Mag-log inShare
บทที่ 12 ความเชื่อใจ (4)
Huling Na-update:
2025-02-20 14:39:38ซ่งเจียซินยืนพิงขอบหน้าต่างห้องนอน ร่วมเดือนแล้วที่เธอทะลุมิติมาใช้ชีวิตในฐานะของเสวี่ยชิงหยวน แต่ระยะเวลาอันแสนสั้นนี้ก็ทำให้เธอได้รู้ว่า หลี่โจวอี้ไม่ได้ต้องการให้เธอเป็นภรรยาอย่างแท้จริง และเด็กชายทั้งสามก็ไม่ปรารถนาให้เธอเป็นมารดาเลี้ยง เช่นนี้แล้วยังมีเหตุผลใดให้เธอต้องทนอยู่ในบ้านหลังนี้กัน
“อิงอิง ในยุคนี้สามีภรรยาสามารถหย่าขาดจากกันได้แล้วใช่ไหม”
“ได้ค่ะ แต่การหย่าร้างจะส่งผลเสียต่อภาพลักษณ์ของผู้หญิงนะคะ”
หูหลินอิงอยู่กับเสวี่ยชิงหยวนมาหลายปี แม้ช่วงนี้อีกฝ่ายจะมีพฤติกรรมและความคิดที่แปลกไปจากปกติ แต่เธอก็พอจะคาดเดาความคิดของผู้เป็นนายได้
“ก็แค่หญิงหม้าย หย่าสามี มีเรื่องใดให้ต้องอับอายกัน”
“คุณหนูตัดใจทิ้งคุณชายทั้งสามได้หรือคะ”
หากเป็นเมื่อก่อนหูหลินอิงย่อมไม่กล้าถามคำถามนี้ เพราะรู้ดีว่าคุณชายทั้งสามไม่มีความสำคัญใดต่อคุณหนูของตนเลยสักนิด ทว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ขอเพียงเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคุณชายน้อยทั้งสาม คุณหนูของเธอก็จะกระตือรือร้นเป็นพิเศษ
“พวกเขาต้องการฉันด้วยหรือ”
หลี่จื่อหมิง และ หลี่จื่อรั่วสบตากันก่อนจะมองไปที่หลี่จื่อชิงด้วยความสงสัย ก่อนที่หลี่จื่อรั่วจะขยับตัวไปนั่งประชิด จับมือของแฝดคนพี่มากอบกุมแล้วถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“จื่อชิง วันนี้นายเป็นอะไร ไม่พอใจที่คุณแม่ไปโรงเรียนหรือ”
เพราะปกติแล้วเรื่องเดียวที่ทำให้หลี่จื่อชิงไม่พอใจได้ก็คือการที่มารดาเลี้ยงพยายามแสดงสถานะของเธอในที่สาธารณะ นั่นเพราะสำหรับหลี่จื่อชิงแล้วสถานะนี้มีไว้ให้มารดาที่แท้จริงของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
“เธอไปโรงเรียนเพื่อจัดการติงฝูไห่ให้พวกเราฉันจะไม่พอใจเธอได้อย่างไร”
“ถ้าอย่างนั้นนายเป็นอะไรไป ตั้งแต่กลับมาฉันเห็นนายสีหน้าไม่ดีเลย”
หลี่จื่อชิงได้ยินน้องชายฝาแฝดเอ่ยถามด้วยท่าทางใสซื่อก็ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด หมุนตัวมาสบดวงตากลมใสแล้วถามกลับเสียงเครียด
“จื่อรั่ว นายไม่หงุดหงิดเลยหรือไง”
“หงุดหงิด? ฉันต้องหงุดหงิดเรื่องอะไรหรือ”
“ก็หญิงใจร้ายคนนั้นไปที่โรงเรียนของเราวันนี้ เจอปัญหาไม่คิดจะพูดถึงคุณพ่อเลยสักคำกลับไปพูดถึงคนอื่น”
“พูดถึงคนอื่น? นายหมายถึงเพื่อนคุณแม่ที่ชื่อ... เฉินเซียว อะไรนั่นใช่ไหม”
“ใช่! จื่อรั่วนายไม่รู้อะไร วันที่นายไปโรงพยาบาลเพราะถูกน้ำร้อนลวกแขน ภรรยาของผู้ชายคนนี้มาหาเรื่องพวกเรา เพราะไม่พอใจที่ในอดีตหญิงใจร้ายคนนั้นเคยไปเกี่ยวข้องกับผู้ชายของเธอ”
“ในอดีต? แสดงว่าตอนนี้คุณแม่ของพวกเราก็ไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับชายคนนั้นแล้ว ทำไมผู้หญิงคนนั้นยังต้องมาหาเรื่องคุณแม่ของพวกเราอีก”
“จื่อรั่ว! นายไม่เข้าใจ จะอดีตหรือปัจจุบันนั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือวันนี้หญิงใจร้ายคนนี้ไม่คิดถึงคุณพ่อเลยสักนิด กลับคิดพึ่งพาชายที่มีภรรยาแล้วอย่างเฉินเซียวผู้นั้น!”
“นั่นเพราะคุณพ่อไม่เคยเป็นที่พึ่งให้เธอ”
หลี่จื่อหมิงที่นั่งนิ่งฟังบทสนทนาของน้องชายทั้งสองพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แม้ว่าที่ผ่านมาตัวเขาจะไม่ชื่นชอบเสวี่ยชิงหยวนมากนัก แต่ก็ยอมรับว่าเธอไม่ได้เป็นมารดาเลี้ยงที่ย่ำแย่จนเกินไป กลับเป็นบิดาของพวกเขาที่ละเลยเธออย่างชัดเจน ดังนั้นวันนี้เธอคิดไปพึ่งพาคนอื่นย่อมไม่ใช่ความผิดของเธอ
“ดึกแล้วรีบนอน พรุ่งนี้ยังต้องไปโรงเรียน”
ในช่วงสายของวันถัดมาที่บ้านตระกูลหลี่ก็มีแขกมาเยือน ในตอนแรกซ่งเจียซินก็ยังสงสัยว่าบุรุษคุ้นหน้าผู้นี้เป็นใคร แต่เมื่อทบทวนความทรงจำของเสวี่ยชิงหยวนแล้วก็พบว่า บุรุษตรงหน้าก็คือเสวี่ยตงฉิน บิดาของเจ้าของร่างนั่นเอง
“คุณพ่อมาหาฉันถึงที่นี่มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าคะ”
ความจริงแล้วซ่งเจียซินไม่ต้องถามก็พอจะคาดเดาได้ว่า
เสวี่ยตงฉินมาหาเธอถึงบ้านตระกูลหลี่ด้วยสาเหตุอะไร“ผู้ช่วยสวีรายงานเรื่องที่ร้านเครื่องเพชรแล้ว”
“เป็นฉันที่ตัดสินใจโดยพลการ ต้องขอโทษคุณพ่อด้วย”
“ขอโทษอะไรกัน พ่อยังต้องขอบคุณลูกด้วยซ้ำไป”
เสวี่ยตงฉินพูดด้วยรอยยิ้มที่ซาบซึ้งใจ ชีวิตนี้ของเขาก็เหมือนไม้ใกล้ฝั่ง โรยราลงทุกวัน สิ่งเดียวที่กังวลก็คือกิจการของตระกูลที่ตกทอดมาหลายชั่วอายุคนอาจจะต้องสิ้นสุดที่เขา แต่ทั้งหมดนี้เขาไม่เคยคิดโทษลูกสาวตรงหน้าเลย ล้วนเป็นบิดาเช่นเขาที่เลี้ยงดูเธอได้ไม่ดี
เพียงแต่ไม่คิดว่าตระกูลหลี่ที่เป็นดั่งหมาป่าหิวโซนี้ เพียงสองปีก็ขัดเกลาลูกสาวของเขาจนกลายเป็นเพชรเม็ดงาม
“รับไปสิ”
“อะไรหรือคะ”
“ของขวัญ พ่อให้”
ซ่งเจียซินรับแฟ้มเอกสารตรงหน้ามาเปิด เมื่อเห็นว่ามันคือการโอนหุ้นกิจการร้านเพชรสาขาที่ 37 ดวงตากลมก็เบิกกว้างด้วยความตื่นตกใจ
“คุณพ่อคะนี่มันมากเกินไป”
“มากเกินไปอะไรกัน กิจการของเรามีทั้งหมดสี่สิบแปดสาขา ในวันหน้าล้วนต้องเป็นของลูก ตอนนี้แบ่งให้ลูกทดลองบริหารหนึ่งสาขา หากสิ้นปีนี้ทำกำไรได้มากกว่าปีที่แล้วเกินสิบเปอร์เซ็นต์พ่อจะยกอีกสองสาขาให้ดูแลเพิ่ม”
ซ่งเจียซินใจสั่นระรัว ทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ หากแต่ก็แฝงความกังวลอยู่ในตัว
“แล้วหากฉันทำขาดทุนล่ะคะ”
“ไม่มีทางอยู่แล้ว แต่ถึงจะขาดทุนก็แค่สาขาเดียว คงไม่กี่แสนหยวน”
ไม่กี่แสนหยวน ในยุคที่เงินเดือนพนักงานประจำยังไม่ถึงร้อยหยวน บิดาของเสวี่ยชิงหยวนกลับมองเงินแสนหยวนเป็นเรื่องเล็ก แท้จริงแล้วตระกูลเสวี่ยมีฐานะมั่งคั่งแค่ไหนเธอคงไม่ต้องสงสัยอีก
เพียงแต่ที่ซ่งเจียซินสงสัยก็คือ เสวี่ยชิงหยวนเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งรวย ชีวิตเรียกได้ว่าเพียบพร้อมทุกอย่าง เช่นนั้นที่ผ่านมามีเหตุผลอะไรกันแน่ เธอถึงยอมทนอยู่กับหลี่โจวอี้ที่ไม่แม้แต่จะชายตามองเธอ
รักแรกพบ เป็นคำตอบที่สะท้อนขึ้นมาในความทรงจำ
ซ่งเจียซินถอนหายใจยาวกับความรู้สึกงมงายของเจ้าของร่างเดิมยิ่งนัก เพราะคำว่ารักอย่างไร้เหตุผลเพียงคำเดียว ทำให้คนที่ดีพร้อมอย่างเสวี่ยชิงหยวนกลายเป็นสตรีโง่งม เป็นตัวตลกของคนทั้งเมืองชีวิตในอดีตเป็นเสวี่ยชิงหยวนที่เลือกเดิน แต่ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นเธอที่เลือกเอง
Pinakabagong kabanata
ทะลุมิติมาเป็น มารดาเลี้ยงแฝด3 ในยุค80 บทสุดท้าย แม่คนนี้ดีที่สุด (จบ)
"ผมไม่ให้ไป!""คุณเฉิน นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งเกี่ยวแบบนี้""สิทธิ์ในการเป็นสามีของคุณยังไงล่ะ"ได้ยินคำพูดที่เอาแต่ใจของชายหนุ่มตรงหน้าสิงฉู่หรันก็ได้แต่ขบกรามแน่น เดินเข้ามาประชิดตัวเขาแล้วพูดเสียงหนักแน่นลอดไรฟัน"อย่างนั้นฉันก็จะหย่า ต่อจากนี้ระหว่างคุณกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก"เฉิงเซียวขบกรามแน่น สิงฉู่หรันเธอกล้าดีอย่างไรมาพูดเรื่องหย่ากับเขาเช่นนี้ ไม่แม้แต่จะเอ่ยคำอธิบายอะไรคนโตก็ตวัดอุ้มหญิงสาวขึ้นแนบอก"ว้าย! ท่านประธานเฉิน คุณจะทำอะไร ปล่อยตัวฉู่หรันนะคะ""เธอเป็นภรรยาของผม ผมจะจับจะปล่อยคุณเกี่ยวอะไรด้วย""แต่ฉันเป็นผู้จัดการส้วนตัวของน้องฉู่หรันนะคะ""อย่างนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปก็ไม่ต้องเป็นอีก ผม! ไล่! คุณ! ออก!""คุณเฉิน คุณถือดีอะไรมาไล่คนของฉันออก""คนของเธออย่างนั้นหรอ ฉู่หรันชีวิตนี้คนที่สามารถใช้คำว่าคนของเธอมีแค่ฉัน เฉินเซียว! คนเดียวเท่านั้น"และนับจากเหตุการณ์นี้ดาราสาวดาวรุ่งสิงฉู่หรันก็หายไปจากวงการบันเทิง ผู้คนต่างเล่าลือกันว่าเป็นเพราะสามีของเธอหึงหวงภรรยาคนสวยมาก ถึงขั้นมอบหุ้นกิจการของตระกูลเฉินครึ่งหนึ่งให้เธอเป็นข้อแลกเปล
ทะลุมิติมาเป็น มารดาเลี้ยงแฝด3 ในยุค80 บทสุดท้าย แม่คนนี้ดีที่สุด (3)
หลังจากที่หลี่จื่อหมิงหายดีแล้ว ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ เว้นเพียงเรื่องของซ่งเจียซินและหลี่โจวอี้ ที่ทุกคืนจะต้องวุ่นวายจนกลับเช้า เขาจึงยอมปล่อยให้เธอได้นอนพัก"เด็กๆ อยากได้น้องสาวมาก ช่วงนี้แม้ผมจะเหนื่อยกับคนไข้ไปหน่อยแต่ก็ยินดีทำเพื่อพวกเขา"ซ่งเจียซินถอนหายใจอย่างระอา เธอใช้ชีวิตมาสองชาติสองภพเพิ่งเคยเจอคนที่หลงและมั่นใจในตัวเองถึงเพียงนี้ "คุณเสวี่ยครับ ทางร้านเหม่ยลี่ส่งชุดมาให้แล้วครับ"ตงซานรายงานพร้อมกับส่งกล่องกระดาษห้า ใบให้กับหญิงสาวผู้เป็นนาย ซ่งเจียซินพยักหน้ารับ อาทิตย์ก่อนหลังจากที่ได้รับบัตรเชิญเข้าร่วมงานหมั้นของอันลู่ซือและประธานฮั่ว ซ่งเจียซินก็สั่งตัดชุดให้กับตัวเองและพ่อลูกบ้านหลี่ทั้งสี่คน"คุณเสวี่ย คุณจะพานายพลหลี่ แล้วก็เด็กๆ ไปร่วมงานด้วยจริงๆ หรือครับ"ถึงแม้ว่าหลี่โจวอี้จะเป็นนายพลที่ผู้คนนับหน้าถือตา แต่งานสังคมแบบนี้มีแต่นักธุรกิจเป็นส่วนใหญ่ หลี่โจวอี้เป็นทหารเข้าไปร่วมงานอาจจะรู้สึกอึดอัดไม่สะดวกในการวางตัว"พวกเขาเป็นคนของฉัน หากเกิดอะไรขึ้นฉันจะรับผิดชอบเอง"เมื่อเจ้านายสาวกล่าวออกมาเช่นนี้ ตงซานก็ไม่คิดเซ้าซี้ให้มากความ หมุนตัวเดินออกไปทำหน
ทะลุมิติมาเป็น มารดาเลี้ยงแฝด3 ในยุค80 บทสุดท้าย แม่คนนี้ดีที่สุด (2)
ทางด้านซ่งเจียซินหลังจากที่หลี่โจวอี้ลงไปส่งเฟิ่งเฉิงเยว่ เธอก็ตักข้าวต้มปลาใส่ชามส่งให้เด็กๆ อย่างใส่ใจ จนพวกเขาอดที่จะคิดถึงมารดาผู้ให้กำเนิดไม่ได้ เพราะตั้งแต่ที่พ่อออกจากประตูไป เธอไม่เพียงไม่ใส่ใจพวกเขา ทุกคำพูดหากไม่ตำหนิพ่อ ก็ด่าทอมารดาเลี้ยง ยุยงให้พวกเขาเกียจชังอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลา และที่ร้ายแรงเกินกว่าจะยอมรับก็คือการกระทำที่มารดาผู้นั้นกระทำกับลุงเฟิ่งของพวกเขา"ฝีมือของพี่อิงอิงนับว่าไม่เลว แต่ก็ยังเทียบกับมือของแม่ไม่ได้"“จริงครับ แม่ครับพรุ่งนี้คุณหมอก็จะให้จื่อหมิงกลับบ้านได้แล้ว แม่ทำข้าวต้มปลาให้พวกเรากินได้ไหมครับ”“ถ้าลูกๆ อยากกิน แน่นอนว่าไม่มีปัญหา”ซ่งเจียซินเห็นเด็กๆ มีความสุขเช่นนี้ในใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นไปด้วย เพียงแต่เมื่อมองไปยังหลี่จื่อหมิงที่นั่งอยู่บนเตียงโดยไม่ตักอาหารกินสักคำ อีกทั้งสีหน้าและแววตาของเขายังเต็มไปด้วยความกังวลบางอย่าง ก็คาดเดาไปว่าเด็กชายคงคิดถึงกวงเหยียนฟางให้เธอดีแค่ไหน ก็เป็นได้แค่มารดาเลี้ยง ไม่อาจเทียบเท่ากับมารดาที่แท้จริงในใจของเธอรู้สึกเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย เพียงแต่ซ่งเจียซินไม่ใช่คนไร้เหตุผล จิตใจคับแคบ จึงเข้าใจความรู้สึกของเด็กๆ
ทะลุมิติมาเป็น มารดาเลี้ยงแฝด3 ในยุค80 บทสุดท้าย แม่คนนี้ดีที่สุด
ซ่งเจียซินลุกจากเตียงด้วยความยากลำบากก่อนจะตวัดสายตามองไปทางชายหนุ่มที่ยังนอนอยู่บนเตียงด้วยความไม่พอใจ"คุณหลี่ ทำไมคุณยังไม่รีบลุกมาแต่งตัวอีกไม่ใช่คุณบอกว่าเด็กๆ กำลังรอกินข้าวต้มปลาของฉันอยู่หรือคะ""มีเฉิงเย่วดูแลพวกเขาอยู่ จะต้องกังวลไปทำไมกัน""คุณไม่กังวล แต่ฉันกังวลค่ะ ฉันจะไปดูลูกค่ะคุณอยากจะนอนพักต่อก็ตามสบายค่ะ"พูดจบซ่งเจียซินที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็เดินเปิดประตูออกไป โดยไม่สนใจคนบนเตียงอีกหลี่โจวอี้เห็นหญิงสาวเดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะชายตามองตนเองก็อ้าปากค้างรีบลุกจากเตียง สวมใส่เสื้อผ้าอย่างเร่งรีบ ก่อนจะวิ่งตามเธอลงมาด้านล่าง"ชิงหยวน คุณกำลังจะทิ้งผมอีกแล้ว"ซ่งเจียซินถอนหายใจพลางอย่างระอาใจกับความแง่งอนไร้เหตุผลของคนตรงหน้า ทว่าเวลานี้เด็กๆ กำลังรอเธออยู่ที่โรงพยาบาล ดังนั้นเธอจึงยอมถอยให้เขาหนึ่งก้าว "ฉันจะทิ้งคุณได้ยังไงกันคะ เรารีบไปกันเถอะค่ะ เด็กๆ รอพวกเรานานแล้ว"ซ่งเจียซินบอกพร้อมกับเดินเข้ามาจับแขนของคนตัวโต เมื่อเห็นว่าเสวี่ยชิงหยวนงอนง้อตนเองด้วยท่าทางน่ารัก ใบหน้าคมเข้มของหลี่โจวอี้ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้าง เปิดประตูรถเข้าไปประจำที่นั่งคนขับทำหน้าที่เป็นคนข
ทะลุมิติมาเป็น มารดาเลี้ยงแฝด3 ในยุค80 บทที่ 96 คุณคือคนสำคัญ (3)
“ผมไม่กวนคุณแล้ว แค่อยากให้พวกเราไปนอนพักกันสักหน่อยจะได้มีแรงดูแลเด็กๆ แต่ถ้าคุณต้องการผมก็ไม่ขัด”ซ่งเจียซินตวัดสายตามองคนตัวโตอีกครั้ง สองแก้มร้อนผ่าวคิดถึงเรื่องที่ร้านเสวี่ยก่อนหน้านี้ด้วยความรู้สึกอับอาย“โต๊ะทำงานของคุณแข็งมาก คุณปวดหลังไหม”เสียงทุ้มอ่อนโยนถามด้วยความห่วงใยหลังจากวางคนลงบนเตียงกว้าง ซ่งเจียซินเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนหน้านี้เขาลงมือแบบไม่มีออมแรง ตอนนี้มาถามไถ่ไม่รู้สึกว่าช้าไปหรืออย่างไร“ถ้าคุณไม่ปวดอย่างนั้นเรามา...”“คุณหลี่ หยุดนะ!เมื่อครู่คุณบอกว่าจะพักไม่ใช่หรือไง”หลี่โจวอี้มองท่าทางดึงผ้าห่มมาบังตัวของเสวี่ยชิงหยวนแล้วยิ้มกว้าง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เขารู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นสีหน้าท่าทางเช่นนี้ของเสวี่ยชิงหยวน“โอ๊ย!คุณทำอะไรน่ะ ฉันเจ็บนะ”ร้องพลางยกมือขึ้นจับหน้าผากที่ถูกนิ้วยาวของเขาดีดใส่เมื่อครู่ ทว่ายังไม่ทันตำหนิอีกฝ่ายต่อ ริมฝีปากร้อนของเขาก็กดลงบนรอยแดงเล็กที่หน้าผากเนียน“แบบนี้หายหรือยัง”“คุณหลี่!”ซ่งเจียซินเบิกตากว้างรีบขยับตัวถอยห่างจากชายหนุ่ม แต่กลับถูกวงแขนแกร่งของเขาตวัดเอวเล็กมาแนบชิดแล้วดึงนอนตะแคงบนเตียงด้วยกัน“หยวนหย
ทะลุมิติมาเป็น มารดาเลี้ยงแฝด3 ในยุค80 บทที่ 95 คุณคือคนสำคัญ (2)
"คุณหลี่... คุณจะทำอะไร นี่มันห้องทำงานของฉันนะคะ""ผมก็แค่จะพิสูจน์ความเป็นลูกผู้ชายของผมให้คุณดูก็เท่านั้น""ไม่... อื้ม..."เสียงของซ่งเจียซินเงียบลงในทันที เมื่อริมฝีปากบางถูกนายพลหนุ่มจู่โจมยึดครองด้วยจุมพิตที่เร่าร้อนรุนแรง"คุณหลี่อย่าค่ะ... ที่นี่ไม่ได้... อ่ะ..."ทันทีที่ริมฝีปากบางได้รับอิสระซ่งเจียซินก็รีบเอ่ยปากร้องห้ามเขาอีกครั้ง พร้อมกับใช้สองมือออกแรงดันอกแกร่งเพื่อให้เขาถอยห่าง แต่กลับถูกเขาจับยึดเอาไว้ด้วยมือเดียว แล้วกดตัวเธอลงบนโต๊ะทำงาน"คุณหลี่ ปล่อยฉันนะ...""หยวนหยวนคุณไม่ต้องการผมจริงๆ เหรอ"หลี่โจวอี้กระซิบถามเสียงแหบพร่าพร้อมกับกดริมฝีปากไล้ไปตามลำคอระหง มืออีกข้างก็ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อด้านหน้าของเธอออก เผยเนินเนื้ออกอิ่มขาวเนียนตัดกับชุดชั้นในราคาแพงสีดำ ที่กำลังถูกเขาถอดออกไปให้พ้นทาง"อ่ะ... โจวอี้"ซ่งเจียซินร้องครวญเสียงกระเซ่า เมื่อยอดอกถูกริมฝีปากร้อนยึดครองดูดดึง จนเป็นรอยแดงก่ำ ความเร่าร้อน ปรารถนาในกายถูกปลุกเร้าให้ตื่นตัว จนเธอเผลอแอ่นอกอวบอิ่มเข้าหา ตอบรับสัมผัสเขาอย่างไม่รู้ตัว"อื้ม... หยวนหยวน"หลี่โจวอี้สัมผัสได้ถึงความพร้อมของเธอก็ขยับรุกเข้าห
Maaari mong magustuhan
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
กานเฟย727.5K viewsนางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง
ชวี่เหว่ย26.8K viewsเกิดใหม่ครานี้ หย่าท่านอ๋องมาเป็นหญิงร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า
มู่มู่135.3K viewsโทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น
สั่งไม่หยุด107.0K viewsเหมยลี่ฮูหยินแม่ลูกอ่อน
กาสะลอง2.7K viewsฮูหยินตัวร้ายของคุณชายตาบอด
กะปอมพ่นไฟ3.4K viewsเขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ
moonlight -mini833 viewsยอดชายาจอมจักรพรรดิ
zuey241 views
