวกเขามากไป ดังนั้นหลี่จื่อหมิงจึงชะล่าใจไม่ได้เตรียมอาหารแห้งซ่อนไว้ในห้องเช่นเมื่อก่อน วันนี้จึงจำใจต้องถอยหนึ่งก้าวเพื่อปกป้องท้องของทุกคน

ทนหิวหนึ่งมื้อก็ดีกว่าต้องทนหิวไปอีกหลายวัน

“หน้าพวกนาย ฝีมือใคร”

เพราะความหิวทำให้เด็กชายทั้งสามลืมไปเสียสนิทว่าพวกตนหลบหน้าเสวี่ยชิงหยวนเพราะไม่ต้องการให้เธอเห็นรอยฟกช้ำบนใบหน้า ตอนนี้คิดจะหลบเลี่ยงก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

ซ่งเจียซินไม่รอคำตอบจากพวกเขาเดินตรงเข้ามาจับตัวของเด็กชายแต่ละคนเปิดเสื้อสำรวจร่างกาย เมื่อเห็นว่าเนื้อตัวของพวกเขามีรอยฟกช้ำทั้งเก่าและใหม่ก็ขบกรามแน่น

ซ่งเจียซินหลับตาขมวดคิ้วแน่น พยายามเค้นหาความทรงจำของเสวี่ยชิงหยวนว่าในอดีตเคยทำร้ายเด็กชายทั้งสามหรือไม่

“แม่ครับ พวกเราขอโทษ”

หลี่จื่อรั่วเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้ามารดาเลี้ยงที่ตอนนี้สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเคือง

ซ่งเจียซินค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเมื่อพบว่าในความทรงจำนี้แม้ว่าเสวี่ยชิงหยวนจะเป็นสตรีร้ายกาจ แต่เธอก็ไม่เคยลงมือทุบตีเด็กชายทั้งสาม เวลาไม่พอใจก็จะใช้วิธีกักขังเอาไว้ในห้อง หรือให้อดอาหาร ดังนั้นรอยฟกช้ำบนตัวของพวกเขาแน่นอนว่าต้องมาจากผู้อื่น

“แม่จะไม่โกรธถ้าจื่อรั่วบอกแม่มาว่าใครเป็นคนทำร้ายลูก ๆ”

เมื่อถูกถามถึงคนที่ลงมือทำร้ายตนเองและพี่ชายฝาแฝดทั้งสอง หลี่จื่อรั่วก็เม้มริมฝีปากแน่น หลี่จื่อหมิงเอื้อมมือมาดึงน้องชายให้ถอยห่างจากมารดาเลี้ยงแล้วพูดเสียงเยือกเย็นราบเรียบ

“ไม่ใช่เรื่องของคุณ”

กล่าวจบก็จับมือน้องชายทั้งสองเดินกลับขึ้นห้อง หากแต่

ซ่งเจียซินก็เดินมาขวางทางเอาไว้ด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ใครบอกว่าไม่ใช่เรื่องของฉัน พวกนายเป็นลูกของฉัน”

“แค่ลูกเลี้ยง”

หลี่จื่อชิงพูดแทรกขึ้นมา พลางเบนสายตาหลบไม่สบตา

“จะลูกจริงหรือลูกเลี้ยงพวกนายก็คือลูกของฉัน ถ้าวันนี้พวกนายไม่บอกความจริงกับฉัน พรุ่งนี้ฉันก็จะไปถามที่โรงเรียน”

“คุณจะอยากรู้ไปทำไม ไม่ต้องห่วงถ้าคุณพ่อถามพวกเราจะบอกว่าไม่เกี่ยวกับคุณ”

ซ่งเจียซินได้ยินหลี่จื่อหมิงตอบกลับด้วยท่าทางเย็นชาก็สูดลมหายใจเข้าข่มกลั้นอารมณ์

“จื่อหมิง วันก่อนนายไม่ใช่บอกว่าจะเชื่อฟังฉันหรือไง”

“ไม่ได้บอกว่ากี่วัน”

เป็นอีกครั้งที่ซ่งเจียซินต้องใช้ลมหายใจควบคุมอารมณ์ตนเอง หลี่จื่อหมิงอายุเจ็ดขวบก็รู้จักใช่เล่ห์เหลี่ยมแล้วหรือ

“ได้! อย่างนั้นพรุ่งนี้ก็ไปโรงเรียนพร้อมกัน”

“พวกเราไปมีเรื่องมา อยากลงโทษก็ลงโทษไม่ต้องทำเรื่องให้วุ่นวาย”

เป็นหลี่จื่อชิงที่พูดออกมาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ซ่งเจียซินยังเห็นว่าเขาแอบยกมือปาดน้ำตาบนใบหน้า ราวกับอัดอั้นตันใจในบางสิ่ง

“แม่ครับ พวกเราไม่ได้เริ่มก่อน เป็นพวกติงฝูไห่ที่มารีดไถเงินพวกเรา แล้วยังว่าพวกเราจนจื่อชิงทนไม่ไหวแล้วก็...”

“จื่อรั่วไม่ต้องพูดแล้ว เป็นผมเองที่หาเรื่อง คุณจะตีหรือจะลงโทษอะไรก็มาลงที่ผม คนอื่นไม่เกี่ยว”

“ห้ามตีพวกเขา! หรือถ้าจะตีก็ตีผม”

ซ่งเจียซินมองดูสามพี่น้องตรงหน้าแล้วถอนหายใจยาว ไม่รู้ว่าเธอควรดีใจในความรักใคร่ปรองดองของพวกเขา หรือโมโหที่พวกเขาร่วมมือกันปกปิดเรื่องราวกันแน่

“อย่างนั้นให้พวกนายเลือก อยากให้ฉันรู้ความจริงจากปากพวกนาย หรือคำโกหกจากปากคนอื่น”

ความจริงจากปากพวกเขา หรือคำโกหกจากปากคนอื่น หมายความว่าเธอเชื่อพวกเขาอย่างนั้นหรือ หลี่จื่อหมิงจ้องมองดวงตากลมของมารดาเลี้ยงอย่างชั่งใจก่อนจะเป็นคนเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น

“ดี! อย่างนั้นพรุ่งนี้ก็ไปโรงเรียนพร้อมกัน”

“จะไปทำไมอีก ไหนคุณบอกว่าเชื่อพวกเราไง นี่คุณโกหกใช่ไหม จริง ๆ แล้วคุณไม่เคยเชื่อพวกเราเลย”

หลี่จื่อชิงได้ยินว่าหญิงใจร้ายตรงหน้าจะไปโรงเรียนก็โวยวายอีกระลอก ดวงตาเริ่มแดงก่ำอีกหน ซ่งเจียซินที่เห็นแล้วในใจก็อดจะรู้สึกเจ็บปวดไม่ได้ ความรู้สึกที่ไม่อาจพึ่งพาใครพวกเขาที่อายุแค่นี้จะรับไหวได้อย่างไรกัน

“พวกนายถูกคนอื่นรังแก ฉันจะไม่ไปเอาเรื่องได้อย่างไร”

ไปเอาเรื่อง นี่หมายความว่าเธอเชื่อคำพูดของพวกเขาอย่างนั้นเหรอ

“คุณ... เชื่อพวกเรา”

“พวกนายเป็นลูกของฉัน ฉันไม่เชื่อพวกนายแล้วจะให้ไปเชื่อคนอื่นหรือไง ไปนั่งที่โต๊ะฉันจะทำอาหารให้ คืนนี้ต้องกินให้อิ่มพรุ่งนี้จะได้มีแรงช่วยฉันหาเรื่องคน”

พูดจบหญิงสาวก็เดินเข้าไปในครัว หลี่จื่อหมิงมองตามแผ่นหลังบางที่ดูมั่นคงอย่างที่เขาไม่เคยเห็นแล้วพูดเสียงเบา

“หญิงอันธพาล”

ซ่งเจียซินที่ได้ยินคำชมของเด็กชายหน้านิ่งยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปเปิดเตาไฟทำอาหารง่าย ๆ ให้พวกเขากินก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องนอน